سرزنش گناهکار ممنوع!

سرزنش گناهکار ممنوع!

در روایات، ملامت و سرزنش گناهکار به خاطر گناهش نهی شده است؛ و شاید به این خاطر باشد که گناه بیماری است وگناهکار بیمار؛ و همان طور که ملامت کردن بیمار به خاطر بیماری اش صحیح نیست و به جای آن باید به درمانش توجه کرد،توبیخ گناهکار نیز به خاطر گناهش درست نیست و باید با استفاده از راههای درمانی که ذکر شد به درمان او پرداخت.

و چه جمله ی زیبایی است که می گوید: پناه می برم به خدا، از عیبی که امروز در خود می بینم و دیروز، دیگران را به خاطر همان عیب ملامت کرده ام. 

وقتی نه از «دیروز دیگری» خبر داریم و نه از "فردای خودمان"، پس در سرزنش کردن و قضاوت کردن دیگران محتاط باشیم.(به نقل از دکتر شریعتی)

امام صادق علیه السلام در این رابطه تذکر زیبایی را می فرمایند: مَن عَیَّرَ مؤمِناً بِذَنبٍ لَم یَمت حَتّى یَرکَبَه : کسى که مؤمنى را براى گناهى سرزنش کند، نمیرد تا خودش آن گناه را مرتکب شود. (میزان الحکمة: ح 14854)
امام چهارم علیه السلام فرمود: آخرین وصیتی که حضرت خضر به موسی علیه السلام کرد این بود که به او گفت: هیچگاه کسی را به خاطر گناهش ملامت نکن. (بحارالانوار، ج 73، ص 386)

این سرزنش و ملامت شخصیت افراد به حدی مذموم شمرده شده است که در روایتی رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم می فرمایند: «اذا زنت خادم أحدکم فلیجلدها الحد و لا یعیرها» (مجموعه ی ورام، ج 1، ص 57) اگر زنی که خدمتکار شما است زنا کرد باید او را به وسیله ی حاکم شرع حد بزنید [و کیفر قانونی را درباره ی او اجرا کنید]، ولی او را سرزنش و ملامت نکنید.

منبع: تبیان

سرزنش شونده ها

در روایتی از امام باقر علیه السلام است که به جابر فرمودند: «من تو را به پنج چیز سفارش می کنم؛ (تحف العقول، ص 284) که در این مجال قسمتی را بنا به بحث مورد نظر متذکر می شویم: اگر کسی درباره تو بد گویی کرد بی تابی نکن! بنشین فکر کن که آیا این حرف ها واقعیت دارد یا دروغ است. اگر دیدی واقعیت دارد نباید ناراحت شوی. اگر ناراحت شوی در واقع از مطلب حقی ناراحت شده ای و این ناراحتی، تو را از نظر خدا می اندازد. انسانی که از حق ناراحت می شود پیش خدا ارزشی ندارد. اما اگر آنچه درباره تو گفتند واقعیت ندارد بدان که در مقابل آن مذمت، ثوابی رایگان در نامه عمل تو می نویسند. پس باز هم جای ناراحتی ندارد.

حدیث امیر بیان

امام علی علیه السلام در روایتی می فرمایند: «دو شخص کمرم را شکستند، عالمی که از انجام گناه ابائی ندارد و نادانی که اهل عبادت باشد. آن عالم با ارتکاب گناهان، مردم را از دینداری فراری می دهد و این نادان، به خاطر جهلش، مردم را به سمت باطل می کشاند

