Быстрый ореховый торт

Понадобится: 80г сахара, 3 яйца, 1 стакан орехов любых очищенных и измельченных, 1 ч.л. разрыхлителя.

Как приготовить быстрый ореховый торт

Перемолоть орехи в пыль с помощью блендера, кофемолки или другого прибора. Миксером взбить яйца с сахаром, всыпать орехи, взбить, влить тесто в силиконовую форму, поставить ее в духовку и готовить при полной мощности 5 мин (если max мощность 900Вт). Готовый корж обмазать любым кремом и украсить по вкусу.

Приятного вам аппетита!

ovkuse.ru

قرآن با ترجمه فارسی

* ( سورة آل عمران ) *
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ الم ( 1 )
به نام خداوند رحمتگر مهربان ، الف ، لام ، میم . ( 1 )
اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ الْحَیُّ الْقَیُّومُ ( 2 )
خداست که هیچ معبودِ [ بحقى ] جز او نیست و زندهء [ پاینده ] است . ( 2 )
نَزَّلَ عَلَیْکَ الْکِتَابَ بِالْحَقِّ مُصَدِّقًا لِمَا بَیْنَ یَدَیْهِ وَأَنْزَلَ التَّوْرَاةَ وَالْإِنْجِیلَ ( 3 )
این کتاب را در حالى که مؤیّد آنچه [ از کتابهاى آسمانى ] پیش از خود مىباشد ، به حق [ و به تدریج ] بر تو نازل کرد ، و تورات و انجیل را . . . ( 3 )
مِنْ قَبْلُ هُدًى لِلنَّاسِ وَأَنْزَلَ الْفُرْقَانَ إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا بِآَیَاتِ اللَّهِ لَهُمْ عَذَابٌ شَدِیدٌ وَاللَّهُ عَزِیزٌ ذُو انْتِقَامٍ ( 4 )
پیش از آن براى رهنمود مردم فرو فرستاد ، و فرقان [ جدا کنندهء حق از باطل ] را نازل کرد . کسانى که به آیات خدا کفر ورزیدند ، بىتردید عذابى سخت خواهند داشت ، و خداوند ، شکستناپذیر و صاحب انتقام است . ( 4 )
إِنَّ اللَّهَ لَا یَخْفَى عَلَیْهِ شَیْءٌ فِی الْأَرْضِ وَلَا فِی السَّمَاءِ ( 5 )
در حقیقت ، هیچ چیز [ نه ] در زمین و نه در آسمان بر خدا پوشیده نمىماند . ( 5 )
هُوَ الَّذِی یُصَوِّرُکُمْ فِی الْأَرْحَامِ کَیْفَ یَشَاءُ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ ( 6 )
اوست کسى که شما را آن گونه که مىخواهد در رحمها صورتگرى مىکند . هیچ معبودى جز آن تواناى حکیم نیست . ( 6 )
هُوَ الَّذِی أَنْزَلَ عَلَیْکَ الْکِتَابَ مِنْهُ آَیَاتٌ مُحْکَمَاتٌ هُنَّ أُمُّ الْکِتَابِ وَأُخَرُ مُتَشَابِهَاتٌ فَأَمَّا الَّذِینَ فِی قُلُوبِهِمْ زَیْغٌ فَیَتَّبِعُونَ مَا تَشَابَهَ مِنْهُ ابْتِغَاءَ الْفِتْنَةِ وَابْتِغَاءَ تَأْوِیلِهِ وَمَا یَعْلَمُ تَأْوِیلَهُ إِلَّا اللَّهُ وَالرَّاسِخُونَ فِی الْعِلْمِ یَقُولُونَ آَمَنَّا بِهِ کُلٌّ مِنْ عِنْدِ رَبِّنَا وَمَا یَذَّکَّرُ إِلَّا أُولُو الْأَلْبَابِ ( 7 )
اوست کسى که این کتاب [ قرآن ] را بر تو فرو فرستاد . پاره‌اى از آن ، آیات محکم [ صریح و روشن ] است . آنها اساس کتابند و [ پاره‌اى ] دیگر متشابهاتند [ که تأویلپذیرند ] . اما کسانى که در دلهایشان انحراف است براى فتنه‌جویى و طلب تأویل آن [ به دلخواه خود ، ] از متشابه آن پیروى مىکنند ، با آنکه تأویلش را جز خدا و ریشه‌داران در دانش کسى نمىداند . [ آنان که ] مىگویند : « ما بدان ایمان آوردیم ، همه [ چه محکم و چه متشابه ] از جانب پروردگار ماست » ، و جز خردمندان کسى متذکر نمىشود . ( 7 )
رَبَّنَا لَا تُزِغْ قُلُوبَنَا بَعْدَ إِذْ هَدَیْتَنَا وَهَبْ لَنَا مِنْ لَدُنْکَ رَحْمَةً إِنَّکَ أَنْتَ الْوَهَّابُ ( 8 )
[ مىگویند : ] پروردگارا ، پس از آنکه ما را هدایت کردى ، دلهایمان را دستخوش انحراف مگردان ، و از جانب خود ، رحمتى بر ما ارزانى دار که تو خود بخشایشگرى . ( 8 )
رَبَّنَا إِنَّکَ جَامِعُ النَّاسِ لِیَوْمٍ لَا رَیْبَ فِیهِ إِنَّ اللَّهَ لَا یُخْلِفُ الْمِیعَادَ ( 9 )
پروردگارا ، به یقین ، تو در روزى که هیچ تردیدى در آن نیست ، گردآورندهء [ جملهء ] مردمانى . قطعاً خداوند در وعدهء [ خود ] خلاف نمىکند . ( 9 )
إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا لَنْ تُغْنِیَ عَنْهُمْ أَمْوَالُهُمْ وَلَا أَوْلَادُهُمْ مِنَ اللَّهِ شَیْئًا وَأُولَئِکَ هُمْ وَقُودُ النَّارِ ( 10 )
در حقیقت ، کسانى که کفر ورزیدند ، اموال و اولادشان چیزى [ از عذاب خدا ] را از آنان دور نخواهد کرد و آنان خود ، هیزم دوزخند . ( 10 )
کَدَأْبِ آَلِ فِرْعَوْنَ وَالَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ کَذَّبُوا بِآَیَاتِنَا فَأَخَذَهُمُ اللَّهُ بِذُنُوبِهِمْ وَاللَّهُ شَدِیدُ الْعِقَابِ ( 11 )
[ آنان ] به شیوهء فرعونیان و کسانى که پیش از آنان بودند آیات ما را دروغ شمردند پس خداوند به [ سزاى ] گناهانشان [ گریبانِ ] آنان را گرفت ، و خدا سختکیفر است . ( 11 )
قُلْ لِلَّذِینَ کَفَرُوا سَتُغْلَبُونَ وَتُحْشَرُونَ إِلَى جَهَنَّمَ وَبِئْسَ الْمِهَادُ ( 12 )
به کسانى که کفر ورزیدند بگو : « به زودى مغلوب خواهید شد و [ سپس در روز رستاخیز ] در دوزخ محشور مىشوید ، و چه بد بسترى است . » ( 12 )
قَدْ کَانَ لَکُمْ آَیَةٌ فِی فِئَتَیْنِ الْتَقَتَا فِئَةٌ تُقَاتِلُ فِی سَبِیلِ اللَّهِ وَأُخْرَى کَافِرَةٌ یَرَوْنَهُمْ مِثْلَیْهِمْ رَأْیَ الْعَیْنِ وَاللَّهُ یُؤَیِّدُ بِنَصْرِهِ مَنْ یَشَاءُ إِنَّ فِی ذَلِکَ لَعِبْرَةً لِأُولِی الْأَبْصَارِ ( 13 )
قطعاً در برخورد میان دو گروه ، براى شما نشانه‌اى [ و درس عبرتى ] بود . گروهى در راه خدا مىجنگیدند ، و دیگر [ گروه ] کافر بودند که آنان [ مؤمنان ] را به چشم ، دو برابر خود مىدیدند و خدا هر که را بخواهد به یارى خود تأیید مىکند ، یقیناً در این [ ماجرا ] براى صاحبان بینش عبرتى است . ( 13 )
زُیِّنَ لِلنَّاسِ حُبُّ الشَّهَوَاتِ مِنَ النِّسَاءِ وَالْبَنِینَ وَالْقَنَاطِیرِ الْمُقَنْطَرَةِ مِنَ الذَّهَبِ وَالْفِضَّةِ وَالْخَیْلِ الْمُسَوَّمَةِ وَالْأَنْعَامِ وَالْحَرْثِ ذَلِکَ مَتَاعُ الْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَاللَّهُ عِنْدَهُ حُسْنُ الْمَآَبِ ( 14 )
دوستىِ خواستنیها [ ى گوناگون ] از : زنان و پسران و اموال فراوان از زر و سیم و اسبهاى نشاندار و دامها و کشتزار [ ها ] براى مردم آراسته شده ، [ لیکن ] این جمله ، مایهء تمتّع زندگى دنیاست ، و [ حال آنکه ] فرجام نیکو نزد خداست . ( 14 )
قُلْ أَؤُنَبِّئُکُمْ بِخَیْرٍ مِنْ ذَلِکُمْ لِلَّذِینَ اتَّقَوْا عِنْدَ رَبِّهِمْ جَنَّاتٌ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا وَأَزْوَاجٌ مُطَهَّرَةٌ وَرِضْوَانٌ مِنَ اللَّهِ وَاللَّهُ بَصِیرٌ بِالْعِبَادِ ( 15 )
بگو : « آیا شما را به بهتر از اینها خبر دهم ؟ براى کسانى که تقوا پیشه کرده‌اند ، نزد پروردگارشان باغهایى است که از زیر [ درختانِ ] آنها نهرها روان است در آن جاودانه بمانند ، و همسرانى پاکیزه و [ نیز ] خشنودى خدا [ را دارند ] ، و خداوند به [ امور ] بندگان [ خود ] بیناست . » ( 15 )
الَّذِینَ یَقُولُونَ رَبَّنَا إِنَّنَا آَمَنَّا فَاغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا وَقِنَا عَذَابَ النَّارِ ( 16 )
همان کسانى که مىگویند : پروردگارا ، ما ایمان آوردیم پس گناهان ما را بر ما ببخش ، و ما را از عذاب آتش نگاه دار . ( 16 )
الصَّابِرِینَ وَالصَّادِقِینَ وَالْقَانِتِینَ وَالْمُنْفِقِینَ وَالْمُسْتَغْفِرِینَ بِالْأَسْحَارِ ( 17 )
[ اینانند ] شکیبایان و راستگویان و فرمانبرداران و انفاق کنندگان و آمرزشخواهان در سحرگاهان . ( 17 )
شَهِدَ اللَّهُ أَنَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ وَالْمَلَائِکَةُ وَأُولُو الْعِلْمِ قَائِمًا بِالْقِسْطِ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ ( 18 )
خدا که همواره به عدل ، قیام دارد ، گواهى مىدهد که جز او هیچ معبودى نیست و فرشتگانِ [ او ] و دانشوران [ نیز گواهى مىدهند که : ] جز او ، که توانا و حکیم است ، هیچ معبودى نیست . ( 18 )
إِنَّ الدِّینَ عِنْدَ اللَّهِ الْإِسْلَامُ وَمَا اخْتَلَفَ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ إِلَّا مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَهُمُ الْعِلْمُ بَغْیًا بَیْنَهُمْ وَمَنْ یَکْفُرْ بِآَیَاتِ اللَّهِ فَإِنَّ اللَّهَ سَرِیعُ الْحِسَابِ ( 19 )
در حقیقت ، دین نزد خدا همان اسلام است . و کسانى که کتابِ [ آسمانى ] به آنان داده شده ، با یکدیگر به اختلاف نپرداختند مگر پس از آنکه علم براى آنان [ حاصل ] آمد ، آن هم به سابقهء حسدى که میان آنان وجود داشت . و هر کس به آیات خدا کفر ورزد ، پس [ بداند ] که خدا زود شمار است . ( 19 )
فَإِنْ حَاجُّوکَ فَقُلْ أَسْلَمْتُ وَجْهِیَ لِلَّهِ وَمَنِ اتَّبَعَنِ وَقُلْ لِلَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ وَالْأُمِّیِّینَ أَأَسْلَمْتُمْ فَإِنْ أَسْلَمُوا فَقَدِ اهْتَدَوْا وَإِنْ تَوَلَّوْا فَإِنَّمَا عَلَیْکَ الْبَلَاغُ وَاللَّهُ بَصِیرٌ بِالْعِبَادِ ( 20 )
پس اگر با تو به محاجّه برخاستند ، بگو : « من خود را تسلیم خدا نموده‌ام ، و هر که مرا پیروى کرده [ نیز خود را تسلیم خدا نموده است ] . » و به کسانى که اهل کتابند و به مشرکان بگو : « آیا اسلام آورده‌اید ؟ » پس اگر اسلام آوردند ، قطعاً هدایت یافته‌اند ، و اگر روى برتافتند ، فقط رساندنِ پیام بر عهدهء توست ، و خداوند به [ امور ] بندگان بیناست . ( 20 )
إِنَّ الَّذِینَ یَکْفُرُونَ بِآَیَاتِ اللَّهِ وَیَقْتُلُونَ النَّبِیِّینَ بِغَیْرِ حَقٍّ وَیَقْتُلُونَ الَّذِینَ یَأْمُرُونَ بِالْقِسْطِ مِنَ النَّاسِ فَبَشِّرْهُمْ بِعَذَابٍ أَلِیمٍ ( 21 )
کسانى که به آیات خدا کفر مىورزند ، و پیامبران را بناحق مىکشند ، و دادگستران را به قتل مىرسانند ، آنان را از عذابى دردناک خبر ده . ( 21 )
أُولَئِکَ الَّذِینَ حَبِطَتْ أَعْمَالُهُمْ فِی الدُّنْیَا وَالْآَخِرَةِ وَمَا لَهُمْ مِنْ نَاصِرِینَ ( 22 )
آنان کسانىاند که در [ این ] دنیا و [ در سراى ] آخرت ، اعمالشان به هدر رفته و براى آنان هیچ یاورى نیست . ( 22 )
أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِینَ أُوتُوا نَصِیبًا مِنَ الْکِتَابِ یُدْعَوْنَ إِلَى کِتَابِ اللَّهِ لِیَحْکُمَ بَیْنَهُمْ ثُمَّ یَتَوَلَّى فَرِیقٌ مِنْهُمْ وَهُمْ مُعْرِضُونَ ( 23 )
آیا داستان کسانى را که بهره‌اى از کتاب [ تورات ] یافته‌اند ندانسته‌اى که [ چون ] به سوى کتاب خدا فراخوانده مىشوند تا میانشان حکم کند ، آن گه گروهى از آنان به حال اعراض ، روى برمىتابند ؟ ( 23 )
ذَلِکَ بِأَنَّهُمْ قَالُوا لَنْ تَمَسَّنَا النَّارُ إِلَّا أَیَّامًا مَعْدُودَاتٍ وَغَرَّهُمْ فِی دِینِهِمْ مَا کَانُوا یَفْتَرُونَ ( 24 )
این بدان سبب بود که آنان [ به پندار خود ] گفتند : « هرگز آتش جز چند روزى به ما نخواهد رسید » ، و برساخته‌هایشان آنان را در دینشان فریفته کرده است . ( 24 )
فَکَیْفَ إِذَا جَمَعْنَاهُمْ لِیَوْمٍ لَا رَیْبَ فِیهِ وَوُفِّیَتْ کُلُّ نَفْسٍ مَا کَسَبَتْ وَهُمْ لَا یُظْلَمُونَ ( 25 )
پس چگونه خواهد بود [ حالشان ] آن گاه که آنان را در روزى که هیچ شکى در آن نیست گرد آوریم و به هر کس [ پاداش ] دستاوردش به تمام [ و کمال ] داده شود و به آنان ستم نرسد ؟ ( 25 )
قُلِ اللَّهُمَّ مَالِکَ الْمُلْکِ تُؤْتِی الْمُلْکَ مَنْ تَشَاءُ وَتَنْزِعُ الْمُلْکَ مِمَّنْ تَشَاءُ وَتُعِزُّ مَنْ تَشَاءُ وَتُذِلُّ مَنْ تَشَاءُ بِیَدِکَ الْخَیْرُ إِنَّکَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ( 26 )
بگو : « بار خدایا ، تویى که فرمانفرمایى هر آن کس را که خواهى ، فرمانروایى بخشى و از هر که خواهى ، فرمانروایى را باز ستانى و هر که را خواهى ، عزت بخشى و هر که را خواهى ، خوار گردانى همهء خوبیها به دست توست ، و تو بر هر چیز توانایى . » ( 26 )
تُولِجُ اللَّیْلَ فِی النَّهَارِ وَتُولِجُ النَّهَارَ فِی اللَّیْلِ وَتُخْرِجُ الْحَیَّ مِنَ الْمَیِّتِ وَتُخْرِجُ الْمَیِّتَ مِنَ الْحَیِّ وَتَرْزُقُ مَنْ تَشَاءُ بِغَیْرِ حِسَابٍ ( 27 )
شب را به روز در مىآورى ، و روز را به شب در مىآورى و زنده را از مرده بیرون مى آورى ، و مرده را از زنده خارج مىسازى و هر که را خواهى ، بىحساب روزى مىدهى . ( 27 )
لَا یَتَّخِذِ الْمُؤْمِنُونَ الْکَافِرِینَ أَوْلِیَاءَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنِینَ وَمَنْ یَفْعَلْ ذَلِکَ فَلَیْسَ مِنَ اللَّهِ فِی شَیْءٍ إِلَّا أَنْ تَتَّقُوا مِنْهُمْ تُقَاةً وَیُحَذِّرُکُمُ اللَّهُ نَفْسَهُ وَإِلَى اللَّهِ الْمَصِیرُ ( 28 )
مؤمنان نباید کافران را - به جاى مؤمنان - به دوستى بگیرند و هر که چنین کند ، در هیچ چیز [ او را ] از [ دوستىِ ] خدا [ بهره‌اى ] نیست ، مگر اینکه از آنان به نوعى تقیّه کنید و خداوند ، شما را از [ عقوبت ] خود مىترساند ، و بازگشتِ [ همه ] به سوى خداست . ( 28 )
قُلْ إِنْ تُخْفُوا مَا فِی صُدُورِکُمْ أَوْ تُبْدُوهُ یَعْلَمْهُ اللَّهُ وَیَعْلَمُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ وَاللَّهُ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ( 29 )
بگو : « اگر آنچه در سینه‌هاى شماست نهان دارید یا آشکارش کنید ، خدا آن را مىداند ، و [ نیز ] آنچه را در آسمانها و آنچه را در زمین است مىداند ، و خداوند بر هر چیزى تواناست . » ( 29 )
یَوْمَ تَجِدُ کُلُّ نَفْسٍ مَا عَمِلَتْ مِنْ خَیْرٍ مُحْضَرًا وَمَا عَمِلَتْ مِنْ سُوءٍ تَوَدُّ لَوْ أَنَّ بَیْنَهَا وَبَیْنَهُ أَمَدًا بَعِیدًا وَیُحَذِّرُکُمُ اللَّهُ نَفْسَهُ وَاللَّهُ رَءُوفٌ بِالْعِبَادِ ( 30 )
روزى که هر کسى آنچه کار نیک به جاى آورده و آنچه بدى مرتکب شده ، حاضر شده مىیابد و آرزو مىکند : کاش میان او و آن [ کارهاى بد ] فاصله‌اى دور بود . و خداوند ، شما را از [ کیفر ] خود مىترساند ، و [ در عین حال ] خدا به بندگان [ خود ] مهربان است . ( 30 )
قُلْ إِنْ کُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِی یُحْبِبْکُمُ اللَّهُ وَیَغْفِرْ لَکُمْ ذُنُوبَکُمْ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِیمٌ ( 31 )
بگو : « اگر خدا را دوست دارید ، از من پیروى کنید تا خدا دوستتان بدارد و گناهان شما را بر شما ببخشاید ، و خداوند آمرزندهء مهربان است . » ( 31 )
قُلْ أَطِیعُوا اللَّهَ وَالرَّسُولَ فَإِنْ تَوَلَّوْا فَإِنَّ اللَّهَ لَا یُحِبُّ الْکَافِرِینَ ( 32 )
بگو : « خدا و پیامبر [ او ] را اطاعت کنید . » پس اگر رویگردان شدند ، قطعاً خداوند کافران را دوست ندارد . ( 32 )
إِنَّ اللَّهَ اصْطَفَى آَدَمَ وَنُوحًا وَآَلَ إِبْرَاهِیمَ وَآَلَ عِمْرَانَ عَلَى الْعَالَمِینَ ( 33 )
به یقین ، خداوند ، آدم و نوح و خاندان ابراهیم و خاندان عمران را بر مردم جهان برترى داده است . ( 33 )
ذُرِّیَّةً بَعْضُهَا مِنْ بَعْضٍ وَاللَّهُ سَمِیعٌ عَلِیمٌ ( 34 )
فرزندانى که بعضى از آنان از [ نسل ] بعضى دیگرند ، و خداوند شنواى داناست . ( 34 )
إِذْ قَالَتِ امْرَأَةُ عِمْرَانَ رَبِّ إِنِّی نَذَرْتُ لَکَ مَا فِی بَطْنِی مُحَرَّرًا فَتَقَبَّلْ مِنِّی إِنَّکَ أَنْتَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ ( 35 )
چون زنِ عمران گفت : « پروردگارا ، آنچه در شکم خود دارم نذر تو کردم تا آزاد شده [ از مشاغل دنیا و پرستشگر تو ] باشد پس ، از من بپذیر که تو خود شنواى دانایى . » ( 35 )
فَلَمَّا وَضَعَتْهَا قَالَتْ رَبِّ إِنِّی وَضَعْتُهَا أُنْثَى وَاللَّهُ أَعْلَمُ بِمَا وَضَعَتْ وَلَیْسَ الذَّکَرُ کَالْأُنْثَى وَإِنِّی سَمَّیْتُهَا مَرْیَمَ وَإِنِّی أُعِیذُهَا بِکَ وَذُرِّیَّتَهَا مِنَ الشَّیْطَانِ الرَّجِیمِ ( 36 )
پس چون فرزندش را بزاد ، گفت : « پروردگارا ، من دختر زاده‌ام - و خدا به آنچه او زایید داناتر بود - و پسر چون دختر نیست و من نامش را مریم نهادم ، و او و فرزندانش را از شیطان رانده شده ، به تو پناه مىدهم . » ( 36 )
فَتَقَبَّلَهَا رَبُّهَا بِقَبُولٍ حَسَنٍ وَأَنْبَتَهَا نَبَاتًا حَسَنًا وَکَفَّلَهَا زَکَرِیَّا کُلَّمَا دَخَلَ عَلَیْهَا زَکَرِیَّا الْمِحْرَابَ وَجَدَ عِنْدَهَا رِزْقًا قَالَ یَا مَرْیَمُ أَنَّى لَکِ هَذَا قَالَتْ هُوَ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ یَرْزُقُ مَنْ یَشَاءُ بِغَیْرِ حِسَابٍ ( 37 )
پس پروردگارش وى [ مریم ] را با حُسنِ قبول پذیرا شد و او را نیکو بار آورد ، و زکریا را سرپرست وى قرار داد . زکریا هر بار که در محراب بر او وارد مىشد ، نزد او [ نوعى ] خوراکى مىیافت . [ مى ] گفت : « اى مریم ، این از کجا براى تو [ آمده است ؟ او در پاسخ مى ] گفت : « این از جانب خداست ، که خدا به هر کس بخواهد ، بىشمار روزى مىدهد . » ( 37 )
هُنَالِکَ دَعَا زَکَرِیَّا رَبَّهُ قَالَ رَبِّ هَبْ لِی مِنْ لَدُنْکَ ذُرِّیَّةً طَیِّبَةً إِنَّکَ سَمِیعُ الدُّعَاءِ ( 38 )
آنجا [ بود که ] زکریا پروردگارش را خواند [ و ] گفت : « پروردگارا ، از جانب خود ، فرزندى پاک و پسندیده به من عطا کن ، که تو شنوندهء دعایى . » ( 38 )
فَنَادَتْهُ الْمَلَائِکَةُ وَهُوَ قَائِمٌ یُصَلِّی فِی الْمِحْرَابِ أَنَّ اللَّهَ یُبَشِّرُکَ بِیَحْیَى مُصَدِّقًا بِکَلِمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَسَیِّدًا وَحَصُورًا وَنَبِیًّا مِنَ الصَّالِحِینَ ( 39 )
پس در حالى که وى ایستاده [ و ] در محراب [ خود ] دعا مىکرد ، فرشتگان ، او را ندا دردادند که : خداوند تو را به [ ولادت ] یحیى - که تصدیق کنندهء [ حقانیت ] کلمة اللَّه [ عیسى ] است ، و بزرگوار و خویشتندار [ پرهیزنده از زنان ] و پیامبرى از شایستگان است - مژده مىدهد . ( 39 )
قَالَ رَبِّ أَنَّى یَکُونُ لِی غُلَامٌ وَقَدْ بَلَغَنِیَ الْکِبَرُ وَامْرَأَتِی عَاقِرٌ قَالَ کَذَلِکَ اللَّهُ یَفْعَلُ مَا یَشَاءُ ( 40 )
گفت : « پروردگارا ، چگونه مرا فرزندى خواهد بود ؟ در حالى که پیرىِ من بالا گرفته است و زنم « نازا » ست ! [ فرشته ] گفت : « [ کار پروردگار ] چنین است . خدا هر چه بخواهد مىکند . » ( 40 )
قَالَ رَبِّ اجْعَلْ لِی آَیَةً قَالَ آَیَتُکَ أَلَّا تُکَلِّمَ النَّاسَ ثَلَاثَةَ أَیَّامٍ إِلَّا رَمْزًا وَاذْکُرْ رَبَّکَ کَثِیرًا وَسَبِّحْ بِالْعَشِیِّ وَالْإِبْکَارِ ( 41 )
گفت : « پروردگارا ، براى من نشانه‌اى قرار ده . » فرمود : « نشانه‌ات این است که سه روز با مردم ، جز به اشاره سخن نگویى و پروردگارت را بسیار یاد کن ، و شبانگاه و بامدادان [ او را ] تسبیح گوى . » ( 41 )
وَإِذْ قَالَتِ الْمَلَائِکَةُ یَا مَرْیَمُ إِنَّ اللَّهَ اصْطَفَاکِ وَطَهَّرَکِ وَاصْطَفَاکِ عَلَى نِسَاءِ الْعَالَمِینَ ( 42 )
و [ یاد کن ] هنگامى را که فرشتگان گفتند : « اى مریم ، خداوند تو را برگزیده و پاک ساخته و تو را بر زنان جهان برترى داده است . » ( 42 )
یَا مَرْیَمُ اقْنُتِی لِرَبِّکِ وَاسْجُدِی وَارْکَعِی مَعَ الرَّاکِعِینَ ( 43 )
« اى مریم ، فرمانبرِ پروردگار خود باش و سجده کن و با رکوعکنندگان رکوع نما . » ( 43 )
ذَلِکَ مِنْ أَنْبَاءِ الْغَیْبِ نُوحِیهِ إِلَیْکَ وَمَا کُنْتَ لَدَیْهِمْ إِذْ یُلْقُونَ أَقْلَامَهُمْ أَیُّهُمْ یَکْفُلُ مَرْیَمَ وَمَا کُنْتَ لَدَیْهِمْ إِذْ یَخْتَصِمُونَ ( 44 )
این [ جمله ] از اخبار غیب است که به تو وحى مىکنیم ، و [ گرنه ] وقتى که آنان قلمهاى خود را [ براى قرعه‌کشى به آب ] مىافکندند تا کدام یک سرپرستى مریم را به عهده گیرد ، نزد آنان نبودى و [ نیز ] وقتى با یکدیگر کشمکش مىکردند نزدشان نبودى . ( 44 )
إِذْ قَالَتِ الْمَلَائِکَةُ یَا مَرْیَمُ إِنَّ اللَّهَ یُبَشِّرُکِ بِکَلِمَةٍ مِنْهُ اسْمُهُ الْمَسِیحُ عِیسَى ابْنُ مَرْیَمَ وَجِیهًا فِی الدُّنْیَا وَالْآَخِرَةِ وَمِنَ الْمُقَرَّبِینَ ( 45 )
[ یاد کن ] هنگامى [ را ] که فرشتگان گفتند : « اى مریم ، خداوند تو را به کلمه‌اى از جانب خود ، که نامش مسیح ، عیسى بن مریم است مژده مىدهد ، در حالى که [ او ] در دنیا و آخرت آبرومند و از مقربان [ درگاه خدا ] است . » ( 45 )
وَیُکَلِّمُ النَّاسَ فِی الْمَهْدِ وَکَهْلًا وَمِنَ الصَّالِحِینَ ( 46 )
« و در گهواره [ به اعجاز ] و در میانسالى [ به وحى ] با مردم سخن مىگوید و از شایستگان است . » ( 46 )
قَالَتْ رَبِّ أَنَّى یَکُونُ لِی وَلَدٌ وَلَمْ یَمْسَسْنِی بَشَرٌ قَالَ کَذَلِکِ اللَّهُ یَخْلُقُ مَا یَشَاءُ إِذَا قَضَى أَمْرًا فَإِنَّمَا یَقُولُ لَهُ کُنْ فَیَکُونُ ( 47 )
[ مریم ] گفت : « پروردگارا ، چگونه مرا فرزندى خواهد بود با آنکه بشرى به من دست نزده است ؟ » گفت : « چنین است [ کار پروردگار ] . خدا هر چه بخواهد مىآفریند چون به کارى فرمان دهد ، فقط به آن مىگوید : « باش » پس مىباشد . » ( 47 )
وَیُعَلِّمُهُ الْکِتَابَ وَالْحِکْمَةَ وَالتَّوْرَاةَ وَالْإِنْجِیلَ ( 48 )
و به او کتاب و حکمت و تورات و انجیل مىآموزد . ( 48 )
وَرَسُولًا إِلَى بَنِی إِسْرَائِیلَ أَنِّی قَدْ جِئْتُکُمْ بِآَیَةٍ مِنْ رَبِّکُمْ أَنِّی أَخْلُقُ لَکُمْ مِنَ الطِّینِ کَهَیْئَةِ الطَّیْرِ فَأَنْفُخُ فِیهِ فَیَکُونُ طَیْرًا بِإِذْنِ اللَّهِ وَأُبْرِئُ الْأَکْمَهَ وَالْأَبْرَصَ وَأُحْیِی الْمَوْتَى بِإِذْنِ اللَّهِ وَأُنَبِّئُکُمْ بِمَا تَأْکُلُونَ وَمَا تَدَّخِرُونَ فِی بُیُوتِکُمْ إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآَیَةً لَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِینَ ( 49 )
و [ او را به عنوان ] پیامبرى به سوى بنى اسرائیل [ مىفرستد ، که او به آنان مىگوید : ] « در حقیقت ، من از جانب پروردگارتان برایتان معجزه‌اى آورده‌ام : من از گِل براى شما [ چیزى ] به شکل پرنده مىسازم ، آن گاه در آن مىدمم ، پس به اذن خدا پرنده‌اى مىشود و به اذن خدا نابیناى مادرزاد و پیس را بهبود مىبخشم و مردگان را زنده مىگردانم و شما را از آنچه مىخورید و در خانه‌هایتان ذخیره مىکنید ، خبر مىدهم مسلماً در این [ معجزات ] ، براى شما - اگر مؤمن باشید - عبرت است . » ( 49 )
وَمُصَدِّقًا لِمَا بَیْنَ یَدَیَّ مِنَ التَّوْرَاةِ وَلِأُحِلَّ لَکُمْ بَعْضَ الَّذِی حُرِّمَ عَلَیْکُمْ وَجِئْتُکُمْ بِآَیَةٍ مِنْ رَبِّکُمْ فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِیعُونِ ( 50 )
و [ مىگوید : « آمده‌ام تا ] تورات را که پیش از من [ نازل شده ] است تصدیق کننده باشم ، و تا پاره‌اى از آنچه را که بر شما حرام گردیده ، براى شما حلال کنم ، و از جانب پروردگارتان براى شما نشانه‌اى آورده‌ام . پس ، از خدا پروا دارید و مرا اطاعت کنید . » ( 50 )