آیا صحیح است که می‌گویند: ابوبکر پس از پنجاه نفر اسلام آورد؟

آنچه در پرسش آمده بیش از اینکه در منابع شیعه وجود داشته باشد، در منابع اهل سنت نقل شده است:
1. از سعد بن أبی وقاص نقل شده است که ادعاى بعضى، مبنى بر این‌که او اولین مردى است که اسلام آورد، دروغ و کذب است؛ «و قال آخرون: اسلم قبل ابى بکر جماعه ذکر من قال ذلک: حدثنا ابن حمید، قال: حدثنا کنانه بن جبله، عن ابراهیم بن طهمان، عن الحجاج بن الحجاج، عن قتادة، عن سالم بن ابى الجعد، عن محمد بن سعد، قال: قلت لأبی: أ کان ابو بکر أولکم إسلاماً؟ فقال: لا، و لقد اسلم قبله اکثر من خمسین». (طبری، محمد بن جریر، تاریخ الأمم و الملوک(تاریخ طبری)، تحقیق: ابراهیم، محمد أبو الفضل، ج 2، ص 316، دار التراث، بیروت، چاپ دوم، 1387ق؛ ابن کثیر دمشقی‏، أبو الفداء اسماعیل بن عمر، البدایة و النهایة، ج 3، ص 28، دار الفکر، بیروت، 1407ق؛ و ر.ک: ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، فتح الباری شرح صحیح البخاری، ج 7، ص 24، دار المعرفة، بیروت، 1379ق).
2. محمد بن سعد از پدرش سعد وقاص نقل می‌کند: «... و لقد اسلم قبله اکثر من خمسین»؛ ابوبکر اولین کسى نبود که مسلمان شد، بلکه قبل از او بیش از پنجاه نفر مسلمان شدند. (طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک[تاریخ طبری]، تحقیق: ابراهیم، محمد أبو الفضل، ج 2، ص 316، دار التراث، بیروت، چاپ دوم، 1387ق؛ ابن کثیر دمشقی‏، أبو الفداء اسماعیل بن عمر، البدایة و النهایة، ج 3، ص 28، دار الفکر، بیروت، 1407ق).
3. ابو یقظان می‌گوید: «أَنَّ خَالِدَ بْنَ سَعِیدِ بْنِ الْعَاصِ أَسْلَمَ قَبْلَ أَبِی بَکْرٍ»؛ خالد بن سعید بن عاص قبل از ابوبکر اسلام آورد. (ابن بیع نیشابوری، حاکم محمد بن عبد الله، المستدرک على الصحیحین، تحقیق: عبد القادر عطا، مصطفى، ج 3، ص 278، دار الکتب العلمیة، بیروت، چاپ اول، 1411ق).

حقوق شهروندی در جامعه اسلامی از دیدگاه امام علی(ع)

از آن‌جا که تمامی حقوق به رسمیت شناخته شده مردم از سوی امام علی(ع) را نمی‌توان در این مختصر بررسی و تحلیل نمود، به ناچار برخی از نمونه‌‌ها را بیان کرده، تا جلوه‌هایی از حقوق شهروندی از نگاه امام علی(ع) ترسیم شود.
قبل از بیان هر مسئله‌ای باید گفت؛ حقوق در جامعه اسلامی از نگاه امام علی(ع) دو طرفه است؛ یعنی هم مردم بر حکومت حق دارند و هم متقابلاً حکومت بر شهروندان خویش حقوقی دارد.
علی(ع) در یکی از سخنانش به صراحت بر این مسئله تأکید می‌کند و می‌فرماید: «أَیُّهَا النَّاسُ إِنَّ لِی عَلَیْکُمْ حَقّاً وَ لَکُمْ عَلَیَّ حَقٌّ ...‏»؛^[1] ای مردم، من بر شما حقی دارم و شما هم بر گردن من حقی دارید.
حقوق شهروندان بر حکومت
امام علی(ع) در مقام زمام‌دار اسلامی نخست براى رعایت ادب و احترام، حقوق مشروع مردم را نسبت به خود بر می‌شمارد. بدیهى است بیان حقوق دیگران بر خود، پیش از بیان حقوق خود بر دیگران، به ادب و احترام و اجابت نزدیک‌تر خواهد بود: «فَأَمَّا حَقُّکُمْ عَلَیَّ فَالنَّصِیحَةُ لَکُمْ وَ تَوْفِیرُ فَیْئِکُمْ عَلَیْکُمْ وَ تَعْلِیمُکُمْ کَیْلَا تَجْهَلُوا وَ تَأْدِیبُکُمْ کَیْمَا تَعْلَمُوا».
امام(ع) از حقوق مردم چهار چیز را که براى صلاح و رستگاری‌شان در دو جهان مفید خواهد بود، بیان کرده است.
1. خیر خواهی مردم: «النصیحة لکم». من خیرخواه شما باشم؛ یعنی از شما دفاع کنم و آنچه را که مصلحت شما است، برایتان انجام دهم.
اولین حقّ آنها بر امام نصیحت کردن است. نصیحت کردن توجه دادن مردمان به مکارم اخلاق است و جهت دادنشان به امورى که براى زندگى و آخرتشان مفیدتر باشد.
2. تقسیم عادلانه بیت المال و رفاه بخشیدن به زندگى‏: «و توفیر فیئکم علیکم». حق دیگری که مردم بر گردن حاکم دارند، این است که او بیت المال را متعلق به عموم مردم دانسته و تلاش کند تا همگان بهره لازم را از آن ببرند.
در این جمله می‌تواند تعریضی بر رهبران قبلی باشد که بیت المال را اموال شخصی خود می‌دانستند، و به هر کسی که می‌خواستند بدون حساب بذل و بخشش می‌کردند.
حضرت علی(ع) معتقد بودند که نباید فرمانروایان‌ هر مقدار از اموال بیت المال را به هر نحوی تصاحب کنند، بلکه این اموال باید به صورت عادلانه میان افراد جامعه تقسیم شود.
3. حق آموزش و فراگیری علم: «و تعلیمکم کیلا تجهلوا». یکی دیگر از حقوق ملت به گردن زمام‌داران، این است که امکانات فراگیری علم و دانش را برای آنها فراهم کند. از وظایف امام و فرمانروایان مسلمان نشر علم و دانش است، تا این‌که جهل و نادانی از میان مسلمانان ریشه کن شود.
امام علی(ع) در این‌جا یکی از وظایف حکومتش را در قبال مردم، فراهم آوردن زمینه‌‌های لازم آموزشی می‌داند. شایان توجه است که این آموزش، اختصاص به تعالیم دینی ندارد و در آنها خلاصه نمی‌شود ـ اگر چه آنها در درجه اوّل اهمیت قرار دارد ـ بلکه شامل موضوعات علمی، بهداشتی، رفاهی و... است

4. تربیت و پرورش: «و تأدیبکم کیما تعلموا». بعد از آموزش، پرورش لازم است؛ یعنی مهیا نمودن زمینه‌های رشد فکری و فرهنگی مردم.
البته، ممکن است، جمله دوم(تربیت و پرورش) تأکید جمله اول ‎باش

Hangi ayette Allah kendi vahdaniyetine şehadet etmektedir?

“Şehidallah” suresinin nüzul sebebi nedir?
“Şehidallah” adında bir sure mevcut değildir, sadece Allah’ın kendi vahdaniyetine şehadet ettiği bir ayet bulunmaktadır. Hadislerde ve ardılınca müfessirler arasında bu ayete “şehidallah” ayeti denmektedir.[1] “Allah, melekler ve ilim sahipleri, ondan başka ilâh olmadığına adaletle şahitlik ettiler. O’ndan başka ilâh yoktur. O, mutlak güç sahibidir, hüküm ve hikmet sahibidir.”[2]