إِنَّ اللَّهَ رَبِّی وَرَبُّکُمْ فَاعْبُدُوهُ هَذَا صِرَاطٌ مُسْتَقِیمٌ ( 51 )
« در حقیقت ، خداوند پروردگار من و پروردگار شماست پس او را بپرستید [ که ] راه راست این است . » ( 51 )
فَلَمَّا أَحَسَّ عِیسَى مِنْهُمُ الْکُفْرَ قَالَ مَنْ أَنْصَارِی إِلَى اللَّهِ قَالَ الْحَوَارِیُّونَ نَحْنُ أَنْصَارُ اللَّهِ آَمَنَّا بِاللَّهِ وَاشْهَدْ بِأَنَّا مُسْلِمُونَ ( 52 )
چون عیسى از آنان احساس کفر کرد ، گفت : « یاران من در راه خدا چه کسانند ؟ » حواریون گفتند : « ما یاران [ دین ] خداییم ، به خدا ایمان آورده‌ایم و گواه باش که ما تسلیم [ او ] هستیم . » ( 52 )
رَبَّنَا آَمَنَّا بِمَا أَنْزَلْتَ وَاتَّبَعْنَا الرَّسُولَ فَاکْتُبْنَا مَعَ الشَّاهِدِینَ ( 53 )
پروردگارا ، به آنچه نازل کردى گرویدیم و فرستاده [ ات ] را پیروى کردیم پس ما را در زمرهء گواهان بنویس . ( 53 )
وَمَکَرُوا وَمَکَرَ اللَّهُ وَاللَّهُ خَیْرُ الْمَاکِرِینَ ( 54 )
و [ دشمنان ] مکر ورزیدند ، و خدا [ در پاسخشان ] مکر در میان آورد ، و خداوند بهترین مکرانگیزان است . ( 54 )
إِذْ قَالَ اللَّهُ یَا عِیسَى إِنِّی مُتَوَفِّیکَ وَرَافِعُکَ إِلَیَّ وَمُطَهِّرُکَ مِنَ الَّذِینَ کَفَرُوا وَجَاعِلُ الَّذِینَ اتَّبَعُوکَ فَوْقَ الَّذِینَ کَفَرُوا إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ ثُمَّ إِلَیَّ مَرْجِعُکُمْ فَأَحْکُمُ بَیْنَکُمْ فِیمَا کُنْتُمْ فِیهِ تَخْتَلِفُونَ ( 55 )
[ یاد کن ] هنگامى را که خدا گفت : « اى عیسى ، من تو را برگرفته و به سوى خویش بالا مىبرم ، و تو را از [ آلایش ] کسانى که کفر ورزیده‌اند پاک مىگردانم ، و تا روز رستاخیز ، کسانى را که از تو پیروى کرده‌اند ، فوق کسانى که کافر شده‌اند قرار خواهم داد آن گاه فرجام شما به سوى من است ، پس در آنچه بر سر آن اختلاف مىکردید میان شما داورى خواهم کرد . ( 55 )
فَأَمَّا الَّذِینَ کَفَرُوا فَأُعَذِّبُهُمْ عَذَابًا شَدِیدًا فِی الدُّنْیَا وَالْآَخِرَةِ وَمَا لَهُمْ مِنْ نَاصِرِینَ ( 56 )
اما کسانى که کفر ورزیدند ، در دنیا و آخرت به سختى عذابشان کنم و یاورانى نخواهند داشت . ( 56 )
وَأَمَّا الَّذِینَ آَمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فَیُوَفِّیهِمْ أُجُورَهُمْ وَاللَّهُ لَا یُحِبُّ الظَّالِمِینَ ( 57 )
و اما کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده‌اند ، [ خداوند ] مزدشان را به تمامى به آنان مىدهد . و خداوند ، بیدادگران را دوست نمىدارد . ( 57 )
ذَلِکَ نَتْلُوهُ عَلیْکَ مِنَ الْآَیَاتِ وَالذِّکْرِ الْحَکِیمِ ( 58 )
اینهاست که ما آن را از آیات و قرآن حکمتآمیز بر تو مىخوانیم . ( 58 )
إِنَّ مَثَلَ عِیسَى عِنْدَ اللَّهِ کَمَثَلِ آَدَمَ خَلَقَهُ مِنْ تُرَابٍ ثُمَّ قَالَ لَهُ کُنْ فَیَکُونُ ( 59 )
در واقع ، مَثَلِ عیسى نزد خدا همچون مَثَلِ [ خلقت ] آدم است [ که ] او را از خاک آفرید سپس بدو گفت : « باش » پس وجود یافت . ( 59 )
الْحَقُّ مِنْ رَبِّکَ فَلَا تَکُنْ مِنَ الْمُمْتَرِینَ ( 60 )
[ آنچه دربارهء عیسى گفته شد ] حق [ و ] از جانب پروردگار تو است . پس ، از تردیدکنندگان مباش . ( 60 )
فَمَنْ حَاجَّکَ فِیهِ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَکَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَأَبْنَاءَکُمْ وَنِسَاءَنَا وَنِسَاءَکُمْ وَأَنْفُسَنَا وَأَنْفُسَکُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَةَ اللَّهِ عَلَى الْکَاذِبِینَ ( 61 )
پس هر که در این [ باره ] پس از دانشى که تو را [ حاصل ] آمده ، با تو محاجه کند ، بگو : « بیایید پسرانمان و پسرانتان ، و زنانمان و زنانتان ، و ما خویشان نزدیک و شما خویشان نزدیک خود را فرا خوانیم سپس مباهله کنیم ، و لعنت خدا را بر دروغگویان قرار دهیم . » ( 61 )
إِنَّ هَذَا لَهُوَ الْقَصَصُ الْحَقُّ وَمَا مِنْ إِلَهٍ إِلَّا اللَّهُ وَإِنَّ اللَّهَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ ( 62 )
آرى ، داستان درست [ مسیح ] همین است و معبودى جز خدا نیست ، و خداست که در واقع ، همان شکستناپذیر حکیم است . ( 62 )
فَإِنْ تَوَلَّوْا فَإِنَّ اللَّهَ عَلِیمٌ بِالْمُفْسِدِینَ ( 63 )
پس اگر رویگردان شدند ، همانا خداوند به [ حال ] مفسدان داناست . ( 63 )
قُلْ یَا أَهْلَ الْکِتَابِ تَعَالَوْا إِلَى کَلِمَةٍ سَوَاءٍ بَیْنَنَا وَبَیْنَکُمْ أَلَّا نَعْبُدَ إِلَّا اللَّهَ وَلَا نُشْرِکَ بِهِ شَیْئًا وَلَا یَتَّخِذَ بَعْضُنَا بَعْضًا أَرْبَابًا مِنْ دُونِ اللَّهِ فَإِنْ تَوَلَّوْا فَقُولُوا اشْهَدُوا بِأَنَّا مُسْلِمُونَ ( 64 )
بگو : « اى اهل کتاب ، بیایید بر سر سخنى که میان ما و شما یکسان است بایستیم که : جز خدا را نپرستیم و چیزى را شریک او نگردانیم ، و بعضى از ما بعضى دیگر را به جاى خدا به خدایى نگیرد . » پس اگر [ از این پیشنهاد ] اعراض کردند ، بگویید : « شاهد باشید که ما مسلمانیم [ نه شما ] . » ( 64 )
یَا أَهْلَ الْکِتَابِ لِمَ تُحَاجُّونَ فِی إِبْرَاهِیمَ وَمَا أُنْزِلَتِ التَّوْرَاةُ وَالْإِنْجِیلُ إِلَّا مِنْ بَعْدِهِ أَفَلَا تَعْقِلُونَ ( 65 )
اى اهل کتاب ، چرا دربارهء ابراهیم محاجه مىکنید با آنکه تورات و انجیل بعد از او نازل شده است ؟ آیا تعقل نمىکنید ؟ ( 65 )
هَا أَنْتُمْ هَؤُلَاءِ حَاجَجْتُمْ فِیمَا لَکُمْ بِهِ عِلْمٌ فَلِمَ تُحَاجُّونَ فِیمَا لَیْسَ لَکُمْ بِهِ عِلْمٌ وَاللَّهُ یَعْلَمُ وَأَنْتُمْ لَا تَعْلَمُونَ ( 66 )
هان ، شما [ اهل کتاب ] همانان هستید که دربارهء آنچه نسبت به آن دانشى داشتید محاجه کردید پس چرا در مورد چیزى که بدان دانشى ندارید محاجه مىکنید ؟ با آنکه خدا مىداند و شما نمىدانید . ( 66 )
مَا کَانَ إِبْرَاهِیمُ یَهُودِیًّا وَلَا نَصْرَانِیًّا وَلَکِنْ کَانَ حَنِیفًا مُسْلِمًا وَمَا کَانَ مِنَ الْمُشْرِکِینَ ( 67 )
ابراهیم نه یهودى بود و نه نصرانى ، بلکه حقگرایى فرمانبردار بود ، و از مشرکان نبود . ( 67 )
إِنَّ أَوْلَى النَّاسِ بِإِبْرَاهِیمَ لَلَّذِینَ اتَّبَعُوهُ وَهَذَا النَّبِیُّ وَالَّذِینَ آَمَنُوا وَاللَّهُ وَلِیُّ الْمُؤْمِنِینَ ( 68 )
در حقیقت ، نزدیکترین مردم به ابراهیم ، همان کسانى هستند که او را پیروى کرده‌اند ، و [ نیز ] این پیامبر و کسانى که [ به آیین او ] ایمان آورده‌اند و خدا سرور مؤمنان است . ( 68 )
وَدَّتْ طَائِفَةٌ مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ لَوْ یُضِلُّونَکُمْ وَمَا یُضِلُّونَ إِلَّا أَنْفُسَهُمْ وَمَا یَشْعُرُونَ ( 69 )
گروهى از اهل کتاب آرزو مىکنند کاش شما را گمراه مىکردند ، در صورتى که جز خودشان [ کسى ] را گمراه نمىکنند و نمىفهمند . ( 69 )
یَا أَهْلَ الْکِتَابِ لِمَ تَکْفُرُونَ بِآَیَاتِ اللَّهِ وَأَنْتُمْ تَشْهَدُونَ ( 70 )
اى اهل کتاب ، چرا به آیات خدا کفر مىورزید با آنکه خود [ به درستى آن ] گواهى مىدهید ؟ ( 70 )
یَا أَهْلَ الْکِتَابِ لِمَ تَلْبِسُونَ الْحَقَّ بِالْبَاطِلِ وَتَکْتُمُونَ الْحَقَّ وَأَنْتُمْ تَعْلَمُونَ ( 71 )
اى اهل کتاب ، چرا حق را به باطل درمىآمیزید و حقیقت را کتمان مىکنید ، با اینکه خود مىدانید ؟ ( 71 )
وَقَالَتْ طَائِفَةٌ مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ آَمِنُوا بِالَّذِی أُنْزِلَ عَلَى الَّذِینَ آَمَنُوا وَجْهَ النَّهَارِ وَاکْفُرُوا آَخِرَهُ لَعَلَّهُمْ یَرْجِعُونَ ( 72 )
و جماعتى از اهل کتاب گفتند : « در آغاز روز به آنچه بر مؤمنان نازل شد ، ایمان بیاورید ، و در پایان [ روز ] انکار کنید شاید آنان [ از اسلام ] برگردند . » ( 72 )
وَلَا تُؤْمِنُوا إِلَّا لِمَنْ تَبِعَ دِینَکُمْ قُلْ إِنَّ الْهُدَى هُدَى اللَّهِ أَنْ یُؤْتَى أَحَدٌ مِثْلَ مَا أُوتِیتُمْ أَوْ یُحَاجُّوکُمْ عِنْدَ رَبِّکُمْ قُلْ إِنَّ الْفَضْلَ بِیَدِ اللَّهِ یُؤْتِیهِ مَنْ یَشَاءُ وَاللَّهُ وَاسِعٌ عَلِیمٌ ( 73 )
و [ گفتند : ] « جز به کسى که دین شما را پیروى کند ، ایمان نیاورید - بگو : « هدایت ، هدایت خداست » - مبادا به کسى نظیر آنچه به شما داده شده ، داده شود ، یا در پیشگاه پروردگارتان با شما محاجه کنند . » بگو : « [ این ] تفضل به دست خداست آن را به هر کس که بخواهد مىدهد ، و خداوند ، گشایشگر داناست . ( 73 )
یَخْتَصُّ بِرَحْمَتِهِ مَنْ یَشَاءُ وَاللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِیمِ ( 74 )
رحمت خود را به هر کس که بخواهد مخصوص مىگرداند ، و خداوند داراى بخشش بزرگ است . ( 74 )
وَمِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ مَنْ إِنْ تَأْمَنْهُ بِقِنْطَارٍ یُؤَدِّهِ إِلَیْکَ وَمِنْهُمْ مَنْ إِنْ تَأْمَنْهُ بِدِینَارٍ لَا یُؤَدِّهِ إِلَیْکَ إِلَّا مَا دُمْتَ عَلَیْهِ قَائِمًا ذَلِکَ بِأَنَّهُمْ قَالُوا لَیْسَ عَلَیْنَا فِی الْأُمِّیِّینَ سَبِیلٌ وَیَقُولُونَ عَلَى اللَّهِ الْکَذِبَ وَهُمْ یَعْلَمُونَ ( 75 )
و از اهل کتاب ، کسى است که اگر او را بر مال فراوانى امین شمرى ، آن را به تو برگرداند و از آنان کسى است که اگر او را بر دینارى امین شمرى ، آن را به تو نمىپردازد ، مگر آنکه دایماً بر [ سرِ ] وى به پا ایستى . این بدان سبب است که آنان [ به پندار خود ] گفتند : « در مورد کسانى که کتاب آسمانى ندارند ، بر زیان ما راهى نیست . » و بر خدا دروغ مىبندند با اینکه خودشان [ هم ] مىدانند . ( 75 )
بَلَى مَنْ أَوْفَى بِعَهْدِهِ وَاتَّقَى فَإِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُتَّقِینَ ( 76 )
آرى ، هر که به پیمان خود وفا کند ، و پرهیزگارى نماید ، بىتردید خداوند ، پرهیزگاران را دوست دارد . ( 76 )
إِنَّ الَّذِینَ یَشْتَرُونَ بِعَهْدِ اللَّهِ وَأَیْمَانِهِمْ ثَمَنًا قَلِیلًا أُولَئِکَ لَا خَلَاقَ لَهُمْ فِی الْآَخِرَةِ وَلَا یُکَلِّمُهُمُ اللَّهُ وَلَا یَنْظُرُ إِلَیْهِمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ وَلَا یُزَکِّیهِمْ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ ( 77 )
کسانى که پیمان خدا و سوگندهاى خود را به بهاى ناچیزى مىفروشند ، آنان را در آخرت بهره‌اى نیست و خدا روز قیامت با آنان سخن نمىگوید ، و به ایشان نمىنگرد ، و پاکشان نمىگرداند ، و عذابى دردناک خواهند داشت . ( 77 )
وَإِنَّ مِنْهُمْ لَفَرِیقًا یَلْوُونَ أَلْسِنَتَهُمْ بِالْکِتَابِ لِتَحْسَبُوهُ مِنَ الْکِتَابِ وَمَا هُوَ مِنَ الْکِتَابِ وَیَقُولُونَ هُوَ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ وَمَا هُوَ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ وَیَقُولُونَ عَلَى اللَّهِ الْکَذِبَ وَهُمْ یَعْلَمُونَ ( 78 )
و از میان آنان گروهى هستند که زبان خود را به [ خواندن ] کتاب [ تحریف شده‌اى ] مىپیچانند ، تا آن [ بربافته ] را از [ مطالب ] کتاب [ آسمانى ] پندارید ، با اینکه آن از کتاب [ آسمانى ] نیست و مىگویند : « آن از جانب خداست » ، در صورتى که از جانب خدا نیست و بر خدا دروغ مىبندند ، با اینکه خودشان [ هم ] مىدانند . ( 78 )
مَا کَانَ لِبَشَرٍ أَنْ یُؤْتِیَهُ اللَّهُ الْکِتَابَ وَالْحُکْمَ وَالنُّبُوَّةَ ثُمَّ یَقُولَ لِلنَّاسِ کُونُوا عِبَادًا لِی مِنْ دُونِ اللَّهِ وَلَکِنْ کُونُوا رَبَّانِیِّینَ بِمَا کُنْتُمْ تُعَلِّمُونَ الْکِتَابَ وَبِمَا کُنْتُمْ تَدْرُسُونَ ( 79 )
هیچ بشرى را نسزد که خدا به او کتاب و حکم و پیامبرى بدهد سپس او به مردم بگوید : « به جاى خدا ، بندگان من باشید . » بلکه [ باید بگوید : ] « به سبب آنکه کتاب [ آسمانى ] تعلیم مىدادید و از آن رو که درس مىخواندید ، علماى دین باشید . » ( 79 )
وَلَا یَأْمُرَکُمْ أَنْ تَتَّخِذُوا الْمَلَائِکَةَ وَالنَّبِیِّینَ أَرْبَابًا أَیَأْمُرُکُمْ بِالْکُفْرِ بَعْدَ إِذْ أَنْتُمْ مُسْلِمُونَ ( 80 )
و [ نیز ] شما را فرمان نخواهد داد که فرشتگان و پیامبران را به خدایى بگیرید . آیا پس از آنکه سر به فرمان [ خدا ] نهاده‌اید [ باز ] شما را به کفر وامىدارد ؟ ( 80 )
وَإِذْ أَخَذَ اللَّهُ مِیثَاقَ النَّبِیِّینَ لَمَا آَتَیْتُکُمْ مِنْ کِتَابٍ وَحِکْمَةٍ ثُمَّ جَاءَکُمْ رَسُولٌ مُصَدِّقٌ لِمَا مَعَکُمْ لَتُؤْمِنُنَّ بِهِ وَلَتَنْصُرُنَّهُ قَالَ أَأَقْرَرْتُمْ وَأَخَذْتُمْ عَلَى ذَلِکُمْ إِصْرِی قَالُوا أَقْرَرْنَا قَالَ فَاشْهَدُوا وَأَنَا مَعَکُمْ مِنَ الشَّاهِدِینَ ( 81 )
و [ یاد کن ] هنگامى را که خداوند از پیامبران پیمان گرفت که هر گاه به شما کتاب و حکمتى دادم ، سپس شما را فرستاده‌اى آمد که آنچه را با شماست تصدیق کرد ، البته به او ایمان بیاورید و حتماً یاریش کنید . [ آن گاه ] فرمود : « آیا اقرار کردید و در این باره پیمانم را پذیرفتید ؟ » گفتند : « آرى ، اقرار کردیم . » فرمود : « پس گواه باشید و من با شما از گواهانم . » ( 81 )
فَمَنْ تَوَلَّى بَعْدَ ذَلِکَ فَأُولَئِکَ هُمُ الْفَاسِقُونَ ( 82 )
پس ، کسانى که بعد از این [ پیمان ] روى برتابند آنان ، خود ، نافرمانانند . ( 82 )
أَفَغَیْرَ دِینِ اللَّهِ یَبْغُونَ وَلَهُ أَسْلَمَ مَنْ فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ طَوْعًا وَکَرْهًا وَإِلَیْهِ یُرْجَعُونَ ( 83 )
آیا جز دین خدا را مىجویند ؟ با آنکه هر که در آسمانها و زمین است خواه و ناخواه سر به فرمان او نهاده است ، و به سوى او بازگردانیده مىشوند . ( 83 )
قُلْ آَمَنَّا بِاللَّهِ وَمَا أُنْزِلَ عَلَیْنَا وَمَا أُنْزِلَ عَلَى إِبْرَاهِیمَ وَإِسْمَاعِیلَ وَإِسْحَاقَ وَیَعْقُوبَ وَالْأَسْبَاطِ وَمَا أُوتِیَ مُوسَى وَعِیسَى وَالنَّبِیُّونَ مِنْ رَبِّهِمْ لَا نُفَرِّقُ بَیْنَ أَحَدٍ مِنْهُمْ وَنَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ ( 84 )
بگو : « به خدا و آنچه بر ما نازل شده ، و آنچه بر ابراهیم و اسماعیل و اسحاق و یعقوب و اسباط نازل گردیده ، و آنچه به موسى و عیسى و انبیاى [ دیگر ] از جانب پروردگارشان داده شده ، گرویدیم [ و ] میان هیچ یک از آنان فرق نمىگذاریم و ما او را فرمانبرداریم . ( 84 )
وَمَنْ یَبْتَغِ غَیْرَ الْإِسْلَامِ دِینًا فَلَنْ یُقْبَلَ مِنْهُ وَهُوَ فِی الْآَخِرَةِ مِنَ الْخَاسِرِینَ ( 85 )
و هر که جز اسلام ، دینى [ دیگر ] جوید ، هرگز از وى پذیرفته نشود ، و وى در آخرت از زیانکاران است . ( 85 )
کَیْفَ یَهْدِی اللَّهُ قَوْمًا کَفَرُوا بَعْدَ إِیمَانِهِمْ وَشَهِدُوا أَنَّ الرَّسُولَ حَقٌّ وَجَاءَهُمُ الْبَیِّنَاتُ وَاللَّهُ لَا یَهْدِی الْقَوْمَ الظَّالِمِینَ ( 86 )
چگونه خداوند ، قومى را که بعد از ایمانشان کافر شدند ، هدایت مىکند ؟ با آنکه شهادت دادند که این رسول ، بر حق است و برایشان دلایل روشن آمد ، و خداوند قوم بیدادگر را هدایت نمىکند . ( 86 )
أُولَئِکَ جَزَاؤُهُمْ أَنَّ عَلَیْهِمْ لَعْنَةَ اللَّهِ وَالْمَلَائِکَةِ وَالنَّاسِ أَجْمَعِینَ ( 87 )
آنان ، سزایشان این است که لعنت خدا و فرشتگان و مردم ، همگى برایشان است . ( 87 )
خَالِدِینَ فِیهَا لَا یُخَفَّفُ عَنْهُمُ الْعَذَابُ وَلَا هُمْ یُنْظَرُونَ ( 88 )
در آن [ لعنت ] جاودانه بمانند نه عذاب از ایشان کاسته گردد و نه مهلت یابند . ( 88 )
إِلَّا الَّذِینَ تَابُوا مِنْ بَعْدِ ذَلِکَ وَأَصْلَحُوا فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِیمٌ ( 89 )
مگر کسانى که پس از آن توبه کردند و درستگارى [ پیشه ] نمودند ، که خداوند آمرزندهء مهربان است . ( 89 )
إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا بَعْدَ إِیمَانِهِمْ ثُمَّ ازْدَادُوا کُفْرًا لَنْ تُقْبَلَ تَوْبَتُهُمْ وَأُولَئِکَ هُمُ الضَّالُّونَ ( 90 )
کسانى که پس از ایمان خود کافر شدند ، سپس بر کفر [ خود ] افزودند ، هرگز توبهء آنان پذیرفته نخواهد شد ، و آنان خود گمراهانند . ( 90 )
إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا وَمَاتُوا وَهُمْ کُفَّارٌ فَلَنْ یُقْبَلَ مِنْ أَحَدِهِمْ مِلْءُ الْأَرْضِ ذَهَبًا وَلَوِ افْتَدَى بِهِ أُولَئِکَ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ وَمَا لَهُمْ مِنْ نَاصِرِینَ ( 91 )
در حقیقت ، کسانى که کافر شده و در حال کفر مرده‌اند ، اگر چه [ فراخناى ] زمین را پر از طلا کنند و آن را [ براى خود ] فدیه دهند ، هرگز از هیچ یک از آنان پذیرفته نگردد آنان را عذابى دردناک خواهد بود ، و یاورانى نخواهند داشت . ( 91 )
لَنْ تَنَالُوا الْبِرَّ حَتَّى تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّونَ وَمَا تُنْفِقُوا مِنْ شَیْءٍ فَإِنَّ اللَّهَ بِهِ عَلِیمٌ ( 92 )
هرگز به نیکوکارى نخواهید رسید تا از آنچه دوست دارید انفاق کنید و از هر چه انفاق کنید قطعاً خدا بدان داناست . ( 92 )
کُلُّ الطَّعَامِ کَانَ حِلًّا لِبَنِی إِسْرَائِیلَ إِلَّا مَا حَرَّمَ إِسْرَائِیلُ عَلَى نَفْسِهِ مِنْ قَبْلِ أَنْ تُنَزَّلَ التَّوْرَاةُ قُلْ فَأْتُوا بِالتَّوْرَاةِ فَاتْلُوهَا إِنْ کُنْتُمْ صَادِقِینَ ( 93 )
همهء خوراکیها بر فرزندان اسرائیل حلال بود ، جز آنچه پیش از نزول تورات ، اسرائیل [ یعقوب ] بر خویشتن حرام ساخته بود . بگو : « اگر [ جز این است و ] راست مىگویید ، تورات را بیاورید و آن را بخوانید . » ( 93 )
فَمَنِ افْتَرَى عَلَى اللَّهِ الْکَذِبَ مِنْ بَعْدِ ذَلِکَ فَأُولَئِکَ هُمُ الظَّالِمُونَ ( 94 )
پس کسانى که بعد از این ، بر خدا دروغ بندند ، آنان خود ستمکارانند . ( 94 )
قُلْ صَدَقَ اللَّهُ فَاتَّبِعُوا مِلَّةَ إِبْرَاهِیمَ حَنِیفًا وَمَا کَانَ مِنَ الْمُشْرِکِینَ ( 95 )
بگو : « خدا راست گفت . پس ، از آیین ابراهیم که حقگرا بود و از مشرکان نبود ، پیروى کنید . » ( 95 )
إِنَّ أَوَّلَ بَیْتٍ وُضِعَ لِلنَّاسِ لَلَّذِی بِبَکَّةَ مُبَارَکًا وَهُدًى لِلْعَالَمِینَ ( 96 )
در حقیقت ، نخستین خانه‌اى که براى [ عبادت ] مردم ، نهاده شده ، همان است که در مکه است و مبارک ، و براى جهانیان [ مایهء ] هدایت است . ( 96 )
فِیهِ آَیَاتٌ بَیِّنَاتٌ مَقَامُ إِبْرَاهِیمَ وَمَنْ دَخَلَهُ کَانَ آَمِنًا وَلِلَّهِ عَلَى النَّاسِ حِجُّ الْبَیْتِ مَنِ اسْتَطَاعَ إِلَیْهِ سَبِیلًا وَمَنْ کَفَرَ فَإِنَّ اللَّهَ غَنِیٌّ عَنِ الْعَالَمِینَ ( 97 )
در آن ، نشانه‌هایى روشن است [ از جمله ] مقام ابراهیم است و هر که در آن درآید در امان است و براى خدا ، حج آن خانه ، بر عهدهء مردم است [ البته بر ] کسى که بتواند به سوى آن راه یابد . و هر که کفر ورزد ، یقیناً خداوند از جهانیان بىنیاز است . ( 97 )
قُلْ یَا أَهْلَ الْکِتَابِ لِمَ تَکْفُرُونَ بِآَیَاتِ اللَّهِ وَاللَّهُ شَهِیدٌ عَلَى مَا تَعْمَلُونَ ( 98 )
بگو : « اى اهل کتاب ، چرا به آیات خدا کفر مىورزید ؟ با آنکه خدا بر آنچه مىکنید گواه است . » ( 98 )
قُلْ یَا أَهْلَ الْکِتَابِ لِمَ تَصُدُّونَ عَنْ سَبِیلِ اللَّهِ مَنْ آَمَنَ تَبْغُونَهَا عِوَجًا وَأَنْتُمْ شُهَدَاءُ وَمَا اللَّهُ بِغَافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ ( 99 )
بگو : « اى اهل کتاب ، چرا کسى را که ایمان آورده است ، از راه خدا باز مىدارید و آن [ راه ] را کج مىشمارید ، با آنکه خود [ به راستىِ آن ] گواهید ؟ » و خدا از آنچه مىکنید غافل نیست . ( 99 )
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آَمَنُوا إِنْ تُطِیعُوا فَرِیقًا مِنَ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ یَرُدُّوکُمْ بَعْدَ إِیمَانِکُمْ کَافِرِینَ ( 100 )
اى کسانى که ایمان آورده‌اید ، اگر از فرقه‌اى از اهل کتاب فرمان برید ، شما را پس از ایمانتان به حال کفر برمىگردانند . ( 100 )
وَکَیْفَ تَکْفُرُونَ وَأَنْتُمْ تُتْلَى عَلَیْکُمْ آَیَاتُ اللَّهِ وَفِیکُمْ رَسُولُهُ وَمَنْ یَعْتَصِمْ بِاللَّهِ فَقَدْ هُدِیَ إِلَى صِرَاطٍ مُسْتَقِیمٍ ( 101 )
و چگونه کفر مىورزید ، با اینکه آیات خدا بر شما خوانده مىشود و پیامبر او میان شماست ؟ و هر کس به خدا تمسک جوید ، قطعاً به راه راست هدایت شده است . ( 101 )
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آَمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ حَقَّ تُقَاتِهِ وَلَا تَمُوتُنَّ إِلَّا وَأَنْتُمْ مُسْلِمُونَ ( 102 )
اى کسانى که ایمان آورده‌اید ، از خدا آن گونه که حقّ پرواکردن از اوست ، پروا کنید و زینهار ، جز مسلمان نمیرید . ( 102 )
وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِیعًا وَلَا تَفَرَّقُوا وَاذْکُرُوا نِعْمَةَ اللَّهِ عَلَیْکُمْ إِذْ کُنْتُمْ أَعْدَاءً فَأَلَّفَ بَیْنَ قُلُوبِکُمْ فَأَصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ إِخْوَانًا وَکُنْتُمْ عَلَى شَفَا حُفْرَةٍ مِنَ النَّارِ فَأَنْقَذَکُمْ مِنْهَا کَذَلِکَ یُبَیِّنُ اللَّهُ لَکُمْ آَیَاتِهِ لَعَلَّکُمْ تَهْتَدُونَ ( 103 )
و همگى به ریسمان خدا چنگ زنید ، و پراکنده نشوید و نعمت خدا را بر خود یاد کنید : آن گاه که دشمنان [ یکدیگر ] بودید ، پس میان دلهاى شما الفت انداخت ، تا به لطف او برادران هم شدید و بر کنار پرتگاه آتش بودید که شما را از آن رهانید . این گونه ، خداوند نشانه‌هاى خود را براى شما روشن مىکند ، باشد که شما راه یابید . ( 103 )
وَلْتَکُنْ مِنْکُمْ أُمَّةٌ یَدْعُونَ إِلَى الْخَیْرِ وَیَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَیَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْکَرِ وَأُولَئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ ( 104 )
و باید از میان شما ، گروهى ، [ مردم را ] به نیکى دعوت کنند و به کار شایسته وادارند و از زشتى بازدارند ، و آنان همان رستگارانند . ( 104 )
وَلَا تَکُونُوا کَالَّذِینَ تَفَرَّقُوا وَاخْتَلَفُوا مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَهُمُ الْبَیِّنَاتُ وَأُولَئِکَ لَهُمْ عَذَابٌ عَظِیمٌ ( 105 )
و چون کسانى مباشید که پس از آنکه دلایل آشکار برایشان آمد ، پراکنده شدند و با هم اختلاف پیدا کردند ، و براى آنان عذابى سهمگین است ( 105 )
یَوْمَ تَبْیَضُّ وُجُوهٌ وَتَسْوَدُّ وُجُوهٌ فَأَمَّا الَّذِینَ اسْوَدَّتْ وُجُوهُهُمْ أَکَفَرْتُمْ بَعْدَ إِیمَانِکُمْ فَذُوقُوا الْعَذَابَ بِمَا کُنْتُمْ تَکْفُرُونَ ( 106 )
[ در آن ] روزى که چهره‌هایى سپید ، و چهره‌هایى سیاه گردد . اما سیاهرویان [ به آنان گویند : ] آیا بعد از ایمانتان کفر ورزیدید ؟ پس به سزاى آنکه کفر مىورزیدید [ این ] عذاب را بچشید . ( 106 )
وَأَمَّا الَّذِینَ ابْیَضَّتْ وُجُوهُهُمْ فَفِی رَحْمَةِ اللَّهِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ ( 107 )
و اما سپیدرویان همواره در رحمت خداوند جاویدانند . ( 107 )
تِلْکَ آَیَاتُ اللَّهِ نَتْلُوهَا عَلَیْکَ بِالْحَقِّ وَمَا اللَّهُ یُرِیدُ ظُلْمًا لِلْعَالَمِینَ ( 108 )
اینها آیات خداست که آن را به حق بر تو مىخوانیم و خداوند هیچ ستمى بر جهانیان نمىخواهد . ( 108 )
وَلِلَّهِ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ وَإِلَى اللَّهِ تُرْجَعُ الْأُمُورُ ( 109 )
و آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است از آنِ خداست ، و [ همهء ] کارها به سوى خدا بازگردانده مىشود . ( 109 )
کُنْتُمْ خَیْرَ أُمَّةٍ أُخْرِجَتْ لِلنَّاسِ تَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَتَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْکَرِ وَتُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَلَوْ آَمَنَ أَهْلُ الْکِتَابِ لَکَانَ خَیْرًا لَهُمْ مِنْهُمُ الْمُؤْمِنُونَ وَأَکْثَرُهُمُ الْفَاسِقُونَ ( 110 )
شما بهترین امتى هستید که براى مردم پدیدار شده‌اید : به کار پسندیده فرمان مىدهید ، و از کار ناپسند بازمىدارید ، و به خدا ایمان دارید . و اگر اهل کتاب ایمان آورده بودند قطعاً برایشان بهتر بود برخى از آنان مؤمنند و [ لى ] بیشترشان نافرمانند . ( 110 )
لَنْ یَضُرُّوکُمْ إِلَّا أَذًى وَإِنْ یُقَاتِلُوکُمْ یُوَلُّوکُمُ الْأَدْبَارَ ثُمَّ لَا یُنْصَرُونَ ( 111 )
جز آزارى [ اندک ] هرگز به شما زیانى نخواهند رسانید و اگر با شما بجنگند ، به شما پشت نمایند ، سپس یارى نیابند . ( 111 )
ضُرِبَتْ عَلَیْهِمُ الذِّلَّةُ أَیْنَ مَا ثُقِفُوا إِلَّا بِحَبْلٍ مِنَ اللَّهِ وَحَبْلٍ مِنَ النَّاسِ وَبَاءُوا بِغَضَبٍ مِنَ اللَّهِ وَضُرِبَتْ عَلَیْهِمُ الْمَسْکَنَةُ ذَلِکَ بِأَنَّهُمْ کَانُوا یَکْفُرُونَ بِآَیَاتِ اللَّهِ وَیَقْتُلُونَ الْأَنْبِیَاءَ بِغَیْرِ حَقٍّ ذَلِکَ بِمَا عَصَوْا وَکَانُوا یَعْتَدُونَ ( 112 )
هر کجا یافته شوند ، به خوارى دچار شده‌اند - مگر آنکه به پناه امان خدا و زینهار مردم [ روند ] - و به خشمى از خدا گرفتار آمدند ، و [ مُهر ] بینوایى بر آنان زده شد . این بدان سبب بود که به آیات خدا کفر مىورزیدند و پیامبران را بناحق مىکشتند . [ و نیز ] این [ عقوبت ] به سزاى آن بود که نافرمانى کردند و از اندازه درمىگذرانیدند . ( 112 )
لَیْسُوا سَوَاءً مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ أُمَّةٌ قَائِمَةٌ یَتْلُونَ آَیَاتِ اللَّهِ آَنَاءَ اللَّیْلِ وَهُمْ یَسْجُدُونَ ( 113 )
[ ولى همهء آنان ] یکسان نیستند . از میان اهل کتاب ، گروهى درستکردارند که آیات الهى را در دل شب مىخوانند و سر به سجده مىنهند . ( 113 )
یُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْیَوْمِ الْآَخِرِ وَیَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَیَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْکَرِ وَیُسَارِعُونَ فِی الْخَیْرَاتِ وَأُولَئِکَ مِنَ الصَّالِحِینَ ( 114 )
به خدا و روز قیامت ایمان دارند و به کار پسندیده فرمان مىدهند و از کار ناپسند بازمىدارند و در کارهاى نیک شتاب مىکنند ، و آنان از شایستگانند . ( 114 )
وَمَا یَفْعَلُوا مِنْ خَیْرٍ فَلَنْ یُکْفَرُوهُ وَاللَّهُ عَلِیمٌ بِالْمُتَّقِینَ ( 115 )
و هر کار نیکى انجام دهند ، هرگز دربارهء آن ناسپاسى نبینند ، و خداوند به [ حال ] تقواپیشگان داناست . ( 115 )
إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا لَنْ تُغْنِیَ عَنْهُمْ أَمْوَالُهُمْ وَلَا أَوْلَادُهُمْ مِنَ اللَّهِ شَیْئًا وَأُولَئِکَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ ( 116 )
کسانى که کفر ورزیدند ، هرگز اموالشان و اولادشان چیزى [ از عذاب خدا ] را از آنان دفع نخواهد کرد ، و آنان اهل آتشند و در آن جاودانه خواهند بود . ( 116 )
مَثَلُ مَا یُنْفِقُونَ فِی هَذِهِ الْحَیَاةِ الدُّنْیَا کَمَثَلِ رِیحٍ فِیهَا صِرٌّ أَصَابَتْ حَرْثَ قَوْمٍ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ فَأَهْلَکَتْهُ وَمَا ظَلَمَهُمُ اللَّهُ وَلَکِنْ أَنْفُسَهُمْ یَظْلِمُونَ ( 117 )
مثَل آنچه [ آنان ] در زندگى این دنیا [ در راه دشمنى با پیامبر ] خرج مىکنند ، همچون مثلِ بادى است که در آن ، سرماى سختى است ، که به کشتزار قومى که بر خود ستم نموده‌اند بوزد و آن را تباه سازد و خدا به آنان ستم نکرده ، بلکه آنان خود بر خویشتن ستم کرده‌اند . ( 117 )
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آَمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا بِطَانَةً مِنْ دُونِکُمْ لَا یَأْلُونَکُمْ خَبَالًا وَدُّوا مَا عَنِتُّمْ قَدْ بَدَتِ الْبَغْضَاءُ مِنْ أَفْوَاهِهِمْ وَمَا تُخْفِی صُدُورُهُمْ أَکْبَرُ قَدْ بَیَّنَّا لَکُمُ الْآَیَاتِ إِنْ کُنْتُمْ تَعْقِلُونَ ( 118 )
اى کسانى که ایمان آورده‌اید ، از غیر خودتان ، [ دوست و ] همراز مگیرید . [ آنان ] از هیچ نابکارى در حق شما کوتاهى نمىورزند . آرزو دارند که در رنج بیفتید . دشمنى از لحن و سخنشان آشکار است و آنچه سینه‌هایشان نهان مىدارد ، بزرگتر است . در حقیقت ، ما نشانه‌ها [ ى دشمنى آنان ] را براى شما بیان کردیم ، اگر تعقل کنید . ( 118 )
هَا أَنْتُمْ أُولَاءِ تُحِبُّونَهُمْ وَلَا یُحِبُّونَکُمْ وَتُؤْمِنُونَ بِالْکِتَابِ کُلِّهِ وَإِذَا لَقُوکُمْ قَالُوا آَمَنَّا وَإِذَا خَلَوْا عَضُّوا عَلَیْکُمُ الْأَنَامِلَ مِنَ الْغَیْظِ قُلْ مُوتُوا بِغَیْظِکُمْ إِنَّ اللَّهَ عَلِیمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ ( 119 )
هان ، شما کسانى هستید که آنان را دوست دارید ، و [ حال آنکه ] آنان شما را دوست ندارند ، و شما به همهء کتابها [ ى خدا ] ایمان دارید و چون با شما برخورد کنند مىگویند : « ایمان آوردیم . » و چون [ با هم ] خلوت کنند ، از شدت خشم بر شما ، سر انگشتان خود را مىگزند . بگو : « به خشم خود بمیرید » که خداوند به راز درون سینه‌ها داناست . ( 119 )
إِنْ تَمْسَسْکُمْ حَسَنَةٌ تَسُؤْهُمْ وَإِنْ تُصِبْکُمْ سَیِّئَةٌ یَفْرَحُوا بِهَا وَإِنْ تَصْبِرُوا وَتَتَّقُوا لَا یَضُرُّکُمْ کَیْدُهُمْ شَیْئًا إِنَّ اللَّهَ بِمَا یَعْمَلُونَ مُحِیطٌ ( 120 )
اگر به شما خوشى رسد آنان را بد حال مىکند و اگر به شما گزندى رسد بدان شاد مىشوند و اگر صبر کنید و پرهیزگارى نمایید ، نیرنگشان هیچ زیانى به شما نمىرساند یقیناً خداوند به آنچه مىکنند احاطه دارد . ( 120 )
وَإِذْ غَدَوْتَ مِنْ أَهْلِکَ تُبَوِّئُ الْمُؤْمِنِینَ مَقَاعِدَ لِلْقِتَالِ وَاللَّهُ سَمِیعٌ عَلِیمٌ ( 121 )
و [ یاد کن ] زمانى را که [ در جنگ احد ] بامدادان از پیش کسانت بیرون آمدى [ تا ] مؤمنان را براى جنگیدن ، در مواضع خود جاى دهى ، و خداوند ، شنواى داناست . ( 121 )
إِذْ هَمَّتْ طَائِفَتَانِ مِنْکُمْ أَنْ تَفْشَلَا وَاللَّهُ وَلِیُّهُمَا وَعَلَى اللَّهِ فَلْیَتَوَکَّلِ الْمُؤْمِنُونَ ( 122 )
آن هنگام که دو گروه از شما بر آن شدند که سستى ورزند با آنکه خدا یاورشان بود . و مؤمنان باید تنها بر خدا توکل کنند . ( 122 )
وَلَقَدْ نَصَرَکُمُ اللَّهُ بِبَدْرٍ وَأَنْتُمْ أَذِلَّةٌ فَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ ( 123 )
و یقیناً خدا شما را در [ جنگ ] بدر - با آنکه ناتوان بودید - یارى کرد . پس ، از خدا پروا کنید ، باشد که سپاسگزارى نمایید . ( 123 )
إِذْ تَقُولُ لِلْمُؤْمِنِینَ أَلَنْ یَکْفِیَکُمْ أَنْ یُمِدَّکُمْ رَبُّکُمْ بِثَلَاثَةِ آَلَافٍ مِنَ الْمَلَائِکَةِ مُنْزَلِینَ ( 124 )
آن گاه که به مؤمنان مىگفتى : « آیا شما را بس نیست که پروردگارتان ، شما را با سه هزار فرشتهء فرودآمده ، یارى کند ؟ » ( 124 )
بَلَى إِنْ تَصْبِرُوا وَتَتَّقُوا وَیَأْتُوکُمْ مِنْ فَوْرِهِمْ هَذَا یُمْدِدْکُمْ رَبُّکُمْ بِخَمْسَةِ آَلَافٍ مِنَ الْمَلَائِکَةِ مُسَوِّمِینَ ( 125 )
آرى ، اگر صبر کنید و پرهیزگارى نمایید ، و با همین جوش [ و خروش ] بر شما بتازند ، [ همانگاه ] پروردگارتان شما را با پنج هزار فرشتهء نشاندار یارى خواهد کرد . ( 125 )
وَمَا جَعَلَهُ اللَّهُ إِلَّا بُشْرَى لَکُمْ وَلِتَطْمَئِنَّ قُلُوبُکُمْ بِهِ وَمَا النَّصْرُ إِلَّا مِنْ عِنْدِ اللَّهِ الْعَزِیزِ الْحَکِیمِ ( 126 )
و خدا آن [ وعدهء پیروزى ] را ، جز مژده‌اى براى شما قرار نداد تا [ بدین وسیله شادمان شوید و ] دلهاى شما بدان آرامش یابد ، و یارى جز از جانب خداوند تواناى حکیم نیست . ( 126 )
لِیَقْطَعَ طَرَفًا مِنَ الَّذِینَ کَفَرُوا أَوْ یَکْبِتَهُمْ فَیَنْقَلِبُوا خَائِبِینَ ( 127 )
تا برخى از کسانى را که کافر شده‌اند نابود کند ، یا آنان را خوار سازد ، تا نومید بازگردند . ( 127 )
لَیْسَ لَکَ مِنَ الْأَمْرِ شَیْءٌ أَوْ یَتُوبَ عَلَیْهِمْ أَوْ یُعَذِّبَهُمْ فَإِنَّهُمْ ظَالِمُونَ ( 128 )
هیچ یک از این کارها در اختیار تو نیست یا [ خدا ] بر آنان مىبخشاید ، یا عذابشان مىکند ، زیرا آنان ستمکارند . ( 128 )
وَلِلَّهِ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ یَغْفِرُ لِمَنْ یَشَاءُ وَیُعَذِّبُ مَنْ یَشَاءُ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِیمٌ ( 129 )
و آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است از آنِ خداست . هر که را بخواهد مىآمرزد ، و هر که را بخواهد عذاب مىکند ، و خداوند ، آمرزندهء مهربان است . ( 129 )
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آَمَنُوا لَا تَأْکُلُوا الرِّبَا أَضْعَافًا مُضَاعَفَةً وَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ ( 130 )
اى کسانى که ایمان آورده‌اید ، ربا را [ با سود ] چندین برابر مخورید ، و از خدا پروا کنید ، باشد که رستگار شوید . ( 130 )
وَاتَّقُوا النَّارَ الَّتِی أُعِدَّتْ لِلْکَافِرِینَ ( 131 )
و از آتشى که براى کافران آماده شده است بترسید . ( 131 )
وَأَطِیعُوا اللَّهَ وَالرَّسُولَ لَعَلَّکُمْ تُرْحَمُونَ ( 132 )
خدا و رسول را فرمان برید ، باشد که مشمول رحمت قرار گیرید . ( 132 )
وَسَارِعُوا إِلَى مَغْفِرَةٍ مِنْ رَبِّکُمْ وَجَنَّةٍ عَرْضُهَا السَّمَوَاتُ وَالْأَرْضُ أُعِدَّتْ لِلْمُتَّقِینَ ( 133 )
و براى نیل به آمرزشى از پروردگار خود ، و بهشتى که پهنایش [ به قدر ] آسمانها و زمین است [ و ] براى پرهیزگاران آماده شده است ، بشتابید . ( 133 )
الَّذِینَ یُنْفِقُونَ فِی السَّرَّاءِ وَالضَّرَّاءِ وَالْکَاظِمِینَ الْغَیْظَ وَالْعَافِینَ عَنِ النَّاسِ وَاللَّهُ یُحِبُّ الْمُحْسِنِینَ ( 134 )
همانان که در فراخى و تنگى انفاق مىکنند و خشم خود را فرو مىبرند و از مردم در مىگذرند و خداوند نکوکاران را دوست دارد . ( 134 )
وَالَّذِینَ إِذَا فَعَلُوا فَاحِشَةً أَوْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ ذَکَرُوا اللَّهَ فَاسْتَغْفَرُوا لِذُنُوبِهِمْ وَمَنْ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلَّا اللَّهُ وَلَمْ یُصِرُّوا عَلَى مَا فَعَلُوا وَهُمْ یَعْلَمُونَ ( 135 )
و آنان که چون کار زشتى کنند ، یا بر خود ستم روا دارند ، خدا را به یاد مىآورند و براى گناهانشان آمرزش مىخواهند - و چه کسى جز خدا گناهان را مىآمرزد ؟ و بر آنچه مرتکب شده‌اند ، با آنکه مىدانند [ که گناه است ] ، پافشارى نمىکنند . ( 135 )
أُولَئِکَ جَزَاؤُهُمْ مَغْفِرَةٌ مِنْ رَبِّهِمْ وَجَنَّاتٌ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا وَنِعْمَ أَجْرُ الْعَامِلِینَ ( 136 )
آنان ، پاداششان آمرزشى از جانب پروردگارشان ، و بوستانهایى است که از زیر [ درختان ] آن جویبارها روان است . جاودانه در آن بمانند ، و پاداش اهل عمل چه نیکوست . ( 136 )
قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِکُمْ سُنَنٌ فَسِیرُوا فِی الْأَرْضِ فَانْظُروا کَیْفَ کَانَ عَاقِبَةُ الْمُکَذِّبِینَ ( 137 )
قطعاً پیش از شما سنّتهایى [ بوده و ] سپرى شده است . پس ، در زمین بگردید و بنگرید که فرجام تکذیبکنندگان چگونه بوده است ؟ ( 137 )
هَذَا بَیَانٌ لِلنَّاسِ وَهُدًى وَمَوْعِظَةٌ لِلْمُتَّقِینَ ( 138 )
این [ قرآن ] براى مردم ، بیانى ، و براى پرهیزگاران رهنمود و اندرزى است . ( 138 )
وَلَا تَهِنُوا وَلَا تَحْزَنُوا وَأَنْتُمُ الْأَعْلَوْنَ إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِینَ ( 139 )
و اگر مؤمنید ، سستى مکنید و غمگین مشوید ، که شما برترید . ( 139 )
إِنْ یَمْسَسْکُمْ قَرْحٌ فَقَدْ مَسَّ الْقَوْمَ قَرْحٌ مِثْلُهُ وَتِلْکَ الْأَیَّامُ نُدَاوِلُهَا بَیْنَ النَّاسِ وَلِیَعْلَمَ اللَّهُ الَّذِینَ آَمَنُوا وَیَتَّخِذَ مِنْکُمْ شُهَدَاءَ وَاللَّهُ لَا یُحِبُّ الظَّالِمِینَ ( 140 )
اگر به شما آسیبى رسیده ، آن قوم را نیز آسیبى نظیر آن رسید و ما این روزها [ ى شکست و پیروزى ] را میان مردم به نوبت مىگردانیم [ تا آنان پند گیرند ] و خداوند کسانى را که [ واقعاً ] ایمان آورده‌اند معلوم بدارد ، و از میان شما گواهانى بگیرد ، و خداوند ستمکاران را دوست نمىدارد . ( 140 )
وَلِیُمَحِّصَ اللَّهُ الَّذِینَ آَمَنُوا وَیَمْحَقَ الْکَافِرِینَ ( 141 )
و تا خدا کسانى را که ایمان آورده‌اند خالص گرداند و کافران را [ به تدریج ] نابود سازد . ( 141 )
أَمْ حَسِبْتُمْ أَنْ تَدْخُلُوا الْجَنَّةَ وَلَمَّا یَعْلَمِ اللَّهُ الَّذِینَ جَاهَدُوا مِنْکُمْ وَیَعْلَمَ الصَّابِرِینَ ( 142 )
آیا پنداشتید که داخل بهشت مىشوید ، بىآنکه خداوند جهادگران و شکیبایان شما را معلوم بدارد ؟ ( 142 )
وَلَقَدْ کُنْتُمْ تَمَنَّوْنَ الْمَوْتَ مِنْ قَبْلِ أَنْ تَلْقَوْهُ فَقَدْ رَأَیْتُمُوهُ وَأَنْتُمْ تَنْظُرُونَ ( 143 )
و شما مرگ را پیش از آنکه با آن روبرو شوید ، سخت آرزو مىکردید پس ، آن را دیدید و [ هم چنان ] نگاه مىکردید . ( 143 )
وَمَا مُحَمَّدٌ إِلَّا رَسُولٌ قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِهِ الرُّسُلُ أَفَإِنْ مَاتَ أَوْ قُتِلَ انْقَلَبْتُمْ عَلَى أَعْقَابِکُمْ وَمَنْ یَنْقَلِبْ عَلَى عَقِبَیْهِ فَلَنْ یَضُرَّ اللَّهَ شَیْئًا وَسَیَجْزِی اللَّهُ الشَّاکِرِینَ ( 144 )
و محمد ، جز فرستاده‌اى که پیش از او [ هم ] پیامبرانى [ آمده و ] گذشتند ، نیست . آیا اگر او بمیرد یا کشته شود ، از عقیدهء خود برمىگردید ؟ و هر کس از عقیدهء خود بازگردد ، هرگز هیچ زیانى به خدا نمىرساند ، و به زودى خداوند سپاسگزاران را پاداش مىدهد . ( 144 )
وَمَا کَانَ لِنَفْسٍ أَنْ تَمُوتَ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ کِتَابًا مُؤَجَّلًا وَمَنْ یُرِدْ ثَوَابَ الدُّنْیَا نُؤْتِهِ مِنْهَا وَمَنْ یُرِدْ ثَوَابَ الْآَخِرَةِ نُؤْتِهِ مِنْهَا وَسَنَجْزِی الشَّاکِرِینَ ( 145 )
و هیچ نفسى جز به فرمان خدا نمیرد . [ خداوند ، مرگ را ] به عنوان سرنوشتى معین [ مقرر کرده است ] . و هر که پاداش این دنیا را بخواهد به او از آن مىدهیم و هر که پاداش آن سراى را بخواهد از آن به او مىدهیم ، و به زودى سپاسگزاران را پاداش خواهیم داد . ( 145 )
وَکَأَیِّنْ مِنْ نَبِیٍّ قَاتَلَ مَعَهُ رِبِّیُّونَ کَثِیرٌ فَمَا وَهَنُوا لِمَا أَصَابَهُمْ فِی سَبِیلِ اللَّهِ وَمَا ضَعُفُوا وَمَا اسْتَکَانُوا وَاللَّهُ یُحِبُّ الصَّابِرِینَ ( 146 )
و چه بسیار پیامبرانى که همراه او توده‌هاى انبوه ، کارزار کردند و در برابر آنچه در راه خدا بدیشان رسید ، سستى نورزیدند و ناتوان نشدند و تسلیم [ دشمن ] نگردیدند ، و خداوند ، شکیبایان را دوست دارد . ( 146 )
وَمَا کَانَ قَوْلَهُمْ إِلَّا أَنْ قَالُوا رَبَّنَا اغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا وَإِسْرَافَنَا فِی أَمْرِنَا وَثَبِّتْ أَقْدَامَنَا وَانْصُرْنَا عَلَى الْقَوْمِ الْکَافِرِینَ ( 147 )
و سخن آنان جز این نبود که گفتند : « پروردگارا ، گناهان ما و زیاده‌روى ما ، در کارمان را بر ما ببخش ، و گامهاى ما را استوار دار ، و ما را بر گروه کافران یارى ده . » ( 147 )
فَآَتَاهُمُ اللَّهُ ثَوَابَ الدُّنْیَا وَحُسْنَ ثَوَابِ الْآَخِرَةِ وَاللَّهُ یُحِبُّ الْمُحْسِنِینَ ( 148 )
پس خداوند ، پاداش این دنیا ، و پاداش نیک آخرت را به آنان عطا کرد ، و خداوند نیکوکاران را دوست دارد . ( 148 )
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آَمَنُوا إِنْ تُطِیعُوا الَّذِینَ کَفَرُوا یَرُدُّوکُمْ عَلَى أَعْقَابِکُمْ فَتَنْقَلِبُوا خَاسِرِینَ ( 149 )
اى کسانى که ایمان آورده‌اید ، اگر از کسانى که کفر ورزیده‌اند اطاعت کنید ، شما را از عقیده‌تان بازمىگردانند و زیانکار خواهید گشت . ( 149 )
بَلِ اللَّهُ مَوْلَاکُمْ وَهُوَ خَیْرُ النَّاصِرِینَ ( 150 )
آرى ، خدا مولاى شماست ، و او بهترین یارىدهندگان است . ( 150 )
سَنُلْقِی فِی قُلُوبِ الَّذِینَ کَفَرُوا الرُّعْبَ بِمَا أَشْرَکُوا بِاللَّهِ مَا لَمْ یُنَزِّلْ بِهِ سُلْطَانًا وَمَأْوَاهُمُ النَّارُ وَبِئْسَ مَثْوَى الظَّالِمِینَ ( 151 )
به زودى در دلهاى کسانى که کفر ورزیده‌اند بیم خواهیم افکند ، زیرا چیزى را با خدا شریک گردانیده‌اند که بر [ حقانیت ] آن ، [ خدا ] دلیلى نازل نکرده است . و جایگاهشان آتش است ، و جایگاه ستمگران چه بد است . ( 151 )
وَلَقَدْ صَدَقَکُمُ اللَّهُ وَعْدَهُ إِذْ تَحُسُّونَهُمْ بِإِذْنِهِ حَتَّى إِذَا فَشِلْتُمْ وَتَنَازَعْتُمْ فِی الْأَمْرِ وَعَصَیْتُمْ مِنْ بَعْدِ مَا أَرَاکُمْ مَا تُحِبُّونَ مِنْکُمْ مَنْ یُرِیدُ الدُّنْیَا وَمِنْکُمْ مَنْ یُرِیدُ الْآَخِرَةَ ثُمَّ صَرَفَکُمْ عَنْهُمْ لِیَبْتَلِیَکُمْ وَلَقَدْ عَفَا عَنْکُمْ وَاللَّهُ ذُو فَضْلٍ عَلَى الْمُؤْمِنِینَ ( 152 )
و [ در نبرد احد ] قطعاً خدا وعدهء خود را با شما راست گردانید : آن گاه که به فرمان او ، آنان را مىکشتید ، تا آنکه سست شدید و در کار [ جنگ و بر سر تقسیم غنایم ] با یکدیگر به نزاع پرداختید و پس از آنکه آنچه را دوست داشتید [ یعنى غنایم را ] به شما نشان داد ، نافرمانى نمودید . برخى از شما دنیا را و برخى از شما آخرت را مىخواهد . سپس براى آنکه شما را بیازماید ، از [ تعقیب ] آنان منصرفتان کرد و از شما درگذشت ، و خدا نسبت به مؤمنان ، با تفضل است . ( 152 )
إِذْ تُصْعِدُونَ وَلَا تَلْوُونَ عَلَى أَحَدٍ وَالرَّسُولُ یَدْعُوکُمْ فِی أُخْرَاکُمْ فَأَثَابَکُمْ غَمًّا بِغَمٍّ لِکَیْلَا تَحْزَنُوا عَلَى مَا فَاتَکُمْ وَلَا مَا أَصَابَکُمْ وَاللَّهُ خَبِیرٌ بِمَا تَعْمَلُونَ ( 153 )
[ یاد کنید ] هنگامى را که در حال گریز [ از کوه ] بالا مىرفتید و به هیچ کس توجه نمىکردید و پیامبر ، شما را از پشت سرتان فرا مىخواند . پس [ خداوند ] به سزاى [ این بىانضباطى ] غمى بر غمتان [ افزود ] ، تا سرانجام بر آنچه از کف داده‌اید و براى آنچه به شما رسیده است اندوهگین نشوید ، و خداوند از آنچه مىکنید آگاه است . ( 153 )
ثُمَّ أَنْزَلَ عَلَیْکُمْ مِنْ بَعْدِ الْغَمِّ أَمَنَةً نُعَاسًا یَغْشَى طَائِفَةً مِنْکُمْ وَطَائِفَةٌ قَدْ أَهَمَّتْهُمْ أَنْفُسُهُمْ یَظُنُّونَ بِاللَّهِ غَیْرَ الْحَقِّ ظَنَّ الْجَاهِلِیَّةِ یَقُولُونَ هَلْ لَنَا مِنَ الْأَمْرِ مِنْ شَیْءٍ قُلْ إِنَّ الْأَمْرَ کُلَّهُ لِلَّهِ یُخْفُونَ فِی أَنْفُسِهِمْ مَا لَا یُبْدُونَ لَکَ یَقُولُونَ لَوْ کَانَ لَنَا مِنَ الْأَمْرِ شَیْءٌ مَا قُتِلْنَا هَاهُنَا قُلْ لَوْ کُنْتُمْ فِی بُیُوتِکُمْ لَبَرَزَ الَّذِینَ کُتِبَ عَلَیْهِمُ الْقَتْلُ إِلَى مَضَاجِعِهِمْ وَلِیَبْتَلِیَ اللَّهُ مَا فِی صُدُورِکُمْ وَلِیُمَحِّصَ مَا فِی قُلُوبِکُمْ وَاللَّهُ عَلِیمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ ( 154 )
سپس [ خداوند ] بعد از آن اندوه ، آرامشى [ به صورت ] خواب سبکى ، بر شما فرو فرستاد ، که گروهى از شما را فرا گرفت ، و گروهى [ تنها ] در فکر جان خود بودند و دربارهء خدا ، گمانهاى ناروا ، همچون گمانهاى [ دوران ] جاهلیت مىبردند . مىگفتند : « آیا ما را در این کار اختیارى هست ؟ » بگو : « سررشتهء کارها [ شکست یا پیروزى ] ، یکسر به دست خداست . » آنان چیزى را در دلهایشان پوشیده مىداشتند ، که براى تو آشکار نمىکردند . مىگفتند : « اگر ما را در این کار اختیارى بود ، [ و وعدهء پیامبر واقعیت داشت ، ] در اینجا کشته نمىشدیم . » بگو : « اگر شما در خانه‌هاى خود هم بودید ، کسانى که کشته شدن بر آنان نوشته شده ، قطعاً [ با پاى خود ] به سوى قتلگاههاى خویش مىرفتند . و [ اینها ] براى این است که خداوند ، آنچه را در دلهاى شماست ، [ در عمل ] بیازماید و آنچه را در قلبهاى شماست ، پاک گرداند و خدا به راز سینه‌ها آگاه است . ( 154 )
إِنَّ الَّذِینَ تَوَلَّوْا مِنْکُمْ یَوْمَ الْتَقَى الْجَمْعَانِ إِنَّمَا اسْتَزَلَّهُمُ الشَّیْطَانُ بِبَعْضِ مَا کَسَبُوا وَلَقَدْ عَفَا اللَّهُ عَنْهُمْ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ حَلِیمٌ ( 155 )
روزى که دو گروه [ در احد ] با هم رویاروى شدند ، کسانى که از میان شما [ به دشمن ] پشت کردند ، در حقیقت جز این نبود که به سبب پاره‌اى از آنچه [ از گناه ] حاصل کرده بودند ، شیطان آنان را بلغزانید . و قطعاً خدا از ایشان درگذشت زیرا خدا آمرزگار بردبار است . ( 155 )
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آَمَنُوا لَا تَکُونُوا کَالَّذِینَ کَفَرُوا وَقَالُوا لِإِخْوَانِهِمْ إِذَا ضَرَبُوا فِی الْأَرْضِ أَوْ کَانُوا غُزًّى لَوْ کَانُوا عِنْدَنَا مَا مَاتُوا وَمَا قُتِلُوا لِیَجْعَلَ اللَّهُ ذَلِکَ حَسْرَةً فِی قُلُوبِهِمْ وَاللَّهُ یُحْیِی وَیُمِیتُ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ ( 156 )
اى کسانى که ایمان آورده‌اید ، همچون کسانى نباشید که کفر ورزیدند و به برادرانشان - هنگامى که به سفر رفته [ و در سفر مردند ] و یا جهادگر شدند [ و کشته شدند ] ، گفتند : « اگر نزد ما [ مانده ] بودند ، نمىمردند و کشته نمىشدند . » [ شما چنین سخنانى مگویید ] تا خدا آن را در دلهایشان حسرتى قرار دهد . و خدا [ ست که ] زنده مىکند و مىمیراند ، و خدا [ ست که ] به آنچه مىکنید بیناست . ( 156 )
وَلَئِنْ قُتِلْتُمْ فِی سَبِیلِ اللَّهِ أَوْ مُتُّمْ لَمَغْفِرَةٌ مِنَ اللَّهِ وَرَحْمَةٌ خَیْرٌ مِمَّا یَجْمَعُونَ ( 157 )
و اگر در راه خدا کشته شوید یا بمیرید ، قطعاً آمرزش خدا و رحمت او از [ همهء ] آنچه [ آنان ] جمع مىکنند بهتر است . ( 157 )
وَلَئِنْ مُتُّمْ أَوْ قُتِلْتُمْ لَإِلَى اللَّهِ تُحْشَرُونَ ( 158 )
و اگر [ در راه جهاد ] بمیرید یا کشته شوید ، قطعاً به سوى خدا گردآورده خواهید شد . ( 158 )
فَبِمَا رَحْمَةٍ مِنَ اللَّهِ لِنْتَ لَهُمْ وَلَوْ کُنْتَ فَظًّا غَلِیظَ الْقَلْبِ لَانْفَضُّوا مِنْ حَوْلِکَ فَاعْفُ عَنْهُمْ وَاسْتَغْفِرْ لَهُمْ وَشَاوِرْهُمْ فِی الْأَمْرِ فَإِذَا عَزَمْتَ فَتَوَکَّلْ عَلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُتَوَکِّلِینَ ( 159 )
پس به [ برکتِ ] رحمت الهى ، با آنان نرمخو [ و پُر مِهر ] شدى ، و اگر تندخو و سختدل بودى قطعاً از پیرامون تو پراکنده مىشدند . پس ، از آنان درگذر و برایشان آمرزش بخواه ، و در کار [ ها ] با آنان مشورت کن ، و چون تصمیم گرفتى بر خدا توکل کن ، زیرا خداوند توکل کنندگان را دوست مىدارد . ( 159 )
إِنْ یَنْصُرْکُمُ اللَّهُ فَلَا غَالِبَ لَکُمْ وَإِنْ یَخْذُلْکُمْ فَمَنْ ذَا الَّذِی یَنْصُرُکُمْ مِنْ بَعْدِهِ وَعَلَى اللَّهِ فَلْیَتَوَکَّلِ الْمُؤْمِنُونَ ( 160 )
اگر خدا شما را یارى کند ، هیچ کس بر شما غالب نخواهد شد و اگر دست از یارى شما بردارد ، چه کسى بعد از او شما را یارى خواهد کرد ؟ و مؤمنان باید تنها بر خدا توکل کنند . ( 160 )
وَمَا کَانَ لِنَبِیٍّ أَنْ یَغُلَّ وَمَنْ یَغْلُلْ یَأْتِ بِمَا غَلَّ یَوْمَ الْقِیَامَةِ ثُمَّ تُوَفَّى کُلُّ نَفْسٍ مَا کَسَبَتْ وَهُمْ لَا یُظْلَمُونَ ( 161 )
و هیچ پیامبرى را نَسِزَد که خیانت ورزد ، و هر کس خیانت ورزد ، روز قیامت با آنچه در آن خیانت کرده بیاید آن گاه به هر کس [ پاداش ] آنچه کسب کرده ، به تمامى داده مىشود ، و بر آنان ستم نرود . ( 161 )
أَفَمَنِ اتَّبَعَ رِضْوَانَ اللَّهِ کَمَنْ بَاءَ بِسَخَطٍ مِنَ اللَّهِ وَمَأْوَاهُ جَهَنَّمُ وَبِئْسَ الْمَصِیرُ ( 162 )
آیا کسى که خشنودىِ خدا را پیروى مىکند ، چون کسى است که به خشمى از خدا دچار گردیده و جایگاهش جهنم است ؟ و چه بد بازگشتگاهى است . ( 162 )
هُمْ دَرَجَاتٌ عِنْدَ اللَّهِ وَاللَّهُ بَصِیرٌ بِمَا یَعْمَلُونَ ( 163 )
[ هر یک از ] ایشان را نزد خداوند درجاتى است ، و خدا به آنچه مىکنند بیناست . ( 163 )
لَقَدْ مَنَّ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنِینَ إِذْ بَعَثَ فِیهِمْ رَسُولًا مِنْ أَنْفُسِهِمْ یَتْلُو عَلَیْهِمْ آَیَاتِهِ وَیُزَکِّیهِمْ وَیُعَلِّمُهُمُ الْکِتَابَ وَالْحِکْمَةَ وَإِنْ کَانُوا مِنْ قَبْلُ لَفِی ضَلَالٍ مُبِینٍ ( 164 )
به یقین ، خدا بر مؤمنان منت نهاد [ که ] پیامبرى از خودشان در میان آنان برانگیخت ، تا آیات خود را بر ایشان بخواند و پاکشان گرداند و کتاب و حکمت به آنان بیاموزد ، قطعاً پیش از آن در گمراهى آشکارى بودند . ( 164 )
أَوَلَمَّا أَصَابَتْکُمْ مُصِیبَةٌ قَدْ أَصَبْتُمْ مِثْلَیْهَا قُلْتُمْ أَنَّى هَذَا قُلْ هُوَ مِنْ عِنْدِ أَنْفُسِکُمْ إِنَّ اللَّهَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ( 165 )
آیا چون به شما [ در نبرد احد ] مصیبتى رسید - [ با آنکه در نبرد بدر ] دو برابرش را [ به دشمنان خود ] رساندید - گفتید : « این [ مصیبت ] از کجا [ به ما رسید ] ؟ » بگو : « آن از خود شما [ و ناشى از بىانضباطى خودتان ] است . » آرى ! خدا به هر چیزى تواناست . ( 165 )
وَمَا أَصَابَکُمْ یَوْمَ الْتَقَى الْجَمْعَانِ فَبِإِذْنِ اللَّهِ وَلِیَعْلَمَ الْمُؤْمِنِینَ ( 166 )
و روزى که [ در احد ] آن دو گروه با هم برخورد کردند ، آنچه به شما رسید به اذن خدا بود [ تا شما را بیازماید ] و مؤمنان را معلوم بدارد ( 166 )
وَلِیَعْلَمَ الَّذِینَ نَافَقُوا وَقِیلَ لَهُمْ تَعَالَوْا قَاتِلُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ أَوِ ادْفَعُوا قَالُوا لَوْ نَعْلَمُ قِتَالًا لَاتَّبَعْنَاکُمْ هُمْ لِلْکُفْرِ یَوْمَئِذٍ أَقْرَبُ مِنْهُمْ لِلْإِیمَانِ یَقُولُونَ بِأَفْواهِهِمْ مَا لَیْسَ فِی قُلُوبِهِمْ وَاللَّهُ أَعْلَمُ بِمَا یَکْتُمُونَ ( 167 )
همچنین کسانى را که دو رویى نمودند [ نیز ] معلوم بدارد . و به ایشان گفته شد : « بیایید در راه خدا بجنگید یا دفاع کنید . » گفتند : « اگر جنگیدن مىدانستیم مسلماً از شما پیروى مىکردیم . » آن روز ، آنان به کفر نزدیکتر بودند تا به ایمان . به زبانِ خویش چیزى مىگفتند که در دلهایشان نبود ، و خدا به آنچه مىنهفتند داناتر است . ( 167 )
الَّذِینَ قَالُوا لِإِخْوَانِهِمْ وَقَعَدُوا لَوْ أَطَاعُونَا مَا قُتِلُوا قُلْ فَادْرَءُوا عَنْ أَنْفُسِکُمُ الْمَوْتَ إِنْ کُنْتُمْ صَادِقِینَ ( 168 )
همان کسانى که [ خود در خانه ] نشستند و در بارهء دوستان خود گفتند : « اگر از ما پیروى مىکردند کشته نمىشدند . » بگو : « اگر راست مىگویید مرگ را از خودتان دور کنید . » ( 168 )
وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ قُتِلُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْیَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُونَ ( 169 )
هرگز کسانى را که در راه خدا کشته شده‌اند ، مرده مپندار ، بلکه زنده‌اند که نزد پروردگارشان روزى داده مىشوند . ( 169 )
فَرِحِینَ بِمَا آَتَاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَیَسْتَبْشِرُونَ بِالَّذِینَ لَمْ یَلْحَقُوا بِهِمْ مِنْ خَلْفِهِمْ أَلَّا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ ( 170 )
به آنچه خدا از فضل خود به آنان داده است شادمانند ، و براى کسانى که از پى ایشانند و هنوز به آنان نپیوسته‌اند شادى مىکنند که نه بیمى بر ایشان است و نه اندوهگین مىشوند . ( 170 )
یَسْتَبْشِرُونَ بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَفَضْلٍ وَأَنَّ اللَّهَ لَا یُضِیعُ أَجْرَ الْمُؤْمِنِینَ ( 171 )
بر نعمت و فضل خدا و اینکه خداوند پاداش مؤمنان را تباه نمىگرداند ، شادى مىکنند . ( 171 )
الَّذِینَ اسْتَجَابُوا لِلَّهِ وَالرَّسُولِ مِنْ بَعْدِ مَا أَصَابَهُمُ الْقَرْحُ لِلَّذِینَ أَحْسَنُوا مِنْهُمْ وَاتَّقَوْا أَجْرٌ عَظِیمٌ ( 172 )
کسانى که [ در نبرد احد ] پس از آنکه زخم برداشته بودند ، دعوت خدا و پیامبر [ او ] را اجابت کردند ، براى کسانى از آنان که نیکى و پرهیزگارى کردند پاداشى بزرگ است . ( 172 )
الَّذِینَ قَالَ لَهُمُ النَّاسُ إِنَّ النَّاسَ قَدْ جَمَعُوا لَکُمْ فَاخْشَوْهُمْ فَزَادَهُمْ إِیمَانًا وَقَالُوا حَسْبُنَا اللَّهُ وَنِعْمَ الْوَکِیلُ ( 173 )
همان کسانى که [ برخى از ] مردم به ایشان گفتند : « مردمان براى [ جنگ با ] شما گرد آمده‌اند پس ، از آن بترسید . » و [ لى این سخن ] بر ایمانشان افزود و گفتند : « خدا ما را بس است و نیکو حمایتگرى است . » ( 173 )
فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَفَضْلٍ لَمْ یَمْسَسْهُمْ سُوءٌ وَاتَّبَعُوا رِضْوَانَ اللَّهِ وَاللَّهُ ذُو فَضْلٍ عَظِیمٍ ( 174 )
پس با نعمت و بخششى از جانب خدا ، [ از میدان نبرد ] بازگشتند ، در حالى که هیچ آسیبى به آنان نرسیده بود ، و هم چنان خشنودى خدا را پیروى کردند ، و خداوند داراى بخششى عظیم است . ( 174 )
إِنَّمَا ذَلِکُمُ الشَّیْطَانُ یُخَوِّفُ أَوْلِیَاءَهُ فَلَا تَخَافُوهُمْ وَخَافُونِ إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِینَ ( 175 )
در واقع ، این شیطان است که دوستانش را مىترساند پس اگر مؤمنید از آنان مترسید و از من بترسید . ( 175 )
وَلَا یَحْزُنْکَ الَّذِینَ یُسَارِعُونَ فِی الْکُفْرِ إِنَّهُمْ لَنْ یَضُرُّوا اللَّهَ شَیْئًا یُرِیدُ اللَّهُ أَلَّا یَجْعَلَ لَهُمْ حَظًّا فِی الْآَخِرَةِ وَلَهُمْ عَذَابٌ عَظِیمٌ ( 176 )
و کسانى که در کفر مىکوشند ، تو را اندوهگین نسازند که آنان هرگز به خدا هیچ زیانى نمىرسانند . خداوند مىخواهد در آخرت براى آنان بهره‌اى قرار ندهد ، و براى ایشان عذابى بزرگ است . ( 176 )
إِنَّ الَّذِینَ اشْتَرَوُا الْکُفْرَ بِالْإِیمَانِ لَنْ یَضُرُّوا اللَّهَ شَیْئًا وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ ( 177 )
در حقیقت ، کسانى که کفر را به [ بهاى ] ایمان خریدند ، هرگز به خداوند هیچ زیانى نخواهند رسانید ، و براى آنان عذابى دردناک است . ( 177 )
وَلَا یَحْسَبَنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا أَنَّمَا نُمْلِی لَهُمْ خَیْرٌ لِأَنْفُسِهِمْ إِنَّمَا نُمْلِی لَهُمْ لِیَزْدَادُوا إِثْمًا وَلَهُمْ عَذَابٌ مُهِینٌ ( 178 )
و البته نباید کسانى که کافر شده‌اند تصور کنند اینکه به ایشان مهلت مىدهیم براى آنان نیکوست ما فقط به ایشان مهلت مىدهیم تا بر گناه [ خود ] بیفزایند ، و [ آن گاه ] عذابى خفتآور خواهند داشت . ( 178 )
مَا کَانَ اللَّهُ لِیَذَرَ الْمُؤْمِنِینَ عَلَى مَا أَنْتُمْ عَلَیْهِ حَتَّى یَمِیزَ الْخَبِیثَ مِنَ الطَّیِّبِ وَمَا کَانَ اللَّهُ لِیُطْلِعَکُمْ عَلَى الْغَیْبِ وَلَکِنَّ اللَّهَ یَجْتَبِی مِنْ رُسُلِهِ مَنْ یَشَاءُ فَآَمِنُوا بِاللَّهِ وَرُسُلِهِ وَإِنْ تُؤْمِنُوا وَتَتَّقُوا فَلَکُمْ أَجْرٌ عَظِیمٌ ( 179 )
خدا بر آن نیست که مؤمنان را به این [ حالى ] که شما بر آن هستید ، واگذارد ، تا آنکه پلید را از پاک جدا کند . و خدا بر آن نیست که شما را از غیب آگاه گرداند ، ولى خدا از میان فرستادگانش هر که را بخواهد برمىگزیند . پس ، به خدا و پیامبرانش ایمان بیاورید و اگر بگروید و پرهیزگارى کنید ، براى شما پاداشى بزرگ خواهد بود . ( 179 )
وَلَا یَحْسَبَنَّ الَّذِینَ یَبْخَلُونَ بِمَا آَتَاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ هُوَ خَیْرًا لَهُمْ بَلْ هُوَ شَرٌّ لَهُمْ سَیُطَوَّقُونَ مَا بَخِلُوا بِهِ یَوْمَ الْقِیَامَةِ وَلِلَّهِ مِیرَاثُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِیرٌ ( 180 )
و کسانى که به آنچه خدا از فضل خود به آنان عطا کرده ، بخل مىورزند ، هرگز تصور نکنند که آن [ بخل ] براى آنان خوب است ، بلکه برایشان بد است . به زودى آنچه که به آن بخل ورزیده‌اند ، روز قیامت طوق گردنشان مىشود . میراث آسمانها و زمین از آنِ خداست ، و خدا به آنچه مىکنید آگاه است . ( 180 )
لَقَدْ سَمِعَ اللَّهُ قَوْلَ الَّذِینَ قَالُوا إِنَّ اللَّهَ فَقِیرٌ وَنَحْنُ أَغْنِیَاءُ سَنَکْتُبُ مَا قَالُوا وَقَتْلَهُمُ الْأَنْبِیَاءَ بِغَیْرِ حَقٍّ وَنَقُولُ ذُوقُوا عَذَابَ الْحَرِیقِ ( 181 )
مسلماً خداوند ، سخن کسانى را که گفتند : « خدا نیازمند است و ما توانگریم » ، شنید . به زودى آنچه را گفتند ، و بناحق کشتنِ آنان پیامبران را ، خواهیم نوشت و خواهیم گفت : « بچشید عذابِ سوزان را . » ( 181 )
ذَلِکَ بِمَا قَدَّمَتْ أَیْدِیکُمْ وَأَنَّ اللَّهَ لَیْسَ بِظَلَّامٍ لِلْعَبِیدِ ( 182 )
این [ عقوبت ] به خاطر کار و کردار پیشین شماست ، [ و گر نه ] خداوند هرگز نسبت به بندگان [ خود ] بیدادگر نیست . ( 182 )
الَّذِینَ قَالُوا إِنَّ اللَّهَ عَهِدَ إِلَیْنَا أَلَّا نُؤْمِنَ لِرَسُولٍ حَتَّى یَأْتِیَنَا بِقُرْبَانٍ تَأْکُلُهُ النَّارُ قُلْ قَدْ جَاءَکُمْ رُسُلٌ مِنْ قَبْلِی بِالْبَیِّنَاتِ وَبِالَّذِی قُلْتُمْ فَلِمَ قَتَلْتُمُوهُمْ إِنْ کُنْتُمْ صَادِقِینَ ( 183 )
همانان که گفتند : « خدا با ما پیمان بسته که به هیچ پیامبرى ایمان نیاوریم تا براى ما قربانیى بیاورد که آتش [ آسمانى ] آن را [ به نشانهء قبول ] بسوزاند . » بگو : « قطعاً پیش از من ، پیامبرانى بودند که دلایل آشکار را با آنچه گفتید ، براى شما آوردند . اگر راست مىگویید ، پس چرا آنان را کشتید ؟ » ( 183 )
فَإِنْ کَذَّبُوکَ فَقَدْ کُذِّبَ رُسُلٌ مِنْ قَبْلِکَ جَاءُوا بِالْبَیِّنَاتِ وَالزُّبُرِ وَالْکِتَابِ الْمُنِیرِ ( 184 )
پس اگر تو را تکذیب کردند ، [ بدان که ] پیامبرانى [ هم ] که پیش از تو ، دلایل روشن و نوشته‌ها و کتاب روشن آورده بودند ، تکذیب شدند . ( 184 )
کُلُّ نَفْسٍ ذَائِقَةُ الْمَوْتِ وَإِنَّمَا تُوَفَّوْنَ أُجُورَکُمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ فَمَنْ زُحْزِحَ عَنِ النَّارِ وَأُدْخِلَ الْجَنَّةَ فَقَدْ فَازَ وَمَا الْحَیَاةُ الدُّنْیَا إِلَّا مَتَاعُ الْغُرُورِ ( 185 )
هر جاندارى چشندهء [ طعم ] مرگ است ، و همانا روز رستاخیز پاداشهایتان به طور کامل به شما داده مىشود . پس هر که را از آتش به دور دارند و در بهشت درآورند قطعاً کامیاب شده است و زندگى دنیا جز مایهء فریب نیست . ( 185 )
لَتُبْلَوُنَّ فِی أَمْوَالِکُمْ وَأَنْفُسِکُمْ وَلَتَسْمَعُنَّ مِنَ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ مِنْ قَبْلِکُمْ وَمِنَ الَّذِینَ أَشْرَکُوا أَذًى کَثِیرًا وَإِنْ تَصْبِرُوا وَتَتَّقُوا فَإِنَّ ذَلِکَ مِنْ عَزْمِ الْأُمُورِ ( 186 )
قطعاً در مالها و جانهایتان آزموده خواهید شد ، و از کسانى که پیش از شما به آنان کتاب داده شده و [ نیز ] از کسانى که به شرک گراییده‌اند ، [ سخنان دل ] آزار بسیارى خواهید شنید ، و [ لى ] اگر صبر کنید و پرهیزگارى نمایید ، این [ ایستادگى ] حاکى از عزم استوار [ شما ] در کارهاست . ( 186 )
وَإِذْ أَخَذَ اللَّهُ مِیثَاقَ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ لَتُبَیِّنُنَّهُ لِلنَّاسِ وَلَا تَکْتُمُونَهُ فَنَبَذُوهُ وَرَاءَ ظُهُورِهِمْ وَاشْتَرَوْا بِهِ ثَمَنًا قَلِیلًا فَبِئْسَ مَا یَشْتَرُونَ ( 187 )
و [ یاد کن ] هنگامى را که خداوند از کسانى که به آنان کتاب داده شده ، پیمان گرفت که حتماً باید آن را [ به وضوح ] براى مردم بیان نمایید و کتمانش مکنید . پس ، آن [ عهد ] را پشتِ سرِ خود انداختند و در برابر آن ، بهایى ناچیز به دست آوردند ، و چه بد معامله‌اى کردند . ( 187 )
لَا تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ یَفْرَحُونَ بِمَا أَتَوْا وَیُحِبُّونَ أَنْ یُحْمَدُوا بِمَا لَمْ یَفْعَلُوا فَلَا تَحْسَبَنَّهُمْ بِمَفَازَةٍ مِنَ الْعَذَابِ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ ( 188 )
البته گمان مبر کسانى که بدانچه کرده‌اند شادمانى مىکنند و دوست دارند به آنچه نکرده‌اند مورد ستایش قرار گیرند ، قطعاً گمان مَبَر که براى آنان نجاتى از عذاب است ، [ که ] عذابى دردناک خواهند داشت . ( 188 )
وَلِلَّهِ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاللَّهُ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ( 189 )
و فرمانروایىِ آسمانها و زمین از آنِ خداست ، و خداوند بر هر چیزى تواناست . ( 189 )
إِنَّ فِی خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاخْتِلَافِ اللَّیْلِ وَالنَّهَارِ لَآَیَاتٍ لِأُولِی الْأَلْبَابِ ( 190 )
مسلماً در آفرینش آسمانها و زمین ، و در پى یکدیگر آمدن شب و روز ، براى خردمندان نشانه‌هایى [ قانع کننده ] است . ( 190 )
الَّذِینَ یَذْکُرُونَ اللَّهَ قِیَامًا وَقُعُودًا وَعَلَى جُنُوبِهِمْ وَیَتَفَکَّرُونَ فِی خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ رَبَّنَا مَا خَلَقْتَ هَذَا بَاطِلًا سُبْحَانَکَ فَقِنَا عَذَابَ النَّارِ ( 191 )
همانان که خدا را [ در همهء احوال ] ایستاده و نشسته ، و به پهلو آرمیده یاد مىکنند ، و در آفرینش آسمانها و زمین مىاندیشند [ که : ] پروردگارا ، اینها را بیهوده نیافریده‌اى منزهى تو ! پس ما را از عذابِ آتش دوزخ در امان بدار . ( 191 )
رَبَّنَا إِنَّکَ مَنْ تُدْخِلِ النَّارَ فَقَدْ أَخْزَیْتَهُ وَمَا لِلظَّالِمِینَ مِنْ أَنْصَارٍ ( 192 )
پروردگارا ، هر که را تو در آتش درآورى ، یقیناً رسوایش کرده‌اى ، و براى ستمکاران یاورانى نیست . ( 192 )
رَبَّنَا إِنَّنَا سَمِعْنَا مُنَادِیًا یُنَادِی لِلْإِیمَانِ أَنْ آَمِنُوا بِرَبِّکُمْ فَآَمَنَّا رَبَّنَا فَاغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا وَکَفِّرْ عَنَّا سَیِّئَاتِنَا وَتَوَفَّنَا مَعَ الْأَبْرَارِ ( 193 )
پروردگارا ، ما شنیدیم که دعوتگرى به ایمان فرا مىخواند که : « به پروردگار خود ایمان آورید » ، پس ایمان آوردیم . پروردگارا ، گناهان ما را بیامرز ، و بدیهاى ما را بزداى و ما را در زمرهء نیکان بمیران . ( 193 )
رَبَّنَا وَآَتِنَا مَا وَعَدْتَنَا عَلَى رُسُلِکَ وَلَا تُخْزِنَا یَوْمَ الْقِیَامَةِ إِنَّکَ لَا تُخْلِفُ الْمِیعَادَ ( 194 )
پروردگارا ، و آنچه را که به وسیلهء فرستادگانت به ما وعده داده‌اى به ما عطا کن ، و ما را روز رستاخیز رسوا مگردان ، زیرا تو وعده‌ات را خلاف نمىکنى . ( 194 )
فَاسْتَجَابَ لَهُمْ رَبُّهُمْ أَنِّی لَا أُضِیعُ عَمَلَ عَامِلٍ مِنْکُمْ مِنْ ذَکَرٍ أَوْ أُنْثَى بَعْضُکُمْ مِنْ بَعْضٍ فَالَّذِینَ هَاجَرُوا وَأُخْرِجُوا مِنْ دِیَارِهِمْ وَأُوذُوا فِی سَبِیلِی وَقَاتَلُوا وَقُتِلُوا لَأُکَفِّرَنَّ عَنْهُمْ سَیِّئَاتِهِمْ وَلَأُدْخِلَنَّهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ ثَوَابًا مِنْ عِنْدِ اللَّهِ وَاللَّهُ عِنْدَهُ حُسْنُ الثَّوَابِ ( 195 )
پس ، پروردگارشان دعاى آنان را اجابت کرد [ و فرمود که : ] من عملِ هیچ صاحب عملى از شما را ، از مرد یا زن ، که همه از یکدیگرید ، تباه نمىکنم پس ، کسانى که هجرت کرده و از خانه‌هاى خود رانده شده و در راه من آزار دیده و جنگیده و کشته شده‌اند ، بدیهایشان را از آنان مىزدایم ، و آنان را در باغهایى که از زیر [ درختان ] آن نهرها روان است درمىآورم [ این ] پاداشى است از جانب خدا و پاداش نیکو نزد خداست . ( 195 )
لَا یَغُرَّنَّکَ تَقَلُّبُ الَّذِینَ کَفَرُوا فِی الْبِلَادِ ( 196 )
مبادا رفت و آمد [ و جنب و جوش ] کافران در شهرها تو را دستخوش فریب کند . ( 196 )
مَتَاعٌ قَلِیلٌ ثُمَّ مَأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ وَبِئْسَ الْمِهَادُ ( 197 )
[ این ] کالاى ناچیز [ و برخوردارىِ اندکى ] است سپس جایگاهشان دوزخ است ، و چه بد قرارگاهى است . ( 197 )
لَکِنِ الَّذِینَ اتَّقَوْا رَبَّهُمْ لَهُمْ جَنَّاتٌ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا نُزُلًا مِنْ عِنْدِ اللَّهِ وَمَا عِنْدَ اللَّهِ خَیْرٌ لِلْأَبْرَارِ ( 198 )
ولى کسانى که پرواى پروردگارشان را پیشه ساخته‌اند باغهایى خواهند داشت که از زیر [ درختانِ ] آن نهرها روان است . در آنجا جاودانه بمانند [ این ] پذیرایى از جانب خداست ، و آنچه نزد خداست براى نیکان بهتر است . ( 198 )
وَإِنَّ مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ لَمَنْ یُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَمَا أُنْزِلَ إِلَیْکُمْ وَمَا أُنْزِلَ إِلَیْهِمْ خَاشِعِینَ لِلَّهِ لَا یَشْتَرُونَ بِآَیَاتِ اللَّهِ ثَمَنًا قَلِیلًا أُولَئِکَ لَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ إِنَّ اللَّهَ سَرِیعُ الْحِسَابِ ( 199 )
و البته از میان اهل کتاب کسانى هستند که به خدا و بدانچه به سوى شما نازل شده و به آنچه به سوى خودشان فرود آمده ایمان دارند ، در حالى که در برابر خدا خاشعند ، و آیات خدا را به بهاى ناچیزى نمىفروشند . اینانند که نزد پروردگارشان پاداش خود را خواهند داشت . آرى ! خدا زود شمار است . ( 199 )
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آَمَنُوا اصْبِرُوا وَصَابِرُوا وَرَابِطُوا وَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ ( 200 )
اى کسانى که ایمان آورده‌اید ، صبر کنید و ایستادگى ورزید و مرزها را نگهبانى کنید و از خدا پروا نمایید ، امید است که رستگار شوید . ( 200 )