Bu ayetin nüzul sebebi hakkında şöyle nakledilmiştir: Hz. Peygamberin (s.a.a) Medine’ye gelişinden sonra Şam Hıristiyanlarından iki kişi Medine’ye gelir ve birbirine bu şehir ahir-i zaman peygamberinin zuhur edeceği şehre ne kadar benzemektedir diye söyler. Onlar, Hz. Peygamberin (s.a.a) yanına gelir, onu sıfatlarından tanır ve sen Muhammed misin diye sorarlar. Hz. Peygamber (s.a.a) evet der. Onlar, Ahmed diye bir lakabın da var mıdır diye sorarlar ve Hz. Peygamber (s.a.a) evet der. Onlar, senden bir soru soracağız ve eğer doğru cevap verecek olursan, seni tasdik edecek ve iman edeceğiz derler. Hz. Peygamber (s.a.a) de sorun der. Onlar, Tanrının kitabında yer alan en yüce şehadet nedir, diye sorarlar. Burada yukarıdaki ayet iner, bu iki şahıs Hz. Peygamberi (s.a.a) tasdik eder ve Müslüman olur.[3]

Bu ayetin tefsirinde de detaylı bahisler bulunmaktadır[4] ve biz burada konuya özet olarak değinmeyle yetiniyoruz. Ayetin en önemli kısmı, Allah’ın kendi vahdaniyetine şehadet etmesidir. Allah’ın şehadetinden kastedilen, sözlü değil, ameli ve fiili şahadettir; yani Allah tek bir düzenin yönettiği, kanunları ve programı her yerde bir sayılan ve gerçekte birbirine bağlı bir birim ve bir düzen olan evreni yaratarak, pratikte evrende Tanrı ve mabudun birden fazla olmadığını ve her şeyin bir kaynaktan beslendiğini göstermiştir.  Bundan dolayı bu tek düzenin icadı, Tanrının kendi zatının bir olduğuna değin şehadet ve tanıklığıdır. Melekler ve bilginlerin şehadet ve tanıklığı ise daha çok kabul etme boyutuyladır. Onların her biri kendi üstün sözleriyle bu hakikati itiraf etmektedirler. Elbette melek ve bilginlerin tanıklığının ameli boyuta da vardır; zira onlar sadece O’na tapar ve başka hiçbir mabuda baş eğmezler.[5] Aynı şekilde Yüce Allah ilgili ayette şöyle buyurmaktadır: İlim sahipleri, O’nun dışında bir mabut olmadığına şehadet eder. Bu, her ilim sahibinin Tanrının afakî ve derunî ayetlerinden O’nun birliğini kesin bir bilgiyle idrak etmesidir; zira bu ayetler onların tüm duyularını kuşatmakta ve akıllarına nüfuz etmektedir.[6] Aynı şekilde “la ilahe illa huve” tevhit kelimesinin tekrar edilmesinin nedeni, Tanrının vahdaniyetini vurgulamak içindir.[7]

---

[1] Tabersi, Fazl b. Hasan, Mecmeu’l-Beyan Fi Tefsiri’l-Kur’an, Mukaddime: Muhammed Cevad, c. 2, s. 717, İntişarat-ı Nasır Hosrov, Tahran, çap-ı sevvom, 1372 ş.
[2] Ali İmran, 18.
[3] Vahidi Nişaburi, Esbab-ı Nüzul, Tercüme: Zekaveti Feragozlu, s. 53, Ali Rıza, Neşr-i Ney, Tahran, çap-ı evvel, 1383 ş.
[4] Örnek için bkz: Fahrettin Tazi, Ebu Abdullah Muhammed b. Ömer, Mefatihu’l-Gayb, c. 7, s. 168-171, Dar-u İhyai’t-Turasi’l-Arabi, Beyrut, çap-ı sevvom, 1420 k.
[5] Mekarim Şirazi, Nasır, Tefsir-i Numune, c. 2, s. 467, Daru’l-Kütübi’l-İslamiye, Tahran, çap-ı evvel, 1374 ş.
[6] Tabatabayi, Seyid Muhammed Hüseyin, el-Mizan, Fi Tefsiri’l-Kur’an, c. 3, s. 115, Defter-i İntişarat-ı İslamî, Kum, çap-ı pencom, 1417 k.
[7] Fadlullah, Seyid Muhammed Hüseyin, Tefsir-i Min Vahyi’l-Kur’an, nc. 5, s. 271, Daru’l-Melaik li-Tebaati ve’n-Neşr, Beyrut, çap-ı dovvom, 1419 k.