متن قران با ترجمه

* ( سورة الفاتحة ) *
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ ( 1 )
به نام خداوند رحمتگر مهربان ( 1 )
الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ ( 2 )
ستایش خدا را که پروردگار جهانیان ، ( 2 )
الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ ( 3 )
[ خداوند ] رحمتگر مهربان ، ( 3 )
مَالِکِ یَوْمِ الدِّینِ ( 4 )
مالک [ و پادشاه ] روز جزا [ است ] . ( 4 )
إِیَّاکَ نَعْبُدُ وَإِیَّاکَ نَسْتَعِینُ ( 5 )
تو را مىپرستیم تنها و بس ، بجز تو نجوییم یارى ز کس . ( 5 )
اهْدِنَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَقِیمَ ( 6 )
به راه راست ما را راهبر باش ، ( 6 )
صِرَاطَ الَّذِینَ أَنْعَمْتَ عَلَیْهِمْ غَیْرِ الْمَغْضُوبِ عَلَیْهِمْ وَلَا الضَّالِّینَ ( 7 )
راه آنهایى که برخوردارشان کرده‌اى ، همانان که نه درخور خشماند و نه گمگشتگان . ( 7 )
* ( سورة البقرة ) *
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ الم ( 1 )
به نام خداوند رحمتگر مهربان ، الف ، لام ، میم . ( 1 )
ذَلِکَ الْکِتَابُ لَا رَیْبَ فِیهِ هُدًى لِلْمُتَّقِینَ ( 2 )
این است کتابى که در [ حقانیت ] آن هیچ تردیدى نیست [ و ] مایهء هدایت تقواپیشگان است : ( 2 )
الَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِالْغَیْبِ وَیُقِیمُونَ الصَّلَاةَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ یُنْفِقُونَ ( 3 )
آنان که به غیب ایمان مىآورند ، و نماز را بر پا مىدارند ، و از آنچه به ایشان روزى داده‌ایم انفاق مىکنند ( 3 )
وَالَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِمَا أُنْزِلَ إِلَیْکَ وَمَا أُنْزِلَ مِنْ قَبْلِکَ وَبِالْآَخِرَةِ هُمْ یُوقِنُونَ ( 4 )
و آنان که بدانچه به سوى تو فرود آمده ، و به آنچه پیش از تو نازل شده است ، ایمان مى آورند و به آخرت یقین دارند . ( 4 )
أُولَئِکَ عَلَى هُدًى مِنْ رَبِّهِمْ وَأُولَئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ ( 5 )
آنهایند که از هدایتى از جانب پروردگارشان برخوردارند و آنها همان رستگارانند . ( 5 )
إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا سَوَاءٌ عَلَیْهِمْ أَأَنْذَرْتَهُمْ أَمْ لَمْ تُنْذِرْهُمْ لَا یُؤْمِنُونَ ( 6 )
در حقیقت کسانى که کفر ورزیدند - چه بیمشان دهى ، چه بیمشان ندهى - برایشان یکسان است [ آنها ] نخواهند گروید . ( 6 )
خَتَمَ اللَّهُ عَلَى قُلُوبِهِمْ وَعَلَى سَمْعِهِمْ وَعَلَى أَبْصَارِهِمْ غِشَاوَةٌ وَلَهُمْ عَذَابٌ عَظِیمٌ ( 7 )
خداوند بر دلهاى آنان ، و بر شنوایى ایشان مُهر نهاده و بر دیدگانشان پرده‌اى است و آنان را عذابى بزرگ است . ( 7 )
وَمِنَ النَّاسِ مَنْ یَقُولُ آَمَنَّا بِاللَّهِ وَبِالْیَوْمِ الْآَخِرِ وَمَا هُمْ بِمُؤْمِنِینَ ( 8 )
و برخى از مردم مىگویند : « ما به خدا و روز بازپسین ایمان آورده‌ایم » ، ولى گروندگان [ راستین ] نیستند . ( 8 )
یُخَادِعُونَ اللَّهَ وَالَّذِینَ آَمَنُوا وَمَا یَخْدَعُونَ إِلَّا أَنْفُسَهُمْ وَمَا یَشْعُرُونَ ( 9 )
با خدا و مؤمنان نیرنگ مىبازند ولى جز بر خویشتن نیرنگ نمىزنند ، و نمىفهمند . ( 9 )
فِی قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ فَزَادَهُمُ اللَّهُ مَرَضًا وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ بِمَا کَانُوا یَکْذِبُونَ ( 10 )
در دلهایشان مرضى است و خدا بر مرضشان افزود و به [ سزاى ] آنچه به دروغ مىگفتند ، عذابى دردناک [ در پیش ] خواهند داشت . ( 10 )
وَإِذَا قِیلَ لَهُمْ لَا تُفْسِدُوا فِی الْأَرْضِ قَالُوا إِنَّمَا نَحْنُ مُصْلِحُونَ ( 11 )
و چون به آنان گفته شود : « در زمین فساد مکنید » ، مىگویند : « ما خود اصلاحگریم . » ( 11 )
أَلَا إِنَّهُمْ هُمُ الْمُفْسِدُونَ وَلَکِنْ لَا یَشْعُرُونَ ( 12 )
بهوش باشید که آنان فسادگرانند ، لیکن نمىفهمند . ( 12 )
وَإِذَا قِیلَ لَهُمْ آَمِنُوا کَمَا آَمَنَ النَّاسُ قَالُوا أَنُؤْمِنُ کَمَا آَمَنَ السُّفَهَاءُ أَلَا إِنَّهُمْ هُمُ السُّفَهَاءُ وَلَکِنْ لَا یَعْلَمُونَ ( 13 )
و چون به آنان گفته شود : « همان گونه که مردم ایمان آوردند ، شما هم ایمان بیاورید » ، مىگویند : « آیا همان گونه که کمخردان ایمان آورده‌اند ، ایمان بیاوریم ؟ » هشدار که آنان همان کمخردانند ولى نمىدانند . ( 13 )
وَإِذَا لَقُوا الَّذِینَ آَمَنُوا قَالُوا آَمَنَّا وَإِذَا خَلَوْا إِلَى شَیَاطِینِهِمْ قَالُوا إِنَّا مَعَکُمْ إِنَّمَا نَحْنُ مُسْتَهْزِئُونَ ( 14 )
و چون با کسانى که ایمان آورده‌اند برخورد کنند ، مىگویند : « ایمان آوردیم » ، و چون با شیطانهاى خود خلوت کنند ، مىگویند : « در حقیقت ما با شماییم ، ما فقط [ آنان را ] ریشخند مىکنیم . » ( 14 )
اللَّهُ یَسْتَهْزِئُ بِهِمْ وَیَمُدُّهُمْ فِی طُغْیَانِهِمْ یَعْمَهُونَ ( 15 )
خدا ] است که ] ریشخندشان مىکند ، و آنان را در طغیانشان فرو مىگذارد تا سرگردان شوند . ( 15 )
أُولَئِکَ الَّذِینَ اشْتَرَوُا الضَّلَالَةَ بِالْهُدَى فَمَا رَبِحَتْ تِجَارَتُهُمْ وَمَا کَانُوا مُهْتَدِینَ ( 16 )
همین کسانند که گمراهى را به [ بهاى ] هدایت خریدند ، در نتیجه داد و ستدشان سود [ ى به بار ] نیاورد و هدایتیافته نبودند . ( 16 )
مَثَلُهُمْ کَمَثَلِ الَّذِی اسْتَوْقَدَ نَارًا فَلَمَّا أَضَاءَتْ مَا حَوْلَهُ ذَهَبَ اللَّهُ بِنُورِهِمْ وَتَرَکَهُمْ فِی ظُلُمَاتٍ لَا یُبْصِرُونَ ( 17 )
مَثَل آنان ، همچون مَثَل کسانى است که آتشى افروختند ، و چون پیرامون آنان را روشنایى داد ، خدا نورشان را برد و در میان تاریکیهایى که نمىبینند رهایشان کرد . ( 17 )
صُمٌّ بُکْمٌ عُمْیٌ فَهُمْ لَا یَرْجِعُونَ ( 18 )
کرند ، لالند ، کورند بنا بر این به راه نمىآیند . ( 18 )
أَوْ کَصَیِّبٍ مِنَ السَّمَاءِ فِیهِ ظُلُمَاتٌ وَرَعْدٌ وَبَرْقٌ یَجْعَلُونَ أَصَابِعَهُمْ فِی آَذَانِهِمْ مِنَ الصَّوَاعِقِ حَذَرَ الْمَوْتِ وَاللَّهُ مُحِیطٌ بِالْکَافِرِینَ ( 19 )
یا چون [ کسانى که در معرض ] رگبارى از آسمان - که در آن تاریکیها و رعد و برقى است - [ قرار گرفته‌اند ] از [ نهیب ] آذرخش [ و ] بیم مرگ ، سر انگشتان خود را در گوشهایشان نهند ، ولى خدا بر کافران احاطه دارد . ( 19 )
یَکَادُ الْبَرْقُ یَخْطَفُ أَبْصَارَهُمْ کُلَّمَا أَضَاءَ لَهُمْ مَشَوْا فِیهِ وَإِذَا أَظْلَمَ عَلَیْهِمْ قَامُوا وَلَوْ شَاءَ اللَّهُ لَذَهَبَ بِسَمْعِهِمْ وَأَبْصَارِهِمْ إِنَّ اللَّهَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ( 20 )
نزدیک است که برق ، چشمانشان را برباید هر گاه که بر آنان روشنى بخشد ، در آن گام زنند و چون راهشان را تاریک کند ، [ بر جاى خود ] بایستند و اگر خدا مىخواست شنوایى و بینایىشان را برمىگرفت ، که خدا بر همه چیز تواناست . ( 20 )
یَا أَیُّهَا النَّاسُ اعْبُدُوا رَبَّکُمُ الَّذِی خَلَقَکُمْ وَالَّذِینَ مِنْ قَبْلِکُمْ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ ( 21 )
اى مردم ، پروردگارتان را که شما ، و کسانى را که پیش از شما بوده‌اند آفریده است ، پرستش کنید باشد که به تقوا گرایید . ( 21 )
الَّذِی جَعَلَ لَکُمُ الْأَرْضَ فِرَاشًا وَالسَّمَاءَ بِنَاءً وَأَنْزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَخْرَجَ بِهِ مِنَ الثَّمَرَاتِ رِزْقًا لَکُمْ فَلَا تَجْعَلُوا لِلَّهِ أَنْدَادًا وَأَنْتُمْ تَعْلَمُونَ ( 22 )
همان [ خدایى ] که زمین را براى شما فرشى [ گسترده ] ، و آسمان را بنایى [ افراشته ] قرار داد و از آسمان آبى فرود آورد و بدان از میوه‌ها رزقى براى شما بیرون آورد پس براى خدا همتایانى قرار ندهید ، در حالى که خود مىدانید . ( 22 )
وَإِنْ کُنْتُمْ فِی رَیْبٍ مِمَّا نَزَّلْنَا عَلَى عَبْدِنَا فَأْتُوا بِسُورَةٍ مِنْ مِثْلِهِ وَادْعُوا شُهَدَاءَکُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ إِنْ کُنْتُمْ صَادِقِینَ ( 23 )
و اگر در آنچه بر بندهء خود نازل کرده‌ایم شک دارید ، پس - اگر راست مىگویید - سوره‌اى مانند آن بیاورید و گواهان خود را - غیر خدا - فرا خوانید . ( 23 )
فَإِنْ لَمْ تَفْعَلُوا وَلَنْ تَفْعَلُوا فَاتَّقُوا النَّارَ الَّتِی وَقُودُهَا النَّاسُ وَالْحِجَارَةُ أُعِدَّتْ لِلْکَافِرِینَ ( 24 )
پس اگر نکردید - و هرگز نمىتوانید کرد - از آن آتشى که سوختش مردمان و سنگها هستند ، و براى کافران آماده شده ، بپرهیزید . ( 24 )
وَبَشِّرِ الَّذِینَ آَمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أَنَّ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ کُلَّمَا رُزِقُوا مِنْهَا مِنْ ثَمَرَةٍ رِزْقًا قَالُوا هَذَا الَّذِی رُزِقْنَا مِنْ قَبْلُ وَأُتُوا بِهِ مُتَشَابِهًا وَلَهُمْ فِیهَا أَزْوَاجٌ مُطَهَّرَةٌ وَهُمْ فِیهَا خَالِدُونَ ( 25 )
و کسانى را که ایمان آورده‌اند و کارهاى شایسته انجام داده‌اند ، مژده ده که ایشان را باغهایى خواهد بود که از زیر [ درختان ] آنها جویها روان است . هر گاه میوه‌اى از آن روزىِ ایشان شود ، مىگویند : « این همان است که پیش از این [ نیز ] روزىِ ما بوده . » و مانند آن [ نعمتها ] براى آنها آورده شود و در آنجا همسرانى پاکیزه خواهند داشت و در آنجا جاودانه بمانند . ( 25 )
إِنَّ اللَّهَ لَا یَسْتَحْیِی أَنْ یَضْرِبَ مَثَلًا مَا بَعُوضَةً فَمَا فَوْقَهَا فَأَمَّا الَّذِینَ آَمَنُوا فَیَعْلَمُونَ أَنَّهُ الْحَقُّ مِنْ رَبِّهِمْ وَأَمَّا الَّذِینَ کَفَرُوا فَیَقُولُونَ مَاذَا أَرَادَ اللَّهُ بِهَذَا مَثَلًا یُضِلُّ بِهِ کَثِیرًا وَیَهْدِی بِهِ کَثِیرًا وَمَا یُضِلُّ بِهِ إِلَّا الْفَاسِقِینَ ( 26 )
خداى را از اینکه به پشه‌اى - یا فروتر [ یا فراتر ] از آن - مَثَل زند ، شرم نیاید . پس کسانى که ایمان آورده‌اند مىدانند که آن [ مَثَل ] از جانب پروردگارشان بجاست ولى کسانى که به کفر گراییده‌اند مىگویند : « خدا از این مَثَل چه قصد داشته است ؟ » [ خدا ] بسیارى را با آن گمراه ، و بسیارى را با آن راهنمایى مىکند و [ لى ] جز نافرمانان را با آن گمراه نمىکند . ( 26 )

الَّذِینَ یَنْقُضُونَ عَهْدَ اللَّهِ مِنْ بَعْدِ مِیثَاقِهِ وَیَقْطَعُونَ مَا أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَنْ یُوصَلَ وَیُفْسِدُونَ فِی الْأَرْضِ أُولَئِکَ هُمُ الْخَاسِرُونَ ( 27 )
همانانى که پیمان خدا را پس از بستن آن مىشکنند و آنچه را خداوند به پیوستنش امر فرموده مىگسلند و در زمین به فساد مىپردازند آنانند که زیانکارانند . ( 27 )
کَیْفَ تَکْفُرُونَ بِاللَّهِ وَکُنْتُمْ أَمْوَاتًا فَأَحْیَاکُمْ ثُمَّ یُمِیتُکُمْ ثُمَّ یُحْیِیکُمْ ثُمَّ إِلَیْهِ تُرْجَعُونَ ( 28 )
چگونه خدا را منکرید ؟ با آنکه مردگانى بودید و شما را زنده کرد باز شما را مىمیراند [ و ] باز زنده مىکند [ و ] آن گاه به سوى او بازگردانده مىشوید . ( 28 )
هُوَ الَّذِی خَلَقَ لَکُمْ مَا فِی الْأَرْضِ جَمِیعًا ثُمَّ اسْتَوَى إِلَى السَّمَاءِ فَسَوَّاهُنَّ سَبْعَ سَمَوَاتٍ وَهُوَ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ ( 29 )
اوست آن کسى که آنچه در زمین است ، همه را براى شما آفرید سپس به [ آفرینش ] آسمان پرداخت ، و هفت آسمان را استوار کرد و او به هر چیزى داناست . ( 29 )
وَإِذْ قَالَ رَبُّکَ لِلْمَلَائِکَةِ إِنِّی جَاعِلٌ فِی الْأَرْضِ خَلِیفَةً قَالُوا أَتَجْعَلُ فِیهَا مَنْ یُفْسِدُ فِیهَا وَیَسْفِکُ الدِّمَاءَ وَنَحْنُ نُسَبِّحُ بِحَمْدِکَ وَنُقَدِّسُ لَکَ قَالَ إِنِّی أَعْلَمُ مَا لَا تَعْلَمُونَ ( 30 )
و چون پروردگار تو به فرشتگان گفت : « من در زمین جانشینى خواهم گماشت » ، [ فرشتگان ] گفتند : « آیا در آن کسى را مىگمارى که در آن فساد انگیزد ، و خونها بریزد ؟ و حال آنکه ما با ستایش تو ، [ تو را ] تنزیه مىکنیم و به تقدیست مىپردازیم . » فرمود : « من چیزى مىدانم که شما نمىدانید . » ( 30 )
وَعَلَّمَ آَدَمَ الْأَسْمَاءَ کُلَّهَا ثُمَّ عَرَضَهُمْ عَلَى الْمَلَائِکَةِ فَقَالَ أَنْبِئُونِی بِأَسْمَاءِ هَؤُلَاءِ إِنْ کُنْتُمْ صَادِقِینَ ( 31 )
و [ خدا ] همهء [ معانى ] نامها را به آدم آموخت سپس آنها را بر فرشتگان عرضه نمود و فرمود : « اگر راست مىگویید ، از اسامى اینها به من خبر دهید . » ( 31 )
قَالُوا سُبْحَانَکَ لَا عِلْمَ لَنَا إِلَّا مَا عَلَّمْتَنَا إِنَّکَ أَنْتَ الْعَلِیمُ الْحَکِیمُ ( 32 )
گفتند : « منزهى تو ! ما را جز آنچه [ خود ] به ما آموخته‌اى ، هیچ دانشى نیست تویى داناى حکیم . » ( 32 )
قَالَ یَا آَدَمُ أَنْبِئْهُمْ بِأَسْمَائِهِمْ فَلَمَّا أَنْبَأَهُمْ بِأَسْمَائِهِمْ قَالَ أَلَمْ أَقُلْ لَکُمْ إِنِّی أَعْلَمُ غَیْبَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَأَعْلَمُ مَا تُبْدُونَ وَمَا کُنْتُمْ تَکْتُمُونَ ( 33 )
فرمود : « اى آدم ، ایشان را از اسامى آنان خبر ده . » و چون [ آدم ] ایشان را از اسماءشان خبر داد ، فرمود : « آیا به شما نگفتم که من نهفتهء آسمانها و زمین را مىدانم و آنچه را آشکار مىکنید ، و آنچه را پنهان مىداشتید مىدانم ؟ » ( 33 )
وَإِذْ قُلْنَا لِلْمَلَائِکَةِ اسْجُدُوا لِآَدَمَ فَسَجَدُوا إِلَّا إِبْلِیسَ أَبَى وَاسْتَکْبَرَ وَکَانَ مِنَ الْکَافِرِینَ ( 34 )
و چون فرشتگان را فرمودیم : « براى آدم سجده کنید » ، پس بجز ابلیس - که سر باز زد و کبر ورزید و از کافران شد - [ همه ] به سجده درافتادند . ( 34 )
وَقُلْنَا یَا آَدَمُ اسْکُنْ أَنْتَ وَزَوْجُکَ الْجَنَّةَ وَکُلَا مِنْهَا رَغَدًا حَیْثُ شِئْتُمَا وَلَا تَقْرَبَا هَذِهِ الشَّجَرَةَ فَتَکُونَا مِنَ الظَّالِمِینَ ( 35 )
و گفتیم : « اى آدم ، خود و همسرت در این باغ سکونت گیر [ ید ] و از هر کجاى آن خواهید فراوان بخورید و [ لى ] به این درخت نزدیک نشوید ، که از ستمکاران خواهید بود . » ( 35 )
فَأَزَلَّهُمَا الشَّیْطَانُ عَنْهَا فَأَخْرَجَهُمَا مِمَّا کَانَا فِیهِ وَقُلْنَا اهْبِطُوا بَعْضُکُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ وَلَکُمْ فِی الْأَرْضِ مُسْتَقَرٌّ وَمَتَاعٌ إِلَى حِینٍ ( 36 )
پس شیطان هر دو را از آن بلغزانید و از آنچه در آن بودند ایشان را به درآورد و فرمودیم : « فرود آیید ، شما دشمن همدیگرید و براى شما در زمین قرارگاه ، و تا چندى برخوردارى خواهد بود . » ( 36 )
فَتَلَقَّى آَدَمُ مِنْ رَبِّهِ کَلِمَاتٍ فَتَابَ عَلَیْهِ إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِیمُ ( 37 )
سپس آدم از پروردگارش کلماتى را دریافت نمود و [ خدا ] بر او ببخشود آرى ، او [ ست که ] توبه‌پذیرِ مهربان است . ( 37 )
قُلْنَا اهْبِطُوا مِنْهَا جَمِیعًا فَإِمَّا یَأْتِیَنَّکُمْ مِنِّی هُدًى فَمَنْ تَبِعَ هُدَایَ فَلَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ ( 38 )
فرمودیم : « جملگى از آن فرود آیید . پس اگر از جانب من شما را هدایتى رسد ، آنان که هدایتم را پیروى کنند بر ایشان بیمى نیست و غمگین نخواهند شد . ( 38 )
وَالَّذِینَ کَفَرُوا وَکَذَّبُوا بِآَیَاتِنَا أُولَئِکَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ ( 39 )
و [ لى ] کسانى که کفر ورزیدند و نشانه‌هاى ما را دروغ انگاشتند ، آنانند که اهل آتشند و در آن ماندگار خواهند بود . » ( 39 )
یَا بَنِی إِسْرَائِیلَ اذْکُرُوا نِعْمَتِیَ الَّتِی أَنْعَمْتُ عَلَیْکُمْ وَأَوْفُوا بِعَهْدِی أُوفِ بِعَهْدِکُمْ وَإِیَّایَ فَارْهَبُونِ ( 40 )
اى فرزندان اسرائیل ، نعمتهایم را که بر شما ارزانى داشتم به یاد آرید ، و به پیمانم وفا کنید ، تا به پیمانتان وفا کنم ، و تنها از من بترسید . ( 40 )
وَآَمِنُوا بِمَا أَنْزَلْتُ مُصَدِّقًا لِمَا مَعَکُمْ وَلَا تَکُونُوا أَوَّلَ کَافِرٍ بِهِ وَلَا تَشْتَرُوا بِآَیَاتِی ثَمَنًا قَلِیلًا وَإِیَّایَ فَاتَّقُونِ ( 41 )
و بدانچه نازل کرده‌ام - که مؤید همان چیزى است که با شماست - ایمان آرید و نخستین منکر آن نباشید ، و آیات مرا به بهایى ناچیز نفروشید ، و تنها از من پروا کنید . ( 41 )
وَلَا تَلْبِسُوا الْحَقَّ بِالْبَاطِلِ وَتَکْتُمُوا الْحَقَّ وَأَنْتُمْ تَعْلَمُونَ ( 42 )
و حق را به باطل درنیامیزید ، و حقیقت را - با آنکه خود مىدانید - کتمان نکنید . ( 42 )
وَأَقِیمُوا الصَّلَاةَ وَآَتُوا الزَّکَاةَ وَارْکَعُوا مَعَ الرَّاکِعِینَ ( 43 )
و نماز را بر پا دارید ، و زکات را بدهید ، و با رکوعکنندگان رکوع کنید . ( 43 )
أَتَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبِرِّ وَتَنْسَوْنَ أَنْفُسَکُمْ وَأَنْتُمْ تَتْلُونَ الْکِتَابَ أَفَلَا تَعْقِلُونَ ( 44 )
آیا مردم را به نیکى فرمان مىدهید و خود را فراموش مىکنید ، با اینکه شما کتاب [ خدا ] را مىخوانید ؟ آیا [ هیچ ] نمىاندیشید ؟ ( 44 )
وَاسْتَعِینُوا بِالصَّبْرِ وَالصَّلَاةِ وَإِنَّهَا لَکَبِیرَةٌ إِلَّا عَلَى الْخَاشِعِینَ ( 45 )
از شکیبایى و نماز یارى جویید . و به راستى این [ کار ] گران است ، مگر بر فروتنان : ( 45 )
الَّذِینَ یَظُنُّونَ أَنَّهُمْ مُلَاقُو رَبِّهِمْ وَأَنَّهُمْ إِلَیْهِ رَاجِعُونَ ( 46 )
همان کسانى که مىدانند با پروردگار خود دیدار خواهند کرد و به سوى او باز خواهند گشت . ( 46 )
یَا بَنِی إِسْرَائِیلَ اذْکُرُوا نِعْمَتِیَ الَّتِی أَنْعَمْتُ عَلَیْکُمْ وَأَنِّی فَضَّلْتُکُمْ عَلَى الْعَالَمِینَ ( 47 )
اى فرزندان اسرائیل ، از نعمتهایم که بر شما ارزانى داشتم ، و [ از ] اینکه من شما را بر جهانیان برترى دادم ، یاد کنید . ( 47 )
وَاتَّقُوا یَوْمًا لَا تَجْزِی نَفْسٌ عَنْ نَفْسٍ شَیْئًا وَلَا یُقْبَلُ مِنْهَا شَفَاعَةٌ وَلَا یُؤْخَذُ مِنْهَا عَدْلٌ وَلَا هُمْ یُنْصَرُونَ ( 48 )
و بترسید از روزى که هیچ کس چیزى [ از عذاب خدا ] را از کسى دفع نمىکند و نه از او شفاعتى پذیرفته ، و نه به جاى وى بدلى گرفته مىشود و نه یارى خواهند شد . ( 48 )
وَإِذْ نَجَّیْنَاکُمْ مِنْ آَلِ فِرْعَوْنَ یَسُومُونَکُمْ سُوءَ الْعَذَابِ یُذَبِّحُونَ أَبْنَاءَکُمْ وَیَسْتَحْیُونَ نِسَاءَکُمْ وَفِی ذَلِکُمْ بَلَاءٌ مِنْ رَبِّکُمْ عَظِیمٌ ( 49 )
و [ به یاد آرید ] آن گاه که شما را از [ چنگ ] فرعونیان رهانیدیم [ آنان ] شما را سخت شکنجه مىکردند پسران شما را سر مىبریدند و زنهایتان را زنده مىگذاشتند ، و در آن [ امر ، بلا و ] آزمایش بزرگى از جانب پروردگارتان بود . ( 49 )
وَإِذْ فَرَقْنَا بِکُمُ الْبَحْرَ فَأَنْجَیْنَاکُمْ وَأَغْرَقْنَا آَلَ فِرْعَوْنَ وَأَنْتُمْ تَنْظُرُونَ ( 50 )
و هنگامى که دریا را براى شما شکافتیم و شما را نجات بخشیدیم و فرعونیان را - در حالى که شما نظاره مىکردید - غرق کردیم . ( 50 )
وَإِذْ وَاعَدْنَا مُوسَى أَرْبَعِینَ لَیْلَةً ثُمَّ اتَّخَذْتُمُ الْعِجْلَ مِنْ بَعْدِهِ وَأَنْتُمْ ظَالِمُونَ ( 51 )
و آن گاه که با موسى چهل شب قرار گذاشتیم آن گاه در غیاب وى ، شما گوساله را [ به پرستش ] گرفتید ، در حالى که ستمکار بودید . ( 51 )
ثُمَّ عَفَوْنَا عَنْکُمْ مِنْ بَعْدِ ذَلِکَ لَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ ( 52 )
پس از آن بر شما بخشودیم ، باشد که شکرگزارى کنید . ( 52 )
وَإِذْ آَتَیْنَا مُوسَى الْکِتَابَ وَالْفُرْقَانَ لَعَلَّکُمْ تَهْتَدُونَ ( 53 )
و آن گاه که موسى را کتاب و فرقان [ جدا کنندهء حق از باطل ] دادیم ، شاید هدایت یابید . ( 53 )
وَإِذْ قَالَ مُوسَى لِقَوْمِهِ یَا قَوْمِ إِنَّکُمْ ظَلَمْتُمْ أَنْفُسَکُمْ بِاتِّخَاذِکُمُ الْعِجْلَ فَتُوبُوا إِلَى بَارِئِکُمْ فَاقْتُلُوا أَنْفُسَکُمْ ذَلِکُمْ خَیْرٌ لَکُمْ عِنْدَ بَارِئِکُمْ فَتَابَ عَلَیْکُمْ إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِیمُ ( 54 )
و چون موسى به قوم خود گفت : « اى قوم من ، شما با [ به پرستش ] گرفتن گوساله ، بر خود ستم کردید ، پس به درگاه آفرینندهء خود توبه کنید ، و [ خطاکاران ] خودتان را به قتل برسانید ، که این  [ کار ] نزد آفریدگارتان براى شما بهتر است . » پس [ خدا ] توبهء شما را پذیرفت ، که او توبه‌پذیر مهربان است . ( 54 )
وَإِذْ قُلْتُمْ یَا مُوسَى لَنْ نُؤْمِنَ لَکَ حَتَّى نَرَى اللَّهَ جَهْرَةً فَأَخَذَتْکُمُ الصَّاعِقَةُ وَأَنْتُمْ تَنْظُرُونَ ( 55 )
و چون گفتید : « اى موسى ، تا خدا را آشکارا نبینیم ، هرگز به تو ایمان نخواهیم آورد . » پس - در حالى که مىنگریستید - صاعقه شما را فرو گرفت . ( 55 )
ثُمَّ بَعَثْنَاکُمْ مِنْ بَعْدِ مَوْتِکُمْ لَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ ( 56 )
سپس شما را پس از مرگتان برانگیختیم باشد که شکرگزارى کنید . ( 56 )
وَظَلَّلْنَا عَلَیْکُمُ الْغَمَامَ وَأَنْزَلْنَا عَلَیْکُمُ الْمَنَّ وَالسَّلْوَى کُلُوا مِنْ طَیِّبَاتِ مَا رَزَقْنَاکُمْ وَمَا ظَلَمُونَا وَلَکِنْ کَانُوا أَنْفُسَهُمْ یَظْلِمُونَ ( 57 )
و بر شما ابر را سایه‌گستر کردیم و بر شما « گزانگبین » و « بلدرچین » فرو فرستادیم [ و گفتیم : ] « از خوراکیهاى پاکیزه‌اى که به شما روزى داده‌ایم ، بخورید . » و [ لى آنان ] بر ما ستم نکردند ، بلکه بر خویشتن ستم روا مىداشتند . ( 57 )
وَإِذْ قُلْنَا ادْخُلُوا هَذِهِ الْقَرْیَةَ فَکُلُوا مِنْهَا حَیْثُ شِئْتُمْ رَغَدًا وَادْخُلُوا الْبَابَ سُجَّدًا وَقُولُوا حِطَّةٌ نَغْفِرْ لَکُمْ خَطَایَاکُمْ وَسَنَزِیدُ الْمُحْسِنِینَ ( 58 )
و [ نیز به یاد آرید ] هنگامى را که گفتیم : « بدین شهر درآیید ، و از هر کجاى آن خواستید ، فراوان بخورید ، و سجده‌کنان از در [ بزرگ ] درآیید ، و بگویید : [ خداوندا ، ] گناهان ما را بریز . تا خطاهاى شما را ببخشاییم ، و [ پاداش ] نیکوکاران را خواهیم افزود . » ( 58 )
فَبَدَّلَ الَّذِینَ ظَلَمُوا قَوْلًا غَیْرَ الَّذِی قِیلَ لَهُمْ فَأَنْزَلْنَا عَلَى الَّذِینَ ظَلَمُوا رِجْزًا مِنَ السَّمَاءِ بِمَا کَانُوا یَفْسُقُونَ ( 59 )
اما کسانى که ستم کرده بودند ، [ آن سخن را ] به سخن دیگرى - غیر از آنچه به ایشان گفته شده بود - تبدیل کردند . و ما [ نیز ] بر آنان که ستم کردند ، به سزاى اینکه نافرمانى پیشه کرده بودند ، عذابى از آسمان فرو فرستادیم . ( 59 )
وَإِذِ اسْتَسْقَى مُوسَى لِقَوْمِهِ فَقُلْنَا اضْرِبْ بِعَصَاکَ الْحَجَرَ فَانْفَجَرَتْ مِنْهُ اثْنَتَا عَشْرَةَ عَیْنًا قَدْ عَلِمَ کُلُّ أُنَاسٍ مَشْرَبَهُمْ کُلُوا وَاشْرَبُوا مِنْ رِزْقِ اللَّهِ وَلَا تَعْثَوْا فِی الْأَرْضِ مُفْسِدِینَ ( 60 )
و هنگامى که موسى براى قوم خود در پى آب برآمد ، گفتیم : « با عصایت بر آن تخته‌سنگ بزن . » پس دوازده چشمه از آن جوشیدن گرفت ، [ به گونه‌اى که ] هر قبیله‌اى آبشخور خود را مىدانست . [ و گفتیم : ] « از روزى خدا بخورید و بیاشامید ، و [ لى ] در زمین سر به فساد برمدارید . » ( 60 )
وَإِذْ قُلْتُمْ یَا مُوسَى لَنْ نَصْبِرَ عَلَى طَعَامٍ وَاحِدٍ فَادْعُ لَنَا رَبَّکَ یُخْرِجْ لَنَا مِمَّا تُنْبِتُ الْأَرْضُ مِنْ بَقْلِهَا وَقِثَّائِهَا وَفُومِهَا وَعَدَسِهَا وَبَصَلِهَا قَالَ أَتَسْتَبْدِلُونَ الَّذِی هُوَ أَدْنَى بِالَّذِی هُوَ خَیْرٌ اهْبِطُوا مِصْرًا فَإِنَّ لَکُمْ مَا سَأَلْتُمْ وَضُرِبَتْ عَلَیْهِمُ الذِّلَّةُ وَالْمَسْکَنَةُ وَبَاءُوا بِغَضَبٍ مِنَ اللَّهِ ذَلِکَ بِأَنَّهُمْ کَانُوا یَکْفُرُونَ بِآَیَاتِ اللَّهِ وَیَقْتُلُونَ النَّبِیِّینَ بِغَیْرِ الْحَقِّ ذَلِکَ بِمَا عَصَوْا وَکَانُوا یَعْتَدُونَ ( 61 )
و چون گفتید : « اى موسى ، هرگز بر یک [ نوع ] خوراک تاب نیاوریم ، از خداى خود براى ما بخواه تا از آنچه زمین مىرویاند ، از [ قبیل ] سبزى و خیار و سیر و عدس و پیاز ، براى ما برویاند . » [ موسى ] گفت : « آیا به جاى چیز بهتر ، خواهان چیز پستترید ؟ پس به شهر فرود آیید ، که آنچه را خواسته‌اید براى شما [ در آنجا مهیا ] ست . » و [ داغ ] خوارى و نادارى بر [ پیشانى ] آنان زده شد ، و به خشم خدا گرفتار آمدند چرا که آنان به نشانه‌هاى خدا کفر ورزیده بودند ، و پیامبران را بناحق مىکشتند این ، از آن روى بود که سرکشى نموده ، و از حد درگذرانیده بودند . ( 61 )
إِنَّ الَّذِینَ آَمَنُوا وَالَّذِینَ هَادُوا وَالنَّصَارَى وَالصَّابِئِینَ مَنْ آَمَنَ بِاللَّهِ وَالْیَوْمِ الْآَخِرِ وَعَمِلَ صَالِحًا فَلَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَلَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ ( 62 )
در حقیقت ، کسانى که [ به اسلام ] ایمان آورده ، و کسانى که یهودى شده‌اند ، و ترسایان و صابئان ، هر کس به خدا و روز بازپسین ایمان داشت و کار شایسته کرد ، پس اجرشان را پیش پروردگارشان خواهند داشت ، و نه بیمى بر آنان است ، و نه اندوهناک خواهند شد . ( 62 )
وَإِذْ أَخَذْنَا مِیثَاقَکُمْ وَرَفَعْنَا فَوْقَکُمُ الطُّورَ خُذُوا مَا آَتَیْنَاکُمْ بِقُوَّةٍ وَاذْکُرُوا مَا فِیهِ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ ( 63 )
و چون از شما پیمان محکم گرفتیم ، و [ کوه ] طور را بر فراز شما افراشتیم ، [ و فرمودیم : ] « آنچه را به شما داده‌ایم به جِدّ و جهد بگیرید ، و آنچه را در آن است به خاطر داشته باشید ، باشد که به تقوا گرایید . » ( 63 )
ثُمَّ تَوَلَّیْتُمْ مِنْ بَعْدِ ذَلِکَ فَلَوْلَا فَضْلُ اللَّهِ عَلَیْکُمْ وَرَحْمَتُهُ لَکُنْتُمْ مِنَ الْخَاسِرِینَ ( 64 )
سپس شما بعد از آن [ پیمان ] رویگردان شدید ، و اگر فضل خدا و رحمت او بر شما نبود ، مسلما از زیانکاران بودید . ( 64 )
وَلَقَدْ عَلِمْتُمُ الَّذِینَ اعْتَدَوْا مِنْکُمْ فِی السَّبْتِ فَقُلْنَا لَهُمْ کُونُوا قِرَدَةً خَاسِئِینَ ( 65 )
و کسانى از شما را که در روز شنبه [ از فرمان خدا ] تجاوز کردند نیک شناختید ، پس ایشان را گفتیم : « بوزینگانى باشید طردشده . » ( 65 )
فَجَعَلْنَاهَا نَکَالًا لِمَا بَیْنَ یَدَیْهَا وَمَا خَلْفَهَا وَمَوْعِظَةً لِلْمُتَّقِینَ ( 66 )
و ما آن [ عقوبت ] را براى حاضران ، و [ نسلهاى ] پس از آن ، عبرتى ، و براى پرهیزگاران پندى قرار دادیم . ( 66 )
وَإِذْ قَالَ مُوسَى لِقَوْمِهِ إِنَّ اللَّهَ یَأْمُرُکُمْ أَنْ تَذْبَحُوا بَقَرَةً قَالُوا أَتَتَّخِذُنَا هُزُوًا قَالَ أَعُوذُ بِاللَّهِ أَنْ أَکُونَ مِنَ الْجَاهِلِینَ ( 67 )
و هنگامى که موسى به قوم خود گفت : « خدا به شما فرمان مىدهد که : ماده گاوى را سر ببرید » ، گفتند : « آیا ما را به ریشخند مىگیرى ؟ » گفت : « پناه مىبرم به خدا که [ مبادا ] از جاهلان باشم . » ( 67 )
قَالُوا ادْعُ لَنَا رَبَّکَ یُبَیِّنْ لَنَا مَا هِیَ قَالَ إِنَّهُ یَقُولُ إِنَّهَا بَقَرَةٌ لَا فَارِضٌ وَلَا بِکْرٌ عَوَانٌ بَیْنَ ذَلِکَ فَافْعَلُوا مَا تُؤْمَرُونَ ( 68 )
گفتند : « پروردگارت را براى ما بخوان ، تا بر ما روشن سازد که آن چگونه [ گاوى ] است ؟ » گفت : « وى مىفرماید : آن ماده گاوى است نه پیر و نه خردسال ، [ بلکه ] میانسالى است بین این دو . پس آنچه را [ بدان ] مأمورید به جاى آرید . » ( 68 )
قَالُوا ادْعُ لَنَا رَبَّکَ یُبَیِّنْ لَنَا مَا لَوْنُهَا قَالَ إِنَّهُ یَقُولُ إِنَّهَا بَقَرَةٌ صَفْرَاءُ فَاقِعٌ لَوْنُهَا تَسُرُّ النَّاظِرِینَ ( 69 )
گفتند : « از پروردگارت بخواه ، تا بر ما روشن کند که رنگش چگونه است ؟ » گفت : « وى مىفرماید : آن ماده گاوى است زرد یک دست و خالص ، که رنگش بینندگان را شاد مىکند . » ( 69 )
قَالُوا ادْعُ لَنَا رَبَّکَ یُبَیِّنْ لَنَا مَا هِیَ إِنَّ الْبَقَرَ تَشَابَهَ عَلَیْنَا وَإِنَّا إِنْ شَاءَ اللَّهُ لَمُهْتَدُونَ ( 70 )
گفتند : « از پروردگارت بخواه ، تا بر ما روشن گرداند که آن چگونه [ گاوى ] باشد ؟ زیرا [ چگونگى ] این ماده گاو بر ما مشتبه شده ، و [ لى با توضیحات بیشتر تو ] ما ان شاء اللَّه حتماً هدایت خواهیم شد . » ( 70 )
قَالَ إِنَّهُ یَقُولُ إِنَّهَا بَقَرَةٌ لَا ذَلُولٌ تُثِیرُ الْأَرْضَ وَلَا تَسْقِی الْحَرْثَ مُسَلَّمَةٌ لَا شِیَةَ فِیهَا قَالُوا الْآَنَ جِئْتَ بِالْحَقِّ فَذَبَحُوهَا وَمَا کَادُوا یَفْعَلُونَ ( 71 )
گفت : « وى مىفرماید : در حقیقت ، آن ماده گاوى است که نه رام است تا زمین را شخم زند و نه کشتزار را آبیارى کند بىنقص است و هیچ لکه‌اى در آن نیست . » گفتند : « اینک سخن درست آوردى . » پس آن را سر بریدند ، و چیزى نمانده بود که نکنند . ( 71 )
وَإِذْ قَتَلْتُمْ نَفْسًا فَادَّارَأْتُمْ فِیهَا وَاللَّهُ مُخْرِجٌ مَا کُنْتُمْ تَکْتُمُونَ ( 72 )
و چون شخصى را کشتید ، و در بارهء او با یکدیگر به ستیزه برخاستید ، و حال آنکه خدا ، آنچه را کتمان مىکردید ، آشکار گردانید . ( 72 )
فَقُلْنَا اضْرِبُوهُ بِبَعْضِهَا کَذَلِکَ یُحْیِی اللَّهُ الْمَوْتَى وَیُرِیکُمْ آَیَاتِهِ لَعَلَّکُمْ تَعْقِلُونَ ( 73 )
پس فرمودیم : « پاره‌اى از آن [ گاو سر بریده را ] به آن [ مقتول ] بزنید » [ تا زنده شود ] . این گونه خدا مردگان را زنده مىکند ، و آیات خود را به شما مىنمایاند ، باشد که بیندیشید . ( 73 )
ثُمَّ قَسَتْ قُلُوبُکُمْ مِنْ بَعْدِ ذَلِکَ فَهِیَ کَالْحِجَارَةِ أَوْ أَشَدُّ قَسْوَةً وَإِنَّ مِنَ الْحِجَارَةِ لَمَا یَتَفَجَّرُ مِنْهُ الْأَنْهَارُ وَإِنَّ مِنْهَا لَمَا یَشَّقَّقُ فَیَخْرُجُ مِنْهُ الْمَاءُ وَإِنَّ مِنْهَا لَمَا یَهْبِطُ مِنْ خَشْیَةِ اللَّهِ وَمَا اللَّهُ بِغَافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ ( 74 )
سپس دلهاى شما بعد از این [ واقعه ] سخت گردید ، همانند سنگ ، یا سختتر از آن ، چرا که از برخى سنگها ، جویهایى بیرون مىزند ، و پاره‌اى از آنها مىشکافد و آب از آن خارج مىشود ، و برخى از آنها از بیم خدا فرو مىریزد ، و خدا از آنچه مىکنید غافل نیست . ( 74 )
أَفَتَطْمَعُونَ أَنْ یُؤْمِنُوا لَکُمْ وَقَدْ کَانَ فَرِیقٌ مِنْهُمْ یَسْمَعُونَ کَلَامَ اللَّهِ ثُمَّ یُحَرِّفُونَهُ مِنْ بَعْدِ مَا عَقَلُوهُ وَهُمْ یَعْلَمُونَ ( 75 )
آیا طمع دارید که [ اینان ] به شما ایمان بیاورند ؟ با آنکه گروهى از آنان سخنان خدا را مىشنیدند ، سپس آن را بعد از فهمیدنش تحریف مىکردند ، و خودشان هم مىدانستند . ( 75 )
وَإِذَا لَقُوا الَّذِینَ آَمَنُوا قَالُوا آَمَنَّا وَإِذَا خَلَا بَعْضُهُمْ إِلَى بَعْضٍ قَالُوا أَتُحَدِّثُونَهُمْ بِمَا فَتَحَ اللَّهُ عَلَیْکُمْ لِیُحَاجُّوکُمْ بِهِ عِنْدَ رَبِّکُمْ أَفَلَا تَعْقِلُونَ ( 76 )
و [ همین یهودیان ] چون با کسانى که ایمان آورده‌اند برخورد کنند ، مىگویند : « ما ایمان آورده‌ایم . » و وقتى با همدیگر خلوت مىکنند ، مىگویند : « چرا از آنچه خداوند بر شما گشوده است ، براى آنان حکایت مىکنید تا آنان به [ استناد ] آن ، پیش پروردگارتان بر ضد شما استدلال کنند ؟ آیا فکر نمىکنید ؟ » ( 76 )
أَوَلَا یَعْلَمُونَ أَنَّ اللَّهَ یَعْلَمُ مَا یُسِرُّونَ وَمَا یُعْلِنُونَ ( 77 )
آیا نمىدانند که خداوند آنچه را پوشیده مىدارند ، و آنچه را آشکار مىکنند ، مىداند ؟ ( 77 )
وَمِنْهُمْ أُمِّیُّونَ لَا یَعْلَمُونَ الْکِتَابَ إِلَّا أَمَانِیَّ وَإِنْ هُمْ إِلَّا یَظُنُّونَ ( 78 )
و [ بعضى ] از آنان بىسوادانى هستند که کتاب [ خدا ] را جز خیالات خامى نمىدانند ، و فقط گمان مىبرند . ( 78 )
فَوَیْلٌ لِلَّذِینَ یَکْتُبُونَ الْکِتَابَ بِأَیْدِیهِمْ ثُمَّ یَقُولُونَ هَذَا مِنْ عِنْدِ اللَّهِ لِیَشْتَرُوا بِهِ ثَمَنًا قَلِیلًا فَوَیْلٌ لَهُمْ مِمَّا کَتَبَتْ أَیْدِیهِمْ وَوَیْلٌ لَهُمْ مِمَّا یَکْسِبُونَ ( 79 )
پس واى بر کسانى که کتاب [ تحریف شده‌اى ] با دستهاى خود مىنویسند ، سپس مىگویند : « این از جانب خداست » ، تا بدان بهاى ناچیزى به دست آرند پس واى بر ایشان از آنچه دستهایشان نوشته ، و واى بر ایشان از آنچه [ از این راه ] به دست مىآورند . ( 79 )
وَقَالُوا لَنْ تَمَسَّنَا النَّارُ إِلَّا أَیَّامًا مَعْدُودَةً قُلْ أَتَّخَذْتُمْ عِنْدَ اللَّهِ عَهْدًا فَلَنْ یُخْلِفَ اللَّهُ عَهْدَهُ أَمْ تَقُولُونَ عَلَى اللَّهِ مَا لَا تَعْلَمُونَ ( 80 )
و گفتند : « جز روزهایى چند ، هرگز آتش به ما نخواهد رسید . » بگو : « مگر پیمانى از خدا گرفته‌اید ؟ - که خدا پیمان خود را هرگز خلاف نخواهد کرد - یا آنچه را نمىدانید به دروغ به خدا نسبت مىدهید ؟ » ( 80 )
بَلَى مَنْ کَسَبَ سَیِّئَةً وَأَحَاطَتْ بِهِ خَطِیئَتُهُ فَأُولَئِکَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ ( 81 )
آرى ، کسى که بدى به دست آورد ، و گناهش او را در میان گیرد ، پس چنین کسانى اهل آتشند ، و در آن ماندگار خواهند بود . ( 81 )
وَالَّذِینَ آَمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أُولَئِکَ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ ( 82 )
و کسانى که ایمان آورده ، و کارهاى شایسته کرده‌اند ، آنان اهل بهشتند ، و در آن جاودان خواهند ماند . ( 82 )
وَإِذْ أَخَذْنَا مِیثَاقَ بَنِی إِسْرَائِیلَ لَا تَعْبُدُونَ إِلَّا اللَّهَ وَبِالْوَالِدَیْنِ إِحْسَانًا وَذِی الْقُرْبَى وَالْیَتَامَى وَالْمَسَاکِینِ وَقُولُوا لِلنَّاسِ حُسْنًا وَأَقِیمُوا الصَّلَاةَ وَآَتُوا الزَّکَاةَ ثُمَّ تَوَلَّیْتُمْ إِلَّا قَلِیلًا مِنْکُمْ وَأَنْتُمْ مُعْرِضُونَ ( 83 )
و چون از فرزندان اسرائیل پیمان محکم گرفتیم که : « جز خدا را نپرستید ، و به پدر و مادر ، و خویشان و یتیمان و مستمندان احسان کنید ، و با مردم [ به زبانِ ] خوش سخن بگویید ، و نماز را به پا دارید ، و زکات را بدهید » آن گاه ، جز اندکى از شما ، [ همگى ] به حالت اعراض روى برتافتید . ( 83 )
وَإِذْ أَخَذْنَا مِیثَاقَکُمْ لَا تَسْفِکُونَ دِمَاءَکُمْ وَلَا تُخْرِجُونَ أَنْفُسَکُمْ مِنْ دِیَارِکُمْ ثُمَّ أَقْرَرْتُمْ وَأَنْتُمْ تَشْهَدُونَ ( 84 )
و چون از شما پیمان محکم گرفتیم که : « خون همدیگر را مریزید ، و یکدیگر را از سرزمین خود بیرون نکنید » سپس [ به این پیمان ] اقرار کردید ، و خود گواهید . ( 84 )
ثُمَّ أَنْتُمْ هَؤُلَاءِ تَقْتُلُونَ أَنْفُسَکُمْ وَتُخْرِجُونَ فَرِیقًا مِنْکُمْ مِنْ دِیَارِهِمْ تَظَاهَرُونَ عَلَیْهِمْ بِالْإِثْمِ وَالْعُدْوَانِ وَإِنْ یَأْتُوکُمْ أُسَارَى تُفَادُوهُمْ وَهُوَ مُحَرَّمٌ عَلَیْکُمْ إِخْرَاجُهُمْ أَفَتُؤْمِنُونَ بِبَعْضِ الْکِتَابِ وَتَکْفُرُونَ بِبَعْضٍ فَمَا جَزَاءُ مَنْ یَفْعَلُ ذَلِکَ مِنْکُمْ إِلَّا خِزْیٌ فِی الْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَیَوْمَ الْقِیَامَةِ یُرَدُّونَ إِلَى أَشَدِّ الْعَذَابِ وَمَا اللَّهُ بِغَافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ ( 85 )
[ ولى ] باز همین شما هستید که یکدیگر را مىکشید ، و گروهى از خودتان را از دیارشان بیرون مىرانید ، و به گناه و تجاوز ، بر ضد آنان به یکدیگر کمک مىکنید . و اگر به اسارت پیش شما آیند ، به [ دادن ] فدیه ، آنان را آزاد مىکنید ، با آنکه [ نه تنها کشتن ، بلکه ] بیرون کردن آنان بر شما حرام شده است . آیا شما به پاره‌اى از کتاب [ تورات ] ایمان مىآورید ، و به پاره‌اى کفر مىورزید ؟ پس جزاى هر کس از شما که چنین کند ، جز خوارى در زندگى دنیا چیزى نخواهد بود ، و روز رستاخیز ایشان را به سختترین عذابها باز برند ، و خداوند از آنچه مىکنید غافل نیست . ( 85 )
أُولَئِکَ الَّذِینَ اشْتَرَوُا الْحَیَاةَ الدُّنْیَا بِالْآَخِرَةِ فَلَا یُخَفَّفُ عَنْهُمُ الْعَذَابُ وَلَا هُمْ یُنْصَرُونَ ( 86 )
همین کسانند که زندگى دنیا را به [ بهاى ] جهان دیگر خریدند . پس نه عذاب آنان سبک گردد ، و نه ایشان یارى شوند . ( 86 )
وَلَقَدْ آَتَیْنَا مُوسَى الْکِتَابَ وَقَفَّیْنَا مِنْ بَعْدِهِ بِالرُّسُلِ وَآَتَیْنَا عِیسَى ابْنَ مَرْیَمَ الْبَیِّنَاتِ وَأَیَّدْنَاهُ بِرُوحِ الْقُدُسِ أَفَکُلَّمَا جَاءَکُمْ رَسُولٌ بِمَا لَا تَهْوَى أَنْفُسُکُمُ اسْتَکْبَرْتُمْ فَفَرِیقًا کَذَّبْتُمْ وَفَرِیقًا تَقْتُلُونَ ( 87 )
و همانا به موسى کتاب [ تورات ] را دادیم ، و پس از او پیامبرانى را پشت سر هم فرستادیم ، و عیسى پسر مریم را معجزه‌هاى آشکار بخشیدیم ، و او را با « روح القدس » تأیید کردیم پس چرا هر گاه پیامبرى چیزى را که خوشایند شما نبود برایتان آورد ، کبر ورزیدید ؟ گروهى را دروغگو خواندید و گروهى را کشتید . ( 87 )
وَقَالُوا قُلُوبُنَا غُلْفٌ بَلْ لَعَنَهُمُ اللَّهُ بِکُفْرِهِمْ فَقَلِیلًا مَا یُؤْمِنُونَ ( 88 )
و گفتند : « دلهاى ما در غلاف است . » [ نه ، چنین نیست ] بلکه خدا به سزاى کفرشان ، لعنتشان کرده است . پس آنان که ایمان مىآورند چه اندک شماره‌اند . ( 88 )
وَلَمَّا جَاءَهُمْ کِتَابٌ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ مُصَدِّقٌ لِمَا مَعَهُمْ وَکَانُوا مِنْ قَبْلُ یَسْتَفْتِحُونَ عَلَى الَّذِینَ کَفَرُوا فَلَمَّا جَاءَهُمْ مَا عَرَفُوا کَفَرُوا بِهِ فَلَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى الْکَافِرِینَ ( 89 )
و هنگامى که از جانب خداوند کتابى که مؤید آنچه نزد آنان است برایشان آمد ، و از دیرباز [ در انتظارش ] بر کسانى که کافر شده بودند پیروزى مىجستند ولى همین که آنچه [ که اوصافش ] را مىشناختند برایشان آمد ، انکارش کردند . پس لعنت خدا بر کافران باد . ( 89 )
بِئْسَمَا اشْتَرَوْا بِهِ أَنْفُسَهُمْ أَنْ یَکْفُرُوا بِمَا أَنْزَلَ اللَّهُ بَغْیًا أَنْ یُنَزِّلَ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ عَلَى مَنْ یَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ فَبَاءُوا بِغَضَبٍ عَلَى غَضَبٍ وَلِلْکَافِرِینَ عَذَابٌ مُهِینٌ ( 90 )
وه که به چه بد بهایى خود را فروختند که به آنچه خدا نازل کرده بود از سر رشک انکار آوردند ، که چرا خداوند از فضل خویش بر هر کس از بندگانش که بخواهد [ آیاتى ] فرو مىفرستد . پس به خشمى بر خشم دیگر گرفتار آمدند . و براى کافران عذابى خفتآور است . ( 90 )
وَإِذَا قِیلَ لَهُمْ آَمِنُوا بِمَا أَنْزَلَ اللَّهُ قَالُوا نُؤْمِنُ بِمَا أُنْزِلَ عَلَیْنَا وَیَکْفُرُونَ بِمَا وَرَاءَهُ وَهُوَ الْحَقُّ مُصَدِّقًا لِمَا مَعَهُمْ قُلْ فَلِمَ تَقْتُلُونَ أَنْبِیَاءَ اللَّهِ مِنْ قَبْلُ إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِینَ ( 91 )

و چون به آنان گفته شود : « به آنچه خدا نازل کرده ایمان آورید » ، مىگویند : « ما به آنچه بر [ پیامبر ] خودمان نازل شده ایمان مىآوریم . » و غیر آن را - با آنکه [ کاملا ] حق و مؤید همان چیزى است که با آنان است - انکار مىکنند . بگو : « اگر مؤمن بودید ، پس چرا پیش از این ، پیامبران خدا را مىکشتید ؟ » ( 91 )
وَلَقَدْ جَاءَکُمْ مُوسَى بِالْبَیِّنَاتِ ثُمَّ اتَّخَذْتُمُ الْعِجْلَ مِنْ بَعْدِهِ وَأَنْتُمْ ظَالِمُونَ ( 92 )
و قطعاً موسى براى شما معجزات آشکارى آورد ، سپس آن گوساله را در غیاب وى [ به خدایى ] گرفتید ، و ستمکار شدید . ( 92 )
وَإِذْ أَخَذْنَا مِیثَاقَکُمْ وَرَفَعْنَا فَوْقَکُمُ الطُّورَ خُذُوا مَا آَتَیْنَاکُمْ بِقُوَّةٍ وَاسْمَعُوا قَالُوا سَمِعْنَا وَعَصَیْنَا وَأُشْرِبُوا فِی قُلُوبِهِمُ الْعِجْلَ بِکُفْرِهِمْ قُلْ بِئْسَمَا یَأْمُرُکُمْ بِهِ إِیمَانُکُمْ إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِینَ ( 93 )
و آن گاه که از شما پیمان محکم گرفتیم ، و [ کوه ] طور را بر فراز شما برافراشتیم ، [ و گفتیم : ] « آنچه را به شما داده‌ایم به جد و جهد بگیرید ، و [ به دستورهاى آن ] گوش فرا دهید . » گفتند : « شنیدیم و نافرمانى کردیم . » و بر اثر کفرشان ، [ مِهر ] گوساله در دلشان سرشته شد . بگو : « اگر مؤمنید [ بدانید که ] ایمانتان شما را به بد چیزى وامىدارد . » ( 93 )
قُلْ إِنْ کَانَتْ لَکُمُ الدَّارُ الْآَخِرَةُ عِنْدَ اللَّهِ خَالِصَةً مِنْ دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُا الْمَوْتَ إِنْ کُنْتُمْ صَادِقِینَ ( 94 )
بگو : « اگر در نزد خدا ، سراى بازپسین یکسر به شما اختصاص دارد ، نه دیگر مردم ، پس اگر راست مىگویید آرزوى مرگ کنید . » ( 94 )
وَلَنْ یَتَمَنَّوْهُ أَبَدًا بِمَا قَدَّمَتْ أَیْدِیهِمْ وَاللَّهُ عَلِیمٌ بِالظَّالِمِینَ ( 95 )
ولى به سبب کارهایى که از پیش کرده‌اند ، هرگز آن را آرزو نخواهند کرد . و خدا به [ حال ] ستمگران داناست . ( 95 )
وَلَتَجِدَنَّهُمْ أَحْرَصَ النَّاسِ عَلَى حَیَاةٍ وَمِنَ الَّذِینَ أَشْرَکُوا یَوَدُّ أَحَدُهُمْ لَوْ یُعَمَّرُ أَلْفَ سَنَةٍ وَمَا هُوَ بِمُزَحْزِحِهِ مِنَ الْعَذَابِ أَنْ یُعَمَّرَ وَاللَّهُ بَصِیرٌ بِمَا یَعْمَلُونَ ( 96 )
و آنان را مسلماً آزمندترین مردم به زندگى ، و [ حتى حریصتر ] از کسانى که شرک مىورزند خواهى یافت . هر یک از ایشان آرزو دارد که کاش هزار سال عمر کند با آنکه اگر چنین عمرى هم به او داده شود ، وى را از عذاب دور نتواند داشت . و خدا بر آنچه مىکنند بیناست . ( 96 )
قُلْ مَنْ کَانَ عَدُوًّا لِجِبْرِیلَ فَإِنَّهُ نَزَّلَهُ عَلَى قَلْبِکَ بِإِذْنِ اللَّهِ مُصَدِّقًا لِمَا بَیْنَ یَدَیْهِ وَهُدًى وَبُشْرَى لِلْمُؤْمِنِینَ ( 97 )
بگو : « کسى که دشمن جبرئیل است [ در واقع دشمن خداست ] چرا که او ، به فرمان خدا ، قرآن را بر قلبت نازل کرده است ، در حالى که مؤید [ کتابهاى آسمانى ] پیش از آن ، و هدایت و بشارتى براى مؤمنان است . » ( 97 )
مَنْ کَانَ عَدُوًّا لِلَّهِ وَمَلَائِکَتِهِ وَرُسُلِهِ وَجِبْرِیلَ وَمِیکَالَ فَإِنَّ اللَّهَ عَدُوٌّ لِلْکَافِرِینَ ( 98 )
هر که دشمن خدا ، و فرشتگان و فرستادگان او ، و جبرئیل و میکائیل است [ بداند که ] خدا یقیناً دشمن کافران است . ( 98 )
وَلَقَدْ أَنْزَلْنَا إِلَیْکَ آَیَاتٍ بَیِّنَاتٍ وَمَا یَکْفُرُ بِهَا إِلَّا الْفَاسِقُونَ ( 99 )
و همانا بر تو آیاتى روشن فرو فرستادیم ، و جز فاسقان [ کسى ] آنها را انکار نمىکند . ( 99 )
أَوَکُلَّمَا عَاهَدُوا عَهْدًا نَبَذَهُ فَرِیقٌ مِنْهُمْ بَلْ أَکْثَرُهُمْ لَا یُؤْمِنُونَ ( 100 )
و مگر نه این بود که [ یهود ] هر گاه پیمانى بستند ، گروهى از ایشان آن را دور افکندند ؟ بلکه [ حقیقت این است که ] بیشترشان ایمان نمىآورند . ( 100 )
وَلَمَّا جَاءَهُمْ رَسُولٌ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ مُصَدِّقٌ لِمَا مَعَهُمْ نَبَذَ فَرِیقٌ مِنَ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ کِتَابَ اللَّهِ وَرَاءَ ظُهُورِهِمْ کَأَنَّهُمْ لَا یَعْلَمُونَ ( 101 )
و آن گاه که فرستاده‌اى از جانب خداوند برایشان آمد - که آنچه را با آنان بود تصدیق مىداشت - گروهى از اهل کتاب ، کتاب خدا را پشت سر افکندند ، چنان که گویى [ از آن هیچ ] نمىدانند . ( 101 )
وَاتَّبَعُوا مَا تَتْلُو الشَّیَاطِینُ عَلَى مُلْکِ سُلَیْمَانَ وَمَا کَفَرَ سُلَیْمَانُ وَلَکِنَّ الشَّیَاطِینَ کَفَرُوا یُعَلِّمُونَ النَّاسَ السِّحْرَ وَمَا أُنْزِلَ عَلَى الْمَلَکَیْنِ بِبَابِلَ هَارُوتَ وَمَارُوتَ وَمَا یُعَلِّمَانِ مِنْ أَحَدٍ حَتَّى یَقُولَا إِنَّمَا نَحْنُ فِتْنَةٌ فَلَا تَکْفُرْ فَیَتَعَلَّمُونَ مِنْهُمَا مَا یُفَرِّقُونَ بِهِ بَیْنَ الْمَرْءِ وَزَوْجِهِ وَمَا هُمْ بِضَارِّینَ بِهِ مِنْ أَحَدٍ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ وَیَتَعَلَّمُونَ مَا یَضُرُّهُمْ وَلَا یَنْفَعُهُمْ وَلَقَدْ عَلِمُوا لَمَنِ اشْتَرَاهُ مَا لَهُ فِی الْآَخِرَةِ مِنْ خَلَاقٍ وَلَبِئْسَ مَا شَرَوْا بِهِ أَنْفُسَهُمْ لَوْ کَانُوا یَعْلَمُونَ ( 102 )
و آنچه را که شیطان [ صفت ] ها در سلطنت سلیمان خوانده [ و درس گرفته ] بودند ، پیروى کردند . و سلیمان کفر نورزید ، لیکن آن شیطان [ صفت ] ها به کفر گراییدند که به مردم سحر مىآموختند . و [ نیز از ] آنچه بر آن دو فرشته ، هاروت و ماروت ، در بابِل فرو فرستاده شده بود [ پیروى کردند ] ، با اینکه آن دو [ فرشته ] هیچ کس را تعلیم [ سحر ] نمىکردند مگر آنکه [ قبلًا به او ] مىگفتند : « ما [ وسیلهء ] آزمایشى [ براى شما ] هستیم ، پس زنهار کافر نشوى . » و [ لى ] آنها از آن دو [ فرشته ] چیزهایى مىآموختند که به وسیلهء آن میان مرد و همسرش جدایى بیفکنند . هر چند بدون فرمان خدا نمىتوانستند به وسیلهء آن به احدى زیان برسانند . و [ خلاصه ] چیزى مىآموختند که برایشان زیان داشت ، و سودى بدیشان نمىرسانید . و قطعاً [ یهودیان ] دریافته بودند که هر کس خریدار این [ متاع ] باشد ، در آخرت بهره‌اى ندارد . وه که چه بد بود آنچه به جان خریدند - اگر مىدانستند . ( 102 )
وَلَوْ أَنَّهُمْ آَمَنُوا وَاتَّقَوْا لَمَثُوبَةٌ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ خَیْرٌ لَوْ کَانُوا یَعْلَمُونَ ( 103 )
 اگر آنها گرویده و پرهیزگارى کرده بودند قطعاً پاداشى [ که ] از جانب خدا [ مىیافتند ] بهتر بود - اگر مىدانستند . ( 103 )
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آَمَنُوا لَا تَقُولُوا رَاعِنَا وَقُولُوا انْظُرْنَا وَاسْمَعُوا وَلِلْکَافِرِینَ عَذَابٌ أَلِیمٌ ( 104 )
اى کسانى که ایمان آورده‌اید ، نگویید : « راعنا » ، و بگویید : « انظرنا » ، و [ این توصیه را ] بشنوید و [ گر نه ] کافران را عذابى دردناک است . ( 104 )
مَا یَوَدُّ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ وَلَا الْمُشْرِکِینَ أَنْ یُنَزَّلَ عَلَیْکُمْ مِنْ خَیْرٍ مِنْ رَبِّکُمْ وَاللَّهُ یَخْتَصُّ بِرَحْمَتِهِ مَنْ یَشَاءُ وَاللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِیمِ ( 105 )
نه کسانى که از اهل کتاب کافر شده‌اند ، و نه مشرکان [ هیچ کدام ] دوست نمىدارند خیرى از جانب پروردگارتان بر شما فرود آید ، با آنکه خدا هر که را خواهد به رحمت خود اختصاص دهد ، و خدا داراى فزونبخشى عظیم است . ( 105 )
مَا نَنْسَخْ مِنْ آَیَةٍ أَوْ نُنْسِهَا نَأْتِ بِخَیْرٍ مِنْهَا أَوْ مِثْلِهَا أَلَمْ تَعْلَمْ أَنَّ اللَّهَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ( 106 )
هر حکمى را نسخ کنیم ، یا آن را به [ دست ] فراموشى بسپاریم ، بهتر از آن ، یا مانندش را مىآوریم مگر ندانستى که خدا بر هر کارى تواناست ؟ ( 106 )
أَلَمْ تَعْلَمْ أَنَّ اللَّهَ لَهُ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا لَکُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ مِنْ وَلِیٍّ وَلَا نَصِیرٍ ( 107 )
مگر ندانستى که فرمانروایى آسمانها و زمین از آنِ خداست و شما جز خدا سرور و یاورى ندارید ؟ ( 107 )
أَمْ تُرِیدُونَ أَنْ تَسْأَلُوا رَسُولَکُمْ کَمَا سُئِلَ مُوسَى مِنْ قَبْلُ وَمَنْ یَتَبَدَّلِ الْکُفْرَ بِالْإِیمَانِ فَقَدْ ضَلَّ سَوَاءَ السَّبِیلِ ( 108 )
آیا مىخواهید از پیامبر خود همان را بخواهید که قبلًا از موسى خواسته شد ؟ و هر کس کفر را با ایمان عوض کند ، مسلماً از راه درست گمراه شده است . ( 108 )
وَدَّ کَثِیرٌ مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ لَوْ یَرُدُّونَکُمْ مِنْ بَعْدِ إِیمَانِکُمْ کُفَّارًا حَسَدًا مِنْ عِنْدِ أَنْفُسِهِمْ مِنْ بَعْدِ مَا تَبَیَّنَ لَهُمُ الْحَقُّ فَاعْفُوا وَاصْفَحُوا حَتَّى یَأْتِیَ اللَّهُ بِأَمْرِهِ إِنَّ اللَّهَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ( 109 )
بسیارى از اهل کتاب - پس از اینکه حق برایشان آشکار شد - از روى حسدى که در وجودشان بود ، آرزو مىکردند که شما را ، بعد از ایمانتان ، کافر گردانند . پس عفو کنید و درگذرید ، تا خدا فرمان خویش را بیاورد ، که خدا بر هر کارى تواناست . ( 109 )
وَأَقِیمُوا الصَّلَاةَ وَآَتُوا الزَّکَاةَ وَمَا تُقَدِّمُوا لِأَنْفُسِکُمْ مِنْ خَیْرٍ تَجِدُوهُ عِنْدَ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ ( 110 )
و نماز را به پا دارید و زکات را بدهید و هر گونه نیکى که براى خویش از پیش فرستید ، آن را نزد خدا باز خواهید یافت آرى ، خدا به آنچه مىکنید بیناست . ( 110 )
وَقَالُوا لَنْ یَدْخُلَ الْجَنَّةَ إِلَّا مَنْ کَانَ هُودًا أَوْ نَصَارَى تِلْکَ أَمَانِیُّهُمْ قُلْ هَاتُوا بُرْهَانَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ صَادِقِینَ ( 111 )
و گفتند : « هرگز کسى به بهشت درنیاید ، مگر آنکه یهودى یا ترسا باشد . » این آرزوهاى [ واهىِ ] ایشان است . بگو : « اگر راست مىگویید ، دلیل خود را بیاورید . » ( 111 )
بَلَى مَنْ أَسْلَمَ وَجْهَهُ لِلَّهِ وَهُوَ مُحْسِنٌ فَلَهُ أَجْرُهُ عِنْدَ رَبِّهِ وَلَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ ( 112 )
آرى ، هر کس که خود را با تمام وجود ، به خدا تسلیم کند و نیکوکار باشد ، پس مزد وى پیش پروردگار اوست ، و بیمى بر آنان نیست ، و غمگین نخواهند شد . ( 112 )
وَقَالَتِ الْیَهُودُ لَیْسَتِ النَّصَارَى عَلَى شَیْءٍ وَقَالَتِ النَّصَارَى لَیْسَتِ الْیَهُودُ عَلَى شَیْءٍ وَهُمْ یَتْلُونَ الْکِتَابَ کَذَلِکَ قَالَ الَّذِینَ لَا یَعْلَمُونَ مِثْلَ قَوْلِهِمْ فَاللَّهُ یَحْکُمُ بَیْنَهُمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ فِیمَا کَانُوا فِیهِ یَخْتَلِفُونَ ( 113 )
و یهودیان گفتند : « ترسایان بر حق نیستند . » و ترسایان گفتند : « یهودیان بر حق نیستند » - با آنکه آنان کتاب [ آسمانى ] را مىخوانند . افراد نادان نیز [ سخنى ] همانند گفتهء ایشان گفتند . پس خداوند ، روز رستاخیز در آنچه با هم اختلاف مىکردند ، میان آنان داورى خواهد کرد . ( 113 )
وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ مَنَعَ مَسَاجِدَ اللَّهِ أَنْ یُذْکَرَ فِیهَا اسْمُهُ وَسَعَى فِی خَرَابِهَا أُولَئِکَ مَا کَانَ لَهُمْ أَنْ یَدْخُلُوهَا إِلَّا خَائِفِینَ لَهُمْ فِی الدُّنْیَا خِزْیٌ وَلَهُمْ فِی الْآَخِرَةِ عَذَابٌ عَظِیمٌ ( 114 )
و کیست بیدادگرتر از آن کس که نگذارد در مساجد خدا ، نام وى برده شود ، و در ویرانى آنها بکوشد ؟ آنان حق ندارند جز ترسان و لرزان در آن [ مسجد ] ها درآیند . در این دنیا ایشان را خوارى ، و در آخرت عذابى بزرگ است . ( 114 )
وَلِلَّهِ الْمَشْرِقُ وَالْمَغْرِبُ فَأَیْنَمَا تُوَلُّوا فَثَمَّ وَجْهُ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ وَاسِعٌ عَلِیمٌ ( 115 )
و مشرق و مغرب از آنِ خداست پس به هر سو رو کنید ، آنجا روى [ به ] خداست . آرى ، خدا گشایشگر داناست . ( 115 )
وَقَالُوا اتَّخَذَ اللَّهُ وَلَدًا سُبْحَانَهُ بَلْ لَهُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ کُلٌّ لَهُ قَانِتُونَ ( 116 )
و گفتند : « خداوند فرزندى براى خود اختیار کرده است . » او منزّه است . بلکه هر چه در آسمانها و زمین است ، از آنِ اوست ، [ و ] همه فرمانپذیر اویند . ( 116 )
بَدِیعُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَإِذَا قَضَى أَمْرًا فَإِنَّمَا یَقُولُ لَهُ کُنْ فَیَکُونُ ( 117 )
[ او ] پدید آورندهء آسمانها و زمین [ است ] ، و چون به کارى اراده فرماید ، فقط مىگوید : « [ موجود ] باش » پس [ فوراً موجود ] مىشود . ( 117 )
وَقَالَ الَّذِینَ لَا یَعْلَمُونَ لَوْلَا یُکَلِّمُنَا اللَّهُ أَوْ تَأْتِینَا آَیَةٌ کَذَلِکَ قَالَ الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ مِثْلَ قَوْلِهِمْ تَشَابَهَتْ قُلُوبُهُمْ قَدْ بَیَّنَّا الْآَیَاتِ لِقَوْمٍ یُوقِنُونَ ( 118 )
افراد نادان گفتند : « چرا خدا با ما سخن نمىگوید ؟ یا براى ما معجزه‌اى نمىآید ؟ » کسانى که پیش از اینان بودند [ نیز ] مثل همین گفتهء ایشان را مىگفتند . دلها [ و افکار ] شان به هم مىماند . ما نشانه‌ها [ ى خود ] را براى گروهى که یقین دارند ، نیک روشن گردانیده‌ایم . ( 118 )
إِنَّا أَرْسَلْنَاکَ بِالْحَقِّ بَشِیرًا وَنَذِیرًا وَلَا تُسْأَلُ عَنْ أَصْحَابِ الْجَحِیمِ ( 119 )
ما تو را بحق فرستادیم ، تا بشارتگر و بیمدهنده باشى ، و [ لى ] دربارهء دوزخیان ، از تو پرسشى نخواهد شد . ( 119 )
وَلَنْ تَرْضَى عَنْکَ الْیَهُودُ وَلَا النَّصَارَى حَتَّى تَتَّبِعَ مِلَّتَهُمْ قُلْ إِنَّ هُدَى اللَّهِ هُوَ الْهُدَى وَلَئِنِ اتَّبَعْتَ أَهْوَاءَهُمْ بَعْدَ الَّذِی جَاءَکَ مِنَ الْعِلْمِ مَا لَکَ مِنَ اللَّهِ مِنْ وَلِیٍّ وَلَا نَصِیرٍ ( 120 )
و هرگز یهودیان و ترسایان از تو راضى نمىشوند ، مگر آنکه از کیش آنان پیروى کنى . بگو : « در حقیقت ، تنها هدایتِ خداست که هدایت [ واقعى ] است . » و چنانچه پس از آن علمى که تو را حاصل شد ، باز از هوسهاى آنان پیروى کنى ، در برابر خدا سرور و یاورى نخواهى داشت . ( 120 )
الَّذِینَ آَتَیْنَاهُمُ الْکِتَابَ یَتْلُونَهُ حَقَّ تِلَاوَتِهِ أُولَئِکَ یُؤْمِنُونَ بِهِ وَمَنْ یَکْفُرْ بِهِ فَأُولَئِکَ هُمُ الْخَاسِرُونَ ( 121 )
کسانى که کتاب [ آسمانى ] به آنان داده‌ایم ، [ و ] آن را چنان که باید مىخوانند ، ایشانند که بدان ایمان دارند . و [ لى ] کسانى که بدان کفر ورزند ، همانانند که زیانکارانند . ( 121 )
یَا بَنِی إِسْرَائِیلَ اذْکُرُوا نِعْمَتِیَ الَّتِی أَنْعَمْتُ عَلَیْکُمْ وَأَنِّی فَضَّلْتُکُمْ عَلَى الْعَالَمِینَ ( 122 )
اى فرزندان اسرائیل ، نعمتم را ، که بر شما ارزانى داشتم ، و اینکه شما را بر جهانیان برترى دادم ، یاد کنید . ( 122 )
وَاتَّقُوا یَوْمًا لَا تَجْزِی نَفْسٌ عَنْ نَفْسٍ شَیْئًا وَلَا یُقْبَلُ مِنْهَا عَدْلٌ وَلَا تَنْفَعُهَا شَفَاعَةٌ وَلَا هُمْ یُنْصَرُونَ ( 123 )
و بترسید از روزى که هیچ کس چیزى [ از عذاب خدا ] را از کسى دفع نمىکند ، و نه بدل و بلاگردانى از وى پذیرفته شود ، و نه او را میانجیگرى سودمند افتد ، و نه یارى شوند . ( 123 )
وَإِذِ ابْتَلَى إِبْرَاهِیمَ رَبُّهُ بِکَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قَالَ إِنِّی جَاعِلُکَ لِلنَّاسِ إِمَامًا قَالَ وَمِنْ ذُرِّیَّتِی قَالَ لَا یَنَالُ عَهْدِی الظَّالِمِینَ ( 124 )
و چون ابراهیم را پروردگارش با کلماتى بیازمود ، و وى آن همه را به انجام رسانید ، [ خدا به او ] فرمود : « من تو را پیشواى مردم قرار دادم . » [ ابراهیم ] پرسید : « از دودمانم [ چطور ] ؟ » فرمود : « پیمان من به بیدادگران نمىرسد . » ( 124 )
وَإِذْ جَعَلْنَا الْبَیْتَ مَثَابَةً لِلنَّاسِ وَأَمْنًا وَاتَّخِذُوا مِنْ مَقَامِ إِبْرَاهِیمَ مُصَلًّى وَعَهِدْنَا إِلَى إِبْرَاهِیمَ وَإِسْمَاعِیلَ أَنْ طَهِّرَا بَیْتِیَ لِلطَّائِفِینَ وَالْعَاکِفِینَ وَالرُّکَّعِ السُّجُودِ ( 125 )
و چون خانه [ کعبه ] را براى مردم محل اجتماع و [ جاى ] امنى قرار دادیم ، [ و فرمودیم : ] « در مقام ابراهیم ، نمازگاهى براى خود اختیار کنید » ، و به ابراهیم و اسماعیل فرمان دادیم که : « خانهء مرا براى طوافکنندگان و معتکفان و رکوع و سجودکنندگان پاکیزه کنید . » ( 125 )
وَإِذْ قَالَ إِبْرَاهِیمُ رَبِّ اجْعَلْ هَذَا بَلَدًا آَمِنًا وَارْزُقْ أَهْلَهُ مِنَ الثَّمَرَاتِ مَنْ آَمَنَ مِنْهُمْ بِاللَّهِ وَالْیَوْمِ الْآَخِرِ قَالَ وَمَنْ کَفَرَ فَأُمَتِّعُهُ قَلِیلًا ثُمَّ أَضْطَرُّهُ إِلَى عَذَابِ النَّارِ وَبِئْسَ الْمَصِیرُ ( 126 )
و چون ابراهیم گفت : « پروردگارا ، این [ سرزمین ] را شهرى امن گردان ، و مردمش را - هر کس از آنان که به خدا و روز بازپسین ایمان بیاورد - از فرآورده‌ها روزى بخش » ، فرمود : « و [ لى ] هر کس کفر بورزد ، اندکى برخوردارش مىکنم ، سپس او را با خوارى به سوى عذاب آتش [ دوزخ ] مىکشانم ، و چه بد سرانجامى است . » ( 126 )
وَإِذْ یَرْفَعُ إِبْرَاهِیمُ الْقَوَاعِدَ مِنَ الْبَیْتِ وَإِسْمَاعِیلُ رَبَّنَا تَقَبَّلْ مِنَّا إِنَّکَ أَنْتَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ ( 127 )
و هنگامى که ابراهیم و اسماعیل پایه‌هاى خانه [ کعبه ] را بالا مىبردند ، [ مىگفتند : ] « اى پروردگار ما ، از ما بپذیر که در حقیقت ، تو شنواى دانایى . ( 127 )
رَبَّنَا وَاجْعَلْنَا مُسْلِمَیْنِ لَکَ وَمِنْ ذُرِّیَّتِنَا أُمَّةً مُسْلِمَةً لَکَ وَأَرِنَا مَنَاسِکَنَا وَتُبْ عَلَیْنَا إِنَّکَ أَنْتَ التَّوَّابُ الرَّحِیمُ ( 128 )
پروردگارا ، ما را تسلیم [ فرمان ] خود قرار ده و از نسل ما ، امتى فرمانبردار خود [ پدید آر ] و آداب دینى ما را به ما نشان ده و بر ما ببخشاى ، که تویى توبه‌پذیر مهربان . ( 128 )
رَبَّنَا وَابْعَثْ فِیهِمْ رَسُولًا مِنْهُمْ یَتْلُو عَلَیْهِمْ آَیَاتِکَ وَیُعَلِّمُهُمُ الْکِتَابَ وَالْحِکْمَةَ وَیُزَکِّیهِمْ إِنَّکَ أَنْتَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ ( 129 )
پروردگارا ، در میان آنان ، فرستاده‌اى از خودشان برانگیز ، تا آیات تو را بر آنان بخواند ، و کتاب و حکمت به آنان بیاموزد و پاکیزه‌شان کند ، زیرا که تو خود ، شکستناپذیر حکیمى . » ( 129 )
وَمَنْ یَرْغَبُ عَنْ مِلَّةِ إِبْرَاهِیمَ إِلَّا مَنْ سَفِهَ نَفْسَهُ وَلَقَدِ اصْطَفَیْنَاهُ فِی الدُّنْیَا وَإِنَّهُ فِی الْآَخِرَةِ لَمِنَ الصَّالِحِینَ ( 130 )
و چه کسى - جز آنکه به سبک مغزى گراید - از آیین ابراهیم روى برمىتابد ؟ و ما او را در این دنیا برگزیدیم و البته در آخرت [ نیز ] از شایستگان خواهد بود . ( 130 )
إِذْ قَالَ لَهُ رَبُّهُ أَسْلِمْ قَالَ أَسْلَمْتُ لِرَبِّ الْعَالَمِینَ ( 131 )
هنگامى که پروردگارش به او فرمود : « تسلیم شو » ، گفت : « به پروردگار جهانیان تسلیم شدم . » ( 131 )
وَوَصَّى بِهَا إِبْرَاهِیمُ بَنِیهِ وَیَعْقُوبُ یَا بَنِیَّ إِنَّ اللَّهَ اصْطَفَى لَکُمُ الدِّینَ فَلَا تَمُوتُنَّ إِلَّا وَأَنْتُمْ مُسْلِمُونَ ( 132 )
و ابراهیم و یعقوب ، پسران خود را به همان [ آیین ] سفارش کردند [ و هر دو در وصیتشان چنین گفتند : ] « اى پسران من ، خداوند براى شما این دین را برگزید پس ، البته نباید جز مسلمان بمیرید . » ( 132 )
أَمْ کُنْتُمْ شُهَدَاءَ إِذْ حَضَرَ یَعْقُوبَ الْمَوْتُ إِذْ قَالَ لِبَنِیهِ مَا تَعْبُدُونَ مِنْ بَعْدِی قَالُوا نَعْبُدُ إِلَهَکَ وَإِلَهَ آَبَائِکَ إِبْرَاهِیمَ وَإِسْمَاعِیلَ وَإِسْحَاقَ إِلَهًا وَاحِدًا وَنَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ ( 133 )
آیا وقتى که یعقوب را مرگ فرا رسید ، حاضر بودید ؟ هنگامى که به پسران خود گفت : « پس از من ، چه را خواهید پرستید ؟ » گفتند : « معبود تو ، و معبود پدرانت ، ابراهیم و اسماعیل و اسحاق - معبودى یگانه - را مىپرستیم و در برابر او تسلیم هستیم . » ( 133 )
تِلْکَ أُمَّةٌ قَدْ خَلَتْ لَهَا مَا کَسَبَتْ وَلَکُمْ مَا کَسَبْتُمْ وَلَا تُسْأَلُونَ عَمَّا کَانُوا یَعْمَلُونَ ( 134 )
آن جماعت را روزگار به سر آمد دستاورد آنان براى آنان و دستاورد شما براى شماست و از آنچه آنان مىکرده‌اند ، شما بازخواست نخواهید شد . ( 134 )
وَقَالُوا کُونُوا هُودًا أَوْ نَصَارَى تَهْتَدُوا قُلْ بَلْ مِلَّةَ إِبْرَاهِیمَ حَنِیفًا وَمَا کَانَ مِنَ الْمُشْرِکِینَ ( 135 )
و [ اهل کتاب ] گفتند : « یهودى یا مسیحى باشید ، تا هدایت یابید » بگو : « نه ، بلکه [ بر ] آیین ابراهیم حقگرا [ هستم ] و وى از مشرکان نبود . » ( 135 )
قُولُوا آَمَنَّا بِاللَّهِ وَمَا أُنْزِلَ إِلَیْنَا وَمَا أُنْزِلَ إِلَى إِبْرَاهِیمَ وَإِسْمَاعِیلَ وَإِسْحَاقَ وَیَعْقُوبَ وَالْأَسْبَاطِ وَمَا أُوتِیَ مُوسَى وَعِیسَى وَمَا أُوتِیَ النَّبِیُّونَ مِنْ رَبِّهِمْ لَا نُفَرِّقُ بَیْنَ أَحَدٍ مِنْهُمْ وَنَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ ( 136 )
بگویید : « ما به خدا ، و به آنچه بر ما نازل شده ، و به آنچه بر ابراهیم و اسحاق و یعقوب و اسباط نازل آمده ، و به آنچه به موسى و عیسى داده شده ، و به آنچه به همهء پیامبران از سوى پروردگارشان داده شده ، ایمان آورده‌ایم میان هیچ یک از ایشان فرق نمىگذاریم و در برابر او تسلیم هستیم . » ( 136 )
فَإِنْ آَمَنُوا بِمِثْلِ مَا آَمَنْتُمْ بِهِ فَقَدِ اهْتَدَوْا وَإِنْ تَوَلَّوْا فَإِنَّمَا هُمْ فِی شِقَاقٍ فَسَیَکْفِیکَهُمُ اللَّهُ وَهُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ ( 137 )
پس اگر آنان [ هم ] به آنچه شما بدان ایمان آورده‌اید ، ایمان آوردند ، قطعاً هدایت شده‌اند ، ولى اگر روى برتافتند ، جز این نیست که سر ستیز [ و جدایى ] دارند و به زودى خداوند [ شر ] آنان را از تو کفایت خواهد کرد ، که او شنواى داناست . ( 137 )
صِبْغَةَ اللَّهِ وَمَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللَّهِ صِبْغَةً وَنَحْنُ لَهُ عَابِدُونَ ( 138 )
این است نگارگرى الهى و کیست خوشنگارتر از خدا ؟ و ما او را پرستندگانیم . ( 138 )
قُلْ أَتُحَاجُّونَنَا فِی اللَّهِ وَهُوَ رَبُّنَا وَرَبُّکُمْ وَلَنَا أَعْمَالُنَا وَلَکُمْ أَعْمَالُکُمْ وَنَحْنُ لَهُ مُخْلِصُونَ ( 139 )
بگو : آیا دربارهء خدا با ما بحث و گفتگو مىکنید ؟ با آنکه او پروردگار ما و پروردگار شماست و کردارهاى ما از آنِ ما ، و کردارهاى شما از آن شماست ، و ما براى او اخلاص مىورزیم . ( 139 )
أَمْ تَقُولُونَ إِنَّ إِبْرَاهِیمَ وَإِسْمَاعِیلَ وَإِسْحَاقَ وَیَعْقُوبَ وَالْأَسْبَاطَ کَانُوا هُودًا أَوْ نَصَارَى قُلْ أَأَنْتُمْ أَعْلَمُ أَمِ اللَّهُ وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ کَتَمَ شَهَادَةً عِنْدَهُ مِنَ اللَّهِ وَمَا اللَّهُ بِغَافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ ( 140 )
یا مىگویید : « ابراهیم و اسماعیل و اسحاق و یعقوب و اسباط [ دوازده‌گانه ] یهودى یا نصرانى بوده‌اند ؟ » بگو : « آیا شما بهتر مىدانید یا خدا ؟ » و کیست ستمکارتر از آن کس که شهادتى از خدا را در نزد خویش پوشیده دارد ؟ و خدا از آنچه مىکنید غافل نیست . ( 140 )
تِلْکَ أُمَّةٌ قَدْ خَلَتْ لَهَا مَا کَسَبَتْ وَلَکُمْ مَا کَسَبْتُمْ وَلَا تُسْأَلُونَ عَمَّا کَانُوا یَعْمَلُونَ ( 141 )
آن جماعت را روزگار سپرى شد براى ایشان است آنچه به دست آورده‌اند و براى شماست آنچه به دست آورده‌اید و از آنچه آنان مىکرده‌اند ، شما بازخواست نخواهید شد . ( 141 )
سَیَقُولُ السُّفَهَاءُ مِنَ النَّاسِ مَا وَلَّاهُمْ عَنْ قِبْلَتِهِمُ الَّتِی کَانُوا عَلَیْهَا قُلْ لِلَّهِ الْمَشْرِقُ وَالْمَغْرِبُ یَهْدِی مَنْ یَشَاءُ إِلَى صِرَاطٍ مُسْتَقِیمٍ ( 142 )
به زودى مردم کم خرد خواهند گفت : « چه چیز آنان را از قبله‌اى که بر آن بودند رویگردان کرد ؟ » بگو : « مشرق و مغرب از آن خداست هر که را خواهد به راه راست هدایت مىکند . » ( 142 )
وَکَذَلِکَ جَعَلْنَاکُمْ أُمَّةً وَسَطًا لِتَکُونُوا شُهَدَاءَ عَلَى النَّاسِ وَیَکُونَ الرَّسُولُ عَلَیْکُمْ شَهِیدًا وَمَا جَعَلْنَا الْقِبْلَةَ الَّتِی کُنْتَ عَلَیْهَا إِلَّا لِنَعْلَمَ مَنْ یَتَّبِعُ الرَّسُولَ مِمَّنْ یَنْقَلِبُ عَلَى عَقِبَیْهِ وَإِنْ کَانَتْ لَکَبِیرَةً إِلَّا عَلَى الَّذِینَ هَدَى اللَّهُ وَمَا کَانَ اللَّهُ لِیُضِیعَ إِیمَانَکُمْ إِنَّ اللَّهَ بِالنَّاسِ لَرَءُوفٌ رَحِیمٌ ( 143 )
و بدین گونه شما را امتى میانه قرار دادیم ، تا بر مردم گواه باشید و پیامبر بر شما گواه باشد . و قبله‌اى را که [ چندى ] بر آن بودى ، مقرر نکردیم جز براى آنکه کسى را که از پیامبر پیروى مىکند ، از آن کس که از عقیدهء خود برمىگردد بازشناسیم و البتّه [ این کار ] جز بر کسانى که خدا هدایت [ شان ] کرده ، سخت گران بود و خدا بر آن نبود که ایمان شما را ضایع گرداند ، زیرا خدا [ نسبت ] به مردم دلسوز و مهربان است . ( 143 )
قَدْ نَرَى تَقَلُّبَ وَجْهِکَ فِی السَّمَاءِ فَلَنُوَلِّیَنَّکَ قِبْلَةً تَرْضَاهَا فَوَلِّ وَجْهَکَ شَطْرَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ وَحَیْثُ مَا کُنْتُمْ فَوَلُّوا وُجُوهَکُمْ شَطْرَهُ وَإِنَّ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ لَیَعْلَمُونَ أَنَّهُ الْحَقُّ مِنْ رَبِّهِمْ وَمَا اللَّهُ بِغَافِلٍ عَمَّا یَعْمَلُونَ ( 144 )
ما [ به هر سو ] گردانیدنِ رویت در آسمان را نیک مىبینیم . پس [ باش تا ] تو را به قبله‌اى که بدان خشنود شوى برگردانیم پس روى خود را به سوى مسجد الحرام کن و هر جا بودید ، روى خود را به سوى آن بگردانید . در حقیقت ، اهل کتاب نیک مىدانند که این [ تغییر قبله ] از جانب پروردگارشان [ بجا و ] درست است و خدا از آنچه مىکنند غافل نیست . ( 144 )
وَلَئِنْ أَتَیْتَ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ بِکُلِّ آَیَةٍ مَا تَبِعُوا قِبْلَتَکَ وَمَا أَنْتَ بِتَابِعٍ قِبْلَتَهُمْ وَمَا بَعْضُهُمْ بِتَابِعٍ قِبْلَةَ بَعْضٍ وَلَئِنِ اتَّبَعْتَ أَهْوَاءَهُمْ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَکَ مِنَ الْعِلْمِ إِنَّکَ إِذًا لَمِنَ الظَّالِمِینَ ( 145 )
و اگر هر گونه معجزه‌اى براى اهل کتاب بیاورى [ باز ] قبلهء تو را پیروى نمىکنند ، و تو [ نیز ] پیرو قبلهء آنان نیستى ، و خود آنان پیرو قبلهء یکدیگر نیستند ، و پس از علمى که تو را [ حاصل ] آمده ، اگر از هوسهاى ایشان پیروى کنى ، در آن صورت جدّا از ستمکاران خواهى بود . ( 145 )
الَّذِینَ آَتَیْنَاهُمُ الْکِتَابَ یَعْرِفُونَهُ کَمَا یَعْرِفُونَ أَبْنَاءَهُمْ وَإِنَّ فَرِیقًا مِنْهُمْ لَیَکْتُمُونَ الْحَقَّ وَهُمْ یَعْلَمُونَ ( 146 )
کسانى که به ایشان کتاب [ آسمانى ] داده‌ایم ، همان گونه که پسران خود را مىشناسند ، او [ محمد ] را مىشناسند و مسلماً گروهى از ایشان حقیقت را نهفته مىدارند ، و خودشان [ هم ] مىدانند . ( 146 )
الْحَقُّ مِنْ رَبِّکَ فَلَا تَکُونَنَّ مِنَ الْمُمْتَرِینَ ( 147 )
حق از جانب پروردگار توست . پس مبادا از تردیدکنندگان باشى . ( 147 )
وَلِکُلٍّ وِجْهَةٌ هُوَ مُوَلِّیهَا فَاسْتَبِقُوا الْخَیْرَاتِ أَیْنَ مَا تَکُونُوا یَأْتِ بِکُمُ اللَّهُ جَمِیعًا إِنَّ اللَّهَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ( 148 )
و براى هر کسى قبله‌اى است که وى روى خود را به آن [ سوى ] مىگرداند پس در کارهاى نیک بر یکدیگر پیشى گیرید . هر کجا که باشید ، خداوند همگى شما را [ به سوى خود باز ] مىآورد در حقیقت ، خدا بر همه چیز تواناست . ( 148 )
وَمِنْ حَیْثُ خَرَجْتَ فَوَلِّ وَجْهَکَ شَطْرَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ وَإِنَّهُ لَلْحَقُّ مِنْ رَبِّکَ وَمَا اللَّهُ بِغَافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ ( 149 )
و از هر کجا بیرون آمدى ، روى خود را به سوى مسجد الحرام بگردان ، و البته این [ فرمان ] حق است و از جانب پروردگار تو است و خداوند از آنچه مىکنید غافل نیست . ( 149 )
وَمِنْ حَیْثُ خَرَجْتَ فَوَلِّ وَجْهَکَ شَطْرَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ وَحَیْثُ مَا کُنْتُمْ فَوَلُّوا وُجُوهَکُمْ شَطْرَهُ لِئَلَّا یَکُونَ لِلنَّاسِ عَلَیْکُمْ حُجَّةٌ إِلَّا الَّذِینَ ظَلَمُوا مِنْهُمْ فَلَا تَخْشَوْهُمْ وَاخْشَوْنِی وَلِأُتِمَّ نِعْمَتِی عَلَیْکُمْ وَلَعَلَّکُمْ تَهْتَدُونَ ( 150 )
و از هر کجا بیرون آمدى ، [ به هنگام نماز ] روى خود را به سمت مسجد الحرام بگردان و هر کجا بودید رویهاى خود را به سوى آن بگردانید ، تا براى مردم - غیر از ستمگرانشان - بر شما حجتى نباشد . پس ، از آنان نترسید ، و از من بترسید ، تا نعمت خود را بر شما کامل گردانم ، و باشد که هدایت شوید . ( 150 )
کَمَا أَرْسَلْنَا فِیکُمْ رَسُولًا مِنْکُمْ یَتْلُو عَلَیْکُمْ آَیَاتِنَا وَیُزَکِّیکُمْ وَیُعَلِّمُکُمُ الْکِتَابَ وَالْحِکْمَةَ وَیُعَلِّمُکُمْ مَا لَمْ تَکُونُوا تَعْلَمُونَ ( 151 )
همان طور که در میان شما ، فرستاده‌اى از خودتان روانه کردیم ، [ که ] آیات ما را بر شما مىخواند ، و شما را پاک مىگرداند ، و به شما کتاب و حکمت مىآموزد ، و آنچه را نمىدانستید به شما یاد مىدهد . ( 151 )
فَاذْکُرُونِی أَذْکُرْکُمْ وَاشْکُرُوا لِی وَلَا تَکْفُرُونِ ( 152 )
پس مرا یاد کنید ، تا شما را یاد کنم و شکرانه‌ام را به جاى آرید و با من ناسپاسى نکنید . ( 152 )
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آَمَنُوا اسْتَعِینُوا بِالصَّبْرِ وَالصَّلَاةِ إِنَّ اللَّهَ مَعَ الصَّابِرِینَ ( 153 )
اى کسانى که ایمان آورده‌اید ، از شکیبایى و نماز یارى جویید زیرا خدا با شکیبایان است . ( 153 )
وَلَا تَقُولُوا لِمَنْ یُقْتَلُ فِی سَبِیلِ اللَّهِ أَمْوَاتٌ بَلْ أَحْیَاءٌ وَلَکِنْ لَا تَشْعُرُونَ ( 154 )
و کسانى را که در راه خدا کشته مىشوند ، مرده نخوانید ، بلکه زنده‌اند ولى شما نمىدانید . ( 154 )
وَلَنَبْلُوَنَّکُمْ بِشَیْءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِنَ الْأَمْوَالِ وَالْأَنْفُسِ وَالثَّمَرَاتِ وَبَشِّرِ الصَّابِرِینَ ( 155 )
و قطعاً شما را به چیزى از [ قبیلِ ] ترس و گرسنگى ، و کاهشى در اموال و جانها و محصولات مىآزماییم و مژده ده شکیبایان را : ( 155 )
الَّذِینَ إِذَا أَصَابَتْهُمْ مُصِیبَةٌ قَالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَیْهِ رَاجِعُونَ ( 156 )
[ همان ] کسانى که چون مصیبتى به آنان برسد ، مىگویند : « ما از آنِ خدا هستیم ، و به سوى او باز مىگردیم . » ( 156 )
أُولَئِکَ عَلَیْهِمْ صَلَوَاتٌ مِنْ رَبِّهِمْ وَرَحْمَةٌ وَأُولَئِکَ هُمُ الْمُهْتَدُونَ ( 157 )
بر ایشان درودها و رحمتى از پروردگارشان [ باد ] و راه‌یافتگان [ هم ] خود ایشانند . ( 157 )
إِنَّ الصَّفَا وَالْمَرْوَةَ مِنْ شَعَائِرِ اللَّهِ فَمَنْ حَجَّ الْبَیْتَ أَوِ اعْتَمَرَ فَلَا جُنَاحَ عَلَیْهِ أَنْ یَطَّوَّفَ بِهِمَا وَمَنْ تَطَوَّعَ خَیْرًا فَإِنَّ اللَّهَ شَاکِرٌ عَلِیمٌ ( 158 )
در حقیقت ، « صفا » و « مروه » از شعایر خداست [ که یادآور اوست ] پس هر که خانه [ خدا ] را حج کند ، یا عمره گزارد ، بر او گناهى نیست که میان آن دو سعى به جاى آورد . و هر که افزون بر فریضه ، کار نیکى کند ، خدا حق شناس و داناست . ( 158 )
إِنَّ الَّذِینَ یَکْتُمُونَ مَا أَنْزَلْنَا مِنَ الْبَیِّنَاتِ وَالْهُدَى مِنْ بَعْدِ مَا بَیَّنَّاهُ لِلنَّاسِ فِی الْکِتَابِ أُولَئِکَ یَلْعَنُهُمُ اللَّهُ وَیَلْعَنُهُمُ اللَّاعِنُونَ ( 159 )
کسانى که نشانه‌هاى روشن ، و رهنمودى را که فرو فرستاده‌ایم ، بعد از آنکه آن را براى مردم در کتاب توضیح داده‌ایم ، نهفته مىدارند ، آنان را خدا لعنت مىکند ، و لعنتکنندگان لعنتشان مىکنند . ( 159 )
إِلَّا الَّذِینَ تَابُوا وَأَصْلَحُوا وَبَیَّنُوا فَأُولَئِکَ أَتُوبُ عَلَیْهِمْ وَأَنَا التَّوَّابُ الرَّحِیمُ ( 160 )
مگر کسانى که توبه کردند ، و [ خود را ] اصلاح نمودند ، و [ حقیقت را ] آشکار کردند ، پس بر آنان خواهم بخشود و من توبه‌پذیر مهربانم . ( 160 )
إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا وَمَاتُوا وَهُمْ کُفَّارٌ أُولَئِکَ عَلَیْهِمْ لَعْنَةُ اللَّهِ وَالْمَلَائِکَةِ وَالنَّاسِ أَجْمَعِینَ ( 161 )
کسانى که کافر شدند ، و در حال کفر مردند ، لعنت خدا و فرشتگان و تمام مردم بر آنان باد . ( 161 )
خَالِدِینَ فِیهَا لَا یُخَفَّفُ عَنْهُمُ الْعَذَابُ وَلَا هُمْ یُنْظَرُونَ ( 162 )
در آن [ لعنت ] جاودانه بمانند نه عذابشان کاسته گردد ، و نه مهلت یابند . ( 162 )
وَإِلَهُکُمْ إِلَهٌ وَاحِدٌ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ الرَّحْمَنُ الرَّحِیمُ ( 163 )
و معبود شما ، معبود یگانه‌اى است که جز او هیچ معبودى نیست ، [ و اوست ] بخشایشگر مهربان . ( 163 )

إِنَّ فِی خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاخْتِلَافِ اللَّیْلِ وَالنَّهَارِ وَالْفُلْکِ الَّتِی تَجْرِی فِی الْبَحْرِ بِمَا یَنْفَعُ النَّاسَ وَمَا أَنْزَلَ اللَّهُ مِنَ السَّمَاءِ مِنْ مَاءٍ فَأَحْیَا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا وَبَثَّ فِیهَا مِنْ کُلِّ دَابَّةٍ وَتَصْرِیفِ الرِّیَاحِ وَالسَّحَابِ الْمُسَخَّرِ بَیْنَ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ لَآَیَاتٍ لِقَوْمٍ یَعْقِلُونَ ( 164 )
راستى که در آفرینش آسمانها و زمین ، و در پى یکدیگر آمدن شب و روز ، و کشتیهایى که در دریا روانند با آنچه به مردم سود مىرساند ، و [ همچنین ] آبى که خدا از آسمان فرو فرستاده ، و با آن ، زمین را پس از مردنش زنده گردانیده ، و در آن هر گونه جنبنده‌اى پراکنده کرده ، و [ نیز در ] گردانیدن بادها ، و ابرى که میان آسمان و زمین آرمیده است ، براى گروهى که مىاندیشند ، واقعاً نشانه‌هایى [ گویا ] وجود دارد . ( 164 )
وَمِنَ النَّاسِ مَنْ یَتَّخِذُ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَنْدَادًا یُحِبُّونَهُمْ کَحُبِّ اللَّهِ وَالَّذِینَ آَمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا لِلَّهِ وَلَوْ یَرَى الَّذِینَ ظَلَمُوا إِذْ یَرَوْنَ الْعَذَابَ أَنَّ الْقُوَّةَ لِلَّهِ جَمِیعًا وَأَنَّ اللَّهَ شَدِیدُ الْعَذَابِ ( 165 )
و برخى از مردم ، در برابر خدا ، همانندهایى [ براى او ] برمىگزینند ، و آنها را چون دوستى خدا ، دوست مىدارند ولى کسانى که ایمان آورده‌اند ، به خدا محبت بیشترى دارند . کسانى که [ با برگزیدن بتها ، به خود ] ستم نموده‌اند اگر مىدانستند هنگامى که عذاب را مشاهده کنند تمام نیرو [ ها ] از آنِ خداست ، و خدا سختکیفر است . ( 165 )
إِذْ تَبَرَّأَ الَّذِینَ اتُّبِعُوا مِنَ الَّذِینَ اتَّبَعُوا وَرَأَوُا الْعَذَابَ وَتَقَطَّعَتْ بِهِمُ الْأَسْبَابُ ( 166 )
آن گاه که پیشوایان از پیروان بیزارى جویند و عذاب را مشاهده کنند ، و میانشان پیوندها بریده گردد . ( 166 )
وَقَالَ الَّذِینَ اتَّبَعُوا لَوْ أَنَّ لَنَا کَرَّةً فَنَتَبَرَّأَ مِنْهُمْ کَمَا تَبَرَّءُوا مِنَّا کَذَلِکَ یُرِیهِمُ اللَّهُ أَعْمَالَهُمْ حَسَرَاتٍ عَلَیْهِمْ وَمَا هُمْ بِخَارِجِینَ مِنَ النَّارِ ( 167 )
و پیروان مىگویند : « کاش براى ما بازگشتى بود تا همان گونه که [ آنان ] از ما بیزارى جستند [ ما نیز ] از آنان بیزارى مىجستیم . » این گونه خداوند ، کارهایشان را - که بر آنان مایهء حسرتهاست - به ایشان مىنمایاند ، و از آتش بیرونآمدنى نیستند . ( 167 )
یَا أَیُّهَا النَّاسُ کُلُوا مِمَّا فِی الْأَرْضِ حَلَالًا طَیِّبًا وَلَا تَتَّبِعُوا خُطُوَاتِ الشَّیْطَانِ إِنَّهُ لَکُمْ عَدُوٌّ مُبِینٌ ( 168 )
اى مردم ، از آنچه در زمین است حلال و پاکیزه را بخورید ، و از گامهاى شیطان پیروى مکنید که او دشمن آشکار شماست . ( 168 )
إِنَّمَا یَأْمُرُکُمْ بِالسُّوءِ وَالْفَحْشَاءِ وَأَنْ تَقُولُوا عَلَى اللَّهِ مَا لَا تَعْلَمُونَ ( 169 )
[ او ] شما را فقط به بدى و زشتى فرمان مىدهد ، و [ وامىدارد ] تا بر خدا ، چیزى را که نمىدانید بربندید . ( 169 )
وَإِذَا قِیلَ لَهُمُ اتَّبِعُوا مَا أَنْزَلَ اللَّهُ قَالُوا بَلْ نَتَّبِعُ مَا أَلْفَیْنَا عَلَیْهِ آَبَاءَنَا أَوَلَوْ کَانَ آَبَاؤُهُمْ لَا یَعْقِلُونَ شَیْئًا وَلَا یَهْتَدُونَ ( 170 )
و چون به آنان گفته شود : « از آنچه خدا نازل کرده است پیروى کنید » مىگویند : « نه ، بلکه از چیزى که پدران خود را بر آن یافته‌ایم ، پیروى مىکنیم . » آیا هر چند پدرانشان چیزى را درک نمىکرده و به راه صواب نمىرفته‌اند [ باز هم در خور پیروى هستند ] ؟ ( 170 )
وَمَثَلُ الَّذِینَ کَفَرُوا کَمَثَلِ الَّذِی یَنْعِقُ بِمَا لَا یَسْمَعُ إِلَّا دُعَاءً وَنِدَاءً صُمٌّ بُکْمٌ عُمْیٌ فَهُمْ لَا یَعْقِلُونَ ( 171 )
و مَثَل [ دعوتکنندهء ] کافران چون مَثَل کسى است که حیوانى را که جز صدا و ندایى [ مبهم ، چیزى ] نمىشنود بانگ مىزند . [ آرى ، ] کرند ، لالند ، کورند . [ و ] درنمىیابند . ( 171 )
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آَمَنُوا کُلُوا مِنْ طَیِّبَاتِ مَا رَزَقْنَاکُمْ وَاشْکُرُوا لِلَّهِ إِنْ کُنْتُمْ إِیَّاهُ تَعْبُدُونَ ( 172 )
اى کسانى که ایمان آورده‌اید ، از نعمتهاى پاکیزه‌اى که روزى شما کرده‌ایم ، بخورید و خدا را شکر کنید اگر تنها او را مىپرستید . ( 172 )
إِنَّمَا حَرَّمَ عَلَیْکُمُ الْمَیْتَةَ وَالدَّمَ وَلَحْمَ الْخِنْزِیرِ وَمَا أُهِلَّ بِهِ لِغَیْرِ اللَّهِ فَمَنِ اضْطُرَّ غَیْرَ بَاغٍ وَلَا عَادٍ فَلَا إِثْمَ عَلَیْهِ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِیمٌ ( 173 )
[ خداوند ، ] تنها مردار و خون و گوشت خوک و آنچه را که [ هنگام سر بریدن ] نام غیر خدا بر آن برده شده ، بر شما حرام گردانیده است . [ ولى ] کسى که [ براى حفظ جان خود به خوردن آنها ] ناچار شود ، در صورتى که ستمگر و متجاوز نباشد بر او گناهى نیست ، زیرا خدا آمرزنده و مهربان است . ( 173 )
إِنَّ الَّذِینَ یَکْتُمُونَ مَا أَنْزَلَ اللَّهُ مِنَ الْکِتَابِ وَیَشْتَرُونَ بِهِ ثَمَنًا قَلِیلًا أُولَئِکَ مَا یَأْکُلُونَ فِی بُطُونِهِمْ إِلَّا النَّارَ وَلَا یُکَلِّمُهُمُ اللَّهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ وَلَا یُزَکِّیهِمْ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ ( 174 )
کسانى که آنچه را خداوند از کتاب نازل کرده ، پنهان مىدارند و بدان بهاى ناچیزى به دست مىآورند ، آنان جز آتش در شکمهاى خویش فرو نبرند . و خدا روز قیامت با ایشان سخن نخواهد گفت ، و پاکشان نخواهد کرد ، و عذابى دردناک خواهند داشت . ( 174 )
أُولَئِکَ الَّذِینَ اشْتَرَوُا الضَّلَالَةَ بِالْهُدَى وَالْعَذَابَ بِالْمَغْفِرَةِ فَمَا أَصْبَرَهُمْ عَلَى النَّارِ ( 175 )
آنان همان کسانى هستند که گمراهى را به [ بهاى ] هدایت ، و عذاب را به [ ازاى ] آمرزش خریدند ، پس به راستى چه اندازه باید بر آتش شکیبا باشند ! ( 175 )
ذَلِکَ بِأَنَّ اللَّهَ نَزَّلَ الْکِتَابَ بِالْحَقِّ وَإِنَّ الَّذِینَ اخْتَلَفُوا فِی الْکِتَابِ لَفِی شِقَاقٍ بَعِیدٍ ( 176 )
چرا که خداوند کتاب [ تورات ] را به حق نازل کرده است ، و کسانى که در بارهء کتاب [ خدا ] با یکدیگر به اختلاف پرداختند ، در ستیزه‌اى دور و درازند . ( 176 )
لَیْسَ الْبِرَّ أَنْ تُوَلُّوا وُجُوهَکُمْ قِبَلَ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَلَکِنَّ الْبِرَّ مَنْ آَمَنَ بِاللَّهِ وَالْیَوْمِ الْآَخِرِ وَالْمَلَائِکَةِ وَالْکِتَابِ وَالنَّبِیِّینَ وَآَتَى الْمَالَ عَلَى حُبِّهِ ذَوِی الْقُرْبَى وَالْیَتَامَى وَالْمَسَاکِینَ وَابْنَ السَّبِیلِ وَالسَّائِلِینَ وَفِی الرِّقَابِ وَأَقَامَ الصَّلَاةَ وَآَتَى الزَّکَاةَ وَالْمُوفُونَ بِعَهْدِهِمْ إِذَا عَاهَدُوا وَالصَّابِرِینَ فِی الْبَأْسَاءِ وَالضَّرَّاءِ وَحِینَ الْبَأْسِ أُولَئِکَ الَّذِینَ صَدَقُوا وَأُولَئِکَ هُمُ الْمُتَّقُونَ ( 177 )
نیکوکارى آن نیست که روى خود را به سوى مشرق و [ یا ] مغرب بگردانید ، بلکه نیکى آن است که کسى به خدا و روز بازپسین و فرشتگان و کتاب [ آسمانى ] و پیامبران ایمان آوَرَد ، و مال [ خود ] را با وجودِ دوست داشتنش ، به خویشاوندان و یتیمان و بینوایان و در راه‌ماندگان و گدایان و در [ راه آزاد کردن ] بندگان بدهد ، و نماز را برپاى دارد ، و زکات را بدهد ، و آنان که چون عهد بندند ، به عهد خود وفادارانند و در سختى و زیان ، و به هنگام جنگ شکیبایانند آنانند کسانى که راست گفته‌اند ، و آنان همان پرهیزگارانند . ( 177 )
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آَمَنُوا کُتِبَ عَلَیْکُمُ الْقِصَاصُ فِی الْقَتْلَى الْحُرُّ بِالْحُرِّ وَالْعَبْدُ بِالْعَبْدِ وَالْأُنْثَى بِالْأُنْثَى فَمَنْ عُفِیَ لَهُ مِنْ أَخِیهِ شَیْءٌ فَاتِّبَاعٌ بِالْمَعْرُوفِ وَأَدَاءٌ إِلَیْهِ بِإِحْسَانٍ ذَلِکَ تَخْفِیفٌ مِنْ رَبِّکُمْ وَرَحْمَةٌ فَمَنِ اعْتَدَى بَعْدَ ذَلِکَ فَلَهُ عَذَابٌ أَلِیمٌ ( 178 )
اى کسانى که ایمان آورده‌اید ، در بارهء کشتگان ، بر شما [ حقّ ] قصاص مقرر شده : آزاد عوض آزاد و بنده عوض بنده و زن عوض زن . و هر کس که از جانب برادر [ دینى ] اش [ یعنى ولىّ مقتول ] ، چیزى [ از حق قصاص ] به او گذشت شود ، [ باید از گذشت ولىّ مقتول ] به طور پسندیده پیروى کند ، و با [ رعایت ] احسان ، [ خونبها را ] به او بپردازد . این [ حکم ] تخفیف و رحمتى از پروردگار شماست پس هر کس ، بعد از آن از اندازه درگذرد ، وى را عذابى دردناک است . ( 178 )
وَلَکُمْ فِی الْقِصَاصِ حَیَاةٌ یَا أُولِی الْأَلْبَابِ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ ( 179 )
و اى خردمندان ، شما را در قصاص زندگانى است ، باشد که به تقوا گرایید . ( 179 )
کُتِبَ عَلَیْکُمْ إِذَا حَضَرَ أَحَدَکُمُ الْمَوْتُ إِنْ تَرَکَ خَیْرًا الْوَصِیَّةُ لِلْوَالِدَیْنِ وَالْأَقْرَبِینَ بِالْمَعْرُوفِ حَقًّا عَلَى الْمُتَّقِینَ ( 180 )
بر شما مقرر شده است که چون یکى از شما را مرگ فرا رسد ، اگر مالى بر جاى گذارد ، براى پدر و مادر و خویشاوندان [ خود ] به طور پسندیده وصیت کند [ این کار ] حقى است بر پرهیزگاران . ( 180 )
فَمَنْ بَدَّلَهُ بَعْدَمَا سَمِعَهُ فَإِنَّمَا إِثْمُهُ عَلَى الَّذِینَ یُبَدِّلُونَهُ إِنَّ اللَّهَ سَمِیعٌ عَلِیمٌ ( 181 )
پس هر کس آن [ وصیت ] را بعد از شنیدنش تغییر دهد ، گناهش تنها بر [ گردن ] کسانى است که آن را تغییر مىدهند . آرى ، خدا شنواى داناست . ( 181 )
فَمَنْ خَافَ مِنْ مُوصٍ جَنَفًا أَوْ إِثْمًا فَأَصْلَحَ بَیْنَهُمْ فَلَا إِثْمَ عَلَیْهِ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِیمٌ ( 182 )
ولى کسى که از انحراف [ و تمایل بیجاى ] وصیت کننده‌اى [ نسبت به ورثه‌اش ] یا از گناه او [ در وصیت به کار خلاف ] بیم داشته باشد و میانشان را سازش دهد ، بر او گناهى نیست ، که خدا آمرزندهء مهربان است . ( 182 )
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آَمَنُوا کُتِبَ عَلَیْکُمُ الصِّیَامُ کَمَا کُتِبَ عَلَى الَّذِینَ مِنْ قَبْلِکُمْ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ ( 183 )
اى کسانى که ایمان آورده‌اید ، روزه بر شما مقرر شده است ، همان گونه که بر کسانى که پیش از شما [ بودند ] مقرر شده بود ، باشد که پرهیزگارى کنید . ( 183 )
أَیَّامًا مَعْدُودَاتٍ فَمَنْ کَانَ مِنْکُمْ مَرِیضًا أَوْ عَلَى سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أَیَّامٍ أُخَرَ وَعَلَى الَّذِینَ یُطِیقُونَهُ فِدْیَةٌ طَعَامُ مِسْکِینٍ فَمَنْ تَطَوَّعَ خَیْرًا فَهُوَ خَیْرٌ لَهُ وَأَنْ تَصُومُوا خَیْرٌ لَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ تَعْلَمُونَ ( 184 )
[ روزه در ] روزهاى معدودى [ بر شما مقرر شده است ] . [ ولى ] هر کس از شما بیمار یا در سفر باشد ، [ به همان شماره ] تعدادى از روزهاى دیگر [ را روزه بدارد ] ، و بر کسانى که [ روزه ] طاقتفرساست ، کفاره‌اى است که خوراک دادن به بینوایى است . و هر کس به میل خود ، بیشتر نیکى کند ، پس آن براى او بهتر است ، و اگر بدانید ، روزه گرفتن براى شما بهتر است . ( 184 )
شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِی أُنْزِلَ فِیهِ الْقُرْآَنُ هُدًى لِلنَّاسِ وَبَیِّنَاتٍ مِنَ الْهُدَى وَالْفُرْقَانِ فَمَنْ شَهِدَ مِنْکُمُ الشَّهْرَ فَلْیَصُمْهُ وَمَنْ کَانَ مَرِیضًا أَوْ عَلَى سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أَیَّامٍ أُخَرَ یُرِیدُ اللَّهُ بِکُمُ الْیُسْرَ وَلَا یُرِیدُ بِکُمُ الْعُسْرَ وَلِتُکْمِلُوا الْعِدَّةَ وَلِتُکَبِّرُوا اللَّهَ عَلَى مَا هَدَاکُمْ وَلَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ ( 185 )
ماه رمضان [ همان ماه ] است که در آن ، قرآن فرو فرستاده شده است ، [ کتابى ] که مردم را راهبر ، و [ متضمّن ] دلایل آشکار هدایت ، و [ میزان ] تشخیص حق از باطل است . پس هر کس از شما این ماه را درک کند باید آن را روزه بدارد ، و کسى که بیمار یا در سفر است [ باید به شمارهء آن ، ] تعدادى از روزهاى دیگر [ را روزه بدارد ] . خدا براى شما آسانى مىخواهد و براى شما دشوارى نمىخواهد تا شمارهء [ مقرر ] را تکمیل کنید و خدا را به پاس آنکه رهنمونیتان کرده است به بزرگى بستایید ، و باشد که شکرگزارى کنید . ( 185 )
وَإِذَا سَأَلَکَ عِبَادِی عَنِّی فَإِنِّی قَرِیبٌ أُجِیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْیَسْتَجِیبُوا لِی وَلْیُؤْمِنُوا بِی لَعَلَّهُمْ یَرْشُدُونَ ( 186 )
و هر گاه بندگان من ، از تو در بارهء من بپرسند ، [ بگو ] من نزدیکم ، و دعاى دعاکننده را - به هنگامى که مرا بخواند - اجابت مىکنم ، پس [ آنان ] باید فرمان مرا گردن نهند و به من ایمان آورند ، باشد که راه یابند . ( 186 )
أُحِلَّ لَکُمْ لَیْلَةَ الصِّیَامِ الرَّفَثُ إِلَى نِسَائِکُمْ هُنَّ لِبَاسٌ لَکُمْ وَأَنْتُمْ لِبَاسٌ لَهُنَّ عَلِمَ اللَّهُ أَنَّکُمْ کُنْتُمْ تَخْتَانُونَ أَنْفُسَکُمْ فَتَابَ عَلَیْکُمْ وَعَفَا عَنْکُمْ فَالْآَنَ بَاشِرُوهُنَّ وَابْتَغُوا مَا کَتَبَ اللَّهُ لَکُمْ وَکُلُوا وَاشْرَبُوا حَتَّى یَتَبَیَّنَ لَکُمُ الْخَیْطُ الْأَبْیَضُ مِنَ الْخَیْطِ الْأَسْوَدِ مِنَ الْفَجْرِ ثُمَّ أَتِمُّوا الصِّیَامَ إِلَى اللَّیْلِ وَلَا تُبَاشِرُوهُنَّ وَأَنْتُمْ عَاکِفُونَ فِی الْمَسَاجِدِ تِلْکَ حُدُودُ اللَّهِ فَلَا تَقْرَبُوهَا کَذَلِکَ یُبَیِّنُ اللَّهُ آَیَاتِهِ لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمْ یَتَّقُونَ ( 187 )
در شبهاى روزه ، همخوابگى با زنانتان بر شما حلال گردیده است . آنان براى شما لباسى هستند و شما براى آنان لباسى هستید . خدا مىدانست که شما با خودتان ناراستى مىکردید ، پس توبهء شما را پذیرفت و از شما درگذشت . پس ، اکنون [ در شبهاى ماه رمضان مىتوانید ] با آنان همخوابگى کنید ، و آنچه را خدا براى شما مقرر داشته طلب کنید . و بخورید و بیاشامید تا رشتهء سپید بامداد از رشتهء سیاه [ شب ] بر شما نمودار شود سپس روزه را تا [ فرا رسیدن ] شب به اتمام رسانید . و در حالى که در مساجد معتکف هستید [ با زنان ] درنیامیزید . این است حدود احکام الهى ! پس [ زنهار به قصد گناه ] بدان نزدیک نشوید . این گونه ، خداوند آیات خود را براى مردم بیان مىکند ، باشد که پروا پیشه کنند . ( 187 )
وَلَا تَأْکُلُوا أَمْوَالَکُمْ بَیْنَکُمْ بِالْبَاطِلِ وَتُدْلُوا بِهَا إِلَى الْحُکَّامِ لِتَأْکُلُوا فَرِیقًا مِنْ أَمْوَالِ النَّاسِ بِالْإِثْمِ وَأَنْتُمْ تَعْلَمُونَ ( 188 )
و اموالتان را میان خودتان به ناروا مخورید ، و [ به عنوان رشوه قسمتى از ] آن را به قضات مدهید تا بخشى از اموال مردم را به گناه بخورید ، در حالى که خودتان [ هم خوب ] مىدانید . ( 188 )
یَسْأَلُونَکَ عَنِ الْأَهِلَّةِ قُلْ هِیَ مَوَاقِیتُ لِلنَّاسِ وَالْحَجِّ وَلَیْسَ الْبِرُّ بِأَنْ تَأْتُوا الْبُیُوتَ مِنْ ظُهُورِهَا وَلَکِنَّ الْبِرَّ مَنِ اتَّقَى وَأْتُوا الْبُیُوتَ مِنْ أَبْوَابِهَا وَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ ( 189 )