Hz. Zeyneb'in (s.a) ibadeti

Tarih kitaplarının naklettiğine göre, Hz. Zeynep (s.a) bir çok dert çekmesine ve musibet görmesine rağmen, hatta nafile namazlarını bile terk etmemiştir. Hz. İmam Seccad'ın (a.s) rivayetlerde belirttiğine göre Hz. Zeynep (s.a) bazı yerlerde şiddetli açlık ve yorgunluktan dolayı namazlarını oturarak kılmıştır, zira kendi payı olan yiyeceği çocuklar arasında taksim etmekteydi…[1]
Hz. Zeyneb'e (s.a) ağlamanın sevabı
 
İmam Sadık (aleyhi selam) şöyle buyurmuştur:
"Kim kardeşinin dert ortağı olan halam Zeyneb'in (s.a) musibetine ağlarsa ve bizim zikrimizin anıldığı meclisler teşkil eder, dinler veya ağlarsa eğer bir sineğin kanadı kadar bu musibet için gözü ıslanırsa Allah onu bağışlar. İşte Hz. Zeyneb'in (s.a) musibeti için ağlamanın sevabı budur.”[2]
Hz. Zeyneb'in Sabrı
 
Kerbela çölünde yaşanan olaylar Hz. Zeynep (s.a) için oldukça zor geçmişti:
1. Hz. Zeynep (s.a) için çok zor geçen olaylardan biri, Hz. Ali Ekber'in (a.s) öldürülme anıydı. Hz. Zeynep (s.a) bu esnada yüksek sesle bağırarak şöyle diyordu:
"Ya habiba vebne eha!” (Ey kardeşimin oğlu habibim!) ona doğru hızla koşarken yere düştü. İmam Hüseyin (a.s) onu tutarak kaldırdıktan sonra çadırlara gönderdi ve şöyle buyurdu:
"Ey Haşim oğullarının gençleri! Kardeşiniz Ali Ekber'in naşını çadırlara götürün… Hz. Zeynep (s.a) bu sırada çadırdan dışarı çıktı. Gözü Hz. Ali Ekber'e (a.s) ilişince aşırı derecede ağlayarak perişan bir vaziyette şöyle feryat etmeye başladı:
"Ey Ali Ekber'im! Keşke kör olsaydım da seni bu halde kanlara boyanmış olarak görmeseydim." [3]  
2. Hz. Zeyneb'in (s.a) bitap olmasına sebep olan olaylardan bir tanesi de İmam Hüseyin'in (a.s) gençlerin şehit edildiği yere bakarak yardım istemesiydi. O esnada kadınlarının ağlama sesleri yükseldi. İmam Hüseyin (a.s) çadırların arkasına gelerek şöyle buyurdu:
"Bacım Zeyneb! Süt emen çocuğumu getir onunla vedalaşayım…"
3. Hz. Zeyneb'e (s.a) ağır gelen olaylardan bir tanesi de Hz. Hüseyin'in (a.s) kadınların ve çocukların olduğu çadırlara baktığında şiddetli hasta olan Hz. Zeynel Abidin'den (a.s) başka bir erkeğin kalmadığını görerek şöyle seslenmesiydi:
"Ey Zeynep, Ey çmmü Gülsüm!... Aleykunne minni selam” (benden size selam olsun) yani Allah ısmarladık ben de gidiyorum.
4. Hz. Zeyneb'e (s.a) en ağır gelen olay hiç şüphesiz, imam Hüseyin'in (a.s) atından düşerek mübarek yüzünü yere değdiği andı. Hz. Zeynep (s.a) çadırların önünde durduğu sırada bu yürekleri parçalayan olaya tanıklık etmişti. O anda yüksek sesle şöyle buyurdu:
“Ey insanlar! Sizin içinizde bir tane bile Müslüman yok mu?"
Hz. Zeynep (s.a)  bir tepeye çıkarak imam Hüseyin'in (a.s) tek başına, yar ve yardımcısız olarak yerde olduğunu, mızrak, kılıç ve hançerlerle ona vurduklarını gördü. [4]