در بارهء [ حکمت ] هلالها [ ى ماه ] از تو مىپرسند ، بگو : « آنها [ شاخصِ ] گاه‌شمارى براى مردم و [ موسم ] حجّاند . » و نیکى آن نیست که از پشتِ خانه‌ها درآیید ، بلکه نیکى آن است که کسى تقوا پیشه کند ، و به خانه‌ها از درِ [ ورودىِ ] آنها درآیید ، و از خدا بترسید ، باشد که رستگار گردید . ( 189 )
وَقَاتِلُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ الَّذِینَ یُقَاتِلُونَکُمْ وَلَا تَعْتَدُوا إِنَّ اللَّهَ لَا یُحِبُّ الْمُعْتَدِینَ ( 190 )
و در راه خدا ، با کسانى که با شما مىجنگند ، بجنگید ، و [ لى ] از اندازه درنگذرید ، زیرا خداوند تجاوزکاران را دوست نمىدارد ( 190 )
وَاقْتُلُوهُمْ حَیْثُ ثَقِفْتُمُوهُمْ وَأَخْرِجُوهُمْ مِنْ حَیْثُ أَخْرَجُوکُمْ وَالْفِتْنَةُ أَشَدُّ مِنَ الْقَتْلِ وَلَا تُقَاتِلُوهُمْ عِنْدَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ حَتَّى یُقَاتِلُوکُمْ فِیهِ فَإِنْ قَاتَلُوکُمْ فَاقْتُلُوهُمْ کَذَلِکَ جَزَاءُ الْکَافِرِینَ ( 191 )
و هر کجا بر ایشان دست یافتید آنان را بکشید ، و همان گونه که شما را بیرون راندند ، آنان را بیرون برانید ، [ چرا که ] فتنه [ شرک ] از قتل بدتر است ، [ با این همه ] در کنار مسجد الحرام با آنان جنگ مکنید ، مگر آنکه با شما در آن جا به جنگ درآیند ، پس اگر با شما جنگیدند ، آنان را بکشید ، که کیفر کافران چنین است . ( 191 )
فَإِنِ انْتَهَوْا فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِیمٌ ( 192 )
و اگر بازایستادند ، البته خدا آمرزندهء مهربان است . ( 192 )
وَقَاتِلُوهُمْ حَتَّى لَا تَکُونَ فِتْنَةٌ وَیَکُونَ الدِّینُ لِلَّهِ فَإِنِ انْتَهَوْا فَلَا عُدْوَانَ إِلَّا عَلَى الظَّالِمِینَ ( 193 )
با آنان بجنگید تا دیگر فتنه‌اى نباشد ، و دین ، مخصوص خدا شود . پس اگر دست برداشتند ، تجاوز جز بر ستمکاران روا نیست . ( 193 )
وَقَاتِلُوهُمْ حَتَّى لَا تَکُونَ فِتْنَةٌ وَیَکُونَ الدِّینُ لِلَّهِ فَإِنِ انْتَهَوْا فَلَا عُدْوَانَ إِلَّا عَلَى الظَّالِمِینَ ( 193 )
با آنان بجنگید تا دیگر فتنه‌اى نباشد ، و دین ، مخصوص خدا شود . پس اگر دست برداشتند ، تجاوز جز بر ستمکاران روا نیست . ( 193 )
الشَّهْرُ الْحَرَامُ بِالشَّهْرِ الْحَرَامِ وَالْحُرُمَاتُ قِصَاصٌ فَمَنِ اعْتَدَى عَلَیْکُمْ فَاعْتَدُوا عَلَیْهِ بِمِثْلِ مَا اعْتَدَى عَلَیْکُمْ وَاتَّقُوا اللَّهَ وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ مَعَ الْمُتَّقِینَ ( 194 )
این ماه حرام در برابر آن ماه حرام است ، و [ هتک ] حرمتها قصاص دارد . پس هر کس بر شما تعدّى کرد ، همان گونه که بر شما تعدّى کرده ، بر او تعدّى کنید و از خدا پروا بدارید و بدانید که خدا با تقواپیشگان است . ( 194 )
وَأَنْفِقُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ وَلَا تُلْقُوا بِأَیْدِیکُمْ إِلَى التَّهْلُکَةِ وَأَحْسِنُوا إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُحْسِنِینَ ( 195 )
و در راه خدا انفاق کنید ، و خود را با دست خود به هلاکت میفکنید ، و نیکى کنید که خدا نیکوکاران را دوست مىدارد . ( 195 )
وَأَتِمُّوا الْحَجَّ وَالْعُمْرَةَ لِلَّهِ فَإِنْ أُحْصِرْتُمْ فَمَا اسْتَیْسَرَ مِنَ الْهَدْیِ وَلَا تَحْلِقُوا رُءُوسَکُمْ حَتَّى یَبْلُغَ الْهَدْیُ مَحِلَّهُ فَمَنْ کَانَ مِنْکُمْ مَرِیضًا أَوْ بِهِ أَذًى مِنْ رَأْسِهِ فَفِدْیَةٌ مِنْ صِیَامٍ أَوْ صَدَقَةٍ أَوْ نُسُکٍ فَإِذَا أَمِنْتُمْ فَمَنْ تَمَتَّعَ بِالْعُمْرَةِ إِلَى الْحَجِّ فَمَا اسْتَیْسَرَ مِنَ الْهَدْیِ فَمَنْ لَمْ یَجِدْ فَصِیَامُ ثَلَاثَةِ أَیَّامٍ فِی الْحَجِّ وَسَبْعَةٍ إِذَا رَجَعْتُمْ تِلْکَ عَشَرَةٌ کَامِلَةٌ ذَلِکَ لِمَنْ لَمْ یَکُنْ أَهْلُهُ حَاضِرِی الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ وَاتَّقُوا اللَّهَ وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ شَدِیدُ الْعِقَابِ ( 196 )
و براى خدا حجّ و عمره را به پایان رسانید ، و اگر [ به علت موانعى ] بازداشته شدید ، آنچه از قربانى میسّر است [ قربانى کنید ] و تا قربانى به قربانگاه نرسیده سر خود را مَتراشید و هر کس از شما بیمار باشد یا در سر ناراحتیى داشته باشد [ و ناچار شود در احرام سر بتراشد ] به کفّارهء [ آن ، باید ] روزه‌اى بدارد ، یا صدقه‌اى دهد ، یا قربانیى بکند و چون ایمنى یافتید ، پس هر کس از [ اعمال ] عمره به حجّ پرداخت ، [ باید ] آنچه از قربانى میسّر است [ قربانى کند ] ، و آن کس که [ قربانى ] نیافت [ باید ] در هنگام حجّ ، سه روز روزه [ بدارد ] و چون برگشتید هفت [ روز دیگر روزه بدارید ] این ده [ روزِ ] تمام است . این [ حجّ تمتّع ] براى کسى است که اهل مسجد الحرام [ مکّه ] نباشد و از خدا بترسید ، و بدانید که خدا سختکیفر است . ( 196 )
الْحَجُّ أَشْهُرٌ مَعْلُومَاتٌ فَمَنْ فَرَضَ فِیهِنَّ الْحَجَّ فَلَا رَفَثَ وَلَا فُسُوقَ وَلَا جِدَالَ فِی الْحَجِّ وَمَا تَفْعَلُوا مِنْ خَیْرٍ یَعْلَمْهُ اللَّهُ وَتَزَوَّدُوا فَإِنَّ خَیْرَ الزَّادِ التَّقْوَى وَاتَّقُونِ یَا أُولِی الْأَلْبَابِ ( 197 )
حجّ در ماههاى معینى است . پس هر کس در این [ ماه ] ها ، حجّ را [ بر خود ] واجب گرداند ، [ بداند که ] در اثناى حجّ ، همبسترى و گناه و جدال [ روا ] نیست ، و هر کار نیکى انجام مىدهید ، خدا آن را مىداند ، و براى خود توشه برگیرید که در حقیقت ، بهترین توشه ، پرهیزگارى است ، و اى خردمندان ! از من پروا کنید . ( 197 )
لَیْسَ عَلَیْکُمْ جُنَاحٌ أَنْ تَبْتَغُوا فَضْلًا مِنْ رَبِّکُمْ فَإِذَا أَفَضْتُمْ مِنْ عَرَفَاتٍ فَاذْکُرُوا اللَّهَ عِنْدَ الْمَشْعَرِ الْحَرَامِ وَاذْکُرُوهُ کَمَا هَدَاکُمْ وَإِنْ کُنْتُمْ مِنْ قَبْلِهِ لَمِنَ الضَّالِّینَ ( 198 )
بر شما گناهى نیست که [ در سفر حجّ ] فضل پروردگارتان [ روزى خویش ] را بجویید پس چون از عرفات کوچ نمودید ، خدا را در مشعر الحرام یاد کنید ، و یادش کنید که شما را که پیشتر از بیراهان بودید ، فرا راه آورد . ( 198 )
ثُمَّ أَفِیضُوا مِنْ حَیْثُ أَفَاضَ النَّاسُ وَاسْتَغْفِرُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِیمٌ ( 199 )
پس ، از همان جا که [ انبوه ] مردم روانه مىشوند ، شما نیز روانه شوید و از خداوند آمرزش خواهید که خدا آمرزندهء مهربان است . ( 199 )
فَإِذَا قَضَیْتُمْ مَنَاسِکَکُمْ فَاذْکُرُوا اللَّهَ کَذِکْرِکُمْ آَبَاءَکُمْ أَوْ أَشَدَّ ذِکْرًا فَمِنَ النَّاسِ مَنْ یَقُولُ رَبَّنَا آَتِنَا فِی الدُّنْیَا وَمَا لَهُ فِی الْآَخِرَةِ مِنْ خَلَاقٍ ( 200 )
و چون آداب ویژهء حجّ خود را به جاى آوردید ، همان گونه که پدران خود را به یاد مىآورید ، یا با یادکردنى بیشتر ، خدا را به یاد آورید . و از مردم کسى است که مىگوید : « پروردگارا ، به ما ، در همین دنیا عطا کن » و حال آنکه براى او در آخرت نصیبى نیست . ( 200 )
وَمِنْهُمْ مَنْ یَقُولُ رَبَّنَا آَتِنَا فِی الدُّنْیَا حَسَنَةً وَفِی الْآَخِرَةِ حَسَنَةً وَقِنَا عَذَابَ النَّارِ ( 201 )
و برخى از آنان مىگویند : « پروردگارا ! در این دنیا به ما نیکى و در آخرت [ نیز ] نیکى عطا کن ، و ما را از عذاب آتش [ دور ] نگه دار . » ( 201 )
أُولَئِکَ لَهُمْ نَصِیبٌ مِمَّا کَسَبُوا وَاللَّهُ سَرِیعُ الْحِسَابِ ( 202 )
آنانند که از دستاوردشان بهره‌اى خواهند داشت و خدا زود شمار است . ( 202 )
وَاذْکُرُوا اللَّهَ فِی أَیَّامٍ مَعْدُودَاتٍ فَمَنْ تَعَجَّلَ فِی یَوْمَیْنِ فَلَا إِثْمَ عَلَیْهِ وَمَنْ تَأَخَّرَ فَلَا إِثْمَ عَلَیْهِ لِمَنِ اتَّقَى وَاتَّقُوا اللَّهَ وَاعْلَمُوا أَنَّکُمْ إِلَیْهِ تُحْشَرُونَ ( 203 )
و خدا را در روزهایى معیّن یاد کنید ، پس هر کس شتاب کند [ و اعمال را ] در دو روز [ انجام دهد ] ، گناهى بر او نیست ، و هر که تأخیر کند [ و اعمال را در سه روز انجام دهد ] گناهى بر او نیست . [ این اختیار ] براى کسى است که [ از محرمات ] پرهیز کرده باشد . و از خدا پروا کنید و بدانید که شما را به سوى او گرد خواهند آورد . ( 203 )
وَمِنَ النَّاسِ مَنْ یُعْجِبُکَ قَوْلُهُ فِی الْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَیُشْهِدُ اللَّهَ عَلَى مَا فِی قَلْبِهِ وَهُوَ أَلَدُّ الْخِصَامِ ( 204 )
و از میان مردم کسى است که در زندگى این دنیا سخنش تو را به تعجّب وامىدارد ، و خدا را بر آنچه در دل دارد گواه مىگیرد ، و حال آنکه او سختترین دشمنان است . ( 204 )
وَإِذَا تَوَلَّى سَعَى فِی الْأَرْضِ لِیُفْسِدَ فِیهَا وَیُهْلِکَ الْحَرْثَ وَالنَّسْلَ وَاللَّهُ لَا یُحِبُّ الْفَسَادَ ( 205 )
و چون برگردد [ یا ریاستى یابد ] کوشش مىکند که در زمین فساد نماید و کشت و نسل را نابود سازد ، و خداوند تباهکارى را دوست ندارد . ( 205 )
وَإِذَا قِیلَ لَهُ اتَّقِ اللَّهَ أَخَذَتْهُ الْعِزَّةُ بِالْإِثْمِ فَحَسْبُهُ جَهَنَّمُ وَلَبِئْسَ الْمِهَادُ ( 206 )
و چون به او گفته شود : « از خدا پروا کن » نخوت ، وى را به گناه کشاند . پس جهنم براى او بس است ، و چه بد بسترى است . ( 206 )
وَمِنَ النَّاسِ مَنْ یَشْرِی نَفْسَهُ ابْتِغَاءَ مَرْضَاةِ اللَّهِ وَاللَّهُ رَءُوفٌ بِالْعِبَادِ ( 207 )
و از میان مردم کسى است که جان خود را براى طلب خشنودى خدا مىفروشد ، و خدا نسبت به [ این ] بندگان مهربان است . ( 207 )
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آَمَنُوا ادْخُلُوا فِی السِّلْمِ کَافَّةً وَلَا تَتَّبِعُوا خُطُوَاتِ الشَّیْطَانِ إِنَّهُ لَکُمْ عَدُوٌّ مُبِینٌ ( 208 )
اى کسانى که ایمان آورده‌اید ، همگى به اطاعت [ خدا ] درآیید ، و گامهاى شیطان را دنبال مکنید که او براى شما دشمنى آشکار است . ( 208 )
فَإِنْ زَلَلْتُمْ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَتْکُمُ الْبَیِّنَاتُ فَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ عَزِیزٌ حَکِیمٌ ( 209 )
و اگر پس از آنکه براى شما دلایل آشکار آمد ، دستخوش لغزش شدید ، بدانید که خداوند تواناى حکیم است . ( 209 )
هَلْ یَنْظُرُونَ إِلَّا أَنْ یَأْتِیَهُمُ اللَّهُ فِی ظُلَلٍ مِنَ الْغَمَامِ وَالْمَلَائِکَةُ وَقُضِیَ الْأَمْرُ وَإِلَى اللَّهِ تُرْجَعُ الْأُمُورُ ( 210 )
مگر انتظار آنان غیر از این است که خدا و فرشتگان ، در [ زیر ] سایبانهایى از ابر سپید به سوى آنان بیایند و کار [ داورى ] یکسره شود ؟ و کارها به سوى خدا بازگردانده مىشود . ( 210 )
سَلْ بَنِی إِسْرَائِیلَ کَمْ آَتَیْنَاهُمْ مِنْ آَیَةٍ بَیِّنَةٍ وَمَنْ یُبَدِّلْ نِعْمَةَ اللَّهِ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَتْهُ فَإِنَّ اللَّهَ شَدِیدُ الْعِقَابِ ( 211 )
از فرزندان اسرائیل بپرس : چه بسیار نشانه‌هاى روشنى به آنان دادیم و هر کس نعمت خدا را - پس از آنکه براى او آمد - [ به کفران ] بدل کند ، خدا سختکیفر است . ( 211 )
زُیِّنَ لِلَّذِینَ کَفَرُوا الْحَیَاةُ الدُّنْیَا وَیَسْخَرُونَ مِنَ الَّذِینَ آَمَنُوا وَالَّذِینَ اتَّقَوْا فَوْقَهُمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ وَاللَّهُ یَرْزُقُ مَنْ یَشَاءُ بِغَیْرِ حِسَابٍ ( 212 )
زندگى دنیا در چشم کافران آراسته شده است ، و مؤمنان را ریشخند مىکنند و [ حال آنکه ] کسانى که تقواپیشه بوده‌اند ، در روز رستاخیز ، از آنان برترند و خدا به هر که بخواهد ، بىشمار روزى مىدهد . ( 212 )
کَانَ النَّاسُ أُمَّةً وَاحِدَةً فَبَعَثَ اللَّهُ النَّبِیِّینَ مُبَشِّرِینَ وَمُنْذِرِینَ وَأَنْزَلَ مَعَهُمُ الْکِتَابَ بِالْحَقِّ لِیَحْکُمَ بَیْنَ النَّاسِ فِیمَا اخْتَلَفُوا فِیهِ وَمَا اخْتَلَفَ فِیهِ إِلَّا الَّذِینَ أُوتُوهُ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَتْهُمُ الْبَیِّنَاتُ بَغْیًا بَیْنَهُمْ فَهَدَى اللَّهُ الَّذِینَ آَمَنُوا لِمَا اخْتَلَفُوا فِیهِ مِنَ الْحَقِّ بِإِذْنِهِ وَاللَّهُ یَهْدِی مَنْ یَشَاءُ إِلَى صِرَاطٍ مُسْتَقِیمٍ ( 213 )
مردم ، امّتى یگانه بودند پس خداوند پیامبران را نویدآور و بیمدهنده برانگیخت ، و با آنان ، کتاب [ خود ] را بحق فرو فرستاد ، تا میان مردم در آنچه با هم اختلاف داشتند داورى کند . و جز کسانى که [ کتاب ] به آنان داده شد - پس از آنکه دلایل روشن براى آنان آمد - به خاطر ستم [ و حسدى ] که میانشان بود ، [ هیچ کس ] در آن اختلاف نکرد . پس خداوند آنان را که ایمان آورده بودند ، به توفیق خویش ، به حقیقت آنچه که در آن اختلاف داشتند ، هدایت کرد . و خدا هر که را بخواهد به راه راست هدایت مىکند . ( 213 )
أَمْ حَسِبْتُمْ أَنْ تَدْخُلُوا الْجَنَّةَ وَلَمَّا یَأْتِکُمْ مَثَلُ الَّذِینَ خَلَوْا مِنْ قَبْلِکُمْ مَسَّتْهُمُ الْبَأْسَاءُ وَالضَّرَّاءُ وَزُلْزِلُوا حَتَّى یَقُولَ الرَّسُولُ وَالَّذِینَ آَمَنُوا مَعَهُ مَتَى نَصْرُ اللَّهِ أَلَا إِنَّ نَصْرَ اللَّهِ قَرِیبٌ ( 214 )
آیا پنداشتید که داخل بهشت مىشوید و حال آنکه هنوز مانند آنچه بر [ سرِ ] پیشینیان شما آمد ، بر [ سرِ ] شما نیامده است ؟ آنان دچار سختى و زیان شدند و به [ هول و ] تکان درآمدند ، تا جایى که پیامبر [ خدا ] و کسانى که با وى ایمان آورده بودند گفتند : « یارى خدا کى خواهد بود ؟ » هش دار ، که پیروزى خدا نزدیک است . ( 214 )
یَسْأَلُونَکَ مَاذَا یُنْفِقُونَ قُلْ مَا أَنْفَقْتُمْ مِنْ خَیْرٍ فَلِلْوَالِدَیْنِ وَالْأَقْرَبِینَ وَالْیَتَامَى وَالْمَسَاکِینِ وَابْنِ السَّبِیلِ وَمَا تَفْعَلُوا مِنْ خَیْرٍ فَإِنَّ اللَّهَ بِهِ عَلِیمٌ ( 215 )
از تو مىپرسند : « چه چیزى انفاق کنند [ و به چه کسى بدهند ] ؟ » بگو : « هر مالى انفاق کنید ، به پدر و مادر و نزدیکان و یتیمان و مسکینان و به در راه‌مانده تعلَّق دارد ، و هر گونه نیکى کنید البتّه خدا به آن داناست . » ( 215 )
کُتِبَ عَلَیْکُمُ الْقِتَالُ وَهُوَ کُرْهٌ لَکُمْ وَعَسَى أَنْ تَکْرَهُوا شَیْئًا وَهُوَ خَیْرٌ لَکُمْ وَعَسَى أَنْ تُحِبُّوا شَیْئًا وَهُوَ شَرٌّ لَکُمْ وَاللَّهُ یَعْلَمُ وَأَنْتُمْ لَا تَعْلَمُونَ ( 216 )
بر شما کارزار واجب شده است ، در حالى که براى شما ناگوار است . و بسا چیزى را خوش نمىدارید و آن براى شما خوب است ، و بسا چیزى را دوست مىدارید و آن براى شما بد است ، و خدا مىداند و شما نمىدانید . ( 216 )
یَسْأَلُونَکَ عَنِ الشَّهْرِ الْحَرَامِ قِتَالٍ فِیهِ قُلْ قِتَالٌ فِیهِ کَبِیرٌ وَصَدٌّ عَنْ سَبِیلِ اللَّهِ وَکُفْرٌ بِهِ وَالْمَسْجِدِ الْحَرَامِ وَإِخْرَاجُ أَهْلِهِ مِنْهُ أَکْبَرُ عِنْدَ اللَّهِ وَالْفِتْنَةُ أَکْبَرُ مِنَ الْقَتْلِ وَلَا یَزَالُونَ یُقَاتِلُونَکُمْ حَتَّى یَرُدُّوکُمْ عَنْ دِینِکُمْ إِنِ اسْتَطَاعُوا وَمَنْ یَرْتَدِدْ مِنْکُمْ عَنْ دِینِهِ فَیَمُتْ وَهُوَ کَافِرٌ فَأُولَئِکَ حَبِطَتْ أَعْمَالُهُمْ فِی الدُّنْیَا وَالْآَخِرَةِ وَأُولَئِکَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ ( 217 )
از تو در بارهء کارزار در ماه حرام مىپرسند . بگو : « کارزار در آن ، گناهى بزرگ و باز داشتن از راه خدا و کفر ورزیدن به او و [ باز داشتن از ] مسجد الحرام [ حج ] ، و بیرون راندنِ اهل آن از آنجا ، نزد خدا [ گناهى ] بزرگتر ، و فتنه [ شرک ] از کشتار بزرگتر است . » و آنان پیوسته با شما مىجنگند تا - اگر بتوانند - شما را از دینتان برگردانند . و کسانى از شما که از دین خود برگردند و در حال کفر بمیرند ، آنان کردارهایشان در دنیا و آخرت تباه مىشود ، و ایشان اهل آتشند و در آن ماندگار خواهند بود . ( 217 )
إِنَّ الَّذِینَ آَمَنُوا وَالَّذِینَ هَاجَرُوا وَجَاهَدُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ أُولَئِکَ یَرْجُونَ رَحْمَةَ اللَّهِ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِیمٌ ( 218 )
آنان که ایمان آورده ، و کسانى که هجرت کرده و راه خدا جهاد نموده‌اند ، آنان به رحمت خدا امیدوارند ، خداوند آمرزندهء مهربان است . ( 218 )
یَسْأَلُونَکَ عَنِ الْخَمْرِ وَالْمَیْسِرِ قُلْ فِیهِمَا إِثْمٌ کَبِیرٌ وَمَنَافِعُ لِلنَّاسِ وَإِثْمُهُمَا أَکْبَرُ مِنْ نَفْعِهِمَا وَیَسْأَلُونَکَ مَاذَا یُنْفِقُونَ قُلِ الْعَفْوَ کَذَلِکَ یُبَیِّنُ اللَّهُ لَکُمُ الْآَیَاتِ لَعَلَّکُمْ تَتَفَکَّرُونَ ( 219 )
در بارهء شراب و قمار ، از تو مىپرسند ، بگو : « در آن دو ، گناهى بزرک ، و سودهایى براى مردم است ، و [ لى ] گناهشان از سودشان بزرگتر است . » و از تو مىپرسند : « چه چیزى انفاق کنند ؟ » بگو : « ما زاد [ بر نیازمندى خود ] را . » این گونه ، خداوند آیات [ خود را ] براى شما روشن مىگرداند ، باشد که در [ کار ] دنیا و آخرت بیندیشید . ( 219 )
فِی الدُّنْیَا وَالْآَخِرَةِ وَیَسْأَلُونَکَ عَنِ الْیَتَامَى قُلْ إِصْلَاحٌ لَهُمْ خَیْرٌ وَإِنْ تُخَالِطُوهُمْ فَإِخْوَانُکُمْ وَاللَّهُ یَعْلَمُ الْمُفْسِدَ مِنَ الْمُصْلِحِ وَلَوْ شَاءَ اللَّهُ لَأَعْنَتَکُمْ إِنَّ اللَّهَ عَزِیزٌ حَکِیمٌ ( 220 )
و در بارهء یتیمان از تو مىپرسند ، بگو : « به صلاح آنان کار کردن بهتر است ، و اگر با آنان همزیستى کنید ، برادران [ دینى ] شما هستند . و خدا تباهکار را از درستکار بازمىشناسد . » و اگر خدا مىخواست [ در این باره ] شما را به دشوارى مىانداخت . آرى ، خداوند توانا و حکیم است . ( 220 )
و در بارهء یتیمان از تو مىپرسند ، بگو : « به صلاح آنان کار کردن بهتر است ، و اگر با آنان همزیستى کنید ، برادران [ دینى ] شما هستند . و خدا تباهکار را از درستکار بازمىشناسد . » و اگر خدا مىخواست [ در این باره ] شما را به دشوارى مىانداخت . آرى ، خداوند توانا و حکیم است . ( 220 )
وَلَا تَنْکِحُوا الْمُشْرِکَاتِ حَتَّى یُؤْمِنَّ وَلَأَمَةٌ مُؤْمِنَةٌ خَیْرٌ مِنْ مُشْرِکَةٍ وَلَوْ أَعْجَبَتْکُمْ وَلَا تُنْکِحُوا الْمُشْرِکِینَ حَتَّى یُؤْمِنُوا وَلَعَبْدٌ مُؤْمِنٌ خَیْرٌ مِنْ مُشْرِکٍ وَلَوْ أَعْجَبَکُمْ أُولَئِکَ یَدْعُونَ إِلَى النَّارِ وَاللَّهُ یَدْعُو إِلَى الْجَنَّةِ وَالْمَغْفِرَةِ بِإِذْنِهِ وَیُبَیِّنُ آَیَاتِهِ لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمْ یَتَذَکَّرُونَ ( 221 )
و با زنانِ مشرک ازدواج مکنید ، تا ایمان بیاورند . قطعاً کنیزِ با ایمان بهتر از زنِ مشرک است ، هر چند [ زیبایى ] او شما را به شگفت آوَرَد . و به مردانِ مشرک زن مدهید تا ایمان بیاورند . قطعاً بردهء با ایمان بهتر از مردِ آزاد مشرک است ، هر چند شما را به شگفت آوَرَد . آنان [ شما را ] به سوى آتش فرا مىخوانند ، و خدا به فرمان خود ، [ شما را ] به سوى بهشت و آمرزش مىخواند ، و آیات خود را براى مردم روشن مىگرداند ، باشد که متذکّر شوند . ( 221 )
وَیَسْأَلُونَکَ عَنِ الْمَحِیضِ قُلْ هُوَ أَذًى فَاعْتَزِلُوا النِّسَاءَ فِی الْمَحِیضِ وَلَا تَقْرَبُوهُنَّ حَتَّى یَطْهُرْنَ فَإِذَا تَطَهَّرْنَ فَأْتُوهُنَّ مِنْ حَیْثُ أَمَرَکُمُ اللَّهُ إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ التَّوَّابِینَ وَیُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِینَ ( 222 )
از تو در بارهء عادت ماهانهء [ زنان ] مىپرسند ، بگو : « آن ، رنجى است . پس هنگام عادت ماهانه ، از [ آمیزش با ] زنان کناره گیرى کنید ، و به آنان نزدیک نشوید تا پاک شوند . پس چون پاک شدند ، از همان جا که خدا به شما فرمان داده است ، با آنان آمیزش کنید . » خداوند توبه‌کاران و پاکیزگان را دوست مىدارد . ( 222 )
نِسَاؤُکُمْ حَرْثٌ لَکُمْ فَأْتُوا حَرْثَکُمْ أَنَّى شِئْتُمْ وَقَدِّمُوا لِأَنْفُسِکُمْ وَاتَّقُوا اللَّهَ وَاعْلَمُوا أَنَّکُمْ مُلَاقُوهُ وَبَشِّرِ الْمُؤْمِنِینَ ( 223 )
زنانِ شما کشتزار شما هستند . پس ، از هر جا [ و هر گونه ] که خواهید به کشتزار خود [ در ] آیید ، و براى شخص خودتان [ در بهره‌مندى از آنها ] پیشدستى کنید و از خدا پروا کنید و بدانید که او را دیدار خواهید کرد ، و مؤمنان را [ به این دیدار ] مژده ده . ( 223 )
وَلَا تَجْعَلُوا اللَّهَ عُرْضَةً لِأَیْمَانِکُمْ أَنْ تَبَرُّوا وَتَتَّقُوا وَتُصْلِحُوا بَیْنَ النَّاسِ وَاللَّهُ سَمِیعٌ عَلِیمٌ ( 224 )
و خدا را دستاویز سوگندهاى خود قرار مدهید ، تا [ بدین بهانه ] از نیکوکارى و پرهیزگارى و سازش دادن میان مردم [ باز ایستید ] ، و خدا شنواى داناست . ( 224 )
لَا یُؤَاخِذُکُمُ اللَّهُ بِاللَّغْوِ فِی أَیْمَانِکُمْ وَلَکِنْ یُؤَاخِذُکُمْ بِمَا کَسَبَتْ قُلُوبُکُمْ وَاللَّهُ غَفُورٌ حَلِیمٌ ( 225 )
خداوند شما را به سوگندهاى لغوتان مؤاخذه نمىکند ، ولى شما را بدانچه دلهایتان [ از روى عمد ] فراهم آورده است ، مؤاخذه مىکند ، و خدا آمرزندهء بردبار است . ( 225 )
لِلَّذِینَ یُؤْلُونَ مِنْ نِسَائِهِمْ تَرَبُّصُ أَرْبَعَةِ أَشْهُرٍ فَإِنْ فَاءُوا فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِیمٌ ( 226 )
براى کسانى که به ترک همخوابگى با زنان خود ، سوگند مىخورند [ ایلاء ] ، چهار ماه انتظار [ و مهلت ] است ، پس اگر [ به آشتى ] بازآمدند ، خداوند آمرزندهء مهربان است . ( 226 )
وَإِنْ عَزَمُوا الطَّلَاقَ فَإِنَّ اللَّهَ سَمِیعٌ عَلِیمٌ ( 227 )
و اگر آهنگِ طلاق کردند ، در حقیقت خدا شنواى داناست . ( 227 )
وَالْمُطَلَّقَاتُ یَتَرَبَّصْنَ بِأَنْفُسِهِنَّ ثَلَاثَةَ قُرُوءٍ وَلَا یَحِلُّ لَهُنَّ أَنْ یَکْتُمْنَ مَا خَلَقَ اللَّهُ فِی أَرْحَامِهِنَّ إِنْ کُنَّ یُؤْمِنَّ بِاللَّهِ وَالْیَوْمِ الْآَخِرِ وَبُعُولَتُهُنَّ أَحَقُّ بِرَدِّهِنَّ فِی ذَلِکَ إِنْ أَرَادُوا إِصْلَاحًا وَلَهُنَّ مِثْلُ الَّذِی عَلَیْهِنَّ بِالْمَعْرُوفِ وَلِلرِّجَالِ عَلَیْهِنَّ دَرَجَةٌ وَاللَّهُ عَزِیزٌ حَکِیمٌ ( 228 )
و زنانِ طلاق داده شده ، باید مدّتِ سه پاکى انتظار کشند ، و اگر به خدا و روز بازپسین ایمان دارند ، براى آنان روا نیست که آنچه را خداوند در رَحِم آنان آفریده ، پوشیده دارند و شوهرانشان اگر سرِ آشتى دارند ، به بازآوردن آنان در این [ مدّت ] سزاوارترند . و مانند همان [ وظایفى ] که بر عهدهء زنان است ، به طور شایسته ، به نفع آنان [ بر عهدهء مردان ] است ، و مردان بر آنان درجهء برترى دارند ، و خداوند توانا و حکیم است . ( 228 )
الطَّلَاقُ مَرَّتَانِ فَإِمْسَاکٌ بِمَعْرُوفٍ أَوْ تَسْرِیحٌ بِإِحْسَانٍ وَلَا یَحِلُّ لَکُمْ أَنْ تَأْخُذُوا مِمَّا آَتَیْتُمُوهُنَّ شَیْئًا إِلَّا أَنْ یَخَافَا أَلَّا یُقِیمَا حُدُودَ اللَّهِ فَإِنْ خِفْتُمْ أَلَّا یُقِیمَا حُدُودَ اللَّهِ فَلَا جُنَاحَ عَلَیْهِمَا فِیمَا افْتَدَتْ بِهِ تِلْکَ حُدُودُ اللَّهِ فَلَا تَعْتَدُوهَا وَمَنْ یَتَعَدَّ حُدُودَ اللَّهِ فَأُولَئِکَ هُمُ الظَّالِمُونَ ( 229 )
طلاقِ [ رجعى ] دو بار است . پس از آن یا [ باید زن را ] بخوبى نگاه داشتن ، یا بشایستگى آزاد کردن . و براى شما روا نیست که از آنچه به آنان داده‌اید ، چیزى بازستانید . مگر آنکه [ طرفین ] در به پا داشتن حدود خدا بیمناک باشند . پس اگر بیم دارید که آن دو ، حدود خدا را برپاى نمىدارند ، در آنچه که [ زن براى آزاد کردن خود ] فدیه دهد ، گناهى بر ایشان نیست . این است حدود [ احکام ] الهى پس ، از آن تجاوز مکنید . و کسانى که از حدود [ احکام ] الهى تجاوز کنند ، آنان همان ستمکارانند . ( 229 )
فَإِنْ طَلَّقَهَا فَلَا تَحِلُّ لَهُ مِنْ بَعْدُ حَتَّى تَنْکِحَ زَوْجًا غَیْرَهُ فَإِنْ طَلَّقَهَا فَلَا جُنَاحَ عَلَیْهِمَا أَنْ یَتَرَاجَعَا إِنْ ظَنَّا أَنْ یُقِیمَا حُدُودَ اللَّهِ وَتِلْکَ حُدُودُ اللَّهِ یُبَیِّنُهَا لِقَوْمٍ یَعْلَمُونَ ( 230 )
و اگر [ شوهر براى بار سوّم ] او را طلاق گفت ، پس از آن ، دیگر [ آن زن ] براى او حلال نیست ، تا اینکه با شوهرى غیر از او ازدواج کند [ و با او همخوابگى نماید ] . پس اگر [ شوهر دوّم ] وى را طلاق گفت ، اگر آن دو [ همسر سابق ] پندارند که حدود خدا را برپا مىدارند ، گناهى بر آن دو نیست که به یکدیگر بازگردند . و اینها حدود [ احکام ] الهى است که آن را براى قومى که مىدانند ، بیان مىکند . ( 230 )
وَإِذَا طَلَّقْتُمُ النِّسَاءَ فَبَلَغْنَ أَجَلَهُنَّ فَأَمْسِکُوهُنَّ بِمَعْرُوفٍ أَوْ سَرِّحُوهُنَّ بِمَعْرُوفٍ وَلَا تُمْسِکُوهُنَّ ضِرَارًا لِتَعْتَدُوا وَمَنْ یَفْعَلْ ذَلِکَ فَقَدْ ظَلَمَ نَفْسَهُ وَلَا تَتَّخِذُوا آَیَاتِ اللَّهِ هُزُوًا وَاذْکُرُوا نِعْمَةَ اللَّهِ عَلَیْکُمْ وَمَا أَنْزَلَ عَلَیْکُمْ مِنَ الْکِتَابِ وَالْحِکْمَةِ یَعِظُکُمْ بِهِ وَاتَّقُوا اللَّهَ وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ ( 231 )
و چون زنان را طلاق گفتید ، و به پایان عدّهء خویش رسیدند ، پس بخوبى نگاهشان دارید یا بخوبى آزادشان کنید . و [ لى ] آنان را براى [ آزار و ] زیان رساندن [ به ایشان ] نگاه مدارید تا [ به حقوقشان ] تعدّى کنید . و هر کس چنین کند ، قطعاً بر خود ستم نموده است . و آیات خدا را به ریشخند مگیرید ، و نعمت خدا را بر خود و آنچه را که از کتاب و حکمت بر شما نازل کرده و به [ وسیلهء ] آن به شما اندرز مىدهد ، به یاد آورید و از خدا پروا داشته باشید ، و بدانید که خدا به هر چیزى داناست . ( 231 )
وَإِذَا طَلَّقْتُمُ النِّسَاءَ فَبَلَغْنَ أَجَلَهُنَّ فَلَا تَعْضُلُوهُنَّ أَنْ یَنْکِحْنَ أَزْوَاجَهُنَّ إِذَا تَرَاضَوْا بَیْنَهُمْ بِالْمَعْرُوفِ ذَلِکَ یُوعَظُ بِهِ مَنْ کَانَ مِنْکُمْ یُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَالْیَوْمِ الْآَخِرِ ذَلِکُمْ أَزْکَى لَکُمْ وَأَطْهَرُ وَاللَّهُ یَعْلَمُ وَأَنْتُمْ لَا تَعْلَمُونَ ( 232 )
و چون زنان را طلاق گفتید ، و عدّهء خود را به پایان رساندند ، آنان را از ازدواج با همسران [ سابق ] خود ، چنانچه بخوبى با یکدیگر تراضى نمایند ، جلوگیرى مکنید . هر کس از شما به خدا و روز بازپسین ایمان دارد ، به این [ دستورها ] پند داده مىشود . [ مراعات ] این امر براى شما پربرکتتر و پاکیزه‌تر است ، و خدا مىداند و شما نمىدانید . ( 232 )
وَالْوَالِدَاتُ یُرْضِعْنَ أَوْلَادَهُنَّ حَوْلَیْنِ کَامِلَیْنِ لِمَنْ أَرَادَ أَنْ یُتِمَّ الرَّضَاعَةَ وَعَلَى الْمَوْلُودِ لَهُ رِزْقُهُنَّ وَکِسْوَتُهُنَّ بِالْمَعْرُوفِ لَا تُکَلَّفُ نَفْسٌ إِلَّا وُسْعَهَا لَا تُضَارَّ وَالِدَةٌ بِوَلَدِهَا وَلَا مَوْلُودٌ لَهُ بِوَلَدِهِ وَعَلَى الْوَارِثِ مِثْلُ ذَلِکَ فَإِنْ أَرَادَا فِصَالًا عَنْ تَرَاضٍ مِنْهُمَا وَتَشَاوُرٍ فَلَا جُنَاحَ عَلَیْهِمَا وَإِنْ أَرَدْتُمْ أَنْ تَسْتَرْضِعُوا أَوْلَادَکُمْ فَلَا جُنَاحَ عَلَیْکُمْ إِذَا سَلَّمْتُمْ مَا آَتَیْتُمْ بِالْمَعْرُوفِ وَاتَّقُوا اللَّهَ وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ ( 233 )
و مادران [ باید ] فرزندان خود را دو سال تمام شیر دهند . [ این حکم ] براى کسى است که بخواهد دوران شیرخوارگى را تکمیل کند . و خوراک و پوشاک آنان [ مادران ] ، به طور شایسته ، بر عهدهء پدر است . هیچ کس جز به قدر وسعش مکلف نمىشود . هیچ مادرى نباید به سبب فرزندش زیان ببیند ، و هیچ پدرى [ نیز ] نباید به خاطر فرزندش [ ضرر ببیند ] . و مانند همین [ احکام ] بر عهدهء وارث [ نیز ] هست . پس اگر [ پدر و مادر ] بخواهند با رضایت و صوابدید یکدیگر ، کودک را [ زودتر ] از شیر بازگیرند ، گناهى بر آن دو نیست . و اگر خواستید براى فرزندان خود دایه بگیرید ، بر شما گناهى نیست ، به شرط آنکه چیزى را که پرداخت آن را به عهده گرفته‌اید ، به طور شایسته بپردازید . و از خدا پروا کنید و بدانید که خداوند به آنچه انجام مىدهید بیناست . ( 233 )
وَالَّذِینَ یُتَوَفَّوْنَ مِنْکُمْ وَیَذَرُونَ أَزْوَاجًا یَتَرَبَّصْنَ بِأَنْفُسِهِنَّ أَرْبَعَةَ أَشْهُرٍ وَعَشْرًا فَإِذَا بَلَغْنَ أَجَلَهُنَّ فَلَا جُنَاحَ عَلَیْکُمْ فِیمَا فَعَلْنَ فِی أَنْفُسِهِنَّ بِالْمَعْرُوفِ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِیرٌ ( 234 )
و کسانى از شما که مىمیرند و همسرانى بر جاى مىگذارند ، [ همسران ] چهار ماه و ده روز انتظار مىبرند پس هر گاه عدّهء خود را به پایان رساندند ، در آنچه آنان به نحو پسندیده دربارهء خود انجام دهند ، گناهى بر شما نیست ، و خداوند به آنچه انجام مىدهید آگاه است . ( 234 )
وَلَا جُنَاحَ عَلَیْکُمْ فِیمَا عَرَّضْتُمْ بِهِ مِنْ خِطْبَةِ النِّسَاءِ أَوْ أَکْنَنْتُمْ فِی أَنْفُسِکُمْ عَلِمَ اللَّهُ أَنَّکُمْ سَتَذْکُرُونَهُنَّ وَلَکِنْ لَا تُوَاعِدُوهُنَّ سِرًّا إِلَّا أَنْ تَقُولُوا قَوْلًا مَعْرُوفًا وَلَا تَعْزِمُوا عُقْدَةَ النِّکَاحِ حَتَّى یَبْلُغَ الْکِتَابُ أَجَلَهُ وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ یَعْلَمُ مَا فِی أَنْفُسِکُمْ فَاحْذَرُوهُ وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ غَفُورٌ حَلِیمٌ ( 235 )
و دربارهء آنچه شما به طور سربسته ، از زنان [ در عدّهء وفات ] خواستگارى کرده ، یا [ آن را ] در دل پوشیده داشته‌اید ، بر شما گناهى نیست . خدا مىدانست که [ شما ] به زودى به یاد آنان خواهید افتاد ، ولى با آنان قول و قرار پنهانى مگذارید ، مگر آنکه سخنى پسندیده بگویید . و به عقد زناشویى تصمیم مگیرید ، تا زمان مقرر به سرآید ، و بدانید که خداوند آنچه را در دل دارید مىداند . پس ، از [ مخالفت ] او بترسید ، و بدانید که خداوند آمرزنده و بردبار است . ( 235 )
لَا جُنَاحَ عَلَیْکُمْ إِنْ طَلَّقْتُمُ النِّسَاءَ مَا لَمْ تَمَسُّوهُنَّ أَوْ تَفْرِضُوا لَهُنَّ فَرِیضَةً وَمَتِّعُوهُنَّ عَلَى الْمُوسِعِ قَدَرُهُ وَعَلَى الْمُقْتِرِ قَدَرُهُ مَتَاعًا بِالْمَعْرُوفِ حَقًّا عَلَى الْمُحْسِنِینَ ( 236 )
اگر زنان را ، مادامى که با آنان نزدیکى نکرده یا برایشان مَهرى معین نکرده‌اید ، طلاق گویید ، بر شما گناهى نیست ، و آنان را به طور پسندیده ، به نوعى بهره‌مند کنید - توانگر به اندازهء [ توان ] خود ، و تنگدست به اندازهء [ وسع ] خود . [ این کارى است ] شایستهء نیکوکاران . ( 236 )
وَإِنْ طَلَّقْتُمُوهُنَّ مِنْ قَبْلِ أَنْ تَمَسُّوهُنَّ وَقَدْ فَرَضْتُمْ لَهُنَّ فَرِیضَةً فَنِصْفُ مَا فَرَضْتُمْ إِلَّا أَنْ یَعْفُونَ أَوْ یَعْفُوَ الَّذِی بِیَدِهِ عُقْدَةُ النِّکَاحِ وَأَنْ تَعْفُوا أَقْرَبُ لِلتَّقْوَى وَلَا تَنْسَوُا الْفَضْلَ بَیْنَکُمْ إِنَّ اللَّهَ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ ( 237 )
و اگر پیش از آنکه با آنان نزدیکى کنید ، طلاقشان گفتید ، در حالى که براى آنان مَهرى معین کرده‌اید ، پس نصف آنچه را تعیین نموده‌اید [ به آنان بدهید ] ، مگر اینکه آنان خود ببخشند ، یا کسى که پیوند نکاح به دست اوست ببخشد و گذشت کردنِ شما به تقوا نزدیکتر است . و در میان یکدیگر بزرگوارى را فراموش مکنید ، زیرا خداوند به آنچه انجام مىدهید بیناست . ( 237 )
حَافِظُوا عَلَى الصَّلَوَاتِ وَالصَّلَاةِ الْوُسْطَى وَقُومُوا لِلَّهِ قَانِتِینَ ( 238 )
بر نمازها و نماز میانه مواظبت کنید ، و خاضعانه براى خدا به پا خیزید . ( 238 )
فَإِنْ خِفْتُمْ فَرِجَالًا أَوْ رُکْبَانًا فَإِذَا أَمِنْتُمْ فَاذْکُرُوا اللَّهَ کَمَا عَلَّمَکُمْ مَا لَمْ تَکُونُوا تَعْلَمُونَ ( 239 )
پس اگر بیم داشتید ، پیاده یا سواره [ نماز کنید ] و چون ایمن شدید ، خدا را یاد کنید که آنچه نمىدانستید به شما آموخت . ( 239 )
وَالَّذِینَ یُتَوَفَّوْنَ مِنْکُمْ وَیَذَرُونَ أَزْوَاجًا وَصِیَّةً لِأَزْوَاجِهِمْ مَتَاعًا إِلَى الْحَوْلِ غَیْرَ إِخْرَاجٍ فَإِنْ خَرَجْنَ فَلَا جُنَاحَ عَلَیْکُمْ فِی مَا فَعَلْنَ فِی أَنْفُسِهِنَّ مِنْ مَعْرُوفٍ وَاللَّهُ عَزِیزٌ حَکِیمٌ ( 240 )
و کسانى از شما که مرگشان فرا مىرسد ، و همسرانى بر جاى مىگذارند ، [ باید ] براى همسران خویش وصیّت کنند که آنان را تا یک سال بهره‌مند سازند و [ از خانه شوهر ] بیرون نکنند . پس اگر بیرون بروند ، در آنچه آنان به طور پسندیده دربارهء خود انجام دهند ، گناهى بر شما نیست . و خداوند توانا و حکیم است . ( 240 )
وَلِلْمُطَلَّقَاتِ مَتَاعٌ بِالْمَعْرُوفِ حَقًّا عَلَى الْمُتَّقِینَ ( 241 )
و فرض است بر مردان پرهیزگار که زنان طلاق داده شده را بشایستگى چیزى دهند . ( 241 )
کَذَلِکَ یُبَیِّنُ اللَّهُ لَکُمْ آَیَاتِهِ لَعَلَّکُمْ تَعْقِلُونَ ( 242 )
بدین گونه ، خداوند آیات خود را براى شما بیان مىکند ، باشد که بیندیشید . ( 242 )
أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِینَ خَرَجُوا مِنْ دِیَارِهِمْ وَهُمْ أُلُوفٌ حَذَرَ الْمَوْتِ فَقَالَ لَهُمُ اللَّهُ مُوتُوا ثُمَّ أَحْیَاهُمْ إِنَّ اللَّهَ لَذُو فَضْلٍ عَلَى النَّاسِ وَلَکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لَا یَشْکُرُونَ ( 243 )
آیا از [ حال ] کسانى که از بیم مرگ از خانه‌هاى خود خارج شدند ، و هزاران تن بودند ، خبر نیافتى ؟ پس خداوند به آنان گفت : « تن به مرگ بسپارید » آن گاه آنان را زنده ساخت . آرى ، خداوند نسبت به مردم ، صاحب بخشش است ، ولى بیشتر مردم سپاسگزارى نمىکنند . ( 243 )

وَقَاتِلُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ سَمِیعٌ عَلِیمٌ ( 244 )
و در راه خدا کارزار کنید ، و بدانید که خداوند شنواى داناست . ( 244 )
مَنْ ذَا الَّذِی یُقْرِضُ اللَّهَ قَرْضًا حَسَنًا فَیُضَاعِفَهُ لَهُ أَضْعَافًا کَثِیرَةً وَاللَّهُ یَقْبِضُ وَیَبْسُطُ وَإِلَیْهِ تُرْجَعُونَ ( 245 )
کیست آن کس که به [ بندگانِ ] خدا وام نیکویى دهد تا [ خدا ] آن را براى او چند برابر بیفزاید ؟ و خداست که [ در معیشت بندگان ] تنگى و گشایش پدید مىآورد و به سوى او بازگردانده مىشوید . ( 245 )
أَلَمْ تَرَ إِلَى الْمَلَإِ مِنْ بَنِی إِسْرَائِیلَ مِنْ بَعْدِ مُوسَى إِذْ قَالُوا لِنَبِیٍّ لَهُمُ ابْعَثْ لَنَا مَلِکًا نُقَاتِلْ فِی سَبِیلِ اللَّهِ قَالَ هَلْ عَسَیْتُمْ إِنْ کُتِبَ عَلَیْکُمُ الْقِتَالُ أَلَّا تُقَاتِلُوا قَالُوا وَمَا لَنَا أَلَّا نُقَاتِلَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ وَقَدْ أُخْرِجْنَا مِنْ دِیَارِنَا وَأَبْنَائِنَا فَلَمَّا کُتِبَ عَلَیْهِمُ الْقِتَالُ تَوَلَّوْا إِلَّا قَلِیلًا مِنْهُمْ وَاللَّهُ عَلِیمٌ بِالظَّالِمِینَ ( 246 )
آیا از [ حال ] سران بنى اسرائیل پس از موسى خبر نیافتى آن گاه که به پیامبرى از خود گفتند : « پادشاهى براى ما بگمار تا در راه خدا پیکار کنیم » ، [ آن پیامبر ] گفت : « اگر جنگیدن بر شما مقرر گردد ، چه بسا پیکار نکنید . » گفتند : « چرا در راه خدا نجنگیم با آنکه ما از دیارمان و از [ نزد ] فرزندانمان بیرون رانده شده‌ایم . » پس هنگامى که جنگ بر آنان مقرر شد ، جز شمارى اندک از آنان ، [ همگى ] پشت کردند ، و خداوند به [ حالِ ] ستمکاران داناست . ( 246 )
وَقَالَ لَهُمْ نَبِیُّهُمْ إِنَّ اللَّهَ قَدْ بَعَثَ لَکُمْ طَالُوتَ مَلِکًا قَالُوا أَنَّى یَکُونُ لَهُ الْمُلْکُ عَلَیْنَا وَنَحْنُ أَحَقُّ بِالْمُلْکِ مِنْهُ وَلَمْ یُؤْتَ سَعَةً مِنَ الْمَالِ قَالَ إِنَّ اللَّهَ اصْطَفَاهُ عَلَیْکُمْ وَزَادَهُ بَسْطَةً فِی الْعِلْمِ وَالْجِسْمِ وَاللَّهُ یُؤْتِی مُلْکَهُ مَنْ یَشَاءُ وَاللَّهُ وَاسِعٌ عَلِیمٌ ( 247 )
و پیامبرشان به آنان گفت : « در حقیقت ، خداوند ، طالوت را بر شما به پادشاهى گماشته است . » گفتند : « چگونه او را بر ما پادشاهى باشد با آنکه ما به پادشاهى از وى سزاوارتریم و به او از حیث مال ، گشایشى داده نشده است ؟ » پیامبرشان گفت : « در حقیقت ، خدا او را بر شما برترى داده ، و او را در دانش و [ نیروى ] بدن بر شما برترى بخشیده است ، و خداوند پادشاهى خود را به هر کس که بخواهد مىدهد ، و خدا گشایشگر داناست . » ( 247 )
وَقَالَ لَهُمْ نَبِیُّهُمْ إِنَّ آَیَةَ مُلْکِهِ أَنْ یَأْتِیَکُمُ التَّابُوتُ فِیهِ سَکِینَةٌ مِنْ رَبِّکُمْ وَبَقِیَّةٌ مِمَّا تَرَکَ آَلُ مُوسَى وَآَلُ هَارُونَ تَحْمِلُهُ الْمَلَائِکَةُ إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآَیَةً لَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِینَ ( 248 )
و پیامبرشان بدیشان گفت : « در حقیقت ، نشانهء پادشاهى او این است که آن صندوقِ [ عهد ] که در آن آرامش خاطرى از جانب پروردگارتان ، و بازمانده‌اى از آنچه خاندان موسى و خاندان هارون [ در آن ] بر جاى نهاده‌اند - در حالى که فرشتگان آن را حمل مىکنند - به سوى شما خواهد آمد . مسلما اگر مؤمن باشید ، براى شما در این [ رویداد ] نشانه‌اى است . » ( 248 )
فَلَمَّا فَصَلَ طَالُوتُ بِالْجُنُودِ قَالَ إِنَّ اللَّهَ مُبْتَلِیکُمْ بِنَهَرٍ فَمَنْ شَرِبَ مِنْهُ فَلَیْسَ مِنِّی وَمَنْ لَمْ یَطْعَمْهُ فَإِنَّهُ مِنِّی إِلَّا مَنِ اغْتَرَفَ غُرْفَةً بِیَدِهِ فَشَرِبُوا مِنْهُ إِلَّا قَلِیلًا مِنْهُمْ فَلَمَّا جَاوَزَهُ هُوَ وَالَّذِینَ آَمَنُوا مَعَهُ قَالُوا لَا طَاقَةَ لَنَا الْیَوْمَ بِجَالُوتَ وَجُنُودِهِ قَالَ الَّذِینَ یَظُنُّونَ أَنَّهُمْ مُلَاقُو اللَّهِ کَمْ مِنْ فِئَةٍ قَلِیلَةٍ غَلَبَتْ فِئَةً کَثِیرَةً بِإِذْنِ اللَّهِ وَاللَّهُ مَعَ الصَّابِرِینَ ( 249 )
و چون طالوت با لشکریان [ خود ] بیرون شد ، گفت : « خداوند شما را به وسیلهء رودخانه‌اى خواهد آزمود . پس هر کس از آن بنوشد از [ پیروان ] من نیست ، و هر کس از آن نخورد ، قطعاً او از [ پیروان ] من است ، مگر کسى که با دستش کفى برگیرد . پس [ همگى ] جز اندکى از آنها ، از آن نوشیدند . و هنگامى که [ طالوت ] با کسانى که همراه وى ایمان آورده بودند ، از آن [ نهر ] گذشتند ، گفتند : « امروز ما را یاراى [ مقابله با ] جالوت و سپاهیانش نیست . » کسانى که به دیدار خداوند یقین داشتند ، گفتند : « بسا گروهى اندک که بر گروهى بسیار ، به اذن خدا پیروز شدند ، و خداوند با شکیبایان است . » ( 249 )
وَلَمَّا بَرَزُوا لِجَالُوتَ وَجُنُودِهِ قَالُوا رَبَّنَا أَفْرِغْ عَلَیْنَا صَبْرًا وَثَبِّتْ أَقْدَامَنَا وَانْصُرْنَا عَلَى الْقَوْمِ الْکَافِرِینَ ( 250 )
و هنگامى که با جالوت و سپاهیانش روبرو شدند ، گفتند : « پروردگارا ، بر [ دلهاى ] ما شکیبایى فرو ریز ، و گامهاى ما را استوار دار ، و ما را بر گروه کافران پیروز فرماى . » ( 250 )
فَهَزَمُوهُمْ بِإِذْنِ اللَّهِ وَقَتَلَ دَاوُودُ جَالُوتَ وَآَتَاهُ اللَّهُ الْمُلْکَ وَالْحِکْمَةَ وَعَلَّمَهُ مِمَّا یَشَاءُ وَلَوْلَا دَفْعُ اللَّهِ النَّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَفَسَدَتِ الْأَرْضُ وَلَکِنَّ اللَّهَ ذُو فَضْلٍ عَلَى الْعَالَمِینَ ( 251 )
پس آنان را به اذن خدا شکست دادند ، و داوود ، جالوت را کشت ، و خداوند به او پادشاهى و حکمت ارزانى داشت ، و از آنچه مىخواست به او آموخت . و اگر خداوند برخى از مردم را به وسیلهء برخى دیگر دفع نمىکرد ، قطعاً زمین تباه مىگردید . ولى خداوند نسبت به جهانیان تفضّل دارد . ( 251 )
تِلْکَ آَیَاتُ اللَّهِ نَتْلُوهَا عَلَیْکَ بِالْحَقِّ وَإِنَّکَ لَمِنَ الْمُرْسَلِینَ ( 252 )
این [ ها ] آیات خداست که ما آن را بحق بر تو مىخوانیم ، و به راستى تو از جملهء پیامبرانى . ( 252 )
تِلْکَ الرُّسُلُ فَضَّلْنَا بَعْضَهُمْ عَلَى بَعْضٍ مِنْهُمْ مَنْ کَلَّمَ اللَّهُ وَرَفَعَ بَعْضَهُمْ دَرَجَاتٍ وَآَتَیْنَا عِیسَى ابْنَ مَرْیَمَ الْبَیِّنَاتِ وَأَیَّدْنَاهُ بِرُوحِ الْقُدُسِ وَلَوْ شَاءَ اللَّهُ مَا اقْتَتَلَ الَّذِینَ مِنْ بَعْدِهِمْ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَتْهُمُ الْبَیِّنَاتُ وَلَکِنِ اخْتَلَفُوا فَمِنْهُمْ مَنْ آَمَنَ وَمِنْهُمْ مَنْ کَفَرَ وَلَوْ شَاءَ اللَّهُ مَا اقْتَتَلُوا وَلَکِنَّ اللَّهَ یَفْعَلُ مَا یُرِیدُ ( 253 )
برخى از آن پیامبران را بر برخى دیگر برترى بخشیدیم . از آنان کسى بود که خدا با او سخن گفت و درجات بعضى از آنان را بالا برد و به عیسى پسر مریم دلایل آشکار دادیم ، و او را به وسیلهء روح القدس تأیید کردیم و اگر خدا مىخواست ، کسانى که پس از آنان بودند ، بعد از آن [ همه ] دلایل روشن که برایشان آمد ، به کشتار یکدیگر نمىپرداختند ، ولى با هم اختلاف کردند پس ، بعضى از آنان کسانى بودند که ایمان آوردند ، و بعضى از آنان کسانى بودند که کفر ورزیدند و اگر خدا مىخواست با یکدیگر جنگ نمىکردند ، ولى خداوند آنچه را مىخواهد انجام مىدهد . ( 253 )
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آَمَنُوا أَنْفِقُوا مِمَّا رَزَقْنَاکُمْ مِنْ قَبْلِ أَنْ یَأْتِیَ یَوْمٌ لَا بَیْعٌ فِیهِ وَلَا خُلَّةٌ وَلَا شَفَاعَةٌ وَالْکَافِرُونَ هُمُ الظَّالِمُونَ ( 254 )
اى کسانى که ایمان آورده‌اید ، از آنچه به شما روزى داده‌ایم انفاق کنید ، پیش از آنکه روزى فرا رسد که در آن نه داد و ستدى است و نه دوستى و نه شفاعتى . و کافران خود ستمکارانند . ( 254 )
اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ الْحَیُّ الْقَیُّومُ لَا تَأْخُذُهُ سِنَةٌ وَلَا نَوْمٌ لَهُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ مَنْ ذَا الَّذِی یَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلَّا بِإِذْنِهِ یَعْلَمُ مَا بَیْنَ أَیْدِیهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ وَلَا یُحِیطُونَ بِشَیْءٍ مِنْ عِلْمِهِ إِلَّا بِمَا شَاءَ وَسِعَ کُرْسِیُّهُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَلَا یَئُودُهُ حِفْظُهُمَا وَهُوَ الْعَلِیُّ الْعَظِیمُ ( 255 )
خداست که معبودى جز او نیست زنده و برپادارنده است نه خوابى سبک او را فرو مىگیرد و نه خوابى گران آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است ، از آنِ اوست . کیست آن کس که جز به اذن او در پیشگاهش شفاعت کند ؟ آنچه در پیش روى آنان و آنچه در پشت سرشان است مىداند . و به چیزى از علم او ، جز به آنچه بخواهد ، احاطه نمىیابند . کرسىِ او آسمانها و زمین را در بر گرفته ، و نگهدارى آنها بر او دشوار نیست ، و اوست والاىِ بزرگ . ( 255 )
لَا إِکْرَاهَ فِی الدِّینِ قَدْ تَبَیَّنَ الرُّشْدُ مِنَ الْغَیِّ فَمَنْ یَکْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَیُؤْمِنْ بِاللَّهِ فَقَدِ اسْتَمْسَکَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَى لَا انْفِصَامَ لَهَا وَاللَّهُ سَمِیعٌ عَلِیمٌ ( 256 )
در دین هیچ اجبارى نیست . و راه از بیراهه بخوبى آشکار شده است . پس هر کس به طاغوت کفر ورزد ، و به خدا ایمان آورد ، به یقین ، به دستاویزى استوار ، که آن را گسستن نیست ، چنگ زده است . و خداوند شنواىِ داناست . ( 256 )
اللَّهُ وَلِیُّ الَّذِینَ آَمَنُوا یُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ وَالَّذِینَ کَفَرُوا أَوْلِیَاؤُهُمُ الطَّاغُوتُ یُخْرِجُونَهُمْ مِنَ النُّورِ إِلَى الظُّلُمَاتِ أُولَئِکَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ ( 257 )
خداوند سرور کسانى است که ایمان آورده‌اند . آنان را از تاریکیها به سوى روشنایى به در مىبرد . و [ لى ] کسانى که کفر ورزیده‌اند ، سرورانشان [ همان عصیانگران ] طاغوتند ، که آنان را از روشنایى به سوى تاریکیها به در مىبرند . آنان اهل آتشند که خود ، در آن جاودانند . ( 257 )
أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِی حَاجَّ إِبْرَاهِیمَ فِی رَبِّهِ أَنْ آَتَاهُ اللَّهُ الْمُلْکَ إِذْ قَالَ إِبْرَاهِیمُ رَبِّیَ الَّذِی یُحْیِی وَیُمِیتُ قَالَ أَنَا أُحْیِی وَأُمِیتُ قَالَ إِبْرَاهِیمُ فَإِنَّ اللَّهَ یَأْتِی بِالشَّمْسِ مِنَ الْمَشْرِقِ فَأْتِ بِهَا مِنَ الْمَغْرِبِ فَبُهِتَ الَّذِی کَفَرَ وَاللَّهُ لَا یَهْدِی الْقَوْمَ الظَّالِمِینَ ( 258 )
آیا از [ حالِ ] آن کس که چون خدا به او پادشاهى داده بود [ و بدان مىنازید ، و ] با ابراهیم دربارهء پروردگارش محاجّه [ مى ] کرد ، خبر نیافتى ؟ آن گاه که ابراهیم گفت : « پروردگار من همان کسى است که زنده مىکند و مىمیراند . » گفت : « من [ هم ] زنده مىکنم و [ هم ] مىمیرانم . » ابراهیم گفت : « خدا [ ىِ من ] خورشید را از خاور برمىآورد ، تو آن را از باختر برآور . » پس آن کس که کفر ورزیده بود مبهوت ماند . و خداوند قوم ستمکار را هدایت نمىکند . ( 258 )
أَوْ کَالَّذِی مَرَّ عَلَى قَرْیَةٍ وَهِیَ خَاوِیَةٌ عَلَى عُرُوشِهَا قَالَ أَنَّى یُحْیِی هَذِهِ اللَّهُ بَعْدَ مَوْتِهَا فَأَمَاتَهُ اللَّهُ مِئَةَ عَامٍ ثُمَّ بَعَثَهُ قَالَ کَمْ لَبِثْتَ قَالَ لَبِثْتُ یَوْمًا أَوْ بَعْضَ یَوْمٍ قَالَ بَلْ لَبِثْتَ مِئَةَ عَامٍ فَانْظُرْ إِلَى طَعَامِکَ وَشَرَابِکَ لَمْ یَتَسَنَّهْ وَانْظُرْ إِلَى حِمَارِکَ وَلِنَجْعَلَکَ آَیَةً لِلنَّاسِ وَانْظُرْ إِلَى الْعِظَامِ کَیْفَ نُنْشِزُهَا ثُمَّ نَکْسُوهَا لَحْمًا فَلَمَّا تَبَیَّنَ لَهُ قَالَ أَعْلَمُ أَنَّ اللَّهَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ( 259 )
یا چون آن کس که به شهرى که بامهایش یکسر فرو ریخته بود ، عبور کرد [ و با خود مى ] گفت : « چگونه خداوند ، [ اهلِ ] این [ ویرانکده ] را پس از مرگشان زنده مىکند ؟ » . پس خداوند ، او را [ به مدت ] صد سال میراند . آن گاه او را برانگیخت ، [ و به او ] گفت : « چقدر درنگ کردى ؟ » گفت : « یک روز یا پاره‌اى از روز را درنگ کردم . » گفت : « [ نه ] بلکه صد سال درنگ کردى ، به خوراک و نوشیدنىِ خود بنگر [ که طعم و رنگِ آن ] تغییر نکرده است ، و به درازگوش خود نگاه کن [ که چگونه متلاشى شده است . این ماجرا براى آن است که هم به تو پاسخ گوییم ] و هم تو را [ در مورد معاد ] نشانه‌اى براى مردم قرار دهیم . و به [ این ] استخوانها بنگر ، چگونه آنها را برداشته به هم پیوند مىدهیم سپس گوشت بر آن مىپوشانیم . » پس هنگامى که [ چگونگىِ زنده ساختن مرده ] براى او آشکار شد ، گفت : « [ اکنون ] مىدانم که خداوند بر هر چیزى تواناست . » ( 259 )
وَإِذْ قَالَ إِبْرَاهِیمُ رَبِّ أَرِنِی کَیْفَ تُحْیِی الْمَوْتَى قَالَ أَوَلَمْ تُؤْمِنْ قَالَ بَلَى وَلَکِنْ لِیَطْمَئِنَّ قَلْبِی قَالَ فَخُذْ أَرْبَعَةً مِنَ الطَّیْرِ فَصُرْهُنَّ إِلَیْکَ ثُمَّ اجْعَلْ عَلَى کُلِّ جَبَلٍ مِنْهُنَّ جُزْءًا ثُمَّ ادْعُهُنَّ یَأْتِینَکَ سَعْیًا وَاعْلَمْ أَنَّ اللَّهَ عَزِیزٌ حَکِیمٌ ( 260 )
و [ یاد کن ] آن گاه که ابراهیم گفت : « پروردگارا ، به من نشان ده چگونه مردگان را زنده مىکنى ؟ » فرمود : « مگر ایمان نیاورده‌اى ؟ » گفت : « چرا ، ولى تا دلم آرامش یابد . » فرمود : « پس ، چهار پرنده برگیر ، و آنها را پیش خود ، ریز ریز گردان سپس بر هر کوهى پاره‌اى از آنها را قرار ده آن گاه آنها را فرا خوان ، شتابان به سوى تو مىآیند ، و بدان که خداوند توانا و حکیم است . » ( 260 )
مَثَلُ الَّذِینَ یُنْفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ فِی سَبِیلِ اللَّهِ کَمَثَلِ حَبَّةٍ أَنْبَتَتْ سَبْعَ سَنَابِلَ فِی کُلِّ سُنْبُلَةٍ مِئَةُ حَبَّةٍ وَاللَّهُ یُضَاعِفُ لِمَنْ یَشَاءُ وَاللَّهُ وَاسِعٌ عَلِیمٌ ( 261 )
مَثَل [ صدقاتِ ] کسانى که اموالِ خود را در راه خدا انفاق مىکنند همانند دانه‌اى است که هفت خوشه برویاند که در هر خوشه‌اى صد دانه باشد و خداوند براى هر کس که بخواهد [ آن را ] چند برابر مىکند ، و خداوند گشایشگر داناست . ( 261 )
الَّذِینَ یُنْفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ فِی سَبِیلِ اللَّهِ ثُمَّ لَا یُتْبِعُونَ مَا أَنْفَقُوا مَنًّا وَلَا أَذًى لَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَلَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ ( 262 )
کسانى که اموالِ خود را در راه خدا انفاق مىکنند ، سپس در پىِ آنچه انفاق کرده‌اند ، منّت و آزارى روا نمىدارند ، پاداش آنان برایشان نزد پروردگارشان [ محفوظ ] است ، و بیمى بر آنان نیست و اندوهگین نمىشوند . ( 262 )
قَوْلٌ مَعْرُوفٌ وَمَغْفِرَةٌ خَیْرٌ مِنْ صَدَقَةٍ یَتْبَعُهَا أَذًى وَاللَّهُ غَنِیٌّ حَلِیمٌ ( 263 )
گفتارى پسندیده [ در برابر نیازمندان ] و گذشت [ از اصرار و تندىِ آنان ] بهتر از صدقه‌اى است که آزارى به دنبال آن باشد ، و خداوند بىنیاز بردبار است . ( 263 )
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آَمَنُوا لَا تُبْطِلُوا صَدَقَاتِکُمْ بِالْمَنِّ وَالْأَذَى کَالَّذِی یُنْفِقُ مَالَهُ رِئَاءَ النَّاسِ وَلَا یُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَالْیَوْمِ الْآَخِرِ فَمَثَلُهُ کَمَثَلِ صَفْوَانٍ عَلَیْهِ تُرَابٌ فَأَصَابَهُ وَابِلٌ فَتَرَکَهُ صَلْدًا لَا یَقْدِرُونَ عَلَى شَیْءٍ مِمَّا کَسَبُوا وَاللَّهُ لَا یَهْدِی الْقَوْمَ الْکَافِرِینَ ( 264 )
اى کسانى که ایمان آورده‌اید ، صدقه‌هاى خود را با منّت و آزار ، باطل مکنید ، مانند کسى که مالش را براى خودنمایى به مردم ، انفاق مىکند و به خدا و روز بازپسین ایمان ندارد . پس مَثَلِ او همچون مَثَلِ سنگ خارایى است که بر روى آن ، خاکى [ نشسته ] است ، و رگبارى به آن رسیده و آن [ سنگ ] را سخت و صاف بر جاى نهاده است . آنان [ ریاکاران ] نیز از آنچه به دست آورده‌اند ، بهره‌اى نمىبرند و خداوند ، گروه کافران را هدایت نمىکند . ( 264 )
وَمَثَلُ الَّذِینَ یُنْفِقُونَ أَمْوَالَهُمُ ابْتِغَاءَ مَرْضَاةِ اللَّهِ وَتَثْبِیتًا مِنْ أَنْفُسِهِمْ کَمَثَلِ جَنَّةٍ بِرَبْوَةٍ أَصَابَهَا وَابِلٌ فَآَتَتْ أُکُلَهَا ضِعْفَیْنِ فَإِنْ لَمْ یُصِبْهَا وَابِلٌ فَطَلٌّ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ ( 265 )
و مَثَل [ صدقات ] کسانى که اموال خویش را براى طلب خشنودى خدا و استوارى روحشان انفاق مىکنند ، همچون مَثَلِ باغى است که بر فراز پشته‌اى قرار دارد [ که اگر ] رگبارى بر آن برسد ، دو چندان محصول برآورد ، و اگر رگبارى هم بر آن نرسد ، بارانِ ریزى [ براى آن بس است ] ، و خداوند به آنچه انجام مىدهید بیناست . ( 265 )
أَیَوَدُّ أَحَدُکُمْ أَنْ تَکُونَ لَهُ جَنَّةٌ مِنْ نَخِیلٍ وَأَعْنَابٍ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ لَهُ فِیهَا مِنْ کُلِّ الثَّمَرَاتِ وَأَصَابَهُ الْکِبَرُ وَلَهُ ذُرِّیَّةٌ ضُعَفَاءُ فَأَصَابَهَا إِعْصَارٌ فِیهِ نَارٌ فَاحْتَرَقَتْ کَذَلِکَ یُبَیِّنُ اللَّهُ لَکُمُ الْآَیَاتِ لَعَلَّکُمْ تَتَفَکَّرُونَ ( 266 )
آیا کسى از شما دوست دارد که باغى از درختان خرما و انگور داشته باشد که از زیر آنها نهرها روان است ، و براى او در آن [ باغ ] از هر گونه میوه‌اى [ فراهم ] باشد ، و در حالى که او را پیرى رسیده و فرزندانى خردسال دارد ، [ ناگهان ] گردبادى آتشین بر آن [ باغ ] زند و [ باغ یکسر ] بسوزد ؟ این گونه ، خداوند آیات [ خود ] را براى شما روشن مىگرداند ، باشد که شما بیندیشید . ( 266 )
أَیَوَدُّ أَحَدُکُمْ أَنْ تَکُونَ لَهُ جَنَّةٌ مِنْ نَخِیلٍ وَأَعْنَابٍ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ لَهُ فِیهَا مِنْ کُلِّ الثَّمَرَاتِ وَأَصَابَهُ الْکِبَرُ وَلَهُ ذُرِّیَّةٌ ضُعَفَاءُ فَأَصَابَهَا إِعْصَارٌ فِیهِ نَارٌ فَاحْتَرَقَتْ کَذَلِکَ یُبَیِّنُ اللَّهُ لَکُمُ الْآَیَاتِ لَعَلَّکُمْ تَتَفَکَّرُونَ ( 266 )
آیا کسى از شما دوست دارد که باغى از درختان خرما و انگور داشته باشد که از زیر آنها نهرها روان است ، و براى او در آن [ باغ ] از هر گونه میوه‌اى [ فراهم ] باشد ، و در حالى که او را پیرى رسیده و فرزندانى خردسال دارد ، [ ناگهان ] گردبادى آتشین بر آن [ باغ ] زند و [ باغ یکسر ] بسوزد ؟ این گونه ، خداوند آیات [ خود ] را براى شما روشن مىگرداند ، باشد که شما بیندیشید . ( 266 )
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آَمَنُوا أَنْفِقُوا مِنْ طَیِّبَاتِ مَا کَسَبْتُمْ وَمِمَّا أَخْرَجْنَا لَکُمْ مِنَ الْأَرْضِ وَلَا تَیَمَّمُوا الْخَبِیثَ مِنْهُ تُنْفِقُونَ وَلَسْتُمْ بِآَخِذِیهِ إِلَّا أَنْ تُغْمِضُوا فِیهِ وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ غَنِیٌّ حَمِیدٌ ( 267 )
اى کسانى که ایمان آورده‌اید ، از چیزهاى پاکیزه‌اى که به دست آورده‌اید ، و از آنچه براى شما از زمین برآورده‌ایم ، انفاق کنید ، و در پى ناپاکِ آن نروید که [ از آن ] انفاق نمایید ، در حالى که آن را [ اگر به خودتان مىدادند ] جز با چشمپوشى [ و بىمیلى ] نسبت به آن ، نمىگرفتید ، و بدانید که خداوند ، بىنیاز ستوده [ صفات ] است . ( 267 )
الشَّیْطَانُ یَعِدُکُمُ الْفَقْرَ وَیَأْمُرُکُمْ بِالْفَحْشَاءِ وَاللَّهُ یَعِدُکُمْ مَغْفِرَةً مِنْهُ وَفَضْلًا وَاللَّهُ وَاسِعٌ عَلِیمٌ ( 268 )
شیطان شما را از تهیدستى بیم مىدهد و شما را به زشتى وامىدارد و [ لى ] خداوند از جانب خود به شما وعدهء آمرزش و بخشش مىدهد ، و خداوند گشایشگر داناست . ( 268 )
یُؤْتِی الْحِکْمَةَ مَنْ یَشَاءُ وَمَنْ یُؤْتَ الْحِکْمَةَ فَقَدْ أُوتِیَ خَیْرًا کَثِیرًا وَمَا یَذَّکَّرُ إِلَّا أُولُو الْأَلْبَابِ ( 269 )
[ خدا ] به هر کس که بخواهد حکمت مىبخشد ، و به هر کس حکمت داده شود ، به یقین ، خیرى فراوان داده شده است و جز خردمندان ، کسى پند نمىگیرد . ( 269 )
وَمَا أَنْفَقْتُمْ مِنْ نَفَقَةٍ أَوْ نَذَرْتُمْ مِنْ نَذْرٍ فَإِنَّ اللَّهَ یَعْلَمُهُ وَمَا لِلظَّالِمِینَ مِنْ أَنْصَارٍ ( 270 )
و هر نفقه‌اى را که انفاق ، یا هر نذرى را که عهد کرده‌اید ، قطعاً خداوند آن را مىداند ، و براى ستمکاران هیچ یاورى نیست . ( 270 )
إِنْ تُبْدُوا الصَّدَقَاتِ فَنِعِمَّا هِیَ وَإِنْ تُخْفُوهَا وَتُؤْتُوهَا الْفُقَرَاءَ فَهُوَ خَیْرٌ لَکُمْ وَیُکَفِّرُ عَنْکُمْ مِنْ سَیِّئَاتِکُمْ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِیرٌ ( 271 )
اگر صدقه‌ها را آشکار کنید ، این ، کارِ خوبى است ، و اگر آن را پنهان دارید و به مستمندان بدهید ، این براى شما بهتر است و بخشى از گناهانتان را مىزداید ، و خداوند به آنچه انجام مىدهید آگاه است . ( 271 )
لَیْسَ عَلَیْکَ هُدَاهُمْ وَلَکِنَّ اللَّهَ یَهْدِی مَنْ یَشَاءُ وَمَا تُنْفِقُوا مِنْ خَیْرٍ فَلِأَنْفُسِکُمْ وَمَا تُنْفِقُونَ إِلَّا ابْتِغَاءَ وَجْهِ اللَّهِ وَمَا تُنْفِقُوا مِنْ خَیْرٍ یُوَفَّ إِلَیْکُمْ وَأَنْتُمْ لَا تُظْلَمُونَ ( 272 )
هدایتِ آنان بر عهدهء تو نیست ، بلکه خدا هر که را بخواهد هدایت مىکند ، و هر مالى که انفاق کنید ، به سود خود شماست ، و [ لى ] جز براى طلب خشنودىِ خدا انفاق مکنید ، و هر مالى را که انفاق کنید [ پاداشِ آن ] به طور کامل به شما داده خواهد شد و ستمى بر شما نخواهد رفت . ( 272 )
لِلْفُقَرَاءِ الَّذِینَ أُحْصِرُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ لَا یَسْتَطِیعُونَ ضَرْبًا فِی الْأَرْضِ یَحْسَبُهُمُ الْجَاهِلُ أَغْنِیَاءَ مِنَ التَّعَفُّفِ تَعْرِفُهُمْ بِسِیمَاهُمْ لَا یَسْأَلُونَ النَّاسَ إِلْحَافًا وَمَا تُنْفِقُوا مِنْ خَیْرٍ فَإِنَّ اللَّهَ بِهِ عَلِیمٌ ( 273 )
[ این صدقات ] براى آن [ دسته از ] نیازمندانى است که در راه خدا فرومانده‌اند ، و نمىتوانند [ براى تأمین هزینهء زندگى ] در زمین سفر کنند . از شدّت خویشتندارى ، فرد بىاطلاع ، آنان را توانگر مىپندارد . آنها را از سیمایشان مىشناسى . با اصرار ، [ چیزى ] از مردم نمىخواهند . و هر مالى [ به آنان ] انفاق کنید ، قطعاً خدا از آن آگاه است . ( 273 )
الَّذِینَ یُنْفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ بِاللَّیْلِ وَالنَّهَارِ سِرًّا وَعَلَانِیَةً فَلَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَلَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ ( 274 )
کسانى که اموال خود را شب و روز ، و نهان و آشکارا ، انفاق مىکنند ، پاداش آنان نزد پروردگارشان براى آنان خواهد بود و نه بیمى بر آنان است و نه اندوهگین مىشوند . ( 274 )
الَّذِینَ یَأْکُلُونَ الرِّبَا لَا یَقُومُونَ إِلَّا کَمَا یَقُومُ الَّذِی یَتَخَبَّطُهُ الشَّیْطَانُ مِنَ الْمَسِّ ذَلِکَ بِأَنَّهُمْ قَالُوا إِنَّمَا الْبَیْعُ مِثْلُ الرِّبَا وَأَحَلَّ اللَّهُ الْبَیْعَ وَحَرَّمَ الرِّبَا فَمَنْ جَاءَهُ مَوْعِظَةٌ مِنْ رَبِّهِ فَانْتَهَى فَلَهُ مَا سَلَفَ وَأَمْرُهُ إِلَى اللَّهِ وَمَنْ عَادَ فَأُولَئِکَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ ( 275 )
کسانى که ربا مىخورند ، [ از گور ] برنمىخیزند مگر مانند برخاستنِ کسى که شیطان بر اثر تماس ، آشفته‌سَرَش کرده است . این بدان سبب است که آنان گفتند : « داد و ستد صرفاً مانند رباست . » و حال آنکه خدا داد و ستد را حلال ، و ربا را حرام گردانیده است . پس ، هر کس ، اندرزى از جانب پروردگارش بدو رسید ، و [ از رباخوارى ] باز ایستاد ، آنچه گذشته ، از آنِ اوست ، و کارش به خدا واگذار مىشود ، و کسانى که [ به رباخوارى ] باز گردند ، آنان اهل آتشند و در آن ماندگار خواهند بود . ( 275 )
یَمْحَقُ اللَّهُ الرِّبَا وَیُرْبِی الصَّدَقَاتِ وَاللَّهُ لَا یُحِبُّ کُلَّ کَفَّارٍ أَثِیمٍ ( 276 )
خدا از [ برکتِ ] ربا مىکاهد ، و بر صدقات مىافزاید ، و خداوند هیچ ناسپاسِ گناهکارى را دوست نمىدارد . ( 276 )
إِنَّ الَّذِینَ آَمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ وَآَتَوُا الزَّکَاةَ لَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَلَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ ( 277 )
کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده و نماز بر پا داشته و زکات داده‌اند ، پاداش آنان نزد پروردگارشان براى آنان خواهد بود و نه بیمى بر آنان است و نه اندوهگین مىشوند . ( 277 )
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آَمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَذَرُوا مَا بَقِیَ مِنَ الرِّبَا إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِینَ ( 278 )
اى کسانى که ایمان آورده‌اید ، از خدا پروا کنید و اگر مؤمنید ، آنچه از ربا باقى مانده است واگذارید . ( 278 )
فَإِنْ لَمْ تَفْعَلُوا فَأْذَنُوا بِحَرْبٍ مِنَ اللَّهِ وَرَسُولِهِ وَإِنْ تُبْتُمْ فَلَکُمْ رُءُوسُ أَمْوَالِکُمْ لَا تَظْلِمُونَ وَلَا تُظْلَمُونَ ( 279 )
و اگر [ چنین ] نکردید ، بدانید به جنگ با خدا و فرستادهء وى ، برخاسته‌اید و اگر توبه کنید ، سرمایه‌هاى شما از خودتان است . نه ستم مىکنید و نه ستم مىبینید . ( 279 )
وَإِنْ کَانَ ذُو عُسْرَةٍ فَنَظِرَةٌ إِلَى مَیْسَرَةٍ وَأَنْ تَصَدَّقُوا خَیْرٌ لَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ تَعْلَمُونَ ( 280 )
و اگر [ بدهکارتان ] تنگدست باشد ، پس تا [ هنگام ] گشایش ، مهلتى [ به او دهید ] و [ اگر به راستى قدرت پرداخت ندارد ، ] بخشیدن آن براى شما بهتر است - اگر بدانید . ( 280 )
وَاتَّقُوا یَوْمًا تُرْجَعُونَ فِیهِ إِلَى اللَّهِ ثُمَّ تُوَفَّى کُلُّ نَفْسٍ مَا کَسَبَتْ وَهُمْ لَا یُظْلَمُونَ ( 281 )
و بترسید از روزى که در آن ، به سوى خدا بازگردانده مىشوید ، سپس به هر کسى [ پاداشِ ] آنچه به دست آورده ، تمام داده شود و آنان مورد ستم قرار نمىگیرند . ( 281 )
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آَمَنُوا إِذَا تَدَایَنْتُمْ بِدَیْنٍ إِلَى أَجَلٍ مُسَمًّى فَاکْتُبُوهُ وَلْیَکْتُبْ بَیْنَکُمْ کَاتِبٌ بِالْعَدْلِ وَلَا یَأْبَ کَاتِبٌ أَنْ یَکْتُبَ کَمَا عَلَّمَهُ اللَّهُ فَلْیَکْتُبْ وَلْیُمْلِلِ الَّذِی عَلَیْهِ الْحَقُّ وَلْیَتَّقِ اللَّهَ رَبَّهُ وَلَا یَبْخَسْ مِنْهُ شَیْئًا فَإِنْ کَانَ الَّذِی عَلَیْهِ الْحَقُّ سَفِیهًا أَوْ ضَعِیفًا أَوْ لَا یَسْتَطِیعُ أَنْ یُمِلَّ هُوَ فَلْیُمْلِلْ وَلِیُّهُ بِالْعَدْلِ وَاسْتَشْهِدُوا شَهِیدَیْنِ مِنْ رِجَالِکُمْ فَإِنْ لَمْ یَکُونَا رَجُلَیْنِ فَرَجُلٌ وَامْرَأَتَانِ مِمَّنْ تَرْضَوْنَ مِنَ الشُّهَدَاءِ أَنْ تَضِلَّ إِحْدَاهُمَا فَتُذَکِّرَ إِحْدَاهُمَا الْأُخْرَى وَلَا یَأْبَ الشُّهَدَاءُ إِذَا مَا دُعُوا وَلَا تَسْأَمُوا أَنْ تَکْتُبُوهُ صَغِیرًا أَوْ کَبِیرًا إِلَى أَجَلِهِ ذَلِکُمْ أَقْسَطُ عِنْدَ اللَّهِ وَأَقْوَمُ لِلشَّهَادَةِ وَأَدْنَى أَلَّا تَرْتَابُوا إِلَّا أَنْ تَکُونَ تِجَارَةً حَاضِرَةً تُدِیرُونَهَا بَیْنَکُمْ فَلَیْسَ عَلَیْکُمْ جُنَاحٌ أَلَّا تَکْتُبُوهَا وَأَشْهِدُوا إِذَا تَبَایَعْتُمْ وَلَا یُضَارَّ کَاتِبٌ وَلَا شَهِیدٌ وَإِنْ تَفْعَلُوا فَإِنَّهُ فُسُوقٌ بِکُمْ وَاتَّقُوا اللَّهَ وَیُعَلِّمُکُمُ اللَّهُ وَاللَّهُ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ ( 282 )
اى کسانى که ایمان آورده‌اید ، هر گاه به وامى تا سررسیدى معین ، با یکدیگر معامله کردید ، آن را بنویسید . و باید نویسنده‌اى [ صورت معامله را ] بر اساس عدالت ، میان شما بنویسد . و هیچ نویسنده‌اى نباید از نوشتن خوددارى کند همان گونه [ و به شکرانهء آن ] که خدا او را آموزش داده است . و کسى که بدهکار است باید املا کند ، و او [ نویسنده ] بنویسد . و از خدا که پروردگار اوست پروا نماید ، و از آن ، چیزى نکاهد . پس اگر کسى که حق بر ذمهء اوست ، سفیه یا ناتوان است ، یا خود نمىتواند املا کند ، پس ولىّ او باید با [ رعایت ] عدالت ، املا نماید . و دو شاهد از مردانتان را به شهادت طلبید ، پس اگر دو مرد نبودند ، مردى را با دو زن ، از میان گواهانى که [ به عدالت آنان ] رضایت دارید [ گواه بگیرید ] ، تا [ اگر ] یکى از آن دو [ زن ] فراموش کرد ، [ زنِ ] دیگر ، وى را یادآورى کند . و چون گواهان احضار شوند ، نباید خوددارى ورزند . و از نوشتنِ [ بدهى ] چه خرد باشد یا بزرگ ، ملول نشوید ، تا سررسیدش [ فرا رسد ] . این [ نوشتنِ ] شما ، نزد خدا عادلانه‌تر ، و براى شهادت استوارتر ، و براى اینکه دچار شک نشوید [ به احتیاط ] نزدیکتر است ، مگر آنکه داد و ستدى نقدى باشد که آن را میان خود [ دست به دست ] برگزار مىکنید در این صورت ، بر شما گناهى نیست که آن را ننویسید . و [ در هر حال ] هر گاه داد و ستد کردید گواه بگیرید . و هیچ نویسنده و گواهى نباید زیان ببیند ، و اگر چنین کنید ، از نافرمانى شما خواهد بود . و از خدا پروا کنید ، و خدا [ بدین گونه ] به شما آموزش مىدهد ، و خدا به هر چیزى داناست . ( 282 )
وَإِنْ کُنْتُمْ عَلَى سَفَرٍ وَلَمْ تَجِدُوا کَاتِبًا فَرِهَانٌ مَقْبُوضَةٌ فَإِنْ أَمِنَ بَعْضُکُمْ بَعْضًا فَلْیُؤَدِّ الَّذِی اؤْتُمِنَ أَمَانَتَهُ وَلْیَتَّقِ اللَّهَ رَبَّهُ وَلَا تَکْتُمُوا الشَّهَادَةَ وَمَنْ یَکْتُمْهَا فَإِنَّهُ آَثِمٌ قَلْبُهُ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ عَلِیمٌ ( 283 )
و اگر در سفر بودید و نویسنده‌اى نیافتید وثیقه‌اى بگیرید و اگر برخى از شما برخى دیگر را امین دانست ، پس آن کس که امین شمرده شده ، باید سپردهء وى را بازپس دهد و باید از خداوند که پروردگار اوست ، پروا کند . و شهادت را کتمان مکنید ، و هر که آن را کتمان کند قلبش گناهکار است ، و خداوند به آنچه انجام مىدهید داناست . ( 283 )
لِلَّهِ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ وَإِنْ تُبْدُوا مَا فِی أَنْفُسِکُمْ أَوْ تُخْفُوهُ یُحَاسِبْکُمْ بِهِ اللَّهُ فَیَغْفِرُ لِمَنْ یَشَاءُ وَیُعَذِّبُ مَنْ یَشَاءُ وَاللَّهُ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ( 284 )
آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است از آنِ خداست . و اگر آنچه در دلهاى خود دارید ، آشکار یا پنهان کنید ، خداوند شما را به آن محاسبه مىکند آن گاه هر که را بخواهد مىبخشد ، و هر که را بخواهد عذاب مىکند ، و خداوند بر هر چیزى تواناست . ( 284 )
آَمَنَ الرَّسُولُ بِمَا أُنْزِلَ إِلَیْهِ مِنْ رَبِّهِ وَالْمُؤْمِنُونَ کُلٌّ آَمَنَ بِاللَّهِ وَمَلَائِکَتِهِ وَکُتُبِهِ وَرُسُلِهِ لَا نُفَرِّقُ بَیْنَ أَحَدٍ مِنْ رُسُلِهِ وَقَالُوا سَمِعْنَا وَأَطَعْنَا غُفْرَانَکَ رَبَّنَا وَإِلَیْکَ الْمَصِیرُ ( 285 )
پیامبر [ خدا ] بدانچه از جانب پروردگارش بر او نازل شده است ایمان آورده است ، و مؤمنان همگى به خدا و فرشتگان و کتابها و فرستادگانش ایمان آورده‌اند [ و گفتند : ] « میان هیچ یک از فرستادگانش فرق نمىگذاریم » و گفتند : « شنیدیم و گردن نهادیم ، پروردگارا ، آمرزش تو را [ خواستاریم ] و فرجام به سوى تو است . » ( 285 )
لَا یُکَلِّفُ اللَّهُ نَفْسًا إِلَّا وُسْعَهَا لَهَا مَا کَسَبَتْ وَعَلَیْهَا مَا اکْتَسَبَتْ رَبَّنَا لَا تُؤَاخِذْنَا إِنْ نَسِینَا أَوْ أَخْطَأْنَا رَبَّنَا وَلَا تَحْمِلْ عَلَیْنَا إِصْرًا کَمَا حَمَلْتَهُ عَلَى الَّذِینَ مِنْ قَبْلِنَا رَبَّنَا وَلَا تُحَمِّلْنَا مَا لَا طَاقَةَ لَنَا بِهِ وَاعْفُ عَنَّا وَاغْفِرْ لَنَا وَارْحَمْنَا أَنْتَ مَوْلَانَا فَانْصُرْنَا عَلَى الْقَوْمِ الْکَافِرِینَ ( 286 )
خداوند هیچ کس را جز به قدر توانایىاش تکلیف نمىکند . آنچه [ از خوبى ] به دست آورده به سود او ، و آنچه [ از بدى ] به دست آورده به زیان اوست . پروردگارا ، اگر فراموش کردیم یا به خطا رفتیم بر ما مگیر ، پروردگارا ، هیچ بار گرانى بر [ دوش ] ما مگذار هم چنان که بر [ دوشِ ] کسانى که پیش از ما بودند نهادى . پروردگارا ، و آنچه تاب آن نداریم بر ما تحمیل مکن و از ما درگذر و ما را ببخشاى و بر ما رحمت آور سرور ما تویى پس ما را بر گروه کافران پیروز کن . ( 286 )