---

[1] - Zeyneb-i Kubra, s. 90
[2] - Zeyneb-i Kubra, s. 104
[3] - Keşfu'l- Gumme, s. 186 ve şeblenci'nin Nuru'l Ebsar kitabı, s. 135
[4] - Zeyneb-i Kubra, s. 132

Гияс ад-Дин Джамшид Кашани

Джамшид, который более известен под именем Гияс ад-Дин, родился в семье врача приблизительно в 790 году л.х (1388 г) в городе Кашан (Центральный Иран

Так в 816 году ученый написал книгу на фарси «Зейдже Хагани», которую посвятил Улугбеку, внуку шаха Тимура, который правил в Самарканде. Джамшид был одним из тех, кто был выбран для оказания помощи в создании обсерватории в Самарканде.

Исследователи считают, что Кашани был новатором в математике. Он был одним из немногих математиков, который воплощал на практике свои открытия. Он был очень осведомленным ученым, владел базой знаний своих предшественников. Можно сказать, что он был светилом в математике исламского периода. Так именно он ввел десятичные дроби и подсчет числа до 16 знаков после запятой.

Также Кашани является выдающимся астрономом, который опирался на знания и не верил в предсказания. Им было сделано очень много открытий. Так он изобрел прибор «Таббег аль Манатег» и описал в книге «Нозхат аль хадаег», как можно использовать прибор. Самое интересное, что ученые утверждают, что еще до Иоганна Кеплера он в книге описал эллиптические орбиты Луны и Меркурия. Даже за свою короткую жизнь Кашани успел оставить много книг, которые помогли его современникам и последующим поколениям.

«Ресале соллам аль сама» или «Ресале камалие» на арабском языке была написана в 809 году в Кашане. В этой книге приводятся расчеты размера и диаметра Земли, Солнца, Луны и др. планет и звезд, а также их расстояние от Земли. С его слов, эту книгу он написал, чтобы исправить ошибки предшественников.

Другая книга по астрономии «Мохтасар дар эльме хейат» на фарси была написана в 813 году в Кашане и подарена Искандеру Мирзе Бахадур Хану. В этой книге представлены направление, движение Луны, Солнца и звезд. Другие книги Кашани про астрономию «Гороскоп Хагани» была написана в 816 году в Кашане, где он добавил новые теоретические данные и убрал ошибки в работе Нассередина Туси «Зейдже Альхани» и подарил её Улугбеку. В книге указаны календарь, теория по тригонометрии, астрономии, а также в 6 частях астрономические законы. Эта работа «Зейдж» положила основание для последующих работ в тригонометрии и начала теории математического анализа.

В книге «Зейдж» включены все астрономические темы того времени. В ней указаны диаграммы, положение небесных тел, рассчитаны продолжительность дня и ночи. Эти расчеты были заложены при составлении календаря и использованы для предсказаний другими учеными. Ранее все астрономы при обсерватории имели свои теории и такие книги, как правило, посвящались в знак благодарности шахам и назывались их именами. В настоящее время много книг хранится в музеях и даже сегодня старинные научные методы, уточненные современной аппаратурой, применяются в наш век. Имя «Зейч» арабское слово, которое пришло с персидского языка, так слово «Зейг»- значит астрономическая классификация или «Саль-наме».