نهج البلاغه

مِنْ خُطْبَهِ لَهُ عَلَیْهِالسَّلامُ یَذْکُرُ فِیهَا اءبْتِداءَ خَلْقِ اءلسَّماءِ وَ الاَرْضِ وَ خَلْقِ آدَمَ: 
اَلْحَمْدُ لِلّهِ اَلَّذِى لا یَبْلُغُ مِدْحَتَهُ الْقائِلُونَ، وَ لا یُحْصِى نَعْماءَهُ الْعادُّونَ، وَ لا یُودِّى حَقَّهُ الْمُجْتَهِدُونَ، اَلَّذِى لا یُدْرِکُهُ بُعْدُ الْهِمَمِ، وَ لا یَنالُهُ غَوْصُ الْفَطِنِ، اَلَّذِى لَیْسَ لِصِفَتِهِ حَدُّ مَحْدُوْدٌ، وَ لا نَعْتٌ مَوْجُودٌ، وَ لا وَقْتٌ مَعْدُودٌ وَ لا اَجَلٌ مَمْدُودٌ، فَطَرَ الْخَلائِقَ بِقَدْرَتِهِ، وَ نَشَرَ الرِّیاحَ بِرَحْمَتِهِ، وَ وَتَّدَ بِالصُّخُورِ مَیَدانَ اَرْضِهِ.
اَوَّلُ الدِّینِ مَعْرِفَتُهُ، وَ کَمالُ مَعْرِفَتِهِ التَّصْدِیقُ بِهِ وَ کَمالُ الْتَصْدیقُ بِهِ تَوْحِیدِهِ الاِخْلاصُ لَهُ، وَ کَمالُ الاِخْلاصِ لَهُ نَفْىُ الصِّفاتِ عَنْهُ، لِشَهادَهِ کُلِّ صِفَهٍ اَنَّها غَیْرُ الْمَوْصوفِ، وَ شَهادَهِ کُلِ مَوْصوفٍ اَنَّهُ غَیْرُ الصِّفَهِ.
فَمَنْ وَصَفَ اَللّهَ سُبْحانَهُ فَقَدْ قَرَنَهُ، وَ مَنْ قَرَنَهُ فَقَدْ ثَنّاهُ وَ مَنْ ثَنّاهُ فَقَدْ جَزَّاءهُ، وَ مَنْ جَزَّاهُ فَقَدْ جَهْلَهُ، وَ مَنْ جَهِلَهُ فَقَدْ اءشارَ اِلَیْهِ.
وَ مَنْ اءشارَ اِلَیْهِ فَقَدْ حَدَّهُ، وَ مَنْ حَدَّهُ فَقَدْ عَدَّهُ، وَ مَنْ قالَ فِیمَ؟ فَقَدْ ضَمَّنَهُ، وَ مَنْ قالَ عَلامَ؟ فَقَدْ اءخْلى مِنْهُ.
کائِنٌ لا عَنْ حَدَثٍ مَوْجُودٌ لا عَنْ عَدَمٍ، مَعَ کُلِّ شَى ء لا بِمُقارَنَهٍ، وَ غَیْرُ کُلِّ شَى ء لا بِمُزایَلَهٍ، فاعِلٌ لا بِمَعْنَى الْحَرَکاتِ وَ الآلَهِ، بَصِیرٌ اِذْ لا مَنْظورَ اِلَیْهِ مِنْ خَلْقِهِ، مُتَوَحِّدٌ اِذْ لا سَکَنَ یَسْتَانِسُ بِهِ وَ لا یَسْتَوْحِشُ لِفَقْدِهِ، اِنْشَاءَ الْخَلْقَ اِنْشاءً وَ اِبْتَدَاهُ ابْتِداءً، بِلا رَوِیَّهٍ اَجالَها. وَ لا تَجْرِبَهٍ اِسْتَفادَها، وَ لا حَرَکَهٍ اَحْدَثَها، وَ لا هَمامَهِ نَفْسٍ اضْطَرَبَ فیها، اءَحالَ الاَشْیاءَ لاَوْقاتِها، وَ لاَمَ بَیْنَ مُخْتَلِفاتِها، وَ غَرَّزَ غَرائِزَها وَ اَلْزَمَها اَشْباحَها عالِما بِها قَبْلَ اِبْتِدائِها مُحِیطا بِحُدودِها وَ اِنْتِهائِها، عارِفا بِقَرائِنِها وَ اَحْنائِها.
ثُمَّ اِنْشاءَ سُبْحانَهُ فَتْقَ الاَجْواءِ وَ شَقَّ الاَرْجاءِ وَ سَکائِکَ الْهَواءِ، فَاءَجْرى فِیها ماءً مِتَلاطِما تَیّارُهُ، مَتَراکِما زَخّارُهُ، حَمَلَهُ عَلى مَتْنِ الرِّیحِ الْعاصِفَهِ، وَ الزَّعْزَعِ الْقاصِفَهِ، فَاءَمَرَها بِرَدِّهِ، وَ سَلَّطَها عَلى شَدِّهِ، وَ قَرَنَها الى حَدِّهِ، الْهَواءُ مِنْ تَحْتِها فَتِیْقٌ، وَ الْماءُ مِنْ فَوْقِها دَفِیقٌ، ثُمَّ اءَنْشَاءَ سُبْحانَهُ رِیْحا اِعْتَقَمَ مَهَبَّها وَ اءدامَ مُرَبَّها، وَ اءَعْصَفَ مَجْراها، وَ اءَبْعَدَ مُنْشاها، فَاءمَرَها بِتَصْفِیقِ الْماءِ الزَّخّارِ، وَ اِثارَهِ مَوْجِ الْبِحارِ.
فَمَخَضَتْهُ مَخْضَ الْسِّقاءِ، وَ عَصَفَتْ بِهِ عَصْفَها بِالْفَضاءِ، تَرُدُّ اَوَّلَهُ عَلى آخِرِهِ، وَ ساجِیَهُ عَلى مائِرِهِ، حَتّى عَبَّ عُبابُهُ، وَرَمى بِالزَّبَدِ رُکامُهُ فَرَفَعَهُ فى هَواءٍ مُنْفَتِقٍ، وَ جَوٍّ مُنْفَهِقٍ، فَسَوّى مِنْهُ سَبْعَ سَماواتٍ جَعَلَ سُفْلاهُنَّ مَوْجا مَکْفوفا وَ عُلْیاهُنَّ سَقْفا مَحْفوظا، وَ سَمُکا مَرْفوعا. بِغَیْرِ عَمَدٍ یَدْعَمُها، وَ لا دِسارٍ یَنْتَظِمُها، ثُمَّ زَیَّنَها بِزینَهٍ الْکَواکِبِ، وَ ضِیاءِ الثَّواقِبِ، وَ اءَجْرى فِیها سِراجا مُسْتَطِیرا، وَ قَمَرا مُنیرا، فى فَلَکٍ دائِرٍ، وَ سَقْفٍ سائِرٍ، وَ رَقِیمٍ مائِرٍ.
ثُمَّ فَتَقَ ما بَیْنَ السَّماواتِ الْعُلى ، فَمَلَاءَهُنَّ اءَطْوارا مِنْ مَلائِکَتِهِ، مِنْهُمْ سُجودٌ لا یَرْکَعونَ، وَ رُکوعٌ لا یَنْتَصِبُونَ، وَ صافُّونَ لا یَتَزایَلُونَ، وَ مُسَبِّحُونَ لا یَسْاءَمُونَ، لا یَغْشاهُمْ نَوْمُ الْعُیُونِ، وَ لا سَهْوُ الْعُقوُلِ، وَ لا فَتْرَهُ الاَبْدانِ، وَ لا غَفْلَهُ النِّسْیانِ، وَ مِنْهُم اُمَناءُ عَلى وَحْیِهِ، وَ اءلْسِنَهٌ الى رُسُلِهِ، وَ مُخْتَلِفُونَ بِقَضائِهِ وَ اءمرِهِ، وَ مِنْهُمُ الْحَفَظَهُ لِعِبادِهِ، وَالسَّدَنَهُ لِاءَبْوابِ جِنانِهِ، وَ مِنْهُمُ الثّابِتَهُ فِى الاءرَضِینَ السُّفْلى اءقدامُهُمْ، وَالْمارِقَهُ مِنَ السَّماءِ الْعُلْیا اءَعْناقُهُمْ، وَالْخارِجَهُ مِنَ الْاءقْطارِ اءرْکانُهُمْ، وَالْمُناسِبَهُ لِقَوائِم الْعَرْشِ اءکْتافُهُمْ، ناکِسَهٌ دُونَهُ اءَبْصارُهُمْ، مُتَلَفَّعُونَ تَحْتَهُ بِاءَجنِحَتِهِمْ، مَضْروبَهٌ بَیْنَهُمْ وَ بَیْنَ مَنْ دُونَهُمْ حُجُبُ الْعِزَّهِ وَ اءَسْتارٌ الْقُدْرَهِ. لا یَتَوَهَّمُونَ رَبَّهُمْ بِالتَّصْوِیرِ، وَ لا یُجْرُونَ عَلَیْهِ صِفاتِ الْمَصْنُوعِیْنَ، وَ لا یَحُدُّونَهُ بِالْاءَماکِنِ، وَ لا یُشِیروُنَ اِلَیْهِ بِالنَّظائِرِ.
مِنْها فِى صِفَهِ خَلْقِ آدَمَ عَلَیْهِالسَّلامُ:
ثُمَّ جَمَعَ سُبْحانَهُ مِنْ حَزْنِ الْاءَرْضِ وَ سَهْلِها، وَ عَذْبِها وَ سَبَخِها، تُرْبَهً سَنَّها بِالْماءِ حَتّى خَلَصَتْ، وَ لا طَها بِالْبَلَّهِ حَتّى لَزُبَتْ، فَجَبَلَ مِنْها صُورَهً ذاتَ اءحْناءٍ وَ وُصُولٍ وَ اءعضاءٍ وَ فُصُولٍ. اءجْمَدَها حَتّى اسْتَمْسَکَتْ، وَ اءَصْلَدَها حَتّى صَلْصَلَتْ، لِوَقْتٍ مَعْدُودٍ، وَ اءَجَلٍ مَعْلُومٍ.
ثُمَّ نَفَخَ فِیها مِن رُوحِهِ فَمَثْلَتْ اِنْسانا ذا اءَذْهانٍ یُجِیلُها، وَ فِکْرٍ یَتَصَرَّفُ بِها، وَ جَوارِحِ یَخْتَدِمُها، وَ اءَدَواتٍ یُقَلَّبُها، وَ مَعْرِفَهٍ یَفْرُقُ بِها بَیْنَ الْحَقِّ وَالْباطِلِ وَالْاءَذْواقِ وَالْمَشامِّ وَالاَلْوانِ وَالْاءَجْناسِ، مَعْجُونا بِطِینَهِ الاَلْوانِ الْمُخْتَلِفَهِ، وَالْاءَشْباهِ الْمُؤ تَلِفَهِ، وَالاَضْدادِ الْمُتَعادِیَهِ وَالاَخْلاطِ الْمُتَبایِنَهِ، مِنَ الْحَرِّ وَالْبَرْدِ، وَالْبِلَّهِ وَالْجُمُودِ، وَالْمَساءَةِ وَالسُّرُورِ وَاسْتَاءْدَى اللّهُ سُبْحانَهُ الْمَلائِکَهَ وَدِیعَتَهُ لَدَیْهِمْ وَ عَهْدَ وَصِیَّتِهِ الَیْهِمْ، فِى الاَذْعانِ بِالسُّجودِ لَهُ وَالْخُشُوعِ لِتَکْرِمَتِهِ.
فَقالَ سُبْحانَهُ: (اِسْجِدُوا لِآدَم فَسَجَدوا الا اِبْلیسَ) اعْتَرَتْهُ الْحَمِیَّهُ وَ غَلَبَتْ عَلَیهِ الشِّقْوَهُ وَ تَعَزَّزَ بِخَلْقَهِ النّارِ، وَاسْتَوْهَنَ خَلْقَ الصَّلْصالِ، فَاءَعْطاهُ اللّ هُ النَّظَرَهَ اسْتِحْقاقا لِلسَّخْطَهِ وَاسْتِتْماما لِلْبَلیَّهِ، وَانْجازا لِلْعِدَهِ، فَقالَ: (اِنَّکَ مَنَ الْمُنْظَرینَ الى یَوْمِ الْوَقْتِ الْمَعلوُمِ).
ثُمَّ اءَسْکَنَ سُبْحانَهُ آدَمَ دارا اءَرْغَدَ فِیها عِیشَتَهُ، وَ آمَنَ فِیها مَحَلَّتَهُ، وَ حَذَّرَهُ ابْلیسَ وَ عَداوَتَهُ، فَاغْتَرَّهُ عَدُوُّهُ نَفاسَهً عَلَیْهِ بِدارِ الْمُقامِ وَ مُرافَقَهِ الاَبْرارِ، فَباعَ الْیَقِینَ بِشَکِّهِ وَالْعَزِیمَهَ بِوَهْنِهِ. وَ اسْتَبْدَلَ بِالْجَذَلِ وَ جَلاً، وَ بِالاَغْتِرارِ نَدَما، ثُمَّ بَسَطَ اللّ هُ سُبْحانَهُ لَهُ فِى تَوْبَتِهِ، وَ لَقّاهُ کَلِمَهَ رَحْمَتِهِ، وَ وَعَدَهُ الْمَردَّ اِلى جَنَّتِهِ. فَاءَهْبَطَهُ الى دارِ البَلِیَّهِ، وَ تَناسُلِ الذُّرِّیَّهِ.
وَ اصْطَفى سُبْحانَهُ مِنْ وَلَدِهِ اءَنْبِیاءَ اءَخَذَ عَلَى الْوَحى مِیثاقَهُمْ، وَ عَلى تَبْلیغِ الرِّسالَهِ اَمانَتَهُمْ، لَمّا بَدَّلَ اءَکْثَرُ خَلْقِهِ عَهْدَ اللّهِ اِلَیْهِمْ فَجَهِلوا حَقَّهُ، وَ اتَّخِذوا الاَنْدادَ مَعَهُ، وَ اجْتَبالَتْهُمُ الشِّیاطِینُ عَنْ مَعْرِفَتِهِ، وَ اقْتَطَعَتْهُمْ عَنْ عِبادَتِهِ، فَبَعثَ فِیهِمْ رُسُلَهُ وَ واتَرَ الَیْهِمْ اءَنْبیاءَهُ لِیَسْتَاءْدُوهُمْ مِیْثاقَ فِطْرَتِهِ، وَ یُذَکِّرُوهُمْ مَنْسِىَّ نِعْمَتِهِ، وَ یَحْتَجُّوا عَلَیْهِمْ بِالتَّبْلِیغِ، وَ یُثِیرُوا لَهُمْ دَفائِنَ الْعُقُولِ وَ یُرُوهُمْ آیاتِ الْمُقْدِرَهِ.
مِن سَقْفٍ فَوْقَهُم مَرْفُوعٍ، وَ مِهادٍ تَحْتَهُم مَوْضُوعٍ، وَ مَعایِشَ تُحْیِیهِمْ، وَ آجالٍ تُفْنِیهمْ، وَ اءَوْصابٍ تُهْرِمُهُمْ، وَ اءَحْداثٍ تَتابَعُ عَلَیْهِمْ، وَ لَمْ یُخْلِ سُبْحانَهُ خَلْقَهُ مِنْ نَبِی مُرْسَلٍ، اءَوْ کِتابٍ مُنْزَلٍ، اءوْ حُجَّهٍ لازِمَهٍ، اءوْ مَحَجَّهٍ قائِمَهٍ، رُسُلُ لا تُقَصِّرُ بِهِمْ قِلَّهُ عَدَدِهِمْ، وَ لا کَثْرَهُ الْمُکَذَّبِینَ لَهُمْ، مِنْ سابِقٍ سُمِّىَ لَهُ مَنْ بَعْدَهُ، اءَوْ غابِرٍ عَرَّفَهُ مَنْ قَبْلَهُ.
عَلى ذلکَ نَسَلَتِ الْقُرونُ، وَ مَضَتِ الدُّهُورُ، وَ سَلَفَتِ الاَباءُ، وَ خَلَفَتِ الاَبْناءُ، الى اَنْ بَعثَ اللّهُ سُبْحانَهُ مُحَمَّدَا رَسُولَ اللّهِ صَلَّى اللّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ لاِنْجازِ عِدَتِهِ، وَ تَمامِ نُبُوَتِهِ، مَاءخُوذا عَلى النَّبیِّینَ مِیْثاقُهُ، مَشْهُورَهً سِماتُهُ، کَرِیما مِیلادُهُ. وَ اءَهْلُ الاَرْضِ یَوْمَئِذٍ مِلَلٌ مُتَفَرِّقَهٌ، وَ اءَهْواءٌ مُنَتِشرَهٌ وَ طَرائِقُ مُتشَتِّتَهٌ، بَیْنَ مُشْبِّهٍ لِلّهِ بِخَلْقِهِ، اءوْ مُلْحِدٍ فِى اسْمِهِ اءَوْ مُشِیرٍ الى غَیْرِهِ، فَهَداهُمْ بِهِ مِنَ الضَّلالَهِ، وَ اءَنْقَذَهُمْ بِمَکانِهِ مِنَ الْجَهالَهِ.
ثُمَّ اخْتارَ سُبْحانَهُ لِمُحمَّدٍ صَلّى اللّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ لِقاءَهُ، وَ رَضِىَ لَهُ ما عِنْدَهُ وَ اءَکْرَمَهُ عَنْ دارِ الدُّنْیا وَ رَغِبَ بِهِ عَنْ مُقارَنَهِ الْبَلْوى . فَقَبَضَهُ الَیْهِ کَریما صَلَّى اللّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ، وَ خَلَّفَ فِیکُمْ ما خَلَّفَتِ الاَنْبِیاءُ فِى اُمَمِها اِذْ لَمْ یَتْرُکُوهُمْ هَمَلا، بِغَیْرِ طَرِیق واضِحٍ، وَ لا عَلَمٍ قائِمٍ، کِتابَ رَبِّکُمْ فِیکُمْ مُبَیِّنا حَلالَهُ وَ حَرامَهُ وَ فَرائِضَهُ وَ فَضائِلَهُ وَ ناسِخَهُ وَ مَنْسُوخَهُ، وَ رُخَصَهُ وَ عَزائِمَهُ، وَ خاصَّهُ وَ عامَّهُ، وَ عِبَرَهُ وَ اَمْثالَهُ، وَ مُرْسَلَهُ وَ مَحْدُودَهُ، وَ مَحْکَمَهُ وَ مُتَشابِهَهُ.
مُفَسِّرا مُجْمَلَهُ وَ مُبَیِّنا غَوامِضَهُ، بَیْنَ مَاءخُوذٍ میثاقُ فِى عِلْمِهِ وَ مُوَسِّعٍ عَلَى الْعِبادِ فِى جَهْلِهِ، وَ بَیْنَ مُثْبَتٍ فِى الْکِتابِ فَرْضُهُ، وَ مَعْلُومٍ فِى السُّنَّهِ نَسْخُهُ، وَ واجِبٍ فِى السُّنَّهِ اءخْذُهُ، وَ مُرَخَّصٍ فِى الْکِتابِ تَرْکُهُ، وَ بَیْنَ واجِبٍ ، وَ زائِلٍ فِى مُسْتَقْبَلِهِ، وَ مُبایِنٌ بَیْنً مَحارِمِهِ مِنْ کَبیرٍ اءوْعَدَ عَلَیْهِ نیرانَهُ، اءَوْ صَغِیرٍ اءرْصَدَ لَهُ غُفْرانَهُ. وَ بَیْنَ مَقْبُولٍ فِى اءَدْناهُ مُوَسَّع فِى اءَقْصاهُ.
مِنْها فِى ذِکْرِ الْحَجِّ :
وَ فَرَضَ عَلَیْکُمْ حَجَّ بَیْتِهِ الَّذِى جَعَلَهُ قِبْلَهً لِلاءَنامِ یَرِدُونَهُ وُرُودَ الاَنْعامِ وَ یَاءْلَهُونَ الَیْهِ وُلوهَ الْحَمامِ جَعَلَهُ سُبْحانَهُ عَلامَهً لِتَواضُعِهِمْ لِعَظَمَتِهِ وَ اذْعانِهِمْ لِعِزَّتِهِ، وَ اخْتارَ مِنْ خَلْقِهِ سُمّاعا اءَجابُوا الَیْهِ دَعْوَتَهُ، وَ صَدَّقوا کَلِمَتَهُ، وَ وَقَفُوا مَواقِفَ اءَنْبِیائِهِ، وَ تَشَبَّهوا بِمَلائِکَتِهِ الْمُطِیفِینَ بِعَرْشِهِ یُحْرِزُونَ الاَرْباحَ فِى مَتْجَرِ عِبادَتِهِ. وَ یَتَبادَرونَ عِنْدَهُ مَوْعِدَ مَغْفِرَتِهِ، جَعَلَهُ سُبْحانَهُ وَ تَعالِى لِلاسْلامِ عَلَما وَ لِلْعائِذِینَ حَرَما، فَرَضَ حَجَّهُ وَ اَوْجَبَ حَقَّهُ وَ کَتَبَ عَلَیْکُمْ وِفادَتَهُ فَقالَ سُبْحانَهُ: "وَ لِلّهِ عَلَى النّاسِ حِجُّ الْبَیْتِ مَنِ اسْتَطاعَ اِلَیْهِ سَبِیلاً وَ مَنْ کَفَرَ فَاِنَّ اللّهَ غَنِىُّ عَنِ الْعالَمِین ".
خطبه دو
وَ مِنْ خُطْبَهٍ لَهُ عَلَیْهِ السَّلامُ بَعْدَ انْصِرافِهِ مِن صِفِّینَ: 
اءحْمَدُهُ اسْتِتْماما لِنِعْمَتِهِ، وَ اسْتِسْلاما لِعِزَّتِهِ، وَ اسْتِعْصاما مِنْ مَعْصِیَتِهِ، وَ اءَسْتَعِینُهُ فاقَهً الى کِفایَتِهِ انَّهُ لا یَضِلُّ مَنْ هَداهُ. وَ لا یَئِلُ مَنْ عاداهُ وَ لا یَفْتَقِرُ مَنْ کَفاهُ، فَانَّهُ اءَرْجَحُ ما وُزِنَ وَ اءَفْضَلُ ما خُزِنَ وَ اءَشْهَدُ اءَنْ لا الهَ الا اللّهُ وَحْدَهُ لا شَرِیکَ لَهُ، شَهادَهً مُمْتَحَنا اخْلاصُها، مُعْتَقَدا مُصاصُهِّا، نَتَمَسَّکُ بِها اءَبَدا ما اءبْقانا، وَ نَدَّخِرُها لاَهاوِیلِ ما یَلْقانا فِانَّها عَزِیمَهُ الایمانِ، وَ فاتِحَهُ الاحْسانِ وَ مَرْضاهُ الرّحمنِ، وَ مَدْحَرَهُ الشِّیْطانِ.
وَ اءَشْهَدُ اءَنَّ مُحَمَّدا عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ، اءَرْسَلَهُ بِالدِّینِ الْمَشْهُورِ، وَ الْعِلْمِ المَاءثُورِ وَ الْکِتابِ الْمَسْطُورِ، وَ النُّورِ السّاطِعِ، وَ الضِّیاءِ اللامِعِ، وَ الْاءَمْرِ الصّادِعِ. اِزاحَهً لِلشُّبُهاتِ، وَ احْتِجاجا بِالبَیِّناتِ، وَ تَحْذِیرا بِالْآیاتِ، وَ تَخْوِیفا بِالمُثلاتِ وَ النّاسُ فِى فِتَنٍ انْجَذَمَ فِیها حَبْلُ الدّینِ وَ تَزَعْزَعَتْ سَوارِى الْیَقینِ، وَ اخْتَلَفَ النَّجْرُ وَ تَشَتَّتَ الْاءَمْرُ، وَ ضاقَ الْمَخْرَجُ وَ عَمِىَ الْمَصْدَرُ فَالْهُدى خامِلٌ، وَ الْعَمى شامِلٌ. عُصِىَ الرَّحْمنُ، وَ نُصِرَ الشَّیْطانُ، وَ خُذِلَ الْإ یمانُ، فَانْهارَتْ دَعائِمُهُ، وَ تَنَکَّرَتْ مَعالِمُهُ، وَ دَرَسَتْ سُبُلُهُ، وَ عَفَتْ شُرُکُهُ.
اءَطاعُوا الشَّیْطانَ فسَلکَُوا مَسالِکَهُ، وَوَرَدُوا مَناهِلَهُ، بِهِمْ سارَتْ اءَعْلامُهُ، وَ قامَ لِواؤُهُ فِى فِتَنٍ داسَتْهُمْ بِاءَخْفافِها، وَ وَطِئَتْهُمْ بِاءَظْلافِها وَ قامَتْ عَلى سَنابِکِها، فَهُمْ فِیها تائِهُونَ حائِرونَ جاهِلُونَ مَفْتُونُونَ فِى خَیْرِ دارٍ وَ شَرِّ جِیرانٍ، نَوْمُهُمْ سُهُودٌ، وَ کُحْلُهُمْ دُمُوعٌ، بِاءَرْضٍ عالِمُها مُلْجَمٌ وَ جاهِلُها مُکْرَمٌ.
وَ مِنْها وَ یَعْنِى آلَ النَّبِىَ صَلَّى اللّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّم :
هُمْ مَوْضِعُ سِرِّهِ وَ لَجَاءُ اءَمّرِهِ وَ عَیْبَهُ عِلْمِهِ وَ مَوئِلُ حُکْمِهِ وَ کُهُوفُ کُتُبِهِ، وَ جِبالُ دِینِه ، بِهِمْ اءَقامَ انْحِناءَ ظَهْرِهِ وَ اءَذْهَبَ ارْتِعادَ فَرائِصِهِ.
مِنْها فى الْمُنافِقین :
زَرَعُوا الْفُجُورَ، وَ سَقَوْهُ الْغُرُورَ، وَ حَصَدُوا الثُّبُورَ، لا یُقاسُ بِآلِ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ مَنْ هذِهِ الامَّهِ اءَحَدٌ وَ لا یُسوَّى بِهِمْ مَنْ جَرَتْ نِعْمَتُهُمْ عَلَیْهِ اءَبَدا، هُمْ اءَساسُ الدِّینِ، وَ عِمادُ الْیَقینِ، إ لَیْهِمْ یَفِى ءُ الْغالِى ، وَ بِهِمْ یِلْحَقُ التّالِى وَ لَهُمْ خَصائِصُ حَقِّ الْوِلایَهِ، وَ فِیهِمْ الْوَصِیَّهُ وَ الْوِراثَهُ، الآنَ اذْ رَجَعَ الْحَقُّ الى اءهلِهِ وَ نُقِلَ الى مُنتَقَلِهِ.
وَ مِنْ خُطْبَهٍ لَهُ عَلَیْهِ السَّلامُ الْمَعْرُوفَهُ بِالشِّقشْقِیَّهِ: 
اءَما وَ اللّهِ لَقَدْ تَقَمَّصَهَا فُلانٌ وَ اِنَّهُ لَیَعْلَمُ اءَنَّ مَحَلّى مِنْها مَحَلُّ الْقُطْبِ مِنَ الرِّحى ، یَنْحَدِرُ عَنِّى السَّیلُ وَ لا یَرْقى اِلَىَّ الطَّیْرُ. فَسَدَلْتُ دُونَها ثَوْبَا وَ طَوَیْتُ عَنْها کَشْحا، وَ طَفِقْتُ اءرْتَئى بَیْنَ اءنْ اءَصُولَ بِیدٍ جَذّاءَ اءوْ اءصْبِرَ عَلَى طَخْیَهٍ عَمْیاءَ یَهْرَمُ فِیهَا الْکَبِیرُ. وَ یَشِیبُ فِیهَا الصَّغِیرُ، وَ یَکْدَحُ فِیها مُومِنٌ حَتّى یَلْقى رَبِّهُ، فَرَاءَیْتُ اءَنَّ الصَّبْرَ عَلى هاتا اءَحْجى فَصَبْرَتُ وَ فِى الُعَیْنِ قَذىً، وَ فِى الْحَلْقِ شَجا، اءَرى تُراثىِ نَهْبا
حَتّى مَضَى الاَوَّلُ لِسَبِیلِهِ فَاءَدْلى بِها الَى فُلانٍ بَعْدَهُ
شَتّانَ ما یَوْمِى عَلى کُوْرَها
وَ یَوْمُ حَیّانَ اءَخِى جابِرٍ فَیا عَجَبا بَیْنا
هُوَ یَسْتَقِیلُها فِىحَیاتِهِ إ ذْ عَقَدَها لِآخَرَ بَعْدَ وَفاتِهِ، لَشَدَّ ما تَشَطَّرا ضَرْعَیْها، فَصَیَّرَها فِى حوْزَهٍ خَشْناءَ، یَغْلُظُ کَلْمُها وَ یَخْشُنُ مَسُّها، وَ یَکْثُرُ الْعِثارُ فیها، وَ الْاعْتِذارُ مِنْها، فَصاحِبُها کَراکِبِ الصَّعْبَهِ إ نْ اءَشْنَقَ لَها خَرَمَ، وَ إ نْ اءسْلَسَ لَها تَقَحَّمَ، فَمُنِىَ النّاسُ لَعَمْرُ اللّهِ، بِخَبْطٍ وَ شِماسٍ، وَ تَلَوُّنٍ وَ اعْتِراضٍ، فَصَبَرْتُ عَلى طُولِ الْمُدَّهِ وَ شِدَّهِ الْمِحْنَهِ. حَتّى اذا مَضى لِسَبِیلِه ، جَعَلَها فِى جَماعَهٍ زَعَمَ اءَنِّى اءَحَدُهُمْ، فَیا للّهِ وَ لِلشُّورى ، مَتَى اعْتَرَضَ الرَّیْبُ فِىَّ مَعَ الْاءَوَّلِ مِنْهُمْ حَتّى صِرْتُ اءُقْرَنُ الى هذِهِ النَّظائِرِ لکِنِّى اءَسْفَفْتُ اذْ اءَسَفُّوا وَ طِرْتُ اذْ طارُواْ، فَصَغا رَجُلٌ مِنْهُمْ لِضِغْنِهِ، وَ مالَ الْآخَرُ لِصِهْرِهِ، مَعَ هَنٍ وَ هَنٍ.
إ لى اءَنْ قامَ ثالِثُ الْقومِ نافِجا حِضْنَیْهِ بَیْنَ نَشِیلِهِ وَ مُعْتَلَفِهِ، وَ قامَ مَعَهُ بَنُو اءَبِیهِ یَخْضِمُونَ مالَ اللّهِ خَضْمَه الا بِلِ نِبْتَهَ الرَّبِیعِ، الى اءَنِ انْتَکَثَ فَتْلُهُ، وَ اءَجْهَزَ عَلَیْهِ عَمَلُهُ وَ کَبَتْ بِهِ بِطْنَتُهُ.
فما راعَنِى الا وَ النّاسُ الَىَّ کَعُرْفِ الضَّبُع یَنْثالُونَ عَلَىَّ مِنْ کُلِّ جانِبٍ، حَتّى لَقَدْ وُطِى ءَ الْحَسَنانِ، وَ شُقَّ عِطافِى ، مُجْتَمِعِینَ حَوْلِى کَرَبِیضَهِ الْغَنَم فَلَمّا نَهَضتُ بِالْاءمْرِ نَکَثَتْ طائِفَهٌ وَ مَرَقَتْ اءُخْرى وَ قَسَطَ آخَرُونَ کَاءَنَّهُمْ لَمْ یِسْمَعُوا اللّهَ سُبْحانَهُ یِقُولُ: "تِلْکَ الدّارُ الاخِرَهُ نَجْعَلُها لِلَّذِینَ لا یُرِیدُونَ عُلُوَّا فِى الْاءَرْضِ وَ لا فَسادا وَ الْعاقِبَهُ لِلْمُتَّقِینَ، "بَلى وَ اللّهِ لَقَدْ سَمِعُوها وَ وَعَوْها، وَ لکِنَّهُمْ حَلِیَتِ الدُّنْیا فِى اءَعْیُنِهِمْ وَ راقَهُم زِبرِجُها.
اءَما وَ الَّذِى فَلَقَ الحَبَّهَ، وَ بَرَاءَ النَّسَمَهَ لَوْ لا حُضُورُ الْحاضِرِ وَ قِیامُ الْحُجَّهِ بِوُجُودِ النّاصِرِ، وَ ما اءَخَذَ اللّهُ عَلَى الْعُلَماءِ اءَنْ لا یُقارُّوا عَلى کِظَّهَ ظالِم وَ لا سَغَبِ مَظلُومٍ لاْلَقْیْتُ حَبْلَها عَلى غارِبها وَ لَسَقَیْتُ آخِرَها بِکَاءْسِ اءوَّلِها، وَ لالْفَیْتُمْ دُنْیاکُمْ هذِهِ اءَزْهَدَ عِنْدى مِنْ عَفْطَهِ عَنْزٍ.
((قالُوا: وَ قامَ إ لَیْهِ رَجُلُ مِنْ اءَهْلِ السَّوادِ عِنْدَ بُلُوغِهِ الى هذَا الْمَوْضِعِ مِنْ خُطْبَتِهِ، فَناوَلَهُ کِتابا فَاءَقْبَلَ یَنْظُرُ فِیهِ. ((فَلَمَّا فَرَغَ مِنْ قِرَاءَتِهِ)) قَالَ لَهُ ابْنُ عَبَّاسٍ یَا اءَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ لَوِ اطَّرَدَتْ مَقالَتَکَ مِنْ حَیْثُ اءَفْضَیْتَ فَقَالَ هَیْهَاتَ یَا ابْنَ عَبَّاسٍ تِلْکَ شِقْشِقَةٌ هَدَرَتْ ثُمَّ قَرَّتْ.
قَالَ ابْنُ عَبَّاسٍ فَوَاللَّهِ مَا اءَسَفْتُ عَلَى کَلاَمٍ قَطُّ کَاءَسَفِی اءَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع بَلَغَ مِنْهُ حَیْثُ اءَرَادَ.
قَوْلُهُ ع فِى هذِهِ الْخُطْبَهِ (کَراکِبِ الصَّعْبَةِ إ نْ اءَشْنَقَ لَها خَرَمْ وَ إِنْ اءَسْلَسْ لَها تَقَحَّمَ) یُریدُ اءنَّهُ إ ذا شَدَّدَ عَلَیْها فِی جَذْبِ الْزَّمامِ وَ هِىٍَّ تُنازِعُهُ رَاءْسَها خَرَمَ اءَنْفَها و إِنْ اءَرْخى لَها شَیْئَا مَعَ صُعُوبَتِها تَقَحَّمَتْ بِهِ فَلَمْ یَمْلِکْها، یُقالُ: اءشْنَقَ الْنَاقَةَ إ ذا جَذَبَ رَاءْسَها بِالزَّمامِ فَرَفَعَهُ وَ شَنَقَها اءَیْضا.
ذَکَرَ ذلِکَ ابْنُ السِّکَّیتِ فِی إ صْلاحِ الْمَنْطِقِ وَ إِنَّما قالَ ع : (اءَشْنَقَ لَها) وَ لَمْ یَقُلْ اءَشْنَقَها لا نَّهُ جَعَلَهُ فِی مُقابَلَةِ قَوْلِهِ اءَسْلَسَ لَها فَکَاءَنَّهُ ع قالَ: إ نْ رَفَعَ لَها رَاءسَها بِمَعْنى
اءَمْسَکَهُ عَلَیْها بِالزَّمامِ وَ فِى الْحَدیثِ اَنَّ رَسَولُ اللّهِ ص خَطَبَ عَلى ناقَتِهِ وَ قَدْ شَنَقَ لَها فَهِىَ تَقْصَعُ بِجُرَّتِها، وَ مِنْ الشَاهِدِ عَلى اءَنَّ اءَشْنَقَ بِمَعْنى شَنَقَ قَوْلَ عَدِىِّ بْنِ زَیْدِ الْعِبادىِّ:
ساءَها ما بِنا تَبَیَّنَ فِى الاءیْدِى وَ اشْناقُها الى الاءعْناقِ
ساءها ما بنا تبیّن فی الا یدی
وَ مِنْ خُطْبَهٍ لَهُ عَلَیْهِ السَّلامُ الْمَعْرُوفَهُ بِالشِّقشْقِیَّهِ: 
اءَما وَ اللّهِ لَقَدْ تَقَمَّصَهَا فُلانٌ وَ اِنَّهُ لَیَعْلَمُ اءَنَّ مَحَلّى مِنْها مَحَلُّ الْقُطْبِ مِنَ الرِّحى ، یَنْحَدِرُ عَنِّى السَّیلُ وَ لا یَرْقى اِلَىَّ الطَّیْرُ. فَسَدَلْتُ دُونَها ثَوْبَا وَ طَوَیْتُ عَنْها کَشْحا، وَ طَفِقْتُ اءرْتَئى بَیْنَ اءنْ اءَصُولَ بِیدٍ جَذّاءَ اءوْ اءصْبِرَ عَلَى طَخْیَهٍ عَمْیاءَ یَهْرَمُ فِیهَا الْکَبِیرُ. وَ یَشِیبُ فِیهَا الصَّغِیرُ، وَ یَکْدَحُ فِیها مُومِنٌ حَتّى یَلْقى رَبِّهُ، فَرَاءَیْتُ اءَنَّ الصَّبْرَ عَلى هاتا اءَحْجى فَصَبْرَتُ وَ فِى الُعَیْنِ قَذىً، وَ فِى الْحَلْقِ شَجا، اءَرى تُراثىِ نَهْبا
حَتّى مَضَى الاَوَّلُ لِسَبِیلِهِ فَاءَدْلى بِها الَى فُلانٍ بَعْدَهُ
شَتّانَ ما یَوْمِى عَلى کُوْرَها
وَ یَوْمُ حَیّانَ اءَخِى جابِرٍ فَیا عَجَبا بَیْنا
هُوَ یَسْتَقِیلُها فِىحَیاتِهِ إ ذْ عَقَدَها لِآخَرَ بَعْدَ وَفاتِهِ، لَشَدَّ ما تَشَطَّرا ضَرْعَیْها، فَصَیَّرَها فِى حوْزَهٍ خَشْناءَ، یَغْلُظُ کَلْمُها وَ یَخْشُنُ مَسُّها، وَ یَکْثُرُ الْعِثارُ فیها، وَ الْاعْتِذارُ مِنْها، فَصاحِبُها کَراکِبِ الصَّعْبَهِ إ نْ اءَشْنَقَ لَها خَرَمَ، وَ إ نْ اءسْلَسَ لَها تَقَحَّمَ، فَمُنِىَ النّاسُ لَعَمْرُ اللّهِ، بِخَبْطٍ وَ شِماسٍ، وَ تَلَوُّنٍ وَ اعْتِراضٍ، فَصَبَرْتُ عَلى طُولِ الْمُدَّهِ وَ شِدَّهِ الْمِحْنَهِ. حَتّى اذا مَضى لِسَبِیلِه ، جَعَلَها فِى جَماعَهٍ زَعَمَ اءَنِّى اءَحَدُهُمْ، فَیا للّهِ وَ لِلشُّورى ، مَتَى اعْتَرَضَ الرَّیْبُ فِىَّ مَعَ الْاءَوَّلِ مِنْهُمْ حَتّى صِرْتُ اءُقْرَنُ الى هذِهِ النَّظائِرِ لکِنِّى اءَسْفَفْتُ اذْ اءَسَفُّوا وَ طِرْتُ اذْ طارُواْ، فَصَغا رَجُلٌ مِنْهُمْ لِضِغْنِهِ، وَ مالَ الْآخَرُ لِصِهْرِهِ، مَعَ هَنٍ وَ هَنٍ.
إ لى اءَنْ قامَ ثالِثُ الْقومِ نافِجا حِضْنَیْهِ بَیْنَ نَشِیلِهِ وَ مُعْتَلَفِهِ، وَ قامَ مَعَهُ بَنُو اءَبِیهِ یَخْضِمُونَ مالَ اللّهِ خَضْمَه الا بِلِ نِبْتَهَ الرَّبِیعِ، الى اءَنِ انْتَکَثَ فَتْلُهُ، وَ اءَجْهَزَ عَلَیْهِ عَمَلُهُ وَ کَبَتْ بِهِ بِطْنَتُهُ.
فما راعَنِى الا وَ النّاسُ الَىَّ کَعُرْفِ الضَّبُع یَنْثالُونَ عَلَىَّ مِنْ کُلِّ جانِبٍ، حَتّى لَقَدْ وُطِى ءَ الْحَسَنانِ، وَ شُقَّ عِطافِى ، مُجْتَمِعِینَ حَوْلِى کَرَبِیضَهِ الْغَنَم فَلَمّا نَهَضتُ بِالْاءمْرِ نَکَثَتْ طائِفَهٌ وَ مَرَقَتْ اءُخْرى وَ قَسَطَ آخَرُونَ کَاءَنَّهُمْ لَمْ یِسْمَعُوا اللّهَ سُبْحانَهُ یِقُولُ: "تِلْکَ الدّارُ الاخِرَهُ نَجْعَلُها لِلَّذِینَ لا یُرِیدُونَ عُلُوَّا فِى الْاءَرْضِ وَ لا فَسادا وَ الْعاقِبَهُ لِلْمُتَّقِینَ، "بَلى وَ اللّهِ لَقَدْ سَمِعُوها وَ وَعَوْها، وَ لکِنَّهُمْ حَلِیَتِ الدُّنْیا فِى اءَعْیُنِهِمْ وَ راقَهُم زِبرِجُها.
اءَما وَ الَّذِى فَلَقَ الحَبَّهَ، وَ بَرَاءَ النَّسَمَهَ لَوْ لا حُضُورُ الْحاضِرِ وَ قِیامُ الْحُجَّهِ بِوُجُودِ النّاصِرِ، وَ ما اءَخَذَ اللّهُ عَلَى الْعُلَماءِ اءَنْ لا یُقارُّوا عَلى کِظَّهَ ظالِم وَ لا سَغَبِ مَظلُومٍ لاْلَقْیْتُ حَبْلَها عَلى غارِبها وَ لَسَقَیْتُ آخِرَها بِکَاءْسِ اءوَّلِها، وَ لالْفَیْتُمْ دُنْیاکُمْ هذِهِ اءَزْهَدَ عِنْدى مِنْ عَفْطَهِ عَنْزٍ.
((قالُوا: وَ قامَ إ لَیْهِ رَجُلُ مِنْ اءَهْلِ السَّوادِ عِنْدَ بُلُوغِهِ الى هذَا الْمَوْضِعِ مِنْ خُطْبَتِهِ، فَناوَلَهُ کِتابا فَاءَقْبَلَ یَنْظُرُ فِیهِ. ((فَلَمَّا فَرَغَ مِنْ قِرَاءَتِهِ)) قَالَ لَهُ ابْنُ عَبَّاسٍ یَا اءَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ لَوِ اطَّرَدَتْ مَقالَتَکَ مِنْ حَیْثُ اءَفْضَیْتَ فَقَالَ هَیْهَاتَ یَا ابْنَ عَبَّاسٍ تِلْکَ شِقْشِقَةٌ هَدَرَتْ ثُمَّ قَرَّتْ.
قَالَ ابْنُ عَبَّاسٍ فَوَاللَّهِ مَا اءَسَفْتُ عَلَى کَلاَمٍ قَطُّ کَاءَسَفِی اءَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع بَلَغَ مِنْهُ حَیْثُ اءَرَادَ.
قَوْلُهُ ع فِى هذِهِ الْخُطْبَهِ (کَراکِبِ الصَّعْبَةِ إ نْ اءَشْنَقَ لَها خَرَمْ وَ إِنْ اءَسْلَسْ لَها تَقَحَّمَ) یُریدُ اءنَّهُ إ ذا شَدَّدَ عَلَیْها فِی جَذْبِ الْزَّمامِ وَ هِىٍَّ تُنازِعُهُ رَاءْسَها خَرَمَ اءَنْفَها و إِنْ اءَرْخى لَها شَیْئَا مَعَ صُعُوبَتِها تَقَحَّمَتْ بِهِ فَلَمْ یَمْلِکْها، یُقالُ: اءشْنَقَ الْنَاقَةَ إ ذا جَذَبَ رَاءْسَها بِالزَّمامِ فَرَفَعَهُ وَ شَنَقَها اءَیْضا.
ذَکَرَ ذلِکَ ابْنُ السِّکَّیتِ فِی إ صْلاحِ الْمَنْطِقِ وَ إِنَّما قالَ ع : (اءَشْنَقَ لَها) وَ لَمْ یَقُلْ اءَشْنَقَها لا نَّهُ جَعَلَهُ فِی مُقابَلَةِ قَوْلِهِ اءَسْلَسَ لَها فَکَاءَنَّهُ ع قالَ: إ نْ رَفَعَ لَها رَاءسَها بِمَعْنى
اءَمْسَکَهُ عَلَیْها بِالزَّمامِ وَ فِى الْحَدیثِ اَنَّ رَسَولُ اللّهِ ص خَطَبَ عَلى ناقَتِهِ وَ قَدْ شَنَقَ لَها فَهِىَ تَقْصَعُ بِجُرَّتِها، وَ مِنْ الشَاهِدِ عَلى اءَنَّ اءَشْنَقَ بِمَعْنى شَنَقَ قَوْلَ عَدِىِّ بْنِ زَیْدِ الْعِبادىِّ:
ساءَها ما بِنا تَبَیَّنَ فِى الاءیْدِى وَ اشْناقُها الى الاءعْناقِ
ساءها ما بنا تبیّن فی الا یدی
و إ شناقها إ لى الا عناق

و من خطبة له ع و هی من اءفصح کلامه علیه السلام و فیها یعظ الناس و یهدیهم من ضلالتهم ویقال إ نه خطبها بعد قتل طلحة و الزبیر 
بِنَا اهْتَدَیْتُمْ فِی الظَّلْماءِ وَ تَسَنَّمْتُمُ الْعَلْیَاءَ وَ بِنَا انْفَجَرْتُمْ عَنِ السِّرارِ وُقِرَ سَمْعٌ لَمْ یَفْقَهِ الْوَاعِیَةَ وَ کَیْفَ یُرَاعِی النَّبْاءَةَ مَنْ اءَصَمَّتْهُ الصَّیْحَةُ؟ رَبَطَ جَنانٌ لَمْ یُفَارِقْهُ الْخَفَقانُ، مَا زِلْتُ اءَنْتَظِرُ بِکُمْ عَوَاقِبَ الْغَدْرِ وَ اءَتَوَسَّمُکُمْ بِحِلْیَةِ الْمُغْتَرِّینَ حَتَّى سَتَرَنِی عَنْکُمْ جِلْبابُ الدِّینِ وَ بَصَّرَنِیکُمْ صِدْقُ النِّیَّةِ اءَقَمْتُ لَکُمْ عَلَى سَنَنِ الْحَقِّ فِی جَوَادِّ الْمَضَلَّةِ حَیْثُ تَلْتَقُونَ وَ لاَ دَلِیلَ وَ تَحْتَفِرُونَ وَ لاَ تُمِیهُونَ، الْیَوْمَ اءُنْطِقُ لَکُمُ الْعَجْمَاءَ ذَاتَ الْبَیَانِ! عَزَبَ رَاءْیُ امْرِئٍ تَخَلَّفَ عَنِّی مَا شَکَکْتُ فِی الْحَقِّ مُذْ اءُرِیتُهُ، لَمْ یُوجِسْ مُوسَى ع خِیفَةً عَلَى نَفْسِهِ بَلْ اءَشْفَقَ مِنْ غَلَبَةِ الْجُهَّالِ وَ دُوَلِ الضَّلاَلِ، الْیَوْمَ تَوَافَقْنَا عَلَى سَبِیلِ الْحَقِّ وَ الْبَاطِلِ مَنْ وَثِقَ بِمَاءٍ لَمْ یَظْمَاْ.
و من خطبة له ع لَما قُبِضَ رَسوُلُ اللّهُ ص وَ خاطَبَهُ الْعَباسُ وَ اءَبُوسُفْیانَ بْنُ حَرْبٍ فِی اءَنْیُبایِعا لَهُ بِالْخِلافَةِ: 
اءَیُّهَا النَّاسُ شُقُّوا اءَمْواجَ الْفِتَنِ بِسُفُنِ النَّجَاةِ وَ عَرِّجُوا عَنْ طَرِیقِ الْمُنَافَرَةِ وَ ضَعُوا تِیجانَ الْمُفَاخَرَةِ، اءَفْلَحَ مَنْ نَهَضَ بِجَنَاحٍ اءَوِ اسْتَسْلَمَ فَاءَرَاحَ، مَاءٌ آجِنٌ وَ لُقْمَةٌ یَغَصُّ بِها آکِلُهَا، وَ مُجْتَنِی الثَّمَرَةِ لِغَیْرِ وَقْتِ إِینَاعِها کَالزَّارِعِ بَغَیْرِ اءَرْضِهِ.
فَإِنْ اءَقُلْ یَقُولُوا: حَرَصَ عَلَى الْمُلْکِ وَ إِنْ اءَسْکُتْ یَقُولُوا: جَزِعَ مِنَ الْمَوْتِ هَیْهَاتَ بَعْدَ اللَّتَیَّا وَ الَّتِی ! وَ اللَّهِ لاَبْنُ اءَبِی طَالِبٍ آنَسُ بِالْمَوْتِ مِنَ الطِّفْلِ بِثَدْیِ اءُمِّهِ بَلِ انْدَمَجْتُ عَلَى مَکْنُونِ عِلْمٍ لَوْ بُحْتُ بِهِ لاَضْطَرَبْتُمُ اضْطِرَابَ الْاءَرْشِیَةِ فِی الطَّوِیِّ الْبَعِیدَةِ
و من کلام له ع لَمَا اءُشِیرَ عَلَیْهِ بِاءَن لا یَتْبَعَ طَلْحَةَ وَ الزُّبِیْرَ وَ لا یُرْصِدَ لَهُما القِتالَ: 
وَ اللَّهِ لاَ اءَکُونُ کَالضَّبُعِ تَنامُ عَلَى طُولِ اللَّدْمِ حَتَّى یَصِلَ إِلَیْها طَالِبُها وَ یَخْتِلَها راصِدُها وَ لَکِنِّی اءَضْرِبُ بِالْمُقْبِلِ إِلَى الْحَقِّ الْمُدْبِرَ عَنْهُ وَ بِالسَّامِعِالْمُطِیعِ الْعاصِیَ الْمُرِیبَ اءَبَدا حَتَّى یأْتِیَ عَلَیَّ یَوْمِی فَوَاللَّهِ مَا زِلْتُ مَدْفُوعا عَنْ حَقِّی مُسْتَأْثَرا عَلَیَّ مُنْذُ قَبَضَ اللَّهُ نَبِیَّهُ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ سَلَّمَ حَتَّى یَوْمِ النَّاسِ هَذا.
و من خطبة له ع یذم فیها اءتباع الشیطان 
اتَّخَذُوا الشَّیْطَانَ لِاءَمْرِهِمْ مِلاَکا وَ اتَّخَذَهُمْ لَهُ اءَشْرَاکا، فَباضَ وَ فَرَّخَ فِی صُدُورِهِمْ وَ دَبَّ وَ دَرَجَ فِی حُجُورِهِمْ فَنَظَرَ بِاءَعْیُنِهِمْ وَ نَطَقَ بِاءَلْسِنَتِهِمْ فَرَکِبَ بِهِمُ الزَّلَلَ وَ زَیَّنَ لَهُمُ الْخَطَلَ فِعْلَ مَنْ قَدْ شَرِکَهُ الشَّیْطَانُ فِی سُلْطَانِهِ وَ نَطَقَ بِالْبَاطِلِ عَلَى لِسَانِهِ.
و من کلام له ع یَعْنِی بِهِ الزُّبَیْرِ فِی حالٍ اقْتَضَتْ ذلِکَ: 
یَزْعُمُ اءَنَّهُ قَدْ بایَعَ بِیَدِهِ وَ لَمْ یُبایِعْ بِقَلْبِهِ فَقَدْ اءَقَرَّ بِالْبَیْعَةِ وَ ادَّعَى الْوَلِیجَةَ فَلْیَأْتِ عَلَیْهَا بِاءَمْرٍ یُعْرَفُ وَ إِلا فَلْیَدْخُلْ فِیمَا خَرَجَ مِنْهُ
و من کلام له ع فی صفته و صفة خصومه و یقال إ نها فی اءصحابالجمل 
وَ قَدْ اءَرْعَدُوا وَ اءَبْرَقُوا، وَ مَعَ هَذَیْنِ الْاءَمْرَیْنِ الْفَشَلُ، وَ لَسْنَا نُرْعِدُ حَتَّى نُوقِعَ وَ لاَ نُسِیلُ حَتَّى نُمْطِرَ
و من خطبة له ع 
اءَلا وَ إِنَّ الشَّیْطَانَ قَدْ جَمَعَ حِزْبَهُ وَ اسْتَجْلَبَ خَیْلَهُ وَ رَجِلَهُ وَ إ نَّ بَصِیرَتی لَمَعى مَا لَبَّسْتُ عَلى نَفْسِی وَ لا لُبِّسَ عَلَیَّ وَ ایْمُ اللَّهِ لَاءُفْرِطَنَّ لَهُمْ حَوْضا اءَنّا مَاتِحُهُ لاَ یَصْدُرُونَ عَنْهُ وَ لاَ یَعُودُونَ إِلَیْهِ.
  و من کلام له ع لابْنِهِ مُحَمَدِ بْنِ الحَنَفیِّةِ لَمَا اءَعْطاهُ الرَایَةَ یَوْمَ الْجَمَلِ: 
تَزُولُ الْجِبَالُ وَ لاَ تَزُلْ، عَضَّ عَلى نَاجِذِکَ، اءَعِرِ اللَّهَ جُمْجُمَتَکَ، تِدْ فِی الْاءَرْضِ قَدَمَکَ، ارْمِ بِبَصَرِک اءَقْصَى الْقَوْمِ، وَ غُضَّ بَصَرَکَ، وَ اعْلَمْ اءَنَّ النَّصْرَ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ سُبْحَانَهُ
  و من کلام له ع لَمَا اءَظْفَرَهُ اللّهُ بِاءَصْحابِ الجَمَلِ وَ قَدْ قَالَ لَهُ بَعْضُ اءَصْحَابِهِ: وَدِدْتُ اءَنَّاءَخِی فُلاَنا کَانَ شَاهِدَنَا لِیَرَى مَا نَصَرَکَ اللَّهُ بِهِ عَلَى اءَعْدَائِکَ. فَقَالَ لَهُ ع : 
اءَ هَوى اءَخِیکَ مَعَنَا؟ فَقَالَ: نَعَمْ، قَالَ: فَقَدْ شَهِدَنَا، وَ لَقَدْ شَهِدَنَا فِی عَسْکَرِنَا هَذَا اءَقْوَامٌ فِی اءَصْلاَبِ الرِّجَالِ وَ اءَرْحَامِ النِّسَاءِ، سَیَرْعَفُ بِهِمُ الزَّمَانُ وَ یَقْوى بِهِمُ الْإِیمَانُ.
و من کلام له ع فِی ذَمَّ الْبَصْرَةِ وَ اءَهْلُها: 
کُنْتُمْ جُنْدَ الْمَرْاءَةِ وَ اءَتْباعَ الْبَهِیمَةِ، رَغا فَاءَجَبْتُمْ، وَ عُقِرَ فَهَرَبْتُمْ، اءَخْلاَقُکُمْ دِقَاقٌ، وَ عَهْدُکُمْ شِقَاقٌ، وَ دِینُکُمْ نِفَاقٌ، وَ مَاؤُکُمْ زُعَاقٌ، وَ الْمُقِیمُ بَیْنَ اءَظْهُرِکُمْ مُرْتَهَنٌ بِذَنْبِهِ، وَ الشَّاخِصُ عَنْکُمْ مُتَدَارَکٌ بِرَحْمَةٍ مِنْ رَبِّهِ، کَاءَنِّی بِمَسْجِدِکُمْ کَجُؤْجُؤِ سَفِینَةٍ، قَدْ بَعَثَ اللَّهُ عَلَیْهَا الْعَذَابَ مِنْ فَوْقِهَا وَ مِنْ تَحْتِهَا، وَ غَرِقَ مَنْ فِی ضِمْنِهَا.
وَ فِی رِوَایَةٍ وَ ایْمُ اللَّهِ لَتَغْرَقَنَّ بَلْدَتُکُمْ حَتَّى کَاءَنِّی اءَنْظُرُ إِلَى مَسْجِدِها کَجُؤْجُؤِ سَفِینَةٍ اءَوْ نَعَامَةٍ جَاثِمَةٍ، وَ فِی رِوَایَةٍ کَجُؤْجُؤِ طَیْرٍ فِی لُجَّةِ بَحْرٍ
و من کلام له ع فِی مِثْلِ ذلِکَ: 
اءَرْضُکُمْ قَرِیبَةٌ مِنَ الْمَاءِ، بَعِیدَةٌ مِنَ السَّمَاءِ، خَفَّتْ عُقُولُکُمْ، وَ سَفِهَتْ حُلُومُکُمْ فَاءَنْتُمْ غَرَضٌ لِنَابِلٍ، وَ اءُکْلَةٌ لِآکِلٍ، وَ فَرِیسَةٌ لِصَائِلٍ.
  و من کلام له ع فیما رَدَّه عَلَى الْمَسْلِمینَ مِنْ قَطائعِ عُثْمانَ: 
وَ اللَّهِ لَوْ وَجَدْتُهُ قَدْ تُزُوِّجَ بِهِ النِّسَاءُ وَ مُلِکَ بِهِ الْإِمَاءُ لَرَدَدْتُهُ، فَإِنَّ فِی الْعَدْلِ سَعَةً، وَ مَنْ ضاقَ عَلَیْهِ الْعَدْلُ فَالْجَوْرُ عَلَیْهِ اءَضْیَقُ.

شعر درباره حضرت زینب

شمس حجاب گنبد دوار زینب است
بدر سپهر عصمت و ایثار زینب است

محبوبه ی حبیه ی دادار زینب است
مسطوره ی سلاله ی اطهار زینب است

اذن دخول در حرم یار زینب است
منصوره ی نرفته سر دار زینب است
---
نون و قلم نبی است و مایسطرون حسین
طاق فلک علی است به عالم ستون حسین

خلقتِ تمام حضرت زهراست خون حسین
هستیِ تمامِ ظاهر و مافی البطون حسین

با یک قیامت است هم الغالبون حسین
در این قیام، نقطه ی پرگار زینب است
---
ققنوسِ وهم از پی او در توهم است
فانوس وصف در صفت وصف او گم است

قاموس اقتدار و وقار و تلاطم است
پابوس او تمامی افلاک و انجم است

کابوس شام و دولت نامرد مردم است
بر فرق ظلم تیغ شرر بار زینب است
---
پیداترین ستاره ی دیبای خلقت است
زیباترین سروده ی لبهای خلقت است

زهراترین زهره ی زهرای خلقت است
لیلاترین لیلی لیلای خلقت است

شیواترین سوال معمای خلقت است
گنجینه ی جزیره ی اسرار زینب است
---
این کیست این که سجده کند عشق در برش
این کیست این که سینه درند در برابرش

این کیست این که از جلوات مطهرش
عالم نبود غیر غباری ز محضرش

فرموده است از برکاتش برادرش
آئینه دار حیدر کرار زینب است
---
تا کوچه اش قبیله ی لیلا ادامه داشت
تا خانه اش گدایی عیسی ادامه داشت

در چشم او تلاطم دریا ادامه داشت
بر قامتش قیامت مولا ادامه داشت

زینب نبود حضرت زهرا(س) ادامه داشت
خاتون خانه دار دو دلدار زینب است
---
سرچشمه های پرطپش کوهسار از اوست
دریا از اوست جذبه ی هر آبشار از اوست

تیغ کلام فاطمی اش آب دار از اوست
تفسیر آیه های غم و انتظار از اوست

آری تمام هیمنه ی ذوالفقار از اوست
از کربلا بپرس علمدار زینب است
---
آن شانه ی صبور صبوری ز ما ربود
آن قامت غیور قیامت بپا نمود

آن شیرزن حماسه ی عباس را سرود
با دست خویش بیرق کرببلا گشود

بر بالهای زخمی اش ای وای جا نبود
غم را بگو بیا که خریدار زینب است
---
ذرات و کائنات همه مرده یا خموش
در احتجاج بود زنی یک علم به دوش

قلب جهان به عمق زمین غرق جنب و جوش
آتشفشان قهر خداوند در خروش

هوهوی ذوالفقار علی می رسد به گوش
در هیبتی ز حیدر کرار زینب است
---
خورشید روی قله ی نی آشکار شد
کوچکترین ستاره سر شیرخوار شد

ناموس حق به ناقه ی عریان سوار شد
هشتاد و چهار خسته به هم هم قطار شد

زیباترین ستاره ی دنباله دار شد
در این مسیر نور جلودار زینب است
---
چشم ستاره در به در جستجوی ماه
بر روی نیزه دیده ی زینب گرفت راه

مبهوت می نمود به سرنیزه ای نگاه
آتش کشید شعله ز دل تا کشید آه

کای جان پناه زینب و اطفال بی پناه
راحت بخواب چونکه پرستار زینب است
---
از نای من به ناله چو افتاد نای نی
عالم شنید از پس آن های های نی

تو بر فراز نیزه و من در قفای نی
آنقدر سنگ خورده ام از لابه لای نی

تا اینکه یافتم سرت از رد پای نی
هجران توست آتش و نیزار زینب است
---
قرآن بخوان که حفظ شود آبروی تو
رنگین شده است ساقه ی نی از گلوی تو

در حسرتم که نیزه کند شانه موی تو
ای منتهای آرزویم گفتگوی تو

ای نازنین بناز خریدار زینب است
---
پشتش شکست بس که بر او آسمان گریست
حتی به حال و روز دلش کاروان گریست

از خنده های حرمله و ساربان گریست
بر گیسوان شعله ور کودکان گریست

از ضربه های دم به دم خیزران گریست
بر خیل اشک قافله سالار زینب است
---
زینب اگر نبود اثر کربلا نبود
شیرازه ای برای کتاب خدا نبود

زینب اگر نبود علم حق بپا نبود
این خیمه ها و پرچم و رخت عزا نبود

یک یا حسین بر لب ما و شما نبود
در کار عشق گرمی بازار زینب است
---
با این که قد خمیده ام و داغ دیده ام
فتح الفتوح کرده ام هرجا رسیده ام

گر نیش کعب نی به وجودم خریده ام
گر طعم تازیانه چو مادر چشیده ام

چون کوه ایستاده ام ای سر بریده ام
در اوج اقتدار جهاندار زینب است
---
زینب کجا و خنده ی اشرار یا حسین
زینب کجا و کوچه و بازار یا حسین

زینب کجا و مجلس اغیار یا حسین
زینب کجا و این همه آزار یا حسین

زینب کجا و طشت و سر یار یا حسین
در پنجه های بغض گرفتار زینب است

زینب

در یکی از روزهای سال ششم هجری خانه ی پاک علی(ع) و فاطمه(س) با شادی و سرور به پیشواز نو رسیده ای می رفت.دختری که سومین فرزند خانواده و  اولین دختر حضرت امیر المومنین(ع) و بی بی فاطمه ی زهرا (س) بود.

حضرت زینب (س) در روز پنجم جمادی الاول(١*) و در خانه ای چشم به این جهان گشود که سرپرستی آن را سه تن از پاک ترین بندگان خدا بر عهده داشتند،

رسول خدا(ص) ،امیر مومنان(ع) و سرور زنان جهان فاطمه ی زهرا (س) که درود خداوند بر همه ی آنها باد.

البته این دیدگاه مشهور شیعه درباره ی تاریخ ولادت آن حضرت است و درباره ی روز و سال ولادت ایشان نظرات تاریخی دیگری نیز وجود دارد.     (٢*).

در  همینجا سزاوار است که به یک جرم یا تحریف تاریخی اشاره کنیم که تاریخ نویسان اموی مرتکب آن شدند و به مذاق برخی از منحرفان خوشایند افتاد، آنان که این دروغ تاریخی را با انحرافات فکری و عقیدتی خود همگون می دیدند.

عایشه بنت الشاطی نویسنده ی مصری در کتاب خود((بطلة کربلا)) یا ((قهرمان کربلا)) چنین می نویسد:

(( ابن زهرا است،دختر پیامبر که چشم به راه نوزاد تازه ای است،پس از اینکه با زادن حسن و حسین چشمان پیامبر را روشن کرد و خدا برای سومین پسرش که محسن بن علی بود زندگی را تقدیر نکرده بود...)(٣*)

در حالی که تردیدی نیست که محسن (ع) فرزند حضرت علی(ع) پنجمین فرزند آن حضرت است، نه سومین . او همان فرزندی است که در ماجرای فشردن مادرش (س)میان در و دیوار و به سبب ضربات دردناک و مرگ آوری که به جسم مبارک مادرش(س) وارد آمده بود، پیش از تولد از دنیا رفت.

اما این نویسنده ی مصری دست به مغالطه و فریب می زند و با تلاش در جهت باطل نمایاندن حق و حق جلوه دادن باطل، می گوید:((حضرت زینب  پس از  محسن بن علی به دنیا آمد...))

بنگرید که بنت الشاطی در اینجا چگونه می کوشد جنایاتی را که برخی از مردمان پس از رسول خدا(ص) مرتکب شدند بپوشاند‌!!! مسائلی چون هجوم به خانه ی حضرت زهرا (س) برای بیرون آوردن امیرمومنان(ع) و وادار کردن ایشان به بیعت با خلیفه ی آنان، دفاع حضرت زهرا(س) از همسرش و جلو گیری از ورود بیگانگان به خانه، فشردن ایشان بین در و دیوار و ضرب و جرح آن بانو(س) که به سقط  شدن جنینی که در شکم داشت منجر گردید،جنینی که پیش از تولد و در زمان حیات رسول خدا(ص) توسط ایشان محسن(ع) نامیده شده بود.

 

منبع:زینب کبری (س) از ولادت تا شهادت تالیف مرحوم علامه خطیب آیة الله سید محمد کاظم قزوینی(ره) به ترجمه ی کاظم حاتمی طبری

پی نوشتها:

(١*)شیخ جعفر نقدی(ره)-زینب الکبری-باب ١٧

(٢*)مراجعه شود به کتاب زینب الکبری تالیف شیخ جعفر نقدی صفحه ١٧وکتاب ریاحین الشریعه ی محلاتی

(٣*)عایشه بنت الشاطی-بطلة کربلا-١۶

--------------------------------------

لحظه وصال

چشمانش را گشود و برای آخرین بارْ به دورترین نقطه خیره شد. در این مدتْ حتی یک لحظه چهره برادر از نظرش دور نمانده بود. آتش اشتیاقْ بیش از پیش شعله کشید و یاد برادرْ تمام وجودش را پر کرده بود. لحظه وصال نزدیک بود. دوباره خیمه های آتش زده و سرهای بر نیزه، چشمانش را به دریایی از غم مبدل ساخت. زینب علیهاالسلام پلک ها را روی هم گذاشت و زیر لب گفت: «السلام علیک یا اباعبداللّه » و به برادر پیوست.

نامی آسمانی

هنگامی که زینب علیهاالسلام ، این ریحانه علی و فاطمه علیهماالسلام چشم بر این جهان فانی گشود، رسول خدا صلی الله علیه و آله در سفر بود. صبر کردند تا پیامبر باز گردد و چون نام حسن وحسین، نام این کودک را نیز از ملکوت بیاورد.

رسول خدا پس از مدتی از سفر بازگشت و به خانه نور چشم خود، فاطمه علیهاالسلام رفت. علی علیه السلام دختر را در آغوش مبارک پیامبر نهاد و منتظر نزول وحی شدند پس جبرئیل نازل شد و فرمود: «نامش را زینب بگذارید» و آن گاه از سرنوشت کودک خبر داد.

پیامبر زینب علیهاالسلام را بوسید و صورت بر صورتش گذاشت و اشک از چشمان مبارکش جاری گردید. عرض کردند: «ای رسول خدا، سبب گریه شما چیست؟» فرمود: «این دخترْ در مصیبت ها شریک حسین من است».

عشق خواهر به برادر

عشق زینب به حسین علیه السلام به گونه ای بود که روزْ به پایان نمی رسید، مگر این که زینب علیهاالسلام به دیدار برادر رفته و آتش اشتیاق خود را با نگاه و کلام برادرْ شعله ورتر می کرد. غنچه قلب زینب علیهاالسلام هر روز با دیدن برادر می شکفت و این نگاه برادر بود که هر روزْ گل وجود زینب علیهاالسلام را آبیاری می کرد.

کنیه و القاب حضرت زینب

کنیه حضرت زینب علیهاالسلام ، این بانوی مکرّمْ ام المصائب، ام الرَّزایا و ام النوائب بود. دلیل این کنیه ها هم این بود که وی در طول عمر خودْ انواع مصائب و بلایا را با چشم خود دیده و صبر پیشه کرده بود. هم چنین از القاب آن حضرتْ صدیقه صغری، عصمت صغری و عقیله بنی هاشم بود. عقیله، زنِ کریمه ای را گویند که در بین خانواده و خویشانْ بسیار عزیز و محترم و در خاندان خود ارجمند باشد.

همسر حضرت زینب

عبدالله بن جعفر بن ابی طالب از چهره های درخشانی است که یاد و نامش در تاریخ ثبت گردیده است. عبدالله از دوران طفولیت، باشهادت پدر پا در صحنه های گوناگون اجتماعی و سیاسی گذاشت و با درک صحیح،بینش سیاسی و هوش و استعدادی که داشت، از جایگاه بسیارخوبی برخوردار شد.جود و بخشش، رابطه صمیمی با اهل بیت علیهم السلام، اطاعت از رهبری، همراهی باعلی علیه السلام در صحنه های مختلف زندگی و ده هانقطه مثبت دیگر، نشانگر روح بلند اوست.این نوشتار کوتاه به گوشه ای از افتخارات اومی پردازد.

پدر و مادر

عبدالله از نظر اصالت خانوادگی جایگاه بسیار ویژه ای دارد; پدرش جعفربن ابی طالب- پسر عموی پیامبرصلی الله علیه وآله و برادر حضرت علی علیه السلام - در جنگ موته ⁽¹⁾ به شهادت رسیدو مادرش اسماء بنت عمیس ⁽²⁾ می باشد;مادر فداکاری که سالیان دراز در سرزمین حبشه برای رضای خدا و به دور از وطن، رنج فراوان کشید و با شهادت همسر خود در موته،نشان دیگری از صبر و استقامت برای خودکسب کرد. عبدالله بن جعفر در دامان این پدرو مادر پرورش یافت.

ولایت و زادگاه

به گفته تمام مورخان، عبدالله اولین نوزادمسلمانان مهاجر است که در سرزمین حبشه چشم به جهان گشود. ⁽³⁾

از سال تولد عبدالله تاریخ دقیقی در دست نیست. عبدالله در روز رحلت پیامبرصلی الله علیه وآله ده ساله بود. بنابراین می توان حدس زد که وی در سال های نخستین هجرت پیامبرصلی الله علیه وآله به دنیا آمده است.

در دائرة المعارف آمده است: عبدالله سه سال بعد از بعثت پیامبرصلی الله علیه وآله در حبشه متولدشد. ⁽⁴⁾ این نظر صحیح نیست; زیرا دعوت پیامبرصلی الله علیه وآله در سه سال اول بعد از بعثت، علنی نبود تا مقابله ای از طرف کفار قریش صورت گرفته و در نتیجه، هجرتی به حبشه رخ داده باشد. شاید مراد مرحوم اعلمی سه سال پس از هجرت پیامبرصلی الله علیه وآله است، نه پس از بعثت. دراین صورت، نظر فوق تقریبا با سن عبدالله درموقع رحلت پیامبرصلی الله علیه وآله همخوانی دارد. درغیر این صورت، نظر مرحوم اعلمی باسن عبدالله در موقع رحلت پیامبرصلی الله علیه وآله تناسب ندارد، علاوه برآن که جعفر بن ابی طالب درماه رجب سال پنجم بعثت ⁽⁵⁾ ، به دستورپیامبرصلی الله علیه وآله به حبشه هجرت کرد. بنابراین اگرنظر مرحوم اعلمی را بپذیریم، باید عبدالله دوسال پیش از هجرت به حبشه به دنیا آمده باشد، که کسی چنین سخنی را نگفته است.

ویژگی ها

1 - جایگاه رفیع

عبدالله بن جعفر از آغاز جوانی به داشتن اخلاق نیک و ایمان شهرت یافته بود، به گونه ای که در بین مسلمانان از احترام خاصی برخوردار بود. مسلمانان به پاس خدمات شایسته ای که پدر اوتقدیم داشته بود(هجرت به حبشه که چشیدن طعم سختی هاو تلخی های غربت و دوری از وطن را به همراه داشت، دفاع از اسلام و پیامبرصلی الله علیه وآله و شهادت در راه خدا)، وی را مورد اکرام قرار می دادند.عبدالله بن عمر هر وقت عبدالله را می دید،وی را مخاطب قرار می داد و می گفت: السلام علیک یابن ذی الجناحین. ⁽⁶⁾

در کتاب معجم رجال الحدیث، درباره جایگاه عبدالله بن جعفر آمده است: جلالت قدر و شان و منزلت عبدالله بن جعفر طیار به قدری روشن است که هرگز نیازی به توضیح ندارد; زیرا از جمله مواردی که دلالت برشان وعلو مقام وی دارد، این است که امیرمؤمنان علیه السلام همیشه تلاش می کرد تا ازکشته شدن عبدالله جلوگیری کند، همان گونه که از حسنین علیهما السلام و محمدبن حنفیه محافظت می نمود. ⁽⁷⁾

2 - چهره محبوب

از زمانی که پدر عبدالله در جنگ موته به شهادت رسید، عبدالله پیوسته مورد تفقد ودلجویی پیامبر خداصلی الله علیه وآله قرار گرفت. اسماءمی گوید: من در روز کشته شدن جعفر و یاران او، حدود چهل کیلو آرد خمیر کردم و خورشی درست کردم، پسرانم را شستشو دادم و روغن و بوی خوشی به آن ها زدم. ناگاه رسول خداصلی الله علیه وآله به خانه ام آمد و فرمود: ای اسماء!پسران جعفر کجایند؟ من پسرها را حضوررسول خداصلی الله علیه وآله آوردم. پیامبرصلی الله علیه وآله آن ها رابه سینه خود چسبانید و بوئید. سپس پیامبرصلی الله علیه وآله گریست. گفتم: ای رسول خدا! مثل این که خبری از جعفر به شما رسیده است.پیامبرصلی الله علیه وآله فرمود: آری، امروز کشته شد. ⁽⁸⁾

عبدالله بن جعفر می گوید: به خاطر دارم که رسول خداصلی الله علیه وآله نزد من آمد و خبر مرگ پدرم را آورد. من به آن حضرت نگاه می کردم وایشان برسرمن و برادرم دست می کشید و ازچشمانش اشک سرازیر می شد و از محاسن مبارکش می چکید. سپس عرضه داشت:پروردگارا! جعفر برای رسیدن به بهترین ثواب ها پیشگام شد. پروردگارا! خودت بهترین جانشین برای فرزندان او باش; به بهترین نحوی که در مورد یکی از بندگان خوداعمال می فرمایی.

سپس به مادرم فرمود: ای اسماء! به تومژده ای بدهم؟ گفت: آری، پدر و مادرم فدای توباد! فرمود: خداوند - عزوجل - برای جعفردوبال قرار داده است که در بهشت پروازمی کند. مادرم گفت: پدر و مادرم فدای تو باد!این مطالب را به مردم بگو. پیامبرصلی الله علیه وآله برخاست و دست مرا گرفت و درحالی که دست به سرم می کشید و نوازش می فرمود، به منبر رفت و مرا بر پله پایین، جلوی خود نشاندو با چهره ای اندوهگین فرمود: مرد باداشتن برادر و پسرعمو احساس افزونی و قدرت می کند. همانا جعفر کشته شد و خداوند برای او دو بال قرار داده است که در بهشت پروازمی کند. رسول خداصلی الله علیه وآله از منبر فرود آمد و به خانه خود رفت و مرا همراه خود برد و دستورفرمود غذایی برای خانواده ما درست کنند. آن حضرت برادرم را نیز نزد ما آورد و ما با رسول خداصلی الله علیه وآله غذا خوردیم. غذایی بسیار خوب وفرخنده... سه روز با آن حضرت بودیم. آن حضرت به هریک از حجره های خود که می رفت، ما همراه او بودیم. سپس به خانه خود برگشتیم. ⁽⁹⁾

همچنین عبدالله می گوید: پیامبرصلی الله علیه وآله پس از گذشت سه روز از شهادت پدرم، به خانه ماآمد و فرمود: فرزندان برادرم را نزد من بیاورید. ما را که کودکانی بودیم، نزد او آوردند.در همان وقت فرمان داد تا سلمانی موی سرهای ما را بتراشد. آن گاه فرمود: محمدشبیه عموی ما، ابوطالب است و عبدالله شبیه خلق و خوی من است. سپس دست مراگرفت و بلند کرد و گفت: خدایا! جانشین جعفردر اهل و عیالش باش و خرید و فروش عبدالله را نیز مبارک گردان. دراین هنگام مادرمان آمد و از یتیمی ما شکوه کرد. آن حضرت فرمود: از چه می ترسی؟ آیا از سرپرستی آن هاوحشت داری، در حالی که من در دنیا و آخرت ولی و سرپرست آن ها می باشم؟ ⁽¹⁰⁾

3 - دعای خیر پیامبرصلی الله علیه وآله

عبدالله بن جعفر از دوران کودکی سرشار ازاستعداد و خلاقیت بود. او در کودکی ازگل،برای کودکان اسباب بازی می ساخت و آن ها رامی فروخت. همچنین به خرید و فروش گوسفند می پرداخت.

روزی عبدالله مشغول ساختن وسائل بازی کودکان بود که پیامبرصلی الله علیه وآله به وی فرمود: چرااین ها را می سازی؟

او پاسخ داد: آن ها را می فروشم.

آن حضرت فرمود: با پولش چه می کنی؟

عبدالله گفت: رطب می خرم و می خورم.

پیامبرصلی الله علیه وآله فرمود: بارخدایا! به کاری که عبدالله انجام می دهد، برکت ده!

براثر دعای پیامبرصلی الله علیه وآله، عبدالله چیزی خرید و فروش نمی کرد مگر آن که سودمی برد. ⁽¹¹⁾

عبدالله می گوید: روزی پیامبرصلی الله علیه وآله نزد ماآمد، درحالی که من مشغول فروش گوسفندبرادرم بودم. پیامبرصلی الله علیه وآله فرمود: خدایا! به خرید و فروش عبدالله برکت ده.

عبدالله می گوید: پس از دعای خیرپیامبرصلی الله علیه وآله، هرچه را که خریدم یا فروختم،خداوند آن را برایم مبارک گردانید. ⁽¹²⁾

4 - بیعت با پیامبرصلی الله علیه وآله در دوران کودکی

چند نفر انگشت شمار در کودکی با پیامبراسلام صلی الله علیه وآله بیعت کردند، اولین کودکی که باپیامبرصلی الله علیه وآله بیعت کرد حضرت علی علیه السلام بود.سپس امام حسن و امام حسین علیهما السلام با پیامبرخدا بیعت کردند. چهارمین کودکی که باپیامبرصلی الله علیه وآله بیعت کرد، عبدالله بن جعفر طیاراست. در همه موارد فوق بیعت ها از طرف پیامبرصلی الله علیه وآله مورد قبول قرار می گرفت. این چندنمونه فقط در خاندان آل ابی طالب بود.

امام صادق علیه السلام به نقل از پدرش فرمود: امام حسن و امام حسین علیهما السلام و عبدالله بن جعفردر کودکی با پیامبرصلی الله علیه وآله بیعت کردند. هیچ کودکی جز آن ها، با پیامبر بیعت نکرد. ⁽¹³⁾

عبدالله 10 سال بیش نداشت که پیامبرصلی الله علیه وآله فوت کرد. ⁽¹⁴⁾ بنابراین، بیعت او باپیامبرصلی الله علیه وآله در دوران کودکی محرز است.

5 - یار پیامبر و پنج امام علیهم السلام

یکی از امتیازات عبدالله بن جعفر این است که او را جزو صحابه پیامبرصلی الله علیه وآله شمرده اند. ابن اثیر جزری پس از این که نامش را در شمارصحابه می آورد، می گوید:«له صحبته... وروی عن النبی صلی الله علیه وآله احادیث »; او از اصحاب بود... و روایاتی از پیامبرصلی الله علیه وآله نقل کرده است. ⁽¹⁵⁾

شیخ طوسی علاوه بر این که عبدالله را جزویاران پیامبرصلی الله علیه وآله ⁽¹⁶⁾ شمرده، او را در ردیف یاران حضرت علی علیه السلام ⁽¹⁷⁾ و امام حسن علیه السلام نیزشمرده است. ⁽¹⁸⁾ جای تعجب است که شیخ طوسی نام او را در شمار یاران امام حسین علیه السلام، امام سجادعلیه السلام و امام باقرعلیه السلام نیاورده است.

علامه مامقانی دراین باره می نویسد: هنوزپی نبرده ام که چرا شیخ طوسی از آوردن نام عبدالله جزو یاران امام حسین، خودداری کرده است; زیرا شکی نیست که او از یاران امام حسین علیه السلام به شمار می رود. وی بافرستادن فرزندانش، عون و محمد - که درکربلا به شهادت رسیدند.- باامام حسین علیه السلام مواسات کرد، زیرا به خاطر عذری که داشت،خود نتوانست در کربلا شرکت کند. ⁽¹⁹⁾

عبدالله تا سال 80 ه .ق زنده بود. ⁽²⁰⁾ بنابرنقل های متفاوت سال او در 84 یا 85 یا 90 ه.ق از دنیا رفته است. ⁽²¹⁾ بنابراین عبدالله درعصر امام باقرعلیه السلام زنده بود. جای تعجب است که در کتب رجال نام وی جزو یاران امام حسین، امام سجاد و امام باقرعلیهم السلام نیامده است.

6 - راوی نور

عبدالله با این که ده سال بیش تر نداشت،احادیثی را، اگرچه اندک از پیامبرصلی الله علیه وآله نقل کرده، که نشانگر هوش و استعداد اوست. احمد، ازرؤسای مذاهب چهارگانه اهل سنت در مسند خودعلاوه برنقل ماجرای برخورد پیامبر با عبدالله پس از کشته شدن جعفر، 13 حدیث از پیامبرصلی الله علیه وآله رااز وی نقل کرده است. ⁽²²⁾

محب طبری نیز درباره او می نویسد: وحفظ عن النبی صلی الله علیه وآله و روی عنه ⁽²³⁾ ; سخنان پیامبرصلی الله علیه وآله را به خاطر سپرد و نقل کرد.

ابن حجر عسقلانی علاوه براین که عبدالله را جزو راویان حدیث از پیامبرصلی الله علیه وآله و علی علیه السلام وبرخی از صحابه می شمارد، نام کسانی که از اوروایت کرده اند، برشمرده و چنین می نویسد:وی از پیامبر و از مادرش، اسماء و عمویش علی بن ابی طالب، عثمان و عمار بن یاسرروایت کرده است.

همچنین افراد زیر از او روایت کرده اند:

فرزندانش; معاویه، اسحاق، اسماعیل ام ابیها(دختر عبدالله) و پسرخاله اش،عبدالله بن شداد و برادر زاده اش از مادرش،قاسم بن محمدبن ابی بکر وحسن بن حسن بن علی علیه السلام و فرزند وی، عبدالله بن حسن وعبدالله بن محمدبن عقیل و محمدبن علی بن الحسین علیه السلام و حسن سعد و خالد بن ساره مخزومی و سعدبن ابراهیم زهری و عبدالله بن ملیکه و عروة بن زیبر و عمر بن عبدالعزیز ومورق عجلی و... ⁽²⁴⁾

7 - ازخاندان شهیدان

عبدالله این افتخار را دارد که در بین بنی هاشم ازچند جهت به خانواده محترم شهدا نسبت دارد.

وی فرزند شهید است. پدرش جعفر بن ابی طالب در جنگ موته به شهادت رسید.

برادرش در کربلا به شهادت رسید. ⁽²⁵⁾ وی پدر شهید است که سه نفر از آن ها، به نام های عون، محمد ⁽²⁶⁾ و عبدالله ⁽²⁷⁾ در کربلا به شهادت رسیدند و دو نفر دیگر، به نام های:ابوبکر و عون و اصغر در واقعه «حره »، در مدینه شهید شدند. ⁽²⁸⁾

به گفته مورخان مادر عون بن عبدالله،حضرت، زینب علیها السلام است. ⁽²⁹⁾ مادر محمد بن عبدالله خوصاء - دختر حفصه بن ثقیف - است. ⁽³⁰⁾

8 - همسر حضرت زینب علیها السلام

عبدالله داماد عموی خود، حضرت علی علیه السلام است. عبدالله از جمله خواستگارانی بود که به خانه علی علیه السلام رفت و آمد می کرد. و آرزو داشت با حضرت زینب علیها السلام دختر عموی خود ازدواج کند. اما شرم و حیا می کرد که خواسته خود راباعمویش مطرح کند. طولی نکشید که عبدالله قاصد چنین را به قصد خواستگاری به خانه علی علیه السلام فرستاد. قاصد به عرض رسانید: علی جان! شما خوب می دانید که پیامبر اسلام صلی الله علیه وآله به فرزندان جعفر علاقه فراوانی داشت، حتی یک روز خطاب به آنان فرمود:

«بناتنا لبنینا و بنونا لبناتنا»; دختران ما،متعلق به پسران ما و پسران ما، متعلق به دختران ما می باشند.

پیشنهاد می کنم و شایسته خواهد بود که دختر گرامی خود، زینب علیها السلام را به ازدواج عبدالله، فرزند برادر خویش در آوری و مهریه را هم مانند مهریه مادرش، فاطمه علیها السلام قرار دهی.

حضرت علی علیه السلام هم که غیر ازجهت خویشاوندی واصالت خانوادگی، در وجودعبدالله اخلاق و فضیلت و ارزش های انسانی و معنوی زیادی سراغ داشت، خواستگاری راپذیرفت. و حضرت زینب علیها السلام، دختروالاگهرخویش را در حالی که سن او ده سال ازعبدالله کم تر بود، به ازدواج وی در آورد. ⁽³¹⁾ ثمره این ازدواج، سه پسر و یک دختر بود. ⁽³²⁾

9 - همراه با علی علیه السلام

عبدالله بن جعفر نه فقط برادرزاده و دامادحضرت علی علیه السلام بود، بلکه عاشقی دلداده و بااخلاص، کارگزاری فعال، نیرویی مجرب وکارآزموده میدان های نبرد و پشتیبانی محکم و قوی برای آن حضرت به شمار می آمد.حضرت امیرمؤمنان علیه السلام نیز به او عنایت ویژه ای داشت.

الف - کارگزار کاردان

عبدالله بن جعفر در ایام خلافت حضرت علی علیه السلام یکی از کارگزاران آن حضرت بود. و ازطرف وی پست کتابت را پذیرفته بود. ⁽³³⁾ ،همان گونه که حضرت علی علیه السلام در زمان رسول خداصلی الله علیه وآله پست کتابت را عهده دار بود. ⁽³⁴⁾

شغل کتابت بسیاری از موارد را شامل می شد، از جمله کتابت وحی که حضرت علی علیه السلام متصدی آن بود و پس از رحلت رسول اکرم صلی الله علیه وآله این پست حذف گردید. امابقیه موارد، که شامل نامه نگاری های حکومتی، نامه به شخصیت های داخلی وخارجی و... بود، وجود داشت.

ب - فرماندهی در جنگ جمل

عبدالله بن جعفر بنا به وظیفه ای که احساس می کرد، همراه دیگر یاران رسول خداصلی الله علیه وآله به حمایت و پشتیبانی از امیرمؤمنان علی علیه السلام، برای خاموش ساختن فتنه و آشوب،در رکاب آن حضرت به بصره شتافت و به فرماندهی لشگر ده هزار نفری در جنگ جمل منصوب گردید. ⁽³⁵⁾

ج - فرماندهی در جنگ صفین

عشق و ایمانی که عبدالله به نظام اسلامی وحاکم مقتدر آن، حضرت علی علیه السلام داشت، او راوادار ساخت تا به دعوت رهبر لبیک گفته، درجبهه نبرد حق علیه باطل شرکت جسته، به دفاع از آرمان های اسلام بپردازد. حضورعبدالله در جنگ صفین بسیار چشمگیر بود.وی از فرماندهان سپاه حضرت علی علیه السلام درجنگ صفین بود. ⁽³⁶⁾ عبدالله فرمانده طایفه های قریش، اسد و کنانه بود. ⁽³⁷⁾ عبدالله در جنگ صفین رشادت های فراوانی از خودنشان داد. ⁽³⁸⁾

د - امضاکننده پیمان حکمین

با خیانت آشکار معاویه و فریب خوردن سپاهیان حضرت علی علیه السلام و فروکش کردن جنگ صفین، رای تحمیلی براین شد که یک نفر به نمایندگی از مردم عراق و یک نفر به نمایندگی از مردم شام براساس کتاب خدا وسنت رسول الله صلی الله علیه وآله به ختم غائله بپردازند.

پیمانی مشروح و مفصل نوشته شد و 27نفر از یاران حضرت علی علیه السلام، از جمله عبدالله آن را امضاء کردند. ⁽³⁹⁾

ه - موضع گیری در برابر خیانت حکمین

پس از پایان گرفتن سرنوشت حکمیت وخیانت حکمین به اسلام و مسلمانان، یاران حضرت علی علیه السلام لب به اعتراض گشودند.آن ها از این که حضرت علی علیه السلام فردی ساده لوح را برای گفت و گو با عمروبن عاص فرستاده بود، ناراحت بودند.

روزی امام علی علیه السلام بر فراز منبر از امام حسین علیه السلام خواست تا درباره حکمین سخن گوید. سپس از عبدالله بن عباس چنین درخواستی کرد. باردیگر، به عبدالله بن جعفردستور داد تا درباره حکمین سخن بگوید.عبدالله بن جعفر پس ازحمد و ثنای الهی، گفت: ای مردم! این امر چیزی بود که نظر خواهی اش با علی وپذیرفتنش ازدیگری بود، اما شما آمدید و عبدالله بن قیس (ابوموسی اشعری کلاهی) را پیشنهادداده، گفتید: به غیر از او رضایت نمی دهیم.

به خدا سوگند نه علمی از او آموختیم و نه امیدی به او داشته و نه از پیش یار خود می دانستیم. این کار نه تباهی مردم عراق را در پی داشت و نه کارشامیان را سروسامان داد و نه حق علی علیه السلام را به پاداشتند و نه باطل معاویه را سرنگون ساختند.

چنین نیست که حق به وسیله طلسم جادوگران و یا به دمیدن شیطان از بین برود.ما امروز بر همان نظری هستیم که دیروز از آن دفاع می کردیم. ⁽⁴⁰⁾

منظور عبدالله از این سخن، این بود که به اعتراض کنندگان بفهماند که ایراد شان نابجاست، زیرا این خیانت آشکار نتیجه کارنادرست خودشان بود.

دو شرط ازدواج

هنگامی که عبداللّه بن جعفر طیار به خواستگاری حضرت زینب علیهاالسلام رفت، امیرمؤمنان علیه السلام این ازدواج را به همان مهریه زهرا، ولی با دو شرط پذیرفت: شرط اول آن که حضرت زنیب علیهاالسلام روزی یک بار به دیدار برادرش حسین علیه السلام برود و دیگر آن که هر گاه حسین علیه السلام خواست به سفر برود، عبداللّه اجازه دهد زینب هم با حسین همراه شود و مانع وی نگردد. عبداللّه پذیرفت و ریحانه علی علیه السلام ، به عقد پسر عموی خود درآمد.

پی نوشت :

1 - مغازی، واقدی، ج 2، ص 576.

2 - تهذیب التهذیب، ج 5، ص 149.

3 - الاصابه، ج 2، ص 289; سیره ابن اسحاق، ص 226; تذکرة الخواص، ص 172.

4 - دائرة المعارف، اعلمی، ج 12، ص 282.

5 - فرازهایی از تاریخ پیامبر اسلام، ص 129.

6 - تذکرة الخواص، ص 174.

7 - معجم رجال الحدیث، ج 10، ص 143.

8 - مغازی، ج 2، ص 584; کامل، ج 2، ص 115.

9 - مغازی، ج 2، ص 584; تذکرة الخواص، ص 173.

10 - سیراعلام النبلاء، ج 3، ص 458.

11 - سفینة البحار، ج 2، ص 126.

12 - همان.

13 - العقد الفرید، ج 5، ص 133.

14 - تهذیب التهذیب، ج 5، ص 150.

15 - اسدالغابه، ج 3، ص 135.

16 - رجال شیخ طوسی، ص 23; معجم رجال الحدیث، ج 10، ص 142.

17 - رجال شیخ طوسی، ص 46.

18 - همان، ص 69.

19 - تنقیح المقال، ج 2، ص 173.

20 - تهذیب التهذیب، ج 5، ص 149.

21 - همان.

22 - مسنداحمد، ج 1، ص 205.

23 - ذخائرالعقبی، ص 219; عقدالفرید، ج 2،ص 212.

24 - تهذیب التهذیب، ج 5، ص 149.

25 - پیامبر و یاران، ج 4، ص 137. عون بن جعفر ازکسانی بود که باحضرت از مدینه خارج شد و درکربلا شهیدگشت. (ر.ک: ذخیرة الدارین، ص 168)

26 - ابصارالعین، ص 75.

27 - تنقیح المقال، ج 2، ص 173.

28 - قاموس الرجال، ج 5، ص 412.

29 - ابصارالعین، ص 75.

30 - همان، ص 77.

31 - زینب قهرمان دختر علی(ع)، ص 34.

32 - الکوکب الدری، ج 2، ص 213.

33 - عقدالفرید، ج 4، ص 246.

34 - همان، ص 243.

35 - دائرة المعارف،اعلمی، ج 12، ص 282.

36 - الاصابه، ج 2، ص 289; لغت نامه دهخدا، ج 76،ص 70.

37 - سیراعلام النبلاء، ج 3، ص 460; تهذیب التهذیب، ج 5، ص 150.

38 - ر. ک: وقعة الصفین،، ص 373.

39 - ر.ک: همان، ص 506.

40 - عقدالفرید، ج 5، ص 98.

 

-----------------------------------------------------------

فرزندان حضرت زینب (س)

پس از شهادت خاندان عقیل حضرت امّ المصائب، عقیله بنی هاشم (ع) دو فرزندش عون و محمد را برای جانفشانی به محضر حضرت ابا عبدالله (ع) فرستاد.
در تاریخ آمده این دو بزرگوار فرزندان عبدالله بن جعفر بودند. این دو برادر به میدان آمده و هر یک جداگانه وفاداری خویش را تا مرز شهادت به امام زمانشان ابراز داشتند.
ابتدا محمد در حالی که اینگونه رجز می خواند وارد میدان شد:
?به خدا شکایت می کنم از دشمنان قومی که از کوردلی به هلاکت افتادند. نشانه های قرآنی که محکم و مبیّن بود، عوض کردند و کفر و طغیان را آشکار کردند.?
جمعی از سپاه کوفه به دست او کشته شدند و سر انجام عامر بن نهشل تمیمی، جناب محمد را به شهادت رساند.
بعد از شهادت محمد، عون بن عبدالله بن جعفر وارد میدان شد و این گونه رجز خواند:
?اگر مرا نمی شناسید، من پسر جعفر هستم که از روی صدق شهید شد و در بهشت نورانی با بالهای سبز پرواز می کند، این شرافت برای من در محشر کافی است.?
نوشته اند تا بیست تن را به درک واصل کرد، آنگاه به دست عبدالله بن قطنه طائی به شهادت رسید.
منقول است حضرت زینب(س) زمانی که هر یک از بنی هاشم(ع) به شهادت می رسیدند، به کمک سید الشهدا (ع) برای تعزیت می آمد، ولی هنگام شهادت این دو بزرگوار پرده خیام را انداخت و از خیمه گاه خارج نشد.
شرح شمع صفحه199

وقتی حضرت زینب (س) به دنیا آمد و این خبر را به گوش رسول خدا (ص) رساندند،به منزل فاطمه(س) آمد و فرمود:((دخترم فرزندت را نزد من بیاور))

وقی او(س) را نزد پیامبر خدا (ص) آوردند، رسول خدا (ص) او (س)را به سینه ی مبارک خود چسباند و صورت بر صورت نوزاد نهاد و با صدای بلد به شدت گریست،چنانکه اشک از گونه های مبارکش سرازیر شد.

حضرت فاطمه ی زهرا(س) عرضه داشت:

((مم بکائک؟ لا ابکی الله عینک یا ابتاه.پدر جان، خدا هیچ گاه چشمانتان را گریان نکند،این گریه برای چیست؟))

حضرت فرمود:

((یا بنتاه،یا فاطمه ،ان هذه البنت ستبتلی ببلایا و ترد علیها مصائب شتی و رزایا ادهی-دخترم فاطمه جان ، این دختر به بلاهایی گرفتار آمده و با انواع مصیبتها و دشواریهای جانکاه مواجه خواهد شد.

یا بضعتی و قرة عینی،ان من بکی علیها،و علی مصائبها یکون له ثوابه کثواب من بکی علی اخویها-ای پاره ی تن و ای نور چشمم، هر کس بر این دختر و مصیبتهای او بگرید پاداش او همانند پاداش کسی خواهد بود که بر دو برادر او گریه کند.))

سپس رسول خدا(ص) نام نوزاد را زینب نهاد.

مروری بر زندگانی حضرت زینب :

زندگی حضرت زینب(س) به همان اندازه که آکنده از قداست،پیراستگی،پاکدامنی،پرهیزگاری،شرافت و مجد است،آمیخته با حوادث نا گوار ، مصیبت ها و جریانات اندوهباری بود که از اوان کودکی تا پایان عمر بر آن بزرگوار وارد گردید.

پنج سال بیش نداشت که با ضایعه ی دردناک فقدان جد اطهر خود رسول خدا(ص) روبه رو گردید، ضایعه ای که وی با کمی سن و سال نیز عمق آن را درک کرده بود.

از همان روز ، جریان زندگی در خانه ی او تغییر کرد و خیمه ی غم و اندوه بر خانواده ی او گسترده شد.مردان سقیفه برای بیرون آوردن پدرش حضرت امیرالمومنبن(ع) از خانه برای گرفتن بیعت،به آن خانه هجوم آورده و با آتش زذن در خانه که نزدیک بود به سوختن اهل آن منجر شود ،حرمت آن خانه را شکستندو...

همه ی این رویداد ها  و فجایع در برابر چشمان حضرت زینب(س) انجام شده است.او فریاد مادر خود را از میان در و دیوار شنیده و چشمانش دشمنانی که مادرش را محاصره کرده و با تازیانه و غلاف شمشیر بر بدنش می زدند، و سایر جنایاتی را که به سقط جنین فرزندش محسن(ع) و شکستن پهلو و تورم بازوی او منجر شد،می دید...

چند ماه نگذشت که این دختر خردسال با فاجعه ی از دست دادن  مادر مهربان خود مواجه گشت...

حضرت زینب(س) از همان وقت همواره شاهد خانه نشینی پدرش حضرت امیر المومنین(ع) بود که همه ی امکانات از وی سلب و حقش از وی غصب گردیده و همچنان در طول زمان بر این سختی ها صبر می کند.

بیست و پنج سال بعد پس از کشته شدن عثمان  حضرت علی (ع) را مجبور کردند تا بیعت مردم را بپذیرد،مردم نیز با طوع و رغبت و بدون هیچ اجبار و اکراهی با ایشان بیعت کردند.اولین کسانی که با آن حضرت بیعت کردند طلحه و زبیر بودند و همین دو نفر اولین کسانی بودند که بیعت ایشان را شکسته و پیمان خود را نقض نمودند، آنها به مکه رفته و در آنجا به عایشه ملحق شده  و به خون خواهی عثمان  قیام کردند،آنان ناکثین را رهبری کرده،به بصره رفته و با به راه انداختن جنگ معروف جمل،کشتار فجیعی به راه انداختند که حاصل آن بیست و پنج هزار کشته بود.

این روز های پر آشوب با شهادت حضرت امیرالمومنین(ع) به دست عبدالرحمن بن ملجم به پایان رسید.

پس از شهادت پدر، برادر حضرت زینب (س)حضرت امام حسن مجتبی(ع) عهده دار مسئولیت امامت گردید،گروهی از یاران آن حضرت در جنگ با معاویه به ایشان پشت کرده ،خیانت بزرگی از آنان به ظهور رسید که لکه ی ننگ آن تا کنون باقی است. بدین ترتیب حضرت امام مجتبی(ع) مجبور شد برای حفظ جان افراد باقی مانده از خاندان رسول خدا(ص)جنگ را متوقف نماید.

با بیرون رفتن امام حسن(ع) از میدان مبارزه ، عملا جوّ سیاسی جامعه برای فعالیت معاویة بن ابی سفیان و مزدورانش خالی شد و آنان نیز آزادانه و آشکارا انواع دشمنی ها را با حضرت امیرالمومنین(ع) از خود بروز دادند ، معاویه در سراسر  ممالک تحت امر خود ،لعن آن حضرت را بر منبر ها سنت قرار داد  و دستور داد تا احادیثی در ذمّ و بدگویی آن حضرت جعل کنند.

بی بی زینب کبری (س) همه ی این امور و فجایع را به چشم خود می دید این سختی ها و فشار ده سال به طول انجامید و در نهایت به مسموم شدن حضرت امام حسن(ع) با توطئه معاویه و شهادت آن حضرت منتهی گردید.آنان به این مقدار هم بسنده نکرد  و جنازه ی مطهر آن حضرت را نیز تیر باران کردند تا نگذارند در کنار قبر جدش رسول خدا (ص)دفن گردد.

سال های ظلم و ستم بنی امیه همچنان ادامه داشت،ستمگری آنان به اوج خود رسیده  و قساوت آنها از حد گذشته بود ، "آنان  هر کجا که شیعیان را می یافتند انواع بلاها را به گونه ای که در تاریخ اسلام مانندی برای آن نمی توان یافت بر سرشان می ریختند، دست و پای آنان را می بریدند ،چشمانشان را میل می کشیدند،بدنشان را بر سر دار می آویختند" و کارهای وحشیانه ی دیگری  از این دست که بر ،بربریت و وحشی گری آنان دلالت داشت.

این سالهای سیاه که به مرگ معاویه و جانشینی پسرش یزید منتهی گردید،دوران امامت امام حسین (ع) بود.

این چکیده ای از مصیبت های و فجایعی بود که بی بی حضرت زینب(س) در چهل و اندی سال از عمر شریف خود که پر از حوادث و مصائب بود با آنها روبه رو گردیده بود.

اما بزرگترین فاجعه ای که در زندگی آن حضرت روی داد و شدت آن به حدی بود که سایر مصیبتها  و فجایع زندگی آن حضرت را تحت شعاع قرار داده،تحمل مصیبتهای بعدی را نیز آسان کرد واقعه ی خونین کربلا بود...

علت وفات حضرت زینب:

علت وفات حضرت زینب(س) چه بوده است؟ یکی از علماء گفته است ایشان بر اثر حادثه ای کشته شده ظاهرا بر اثر خفگی در آب فوت کردند؟

در هیچ کدام از مآخذ و منابعی که مراجعه کرده ایم دیده نشده که حضرت زینب کبری(س) در نهر آبی غرق شود. برخی از منابع و مآخذی که مورد مراجعه قرار گرفت از این قرار است:

اعیان الشیعه، ج 7، چاپ رحلی، حرف زاء - اسدالغابه، ج 7، کتاب النساء، چاپ بیروت - الاصابه فی تمییز الصحابه، ج 4، کتاب النساء، چاپ مصر - طبقات، ج 8، چاپ بیروت - الاعلام، زرکلی، ج 3، چاپ نهم بیروت - معجم رجال الحدیث، ج 24، ص 219، شماره مسلسل 15659 - تاریخ طبری، ج 4، حوادث سال 40 هجری و حوادث سال 60 - بحارالانوار، ج 45، ج 28، ج 44 و ج 42 - تاریخ و اماکن سیاحتی و زیارتی سوریه، اصغر قائدان - منتخب التواریخ - تنقیح المقال، ج 3، فصل نساء - ریاحین الشریعه، ج 3 - زندگانی زینب کبری، شهید دستغیب - المجالس السنیه، سید محسن امین - منتهی الامال، ج 1 - زینب الکبری من المهد الی اللحد، سید محمد کاظم قزوینی، ص 696 و کتاب های دیگر.

در هیچ کدام از این منابع مسأله غرق شدن مطرح نشده است. دشمنان اهل بیت(ع) اینگونه داستان ها را می سازند تا در بین مردم از شخصیت این بزرگواران کم کنند. حضرت زینب یک شخصیت مورد احترام برای همه بود و همواره با او افرادی بودند و در خدمت او بودند. او تنها نبود تا در آب خفه شود.

درباره چگونگی وفات حضرت زینب کبری باید گفت: براساس برخی از نوشته ها آن حضرت مریض شد و به طور طبیعی وفات کرد V}(منتخب التواریخ، ص 67). {V
و این احتمال طبیعی تر به نظر می رسد چون آن حضرت آن همه سختی و مصیبت دید و در سایه آنها بیمار شد. براساس برخی از احتمالات حضرت زینب کبری توسط عوامل یزید مسموم شد و به شهادت رسید V} (زینب الکبری من المهد الی اللحد، ص 592).{V
این احتمال هم دور نیست چون حضرت زینب همه وقایع کربلا را دیده و وجود او یادآور مصائب کربلا و یادآور فجایع حکومت یزید است و یزید نمی تواند او را تحمل کند. البته دشمن در انجام این کارها سند به دست کسی نمی دهد و در خفا و پنهانی دست به این اعمال می زنند.
در تاریخ وفات آن حضرت هم اختلاف هست. مشهور این است که آن حضرت در 15 رجب سال 62 هجری روز یکشنبه وفات کرده است V}(همان). {V

حضرت زینب(س) چگونه و در کجا چشم از جهان فرو بست؟

در مورد محل دفن حضرت زینب(س) سه قول هست:
1. حضرت زینب (س ) به مدینه آمد و پس از ورود به مدینه پیوسته عزادار و گریان بود تا این که پس از یک سال و نیم در همان مدینه از دنیا رفت و در همان جا دفن شد. اکنون از قبر آن بانوی محترمه , اثری در دست نیست . این قول را علامه سید محسن امین اختیار کرده و از اقوال دیگر معتبرتر می داند.
2. حضرت زینب (س ) پس از ورود به مدینه , در مجالس و محافل سخن می گفت و مظالم و جنایات یزیدیان را بازگو می کرد. فرماندار مدینه ماجرا را به یزید نوشت و او دستور داد زینب را مخیر سازند تا هر شهری که می خواهد (غیر از مکه و مدینه ) برود. حضرت زینب به شام رفت و در آن جا اقامت کرد و پس از چندی در همان جا از دنیا رفت . البته برخی احتمال داده اند قبری که در شام است , قبر زینب صغری (ام کلثوم ) است , نه قبر زینب کبری.
3. زینب (س ) به علت افشاگری علیه دستگاه بنی امیه , مجبور شد که مدینه را ترک کند. از این رو مصر را انتخاب کرد و در آن جا رحل اقامت افکند و همان جا از دنیا رفت . سیده زینب در شهر قاهره هم اکنون زیارتگاه مجلل و با شکوهی است و...)), (ر.ک : زندگانی حضرت فاطمه (س ) و دختر آن حضرت , سید هاشم رسولی محلاتی ).
بنابراین نمى‏توان به صورت یقینى گفت که قبر حضرت زینب(س) در شام است و اگر مسلّم باشد که آنان در شام دفن شده‏اند در این صورت مى‏توان پرسید که آیا آنان دوباره به شام برگشته‏اند؟ در این مورد برخى از مورّخان نوشته‏اند که حضرت زینب کبرى(س) در اثر قحطى در مدینه و یا واقعه‏ى «حرّه» به همراه شوهرش عبداللّه‏ به شام آمد و در آن‏جا وفات یافت و واقعه «حرّه» این است که در سال 62 هجرى قمرى مردم مدینه یزید را از حکومت خلع و حاکم اموى مدینه را عزل کردند. این خبر به یزید رسید. یزید، مسلم بن عقبه را با 12 هزار نفر به سوى مدینه فرستاد. نیروهاى مسلم بن عقبه در شرق مدینه در مکانى به نام حرّه مستقر شدند و از آن جا به شهر حمله و شهر را قتل و غارت کردندV}(تاریخ و اماکن سیاحتى و زیارتى سوریه، ص 63 و منتخب‏التواریخ، ص 66).{V
آن چه باید در این گونه موارد مورد توجه واقع شود این است که دشمن همواره تلاش مى‏کرد تا اقلیت شیعه را که پیرو امامان معصوم بودند، از بین ببرد و براى همین در کربلا همه را کشتند و در واقعه «حرّه» بسیارى از علویان را کشتند و به این کشتار در طول تاریخ ادامه دادند. با وجود این گونه دشمنان چطور مى‏توان در باب ولادت، وفات، محل دفن و تاریخ زندگى این شخصیّت‏ها سخن قاطعانه گفت؟!
نکته دیگری که توجه به آن خوب است این است که آنچه مهم است انجام زیارت و ارتباط معنوی با اولیای خدا است لذا ما در، هر سه مورد حضرت زینت سلام الله علیها را زیارت می کنیم و هیچ گونه مشکلی ندارد و در، هر صورت این بارگاهها مرکز عبادت و توسل به حضرات معصومین و زینب کبری است و دشمن شکن هم هست.

حضرت زینب سلام الله علیها مگر بعد از اربعین به مدینه برنگشتند، چرا قبر آن حضرت در شام قرار دارد؟

پاسخ: از قدیم الایام سه مکان به عنوان قبر مطهر این بانوی بزرگوار مطرح است و هرکدام نیز طرفدارانی دارد.
1- قبری که در شهرک زینبیه امروز در نزدیکی دمشق، پایتخت فعلی کشور سوریه وجود دارد. علمای قدیم از این مکان (شهرک زینبیه) به «غوطه‏» یا «راویه‏» تعبیر آورده‏اند. زائران ایرانی که جهت زیارت به سوریه می‏روند، این مکان را زیارت می‏کنند.
2- محلی که در شهر قاهره پایتخت مصر به نام «زینبیه‏» مشهور است.
3- شهر مدینه نیز به عنوان محل دفن حضرت زینب علیها السلام معرفی شده است، گرچه در مدینة النبی محلی به این نام مثل دمشق و قاهره وجود ندارد.
برای هر یک از این احتمالات می‏توان چند نفر از علماء را نام برد. تعدادی از عالمان مصری مثل قاضی شبراوی شافعی( الاتحاف بحب الاشرف، الشیخ عبدالله بن محمد الشبراوی، ص 93) . ، شبلنجی و شیخ حسن عدوی خمراوی (نورالابصار، شبلنجی ، ص 183 . الطبقات الکبری المسماة بلواقح الانوار، شعرانی، ج 1 ص 27 . مشارق الانوار فی فوز اهل الاعتبار، الشیخ حسن العدوی الخمراوی، قاهره، 1285 ه . ق.، ص 156،) و عده دیگری از علمای مصری که ظاهرا یا از عرفا و یا شافعی و از محبین و علاقمندان اهلبیت‏بوده‏اند معتقدند که حضرت زینب علیها السلام، در مصر مدفون شده است. مرحوم شیخ جعفر نقدی مؤلف کتاب «زینب الکبری علیها السلام‏» و نسابه عبیدلی نواده امام سجاد علیه السلام در کتاب اخبار الزینبات‏ (اخبار الزینبات، نسابه عبیدلی، ص 125- 122 )نیز این احتمال را تقویت کرده‏اند. در محافل علمی مانیز بعضی از بزرگان مثل مرحوم آیت الله العظمی مرعشی نجفی متمایل به مصر است.
مرحوم حاج شیخ عباس قمی به نقل از استاد خودش مرحوم محدث نوری ( هدیة الزائرین و بهجة الناظرین، حاج شیخ عباس قمی، ص 353)، محمد حسن خان در خیرات حسان) خیرات حسان، محمد حسن خان، سنه 1304ه.، ج 2، ص 29،) سید حسن صدر در نزهة اهل الحرمین( نزهة اهل الحرمین، السید حسن الصدر، ط مطبعة سرفراز الملیة فی لکنهو الهند، 1354ه. ص 39 ) و محقق و نویسنده بزرگ، محمد حسنین سابقی در کتاب مرقد العقیله زینب علیها السلام‏ احتمال شام را تقویت کرده‏اند. محقق اخیر با روشی عالمانه احتمال مصر را رد کرده و با قرائن و شواهدی اثبات کرده است که حضرت زینب کبری علیها السلام در شام دفن شده است.
از میان کسانی که معتقدند این بانوی گرامی در مدینه مدفون است، می‏توان مرحوم بیرجندی مؤلف کتاب کبریت الاحمر ، عباسقلی خان سپهر مؤلف کتاب الطراز المذهب )الطراز المذهب، ص 485)، که در تکمیل «ناسخ التواریخ‏» بوده ویک جلد آن مربوط به حضرت زینب علیها السلام است و مرحوم سید محسن امین در اعیان الشیعه ( اعیان ‏الشیعه، سید محسن امین، چاپ بیروت، 10 جلدی، ج 7، صص 137- 141) را نام برد.
برای هر یک از این سه احتمال دلائلی ذکرشده است که پس از بیان هر یک، به نقد و بررسی آن‏ها خواهیم پرداخت .
الف: احتمال مصر
برای این احتمال دلیل زیر بیان شده است:
نسابه عبیدلی در کتاب «اخبار الزینبات‏» 6 روایت نقل کرده است که بر اساس مضمون آن‏ها باید حضرت زینب علیها السلام درمصر دفن شده باشد، ما برای جلوگیری از طولانی شدن کلام روایات را ذکر نمی کنیم. ( اخبار الزینبات، نسابه عبیدلی، صص 115- 122).
نقد و بررسی
این روایات از نظر سند و محتوا قابل اعتماد نیست. محمد حسنین سابقی نویسنده کتاب مرقد العقیله زینب علیها السلام اشکالاتی را براین احادیث وارد کرده است که به اختصار بیان می‏گردد:
بررسی روایات از نظر سند
1- اکثر راویانی که عبیدلی این روایات را از آنان نقل کرده است، مجهول هستند و پس از بررسی و تتبع فراوان در کتب رجال وتراجم و نسب هیچ اثری از آنان به دست نیاوردیم. اینان عبارتند از:
زهران بن مالک - عبدالله بن عبدالرحمن العتبی - علی بن احمد الباهلی - قاسم بن عبدالرزاق - محمد بن عبدالله - علی بن محمد بن عبدالله - عسامة المعافری - عبدالملک بن سعید الانصاری - وهب بن سعید الاوسی - اسماعیل بن محمد البصری - حمزة المکفوف .
با آنکه سیوطی شرح حال تابعان و محدثان و راویان و مورخان قدیم و جدید مصر را نوشته است، اما شرح حال هیچکدام از این چند نفر که یاد کردیم در کتاب وی نیامده است. و چون وضع اینان بر ما مجهول است، طبعا روایتشان نیز فاقد اعتبار خواهد بود. از این گذشته سند روایت دوم به مصعب بن عبدالله بن مصعب بن ثابت زبیری (متوفی 233 )می‏رسد که از یک خانواده مخالف و دشمن سرسخت اهل بیت‏بوده و دشمنی این خانواده با علی علیه السلام و خاندان او در میان مورخان و دانشمندان ما مشهور و امر مسلمی است، بنابر این روایت چنین شخصی نمی‏تواند قابل اعتماد و استناد باشد.
بررسی مفاد روایات
مفاد این روایات نیز خالی از تناقض و اشکال تاریخی نیست. مثلا روایت مصعب حاکی از این است که عبدالله بن زبیر در مکه قیام کرد و مردم را به خونخواهی حسین علیه السلام دعوت نمود. در حالی که دعوت وی به خونخواهی حسین علیه السلام در هیچ یک از تواریخ نقل نشده است، بلکه آنچه مسلم است این است که عبدالله بن زبیر مردم را به خلافت‏خود دعوت کرد.
از طرف دیگر، پس از حادثه کربلا یزید در مدینه چندان نفوذ و قدرتی نداشت که بتواند حضرت زینب علیها السلام را مجبور به هجرت از این شهر بکند، بلکه بر عکس پس از فاجعه کربلا و رسوا شدن حکومت‏یزید، وی از آزار و اذیت‏خاندان امام حسین علیه السلام پرهیز می‏کرد تا اسباب بدنامی بیشتری فراهم نشود .چنانکه در جریان شورش مردم مدینه علی بن الحسین علیهما السلام و خاندان علوی از تعرض مصون ماندند.
علاوه بر این‏ها چند تناقض دیگر نیز در این روایات به چشم می‏خورد که نشان می‏دهد احتمالا جعل و تحریف در این روایات وجود دارد از آن جمله:
1. روایت اول حاکی است که حضرت زینب قسم یاد کرد مدینه را ترک نکند ولی روایات دیگر می‏گوید: او از مدینه هجرت کرد و به مصر رفت; یعنی سوگند خود را نقض کرد. آیا این معنی از حضرت زینب باور کردنی است؟
2. روایت دوم حاکی است که حضرت زینب علیها السلام چند روز به آخر ذیحجه مانده وارد مصر شد و روایت پنجم می‏گوید: حضرت زینب علیها السلام پس از یازده ماه و پانزده روز اقامت در مصر درگذشت. بر این اساس وفات آن بانوی بزرگ باید در ذیقعده سال بعد رخ داده باشد در حالی که روایت‏ششم حاکی است که او در رجب سال 62 وفات یافته است و با هم سازگار نیستند. و چندین تناقض دیگر که به جهت اختصار بیان نمی شود.
زینب مدفون در مصر کیست؟
اکنون این پرسش پیش می‏آید که اگر حضرت زینب علیها السلام دختر علی علیه السلام در مصر دفن نشده است پس قبری که در محله «قناطر السباع‏» قاهره است متعلق به کیست؟ در پاسخ به این پرسش باید یادآوری کنیم که از بررسی و تتبع در تاریخ روشن می‏گردد که زینبی که در مصر (قاهره) دفن شده است، زینب بنت‏یحیی المتوج بن الحسن الانور بن زید بن حسن بن علی بن ابی طالب است. ولی از آنجا که ذهن انسان با شنیدن نام مشترک بین چند نفر، متوجه مشهورترین آن‏ها می‏گردد، بسیاری از مردم تصور کرده‏اند که این همان زینب مشهور یعنی زینب دختر علی بن ابی‏طالب علیهما السلام است( اعیان الشیعه، ج 7، ص 142 ) در حالی که این تصور کاملا بی‏اساس است. البته نسبت دادن افراد به جد بزرگ آنان معمول است، چنانکه امامان ما را پسر پیغمبر می‏خوانند. بنابراین اگر زینب بنت‏یحیی را زینب بنت علی علیهما السلام بخوانند، هیچ اشکالی نخواهد داشت.
ب: احتمال مدینه
علامه فقید سید محسن امین معتقد است که حضرت زینب علیها السلام در مدینه دفن شده است و برای این مطلب دلیل می‏آورد که:
بازگشت‏حضرت زینب علیها السلام پس از فاجعه کربلا به مدینه، قطعی و مسلم است اما خروج مجدد او از این شهر ثابت نشده است، بنابراین باید گفت: در مدینه وفات یافته و در همانجا دفن شده است، گرچه تاریخ وفات و محل دفنش دقیقا روشن نباشد.
این دلیل در واقع نوعی استصحاب است که مرحوم امین به آن استناد کرده است .
نقد و بررسی
البته مقام علمی و تحقیقات و مطالعات ارزنده تاریخی علامه امین بر اهل فضل و مطالعه پوشیده نیست اما برخی از صاحب نظران، نظریه معظم له را نمی‏پذیرند و معتقدند که:
گرچه دفن حضرت زینب علیها السلام در مدینه (بقیع) یک امر ممکن و کاملا طبیعی است زیرا قبر برادرش امام حسن علیه السلام و بسیاری از بزرگان بنی هاشم در این قبرستان قراردارد که خصوصیات و تفصیل آن‏ها در کتب مربوط بیان شده است، اما باید توجه داشت که اگر او در این قبرستان دفن شده بود، طبعا قبرش با توجه به شخصیت و عظمت مقامش مشخص می‏شد. در حالی که در هیچ یک از کتب مربوط به تاریخ مدینه و مزارات این شهر نامی از محل قبر او به میان نیامده است، با این که نام زنانی همچون «ام البنین‏» که در بقیع دفن شده‏اند در کتاب‏هایی مانند وفاء الوفاء منعکس شده است.
مسعودی در شرح حال امام حسن مجتبی علیه السلام می‏نویسد: «حسن بن علی در کنار قبر مادرش فاطمه علیها السلام به خاک سپرده شدو در این قبرستان تا این‏زمان سنگی است که نام مادرش روی آن نوشته شد است.( التنبیه و الاشراف، ص 260، چاپ مصر).
و این نشان می‏دهد که قبر آن بزرگواران در قرن چهارم یعنی تا زمان مسعودی مشخص بوده است، و اگر قبر حضرت زینب علیها السلام در این قبرستان قرار داشت، نام او هم حداقل تا زمان مسعودی روی قبر نوشته می‏شد. چنانکه قبر همسرش عبدالله بن جعفر در همان قبرستان مشخص است، بنابراین چگونه ممکن است قبر حضرت زینب در بقیع باشد، اما هیچ نشانی از آن نباشد، و در هیچ تاریخی یاد نشده باشد؟
از طرف دیگر موضوعات تاریخی جای اعمال استصحاب نیست که بگوییم: بازگشت‏حضرت زینب علیها السلام به مدینه قطعی است، اما خروج او از این شهر ثابت نشده است، پس در همان شهر و همانجا به خاک سپرده شده است. (مرقد العقیله زینب، محمد حسنین السابقی، ص103)
ج: احتمال شام
طرفداران این نظریه می‏گویند: در مدینه قحطی و دست تنگی شدیدی به وجود آمد. عبدالله جعفر تصمیم گرفت‏با همسر خود ; حضرت زینب علیها السلام به شام که مقداری زمین زراعتی داشت‏سفرکند. پس از مسافرت به شام حضرت زینب علیها السلام در همانجا درگذشت) خیرات حسان، محمد حسن خان، ص 29، هدیة الزائرین و بهجة الناظرین، حاج شیخ عباس قمی، ص 353; نزهة اهل الحرمین، سید حسن صدر، ص 39).
نقد و بررسی
1- اینکه گفته شده است که عبدالله بن جعفر در حومه دمشق مزرعه و قریه داشته و همراه همسرش جهت‏سرکشی یا بهره برداری از آن‏ها رفته بوده و در این سفر حضرت زینب علیها السلام درگذشته است مطلب بی‏اساسی است. در هیچ یک از کتب تاریخی از چنین مزرعه‏ای اسمی به میان نیامده و اصولا چون عبدالله فرد بخشنده‏ای بوده هرگز مال و ثروت در دست او دوام نمی‏آورده است، بنابراین چگونه ممکن است دارای چنین مزرعه و قریه‏ای بوده باشد؟
2- اگر فرضا عبدالله بن جعفر چنین مزرعه‏ای داشته، ممکن بود شخصا برای رسیدگی به وضع آن به شام برود و دیگر نیازی به بردن همسر و دیگر اعضای خانواده خود که مستلزم هزینه زیادی بود، نداشت.
3- مدینه از شهرهای مهمی است که مثل بسیاری از شهرهای مهم دنیا برای آن تاریخ‏های متعددی نوشته‏اند. بعضی از این کتاب‏ها به حوادث مهمی که در مدینه اتفاق افتاده مثل زلزله، آتش گرفتن حرم پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله، وزیدن باد سرخ و . .. پرداخته‏اند. اگر چنان قحطی و گرسنگی در آن سال در مدینه اتفاق افتاده بود، قطعا در این کتاب‏های تاریخی درباره آن بحث می‏شد، در حالی که چنین چیزی مطرح نشده است.
نتیجه بحث
پس از بررسی سه احتمال در مورد محل دفن حضرت زینب کبری علیها السلام می‏توان چنین نتیجه گرفت که:
احتمال مصر اشکالات فراوان دارد، احتمال مدینه بدون دلیل است، و احتمال شام مشهورتر از بقیه احتمالات است

می شه بگید چه کسی حضرت زینب(ع) رو تبعید کرد، اصلا مگه می تونستن؟ حضرت زینب چند سال بعد شهادت امام حسین(ع) فوت می کنند؟

حضرت زینب سلام الله علیها در سال 65 هجرت ، 15 رجب وفات کرد. پس از این که آن حضرت به همراه اسیران به مدینه برگشت مردم را بر ضد یزید به قیام دعوت کرد. فرماندار مدینه فعالیت های آن حضرت را به یزید گزارش کرد و یزید دستور داد او را از مدینه تبعید کردند. V}(زینب بنت الامام امیرالمؤمنین، نوشته علی محمد علی دخیل، ص 10 و ص 45){V
و بنابر قولی دیگر ایشان در سال 62 هجرت در شب یکشنبه، چهاردهم رجب، یعنی 18 ماه پس از شهادت امام حسین(علیه السلام) به لقاءالله پیوست.
برای توضیح بیشتر به این مطالب توجه بکنید:
در مورد سفر و عزیمت ایشان اقوال متفاوت وجود دارد:
بعضی می‌نویسند، علت این که حضرت زینب(سلام الله علیها) به مصر یا شام آمد و در آنجا از دنیا رفت ، این بوده است که زینب(سلام الله علیها) را به دستور یزید به مصر یا شام تبعید کرده‌اند، چرا که می‌دیدند اگر او در مدینه بماند سرزمین حجاز را بر ضد دستگاه یزید می‌شوراند، زیرا زینب(سلام الله علیها) در مدینه همواره رسواگر حکومت یزید بود و مردم را بر ضد او می‌شوراند و هدف شهیدان کربلا را بیان می‌کرد. از این رو، یزید برای فرماندار مدینه نوشت سکونت و ماندن زینب(سلام الله علیها) در مدینه و مکه ممنوع است. ولی تبعید نیز آن حضرت را از ادامه راه باز نداشت، و با این که در مصر یا در شام تحت نظر بود پیام شهیدان را به مردم می‌رساند و بر ضد طاغوت سخن می‌گفت. تا این که در سال 62 هجرت در شب یکشنبه، چهاردهم رجب، یعنی 18 ماه پس از شهادت امام حسین(علیه السلام) به لقاءالله پیوست.(1)
بنا بر قولی دیگر حضرت زینب سلام الله علیها در سال 65 ه ق 15 رجب وفات کرد.(زینب بنت الامام امیرالمؤمنین، نوشته علی محمد علی دخیل، ص 10 و ص 45)
مصعب بن عبدالله گوید: حضرت زینب(سلام الله علیها) دختر علی(علیه السلام) در مدینه مردم را برای قیام و خونخواهی حسین(علیه السلام) گرد می‌آورد. چون عبدالله بن زبیر در مکه قیام کرد، و مردم را برای انتقام خون حسین(علیه السلام) و برکناری یزید از حکومت تهییج نمود، و خبر به اهل مدینه رسید، زینب(سلام الله علیها) برای مردم سخنرانی نمود و آنها را برای خونخواهی برانگیخت. چون خبر به عمرو بن سعید (والی مدینه) رسید، برای یزید نامه‌ای نوشت و او را مطلع کرد. یزید در جواب نامه نوشت که بین زینب و مردم جدایی بینداز، لذا دستور تبعید از مدینه و سکونت در هر جا که بخواهند صادر شد.و آن حضرت قصد سفر نمود و کسانی که از بنی‌هاشم قصد همراهی حضرت را داشتند به قصد مصر حرکت کردند، و هنوز چند روزی از رجب باقی مانده بود.(2)
محدث نوری گوید: علت مسافرت حضرت زینب(سلام الله علیها) از مدینه به شام، این بود که قحطی شدیدی در حجاز و مدینه پدید آمد. عبدالله بن جعفر شوهر حضرت زینب(سلام الله علیها) تصمیم گرفت به شام سفر کند، و پس از نابودی قحطی، به حجاز بازگردد. او به سوی شام حرکت نمود، و زینب(سلام الله علیها)‌در این سفر همراه شوهرش بود. آنها به شام آمدند، و در آنجا اقامت نمودند، و پس از مدتی حضرت زینب(سلام الله علیها) بیمار شد و بر اثر آن از دنیا رفت. و پیکر مطهرش در همانجا که ملک عبدالله بود و هم‌اکنون بارگاه حضرت زینب‌(سلام الله علیها) در آن قرار دارد، به خاک سپرده شد. (3)
مرحوم سید حسن صدر در کتاب «نزهه اهل الحرمین» می‌نویسد: زینب کبری دختر امیرالمؤمنین(علیه السلام) که کنیه او ام‌کلثوم بود قبر شریفش در نزدیکی همسرش عبدالله ‌بن ‌جعفر خارج دمشق در شام معروف است. ایشان زمانی که قحطی شده بود به همراه همسرش عبدالله در زمان عبدالملک بن مروان به سوی شام آمدند، چه این که برای عبدالله قریه‌ها و مزارع خارج شام بود. پس جناب زینب(سلام الله علیها) در آنجا از دنیا رفتند و در بعضی از قریه‌ها دفن شدند. و تحقیق در علت دفن آن مخدره در آنجا همین است، و مطالب دیگری که می‌گویند غلط و بی‌اصل می‌باشد. پس آن را غنیمت بشمار که جماعتی به اشتباه افتاده‌اند. (4)
همانطور که می بینید در علت سفر قولی به دستور یزید مبنی بر تبعید ایشان دلالت دارد و قول دیگری علت سفر را قحطی ذکر می کند.
البته گفته شده ماخذ قول باینکه ایشان در شام مدفون است از صاحب کامل بهائی است که حضرت زینب در شام وفات کرد و سبب آن را بعضی چنین نقل کرده‌اند که در مدینه قحطی روی داد و عبدالله بن جعفر که عادت به بذل و عطا کرده بود و چیزی دیگر در دست او نمانده بود ناچار آن مخدره را برداشته بطرف شام رفته چه در آنجا علاقه زراعتی داشته است.(5)
این قول به ذهن نزدیکتر است الا آن که دلیل تاریخی ندارد و در کتب تاریخ و انساب و سیر و تراجم آثار صحیحی ندارد. (6)
و در مورد علت رحلت گفته شده حضرت زینب(سلام الله علیها) پس از ورود به شام گرفتار تب می‌گردد و هر لحظه مریضی او شدت پیدا می‌کند، تا این که نیمه ظهر به همسر خویش عبدالله می‌گوید: بستر مرا در حیاط به زیر آفتاب قرار بده. عبدالله می‌گوید: او را در حیاط جای دادم که متوجه شدم چیزی را روی سینه خویش نهاده و مدام زیر لب حرفی می‌زند. به او نزدیک شدم دیدم پیراهنی را که یادگار کربلاست، یعنی پیراهن حسین(علیه السلام) را، که خونین و پاره پاره است، بر روی سینه نهاده و مدام می‌گوید: «حسین، حسین، حسین! ...» لحظاتی بعد او وارد بر حریم اهل بیت النبوه گشت و کارنامه عمرش به خیر و سعادت ختم گردید.(7
----------------------------------------------------
1- علی نجاتی(سیرجانی) / قطعه ای از بهشت(جامع ترین تاریخ واقعه کربلا) (ج2) / موسسه فرهنگی انتشاراتی نقش / چاپ اول ،1383 / ص 648
2- همان، ص 650
3- همان، ص 649
4- همان، ص651
5- شیخ ذبیح الله محلاتی / ریاحین الشریعه در ترجمه دانشمندان بانوان شیعه (ج3) / ناشر: دارالکتب الاسلامیه /چاپ : ----- / ص 37
6- همان، ص37
7- قطعه ای از بهشت(جامع ترین تاریخ واقعه کربلا) (ج2) ، ص 651

متروی مسکو

متروی مسکو با داشتن ۱۲ خط فعال، ۱۸۰ ایستگاه و مسیری به طول ۲۹۸ کیلومتر، یکی از قدیمی‌ترین خطوط متروی شهری در جهان است.

راه آهن سیبری

شبکه راه آهن ترانس سیبیر (راه آهن سیبری) به عنوان طولانی ترین راه آهن دنیا، مسکو را به شرق دور روسیه و دریای ژاپن متصل می کند. همچنین شعبه های متصل شونده دیگری به این راه آهن عظیم از جمله ریل هایی به مقصد مغولستان، چین و کره شمالی نیز وجود دارد.

کار شبانه روزی و بی وقفه ساخت و ساز این راه آهن عظیم، در سال ۱۸۹۱ زیر نظر «سرجی ویت» که بعدها به سمت وزیر اقتصاد ارتقا یافت آغاز شد. این شبکه ریلی مهمترین راه ارتباطی و حمل و نقل روسیه است چرا که صدها شهر کوچک و بزرگ بخش اروپایی و آسیایی روسیه را به هم متصل می کند. این خط آهن ۹۲۸۸ کیلومتر دراز دارد و از شهر مسکو آغاز شده در شهر ولادی وستوک پایان می یابد.

راه آهن سراسری سیبری به ویژه برای حمل کالاها اهمیت زیادی دارد و بخش بزرگی از ترابری کالا در روسیه توسط این خط انجام می شود و ۳۰ درصد از صادرات این کشور از طریق این مسیر حمل می شود، از این رو، این راه آهن شاهرگ ترابری و اقتصادی سیبری به شمار می آید و بسیاری از مناطق، پس از احداث این خط به رونق اقتصادی دست یافتند. علاوه بر این، گردشگران زیادی هر ساله با قطارهای این مسیر مسافرت می کنند، راه آهن سراسری سیبری سالانه ۲۰۰ هزار مسافر را به اروپا می رساند. نام معروف ترین قطار فعال در این خط «روسیا» نام دارد که یک روز در میان بین مسکو و ولادی وستوک رفت و برگشت دارد.

منبع برترین ها

اقوال در بارگاه حضرت زینب

اقوال

در رابطه با بارگاه حضرت زینب (س) بیشتر از سه دیدگاه مطرح است

1-عده ای گفته اند:آنحضرت در قبرستان بقیع بخش جبانه با خاندان پیامبر (ص)مدفون است .ولی این نظر از احتمال و حدس وگمان سر چشمه گرفته است.زیرا اگر قبر آن بانو در بقیع بود به روشنی وصراحتدر کتاب های نویسندگان وضمن زیارتگاههای مدینه منوره در گذشته دور ونزدیک از ان یاد اوری میشد

بطوری که تاریخ قبر های گروه زیادی را که مقام آنان پایین تر از آنحضرت بوده .اعم از قوم و خویشان.بلکه کسانی که تنهابادوستی منسوب به اهل بیت بوده اند یادداشت نمو ده ایند واهل مدینه دست به دست و سینه به سینه از پیشینیان خود آن را به خاطر سپرده اند

2-گروهی گفته اند آن حضرت در کشور مصر ودر شهر قاهره مدفون است.ولی انگیزه این دیدگاه مشترک بودن نام زینب در میان بسیاری از بانوان میباشد.از طرف دیگر درک و دریافت انسان به سوی فرذ کاملتر وشاخص تر معطوف میگردد.ومشهور ترین مصداق زینب. زینب کبری (س)است. ولی به زودی یاد آور میشویم که از فرزندان بلافصل امیر المومنین هیچ فردی در کشور مصر وجود نداشته ودر ان سامان مدفون نگردیده است.

3- دیدگاه سوم این است که آن حضرت در آبادی راویه در حومه شهر دمشق (شام)دفن شده ست .پیرامون این نظر شواهد فراوان وشهرت چشمگیری در میان اهل شام از گذشته دور وجود دارد و کتابهایی که در باره زندگانی سیده نفیسه (که در تاریخ 208 ه.ق در مصر بدرود حیات گفته است ) از قرن های پیش در دسترس هست باز گو کننده این حقیقت میباشد که سید نفیسه در تاریخ 193 ه.ق در راویه مشهد حضرت زینب را زیارت کرده است.

ما در باره ی دیدگاهای سه گانه در پرتو اسناد و مدارک بسیار فراوان پزوهشی در خود توجیه داریم که برای خواننده ی گرامی ارائه می دهیم تا وی با درایت و نکته سنجی خویش بهترین و صحیح ترین را از این بحث های قانع کننده برگزیدند.

در بسیاری از کتب معاصر می خوانیم که قبر حضرت زینب کبری (ع) در مصر است (1- زینب کبری -شیخ جعفر نقدی ص** -زینب کبری از ولایت تا رحلت .قزوینی . ترجمه علی کرمی فریدنی . ص 603 و دیگر کتب معاصر ....).

برای تحقیق پیرامون این مطلب به دنبال کتب تاریخی و تاریخ نگاران مصری میرویم .نمونه های متعدد را از قرن دوم تا چهلم هجری در کنار یکدیگر قرار میدهیم

نمونه پیامک برای عید غدیر

بر شیعه کنون وقت سرور و طرب است / جام طرب از غدیرخم لب به لب است شادی خود اظهار نما با صلوات / گر شیعه ای و شاد نباشی عجب است .

آسوده زهرچه بوده ام من امروز / غمها ز دلم زدوده ام من امروز درعید غدیر خم به ذکر صلوات / ابواب جنان گشوده ام من امروز

برداشت خدا پرده ز اسرار نهفت / بردست نبی گل ولایت بشکفت شد نورٌ علی نور به ذکر صلوات / چون منزلت علی پیمبر می گفت

ای دل ز ولایت علی شادی کن / احساس غرور و فخر و آزادی کن با دسته گلی پر از درود و صلوات / از روز غدیر و شادی اش یادی کن

سرشار سرور و شادی بسیاریم / سرمست ولای حیدر کرّاریم صد حمد که با ذکر شریف صلوات / بر حبل ولایتش تمسّک داریم

بیعت شیشه ‏اى و آهن پیمان شکنى‏ داد از بیعت آبستن پیمان شکنى ! پس از آن بیعت پر شور على تنها ماند و وصایاى نبى در دل صحرا جا ماند