«Ресале шархе алате расад» трактат о наблюдательных приборах, написана Кашани в 816 году на фарси и подаренная Султану Искандеру правителю Исфагана. Предположительно написанная в Исфагане. Кашани в этой книге описал 8 приборов и их изготовление.

После этой книги была написана книга «Нозхат аль Хадаег» в 818 году на арабском в Кашане, в которой представлены несколько астрономических приборов, их изготовление и применение. В 1,2 частях представлены расчеты и наблюдения, а также теория эллиптической формы орбиты Луны и Меркурия. Также в этой книге очень подробно рассказывается о измерительном приборе «Теббег аль Манатег» и объясняется как с помощью этого прибора можно вычислить положение Луны, Солнца и 5 звезд, а также их пространство до Земли, а также расчеты по Солнечному и Лунному затмениях. А в конце книги представил и объяснил работу прибора «Логтэсалат».

Кашани так же оставил несколько книг по математике. Так книга «Ресалат аль Мохитие» на арабском языке была написана 827 году в Самарканде.

Эта книга популярна среди математиков и объясняет расчет длины окружности классическим методом. Ученые в Европе называют этот метод шедевром в математике.

Также в этой книге представлен метод вычисления квадратного корня на очень простом и доходчивом языке. Другая книга «Мефтах аль хесаб», писавшаяся в течении 6 лет, вышла в свет 830 году в Самарканде и была посвящена Улугбеку. Так в ней на арабском языке в форме уроков для учеников представлены азы математики и разные теории. Эта книга наравне с книгой «Аль Хесаб» шейха Бахаи стала использоваться преподавателями в научных центрах.

Русская служба иранского радио

Стихи о сиротской слезе

Что заходится от крику народ?

То приветствует владыку народ.

Что за камень там?  спросил сирота,

Льет с короны блеск по лику, народ?

Дорог камень, да не знаем, как звать,

Все мы темный поелику народ.

Только молвила старуха с горбом:

Вор свою несет улику, народ!

Он сиротскую сбирает слезу,

Крови нашей землянику, народ.

Это волк: или не видно клыков?

Иль не слышно вою-рыку, народ?

Нарицаете царем, но кого?

Голяка и горемыку, народ:

В нашем ходит, наше пьет, наше ест...

Глух от собственного зыку народ.

Людям правда неугодна, Парвин,

На твою сердит музыку народ.

 

Парвин Этесами

Пер. Дмитрий Каратеев

Стихи о лёгком и трудном

Головы признавая закон, душа,

Вожделеньям воздвигни заслон, душа.

Знай: на сласти цена упадет тотчас,

Как сластёну возьмет угомон, душа.

Отчего твои мысли возмущены,

Если - вспомни - все сущее сон, душа?

Хлябь - и сердце, и око; твердь - плоть и кость.

Малость малая - весь их разгон, душа.

Призови своих стражников, да блюдут

Евы-грешницы вечный полон, душа.

Потеряешь сокровище - собирать

С сорока соберутся сторон, душа.

Непостыдною будь, нагота, когда

Плоти рубище вышвырнет вон душа.

Холит кто-то телесность - беги, страшись:

Чуть засмотришься, станешь, как он, душа.

Благородство недолго и замарать:

Рыщут в мире Ущерб и Урон, душа.

Испытаний вся тысяча свершена,

Одолевшим - хвала и поклон, душа.

Справедливый и мудрый вознаграждён,

А безумный злодей осуждён, душа.

Овчих стад, волчьих стай нынче пастырь - ты,

И смущает непрошеный трон, душа.

Разжигающий ради друзей костер

Взыскан будет, а то и сожжен, душа.

Свет покажет, которой воды алмаз

Величается выше корон: душа.

Разум-зодчий порою топор берет

И невежества рушит притон, душа.

Себялюбец, невежда и негодяй

Ловко прячется, но обречён, душа.

А великому скользкой дороги нет -

Знать, заранее заговорён, душа.

 

 

Парвин Этесами

Пер. Дмитрий Каратеев